ΣΤΗΝ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΤΙΤΙΒΙΖΕΙ Η
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ 4ου ΡΑΪΧ
To υπέροχο σκίτσο του Τάσου Αναστασίου για την Βενεζουέλα...
Στις 22 Ιανουαρίου, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Μάικ Πενς τηλεφώνησε σε κάποιον κύριο Γκουαϊντό και του έδωσε το πράσινο φως να αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος.
Σύμφωνα με το Associated Press, στα μέσα Δεκεμβρίου, είχε προηγηθεί η μυστική μετάβαση του ίδιου κυρίου στην Ουάσιγκτον, όπου συναντήθηκε με τον Τζον Μπόλτον.
Είχε ξεκινήσει η προσπάθεια επιβολής ενός "βελούδινου" φαινομενικά πραξικοπήματος εναντίον του λαού της Βενεζουέλας, το οποίο όμως αν επικρατήσει τελικά, θα μοιράσει πολύ πόνο, και τόνους αίματος που κουβαλάει στις αποσκευές του.
Εδώ και αρκετά χρόνια,
το παγκόσμιο ιερατείο της νέας τάξης με πρώτο βιολί φυσικά τις ΗΠΑ, είχε βάλει στο στόχαστρο την Βενεζουέλα.
Όταν ο Τσάβες το 1998 ανέβηκε στην εξουσία και εξήγγειλε την Μπολιβαριανή επανάστασή του, η Βενεζουέλα πρωτίστως για τους Αμερικάνους, έγινε ένα εύγεστο φρούτο (πετρέλαια) το οποίο είχαν χάσει μέσα από τα χέρια τους.
Σύγκαιρα και ένα πυώδες σπυρί που απειλούσε να "μολύνει" ολόκληρη την Λ. Αμερική.
Η μαύρη προπαγάνδα που αναπτύχθηκε ενάντια στην χώρα από τα διεθνή ΜΜΕ, ήταν κάτι το πρωτοφανές.
Ιδιαίτερα μετά την άνοδο στην εξουσία του Μαδούρο, η πλύση εγκεφάλου η οποία εκ του ασφαλούς στόχευε τους πολίτες των άλλων χωρών, κυρίως της Ευρώπης, οι οποίοι δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν τί ακριβώς συνέβαινε στην Βενεζουέλα, ξεπέρασε ακόμα και τα όρια της παράνοιας.
Μία αποκρουστική επιδημία κατευθυνόμενου ψέματος και κακοήθειας, που απλώθηκε σε όλη την υφήλιο.....
Υπήρξε πρόσφορο έδαφος για να αποκτήσει αληθοφάνεια όλη αυτή η τεράστια αντιδραστική προπαγάνδα;
Οπωσδήποτε και υπήρξε.
Ευθύνονταν γι' αυτό ο Τσάβες και πολύ περισσότερο ο Μαδούρο;
Αναμφισβήτητα.
Ωστόσο είναι άλλο πράγμα η αντικειμενική εξέταση των όποιων λαθών έγιναν κατά την διάρκεια της 20χρονης διαδρομής μιάς χώρας και ενός λαού ο οποίος προσπαθούσε να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, στα δικά του πόδια, και άλλο η κακεντρεχής και αφηνιασμένη αντίδραση των λυσσασμένων εκπροσώπων της μαύρης διεθνούς αλητείας του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών κανίβαλων..
Η σημερινή κρίση που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα εδράζεται πρώτα και κύρια φυσικά στην απελπιστική κατάσταση της οικονομίας της, με όλα τα συνακόλουθα αρνητικά φαινόμενα που αναδύονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έξαρση της εγκληματικότητας, απογείωση της διαφθοράς, και άλλα πολλά.
Κι' όμως η περίοδος Τσάβες στην αρχή, είχε εμφανίσει τεράστιες επιτυχίες.
Η φτώχεια (σε μέσο όρο) περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ πενταπλασιάστηκε το ΑΕΠ της χώρας. Ήταν αυτές οι επιτυχίες άλλωστε που συνέτειναν μέσω και της αμέριστης συμπαράστασης του λαού, στην αποτυχία του αντιδραστικού στρατιωτικού πραξικοπήματος που επιχειρήθηκε εναντίον του το 2002.
Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι ο Τσάβες (δεν ήθελε; δεν μπόρεσε;) εξακολουθούσε να έχει το τραίνο πάνω στις αστικές ράγες, βασίζοντας την οικονομία του στα έσοδα που έρχονταν από τις εξαγωγές πετρελαίου, θέτοντας τους υπόλοιπους τομείς της παραγωγής, σε δεύτερη μοίρα.
Ο Μαδούρο, εκτός από το γεγονός ότι δεν ήταν....Τσάβες, είχε την ατυχία να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, την εποχή που οι τιμές του πετρελαίου άρχισαν να πέφτουν ραγδαία, από τα 100, στα 30 δολάρια το βαρέλι. Αυτό οφείλονταν φυσικά στην αξεδιάλυτη παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έριξε την ζήτηση.
Την ίδια στιγμή η εμμονή του στην συνέχεια του "καρφώματος" του εθνικού νομίσματος στο δολάριο, στάθηκε γι' αυτόν ολέθρια, καθώς αποδείχτηκε ότι δεν είχε πάρει κανένα μάθημα από το πάθημα της Αργεντινής στις αρχές του καινούργιου αιώνα.
Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε 4 χρόνια, να συρρικνωθεί το ΑΕΠ γύρω στο 50%, και ο πληθωρισμός να ξεπεράσει το 1.000%!!..
Η χαριστική βολή εναντίον του λαού της Βενεζουέλας δόθηκε από τα αλλεπάλληλα εμπάργκο που έχει επιβάλει στην χώρα του η διεθνής μαφία.
Οι εγκληματίες δεν δίστασαν τα τελευταία χρόνια να επιβάλουν απαγόρευση πωλήσεων στα τρόφιμα και τα φάρμακα. Ναι. Αυτοί που γεμίζουν τις οθόνες των τηλεοράσεων με κροκοδείλια δάκρυα για....τον λαό της Βενεζουέλας που πεινάει μέσα στο καθεστώς του Μαδούρο…...
Η Βενεζουέλα αυτή την στιγμή, είναι ένα κοινωνικό ηφαίστειο, το οποίο έχει ήδη αρχίσει να ξερνάει τεράστιες φλόγες.
Ο Μαδούρο, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, λόγω της Τσαβικής παράδοσης, εξακολουθεί να στηρίζεται ακόμα από τα φτωχότερα στρώματα της χώρας. Ωστόσο η παράδοση και μόνο, δηλαδή η "ανάμνηση των παλιότερων καλών ημερών", δεν αρκεί για να κρατήσει έναν λαό συνασπισμένο κάτω από μία σημαία.
Οι παραδόσεις συνήθως ξεθωριάζουν, και στο τέλος σβήνουν εντελώς, εάν ο λαός δεν καταγάγει νίκες έως ότου γίνει απόλυτα κυρίαρχος στο σπίτι του σε όλους τους τομείς.
Έτσι έσβησε εντελώς από την μνήμη των Αργεντινών ο Περονισμός, χωρίς ν' αφήσει κανένα ίχνος. Όμως στην προκειμένη περίπτωση της Βενεζουέλας, η δύναμη της παράδοσης, είναι ακόμα ικανή για να αποκρούσει σε πρώτη φάση ένα γελοίο πραξικόπημα που σαν ηγέτη έχει ένα ακόμα ποιο γελοίο ανθρωπάκι, και ένοπλα αν χρειαστεί.
Κι' ας έχει μαζί του αυτό το ανθρωπάκι τους κηδεμόνες του, δηλαδή τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους καραγκιόζηδες των Βρυξελών. Γιατί κανείς δεν πρέπει να έχει την παραμικρή αυταπάτη. Η χώρα βαδίζει με αστραπιαία ταχύτητα προς τον εμφύλιο πόλεμο, έχοντας σπασμένα τα φρένα της. Οι επόμενες ημέρες θα είναι πολύ κρίσιμες για το μέλλον της.....
ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΊΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ISKRA ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΓΚΟΙΑΪΝΤΟ ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΟΥΤΣΟΥΝΑ ΤΟΥ "ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ" ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
Πριν από τις 22 Ιανουαρίου, ελάχιστοι πολίτες της Βενεζουέλας είχαν ακούσει το όνομα Juan Guaido.
Η ιστορία του άγνωστου «πολιτικού» ξεκίνησε δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν μια ομάδα από δεξιούς φοιτητές της αντιπολίτευσης επιλέχθηκαν για «εκπαίδευση», από ένα «πρόγραμμα» αποκατάστασης της «Δημοκρατίας» στη Βενεζουέλα.
Στις 5 Οκτωβρίου 2005, με τη δημοτικότητα του Τσάβες στο αποκορύφωμά της, οι πέντε φοιτητές έφτασαν στο Βελιγράδι, στη Σερβία, για να ξεκινήσουν την εκπαίδευση τους.
Οι φοιτητές εκπαιδεύτηκαν από το Κέντρο Εφαρμοσμένων Μη Βίαιων Δράσεων και Στρατηγικών, (CANVAS). Η ομάδα αυτή χρηματοδοτείται κατά κύριο λόγο από το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, παράρτημα της CIA, σε συνεργασία με το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και το Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο για τις Διεθνείς Υποθέσεις.
Το CANVAS, το οποίο έχει στενή σχέση και με την «αντιεξουσιαστική» Otpor, (που χρηματοδοτούνταν από Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, το USAID και το Ινστιτούτο Albert Einstein, με σκοπό την ανατροπή Μιλόσεβιτς), καθοδηγείται ιδεολογικά από τον Gene Sharp, (τον λεγόμενο «Clausewitz του μη βίαιου αγώνα»), συνεργάτη του αναλυτή της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Άμυνας, (DIA), Robert Helvey. Βασικό θέμα της συνεργασίας τους ήταν η εκπόνηση ενός σχεδίου υβριδικού πολέμου, με στόχο κράτη που αντιστέκονται στην μονοπωλιακή κυριαρχία της Ουάσινγκτον.
Το 2007 ο Guaido μετακόμισε στην Ουάσιγκτον για να εγγραφεί στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης και Πολιτικής Διαχείρισης στο Πανεπιστήμιο George Washington υπό την κηδεμονία του οικονομολόγου Luis Enrique Berrizbeitia, ενός από τους κορυφαίους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους της Λατινικής Αμερικής.
Ο Berrizbeitia ήταν πρώην εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ, ο οποίος πάνω από μια δεκαετία εργάστηκε στον ενεργειακό τομέα της Βενεζουέλας υπό το ολιγαρχικό καθεστώς που απομακρύνθηκε από τον Τσάβες.
Εκείνη τη χρονιά, ο Guaido οργάνωνε βίαιες συγκεντρώσεις μετά την άρνηση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας να ανανεώσει την άδεια του Radio Caracas Television (RCTV), ενός ιδιωτικού σταθμού που διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στο πραξικόπημα του 2002 εναντίον του Τσάβες.
Τότε δημιουργήθηκε και μια ομάδα στελεχών», η «Generation 2007», με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος της Βενεζουέλας. Βασικός συνεργάτης του Guaido ήταν ο «ακτιβιστής» Yon Goicoechea, ο οποίος την επόμενη χρονιά, ανταμείφθηκε για τις προσπάθειές του με το βραβείο Milton Friedman του Ινστιτούτου Cato για την προώθηση της ελευθερίας, μαζί με ένα βραβείο αξίας 500.000 δολαρίων, το οποίο επένδυσε στην οικοδόμηση του πολιτικού δικτύου Liberty First (Primero Justicia).
(Ο Φρίντμαν, βέβαια, ήταν ο νονός των διαβόητων νεοφιλελεύθερων Chicago Boys που εργάσθηκαν στη Χιλή, υπό τον ηγέτη της δικτατορίας Πινοσέτ, για να εφαρμόσουν τις πολιτικές ριζικής δημοσιονομικής λιτότητας «δόγμα σοκ». Και το Ινστιτούτο Cato είναι το ερευνητικό think tank , που ιδρύθηκε από τους αδερφούς Koch, δυο κορυφαίους δωρητές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι οποίοι έχουν γίνει επιθετικοί υποστηρικτές της άκρας δεξιάς στην Λατινική Αμερική).
Η «Generation 2007»συνεργαζόταν στενά με την ακροδεξιά ομάδα JAVU. Εκείνη τη χρονιά ο Guaido εντάχθηκε στο κόμμα Voluntad Popular του Leopoldo Lopez, πρώτου ξαδέρφου του Thor Halvorssen, ιδρυτή του Αμερικανικού Ιδρύματος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το οποίο επίσης χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ.
Το 2010, η Voluntad Popular και οι ξένοι υποστηρικτές της επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν τη χειρότερη ξηρασία που είχε χτυπήσει τη Βενεζουέλα για δεκαετίες.
Μεγάλη έλλειψη ηλεκτρικής ενέργειας είχε αναστατώσει τη χώρα εξαιτίας της έλλειψης νερού, που ήταν απαραίτητη για την υδροηλεκτρική ενέργεια. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση και η πτώση των τιμών του πετρελαίου επιδείνωσαν την κρίση, προκαλώντας δημόσια δυσαρέσκεια.
Σε αυτό τη συγκυρία, η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας επιδοτήθηκε με 40-50 εκατομμύρια δολάρια από αμερικανικές κυβερνητικές οργανώσεις όπως η USAID και το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, σύμφωνα με έκθεση του ισπανικού think-tank, του Ινστιτούτου FRIDE. Πολλά εκατομμύρια επίσης διακινήθηκαν μέσω προσωπικών λογαριασμών.
Τον Νοέμβριο του 2010, σύμφωνα με μηνύματα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που υπέκλεψαν οι υπηρεσίες ασφαλείας της Βενεζουέλας και παρουσίασε ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Miguel Rodriguez Torres, ο Guaido, ο Goicoechea, επικεφαλής ομάδας από «ακτιβιστές» παρακολούθησαν πενθήμερο σεμινάριο στο ξενοδοχείο Fiesta Mexicana στην πόλη του Μεξικού, από εκπαιδευτές της Otpor και τον Ότο Ράιτ, ενός φανατικού Κουβανέζου εξόριστου που εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών του Τζορτζ Μπους και του δεξιού Κολομβιανού προέδρου Αλβάρο Ουρίμπε.
Στο ξενοδοχείο Fiesta Mexicana, τα ηλεκτρονικά μηνύματα ανέφεραν ότι ο Guaido και οι συνάδελφοί του εργάσθηκαν γύρω από ένα σχέδιο για την ανατροπή του προέδρου Hugo Chavez δημιουργώντας χάος μέσω βίαιων διαδηλώσεων.
Τρεις προσωπικότητες της βιομηχανίας πετρελαίου – Gustavo Torrar, Eligio Cedentildo και Pedro Burelli – φέρεται ότι κάλυψαν τα έξοδα των 52.000 δολλαρίων για τη διεξαγωγή της συνάντησης.
Ο Torrar είναι ένας αυτοαποκαλούμενος «ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του οποίου ο μικρότερος αδελφός Reynaldo Tovar Arroyo είναι εκπρόσωπος στη Βενεζουέλα της ιδιωτικής μεξικανικής εταιρείας πετρελαίου Petroquimica del Golfo, η οποία έχει συνάψει σύμβαση παλιά με το κράτος της Βενεζουέλας.
Ο Cedentildo, είναι ένας φυγάς επιχειρηματίας της Βενεζουέλας που διεκδικεί άσυλο στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Pedro Burelli πρώην σύμβουλος της JP Morgan και πρώην διευθυντής της εθνικής πετρελαϊκής εταιρείας της Βενεζουέλας (PDVSA).
Επιστρέφοντας στο Καράκας, ο Guaido ,οργάνωσε τα guarimbas, σημεία ελέγχου σε γειτονιές, ελεγχόμενα από την αντιπολίτευση. Περίπου 43 πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των guarimbas του 2014.
Τρία χρόνια αργότερα, το 2017, οργανώθηκαν πάλι, προκαλώντας μαζική καταστροφή δημόσιων υποδομών και προχωρώντας σε σειρά δολοφονιών υποστηρικτών της κυβέρνησης. 126 άτομα δολοφονήθηκαν, πολλοί από τους οποίους ήταν Τσαβίστας. Σε πολλές περιπτώσεις, οι υποστηρικτές της κυβέρνησης κάηκαν ζωντανοί από τις ένοπλες συμμορίες.
Συνηθισμένη τακτική των guarimbas ήταν η guaya, ο αποκεφαλισμός ή θανάσιμος τραυματισμός μοτοσικλετιστών, με τη χρήση ατσάλινων συρμάτων κατά μήκος των δρόμων.
Ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης συνελήφθησαν για δολοφονίες, χρήση και κατοχή εκρηκτικών υλών και όπλων, ενώ ο Leopoldo Lopez, σύμφωνα με σημειώματα διπλωματών των ΗΠΑ, που διέρρευσαν στα Wikileaks, ήταν «τόσο αλαζονικός, που δεν θα μπορούσε να συσπειρώσει την αντιπολίτευση». Είχε έρθει η ώρα του Guaido.
Το Δεκέμβριο του 2018 ο Guaido «επισκέφθηκε» την Ουάσιγκτον για το χρίσμα.
Στις 11 Ιανουαρίου, τη σελίδα Wikipedia του Guaido την επεξεργάστηκαν 37 φορές profile makers των ΗΠΑ, ώστε να σβήσουν τα ίχνη των προηγούμενων «δραστηριοτήτων» του.
Το κόμμα του έχει όμως απαξιωθεί εντελώς και στο εσωτερικό της Βενεζουέλας και στα πλαίσια της αντιπολίτευσης καθώς θεωρείται κυρίως υπεύθυνο για την κατάτμηση της, έτσι κι αλλιώς, έντονα αποδυναμωμένης αντιπολίτευσης. Στις δημοσκοπήσεις δεν ξεπερνάει ποτέ το 20%, καθώς, σύμφωνα με αναλυτές η πλειοψηφία του πληθυσμού «δεν θέλει πόλεμο, αυτό που θέλουν είναι μια λύση».
Αλλά γι ‘αυτόν ακριβώς τον λόγο επιλέχθηκε από την Ουάσιγκτον:
Σκοπός των ΗΠΑ δεν είναι μια, οποιουδήποτε τύπου πολιτική λύση, στη Βενεζουέλα, αλλά η πλήρης καταστροφή της χώρας και μετατροπή της σε «μη κράτος», κατά τα πρότυπα των σχεδίων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια.
Και ο πράκτορας-δολοφόνος Guaido είναι το κατάλληλο πρόσωπο.
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ 4ου ΡΑΪΧ
To υπέροχο σκίτσο του Τάσου Αναστασίου για την Βενεζουέλα...
Στις 22 Ιανουαρίου, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Μάικ Πενς τηλεφώνησε σε κάποιον κύριο Γκουαϊντό και του έδωσε το πράσινο φως να αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος.
Σύμφωνα με το Associated Press, στα μέσα Δεκεμβρίου, είχε προηγηθεί η μυστική μετάβαση του ίδιου κυρίου στην Ουάσιγκτον, όπου συναντήθηκε με τον Τζον Μπόλτον.
Είχε ξεκινήσει η προσπάθεια επιβολής ενός "βελούδινου" φαινομενικά πραξικοπήματος εναντίον του λαού της Βενεζουέλας, το οποίο όμως αν επικρατήσει τελικά, θα μοιράσει πολύ πόνο, και τόνους αίματος που κουβαλάει στις αποσκευές του.
Εδώ και αρκετά χρόνια,
το παγκόσμιο ιερατείο της νέας τάξης με πρώτο βιολί φυσικά τις ΗΠΑ, είχε βάλει στο στόχαστρο την Βενεζουέλα.
Όταν ο Τσάβες το 1998 ανέβηκε στην εξουσία και εξήγγειλε την Μπολιβαριανή επανάστασή του, η Βενεζουέλα πρωτίστως για τους Αμερικάνους, έγινε ένα εύγεστο φρούτο (πετρέλαια) το οποίο είχαν χάσει μέσα από τα χέρια τους.
Σύγκαιρα και ένα πυώδες σπυρί που απειλούσε να "μολύνει" ολόκληρη την Λ. Αμερική.
Η μαύρη προπαγάνδα που αναπτύχθηκε ενάντια στην χώρα από τα διεθνή ΜΜΕ, ήταν κάτι το πρωτοφανές.
Ιδιαίτερα μετά την άνοδο στην εξουσία του Μαδούρο, η πλύση εγκεφάλου η οποία εκ του ασφαλούς στόχευε τους πολίτες των άλλων χωρών, κυρίως της Ευρώπης, οι οποίοι δεν ήταν δυνατόν να γνωρίζουν τί ακριβώς συνέβαινε στην Βενεζουέλα, ξεπέρασε ακόμα και τα όρια της παράνοιας.
Μία αποκρουστική επιδημία κατευθυνόμενου ψέματος και κακοήθειας, που απλώθηκε σε όλη την υφήλιο.....
Υπήρξε πρόσφορο έδαφος για να αποκτήσει αληθοφάνεια όλη αυτή η τεράστια αντιδραστική προπαγάνδα;
Οπωσδήποτε και υπήρξε.
Ευθύνονταν γι' αυτό ο Τσάβες και πολύ περισσότερο ο Μαδούρο;
Αναμφισβήτητα.
Ωστόσο είναι άλλο πράγμα η αντικειμενική εξέταση των όποιων λαθών έγιναν κατά την διάρκεια της 20χρονης διαδρομής μιάς χώρας και ενός λαού ο οποίος προσπαθούσε να στηριχθεί στις δικές του δυνάμεις, στα δικά του πόδια, και άλλο η κακεντρεχής και αφηνιασμένη αντίδραση των λυσσασμένων εκπροσώπων της μαύρης διεθνούς αλητείας του χρηματιστικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών κανίβαλων..
Η σημερινή κρίση που αντιμετωπίζει η Βενεζουέλα εδράζεται πρώτα και κύρια φυσικά στην απελπιστική κατάσταση της οικονομίας της, με όλα τα συνακόλουθα αρνητικά φαινόμενα που αναδύονται σε τέτοιες περιπτώσεις.
Έξαρση της εγκληματικότητας, απογείωση της διαφθοράς, και άλλα πολλά.
Κι' όμως η περίοδος Τσάβες στην αρχή, είχε εμφανίσει τεράστιες επιτυχίες.
Η φτώχεια (σε μέσο όρο) περιορίστηκε σε μεγάλο βαθμό, ενώ πενταπλασιάστηκε το ΑΕΠ της χώρας. Ήταν αυτές οι επιτυχίες άλλωστε που συνέτειναν μέσω και της αμέριστης συμπαράστασης του λαού, στην αποτυχία του αντιδραστικού στρατιωτικού πραξικοπήματος που επιχειρήθηκε εναντίον του το 2002.
Ωστόσο η αλήθεια είναι ότι ο Τσάβες (δεν ήθελε; δεν μπόρεσε;) εξακολουθούσε να έχει το τραίνο πάνω στις αστικές ράγες, βασίζοντας την οικονομία του στα έσοδα που έρχονταν από τις εξαγωγές πετρελαίου, θέτοντας τους υπόλοιπους τομείς της παραγωγής, σε δεύτερη μοίρα.
Ο Μαδούρο, εκτός από το γεγονός ότι δεν ήταν....Τσάβες, είχε την ατυχία να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας, την εποχή που οι τιμές του πετρελαίου άρχισαν να πέφτουν ραγδαία, από τα 100, στα 30 δολάρια το βαρέλι. Αυτό οφείλονταν φυσικά στην αξεδιάλυτη παγκόσμια οικονομική κρίση, η οποία έριξε την ζήτηση.
Την ίδια στιγμή η εμμονή του στην συνέχεια του "καρφώματος" του εθνικού νομίσματος στο δολάριο, στάθηκε γι' αυτόν ολέθρια, καθώς αποδείχτηκε ότι δεν είχε πάρει κανένα μάθημα από το πάθημα της Αργεντινής στις αρχές του καινούργιου αιώνα.
Το αποτέλεσμα ήταν μέσα σε 4 χρόνια, να συρρικνωθεί το ΑΕΠ γύρω στο 50%, και ο πληθωρισμός να ξεπεράσει το 1.000%!!..
Η χαριστική βολή εναντίον του λαού της Βενεζουέλας δόθηκε από τα αλλεπάλληλα εμπάργκο που έχει επιβάλει στην χώρα του η διεθνής μαφία.
Οι εγκληματίες δεν δίστασαν τα τελευταία χρόνια να επιβάλουν απαγόρευση πωλήσεων στα τρόφιμα και τα φάρμακα. Ναι. Αυτοί που γεμίζουν τις οθόνες των τηλεοράσεων με κροκοδείλια δάκρυα για....τον λαό της Βενεζουέλας που πεινάει μέσα στο καθεστώς του Μαδούρο…...
Η Βενεζουέλα αυτή την στιγμή, είναι ένα κοινωνικό ηφαίστειο, το οποίο έχει ήδη αρχίσει να ξερνάει τεράστιες φλόγες.
Ο Μαδούρο, σαν από κεκτημένη ταχύτητα, λόγω της Τσαβικής παράδοσης, εξακολουθεί να στηρίζεται ακόμα από τα φτωχότερα στρώματα της χώρας. Ωστόσο η παράδοση και μόνο, δηλαδή η "ανάμνηση των παλιότερων καλών ημερών", δεν αρκεί για να κρατήσει έναν λαό συνασπισμένο κάτω από μία σημαία.
Οι παραδόσεις συνήθως ξεθωριάζουν, και στο τέλος σβήνουν εντελώς, εάν ο λαός δεν καταγάγει νίκες έως ότου γίνει απόλυτα κυρίαρχος στο σπίτι του σε όλους τους τομείς.
Έτσι έσβησε εντελώς από την μνήμη των Αργεντινών ο Περονισμός, χωρίς ν' αφήσει κανένα ίχνος. Όμως στην προκειμένη περίπτωση της Βενεζουέλας, η δύναμη της παράδοσης, είναι ακόμα ικανή για να αποκρούσει σε πρώτη φάση ένα γελοίο πραξικόπημα που σαν ηγέτη έχει ένα ακόμα ποιο γελοίο ανθρωπάκι, και ένοπλα αν χρειαστεί.
Κι' ας έχει μαζί του αυτό το ανθρωπάκι τους κηδεμόνες του, δηλαδή τους Αμερικάνους και τους Ευρωπαίους καραγκιόζηδες των Βρυξελών. Γιατί κανείς δεν πρέπει να έχει την παραμικρή αυταπάτη. Η χώρα βαδίζει με αστραπιαία ταχύτητα προς τον εμφύλιο πόλεμο, έχοντας σπασμένα τα φρένα της. Οι επόμενες ημέρες θα είναι πολύ κρίσιμες για το μέλλον της.....
ΠΑΡΑΘΕΤΟΥΜΕ ΕΔΩ ΤΟ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΊΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ISKRA ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ο ΓΚΟΙΑΪΝΤΟ ΑΦΑΙΡΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΜΟΥΤΣΟΥΝΑ ΤΟΥ "ΚΑΛΟΚΑΓΑΘΟΥ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗ" ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΤΟΥ. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ
Πριν από τις 22 Ιανουαρίου, ελάχιστοι πολίτες της Βενεζουέλας είχαν ακούσει το όνομα Juan Guaido.
Η ιστορία του άγνωστου «πολιτικού» ξεκίνησε δεκατέσσερα χρόνια πριν, όταν μια ομάδα από δεξιούς φοιτητές της αντιπολίτευσης επιλέχθηκαν για «εκπαίδευση», από ένα «πρόγραμμα» αποκατάστασης της «Δημοκρατίας» στη Βενεζουέλα.
Στις 5 Οκτωβρίου 2005, με τη δημοτικότητα του Τσάβες στο αποκορύφωμά της, οι πέντε φοιτητές έφτασαν στο Βελιγράδι, στη Σερβία, για να ξεκινήσουν την εκπαίδευση τους.
Οι φοιτητές εκπαιδεύτηκαν από το Κέντρο Εφαρμοσμένων Μη Βίαιων Δράσεων και Στρατηγικών, (CANVAS). Η ομάδα αυτή χρηματοδοτείται κατά κύριο λόγο από το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, παράρτημα της CIA, σε συνεργασία με το Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο και το Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο για τις Διεθνείς Υποθέσεις.
Το CANVAS, το οποίο έχει στενή σχέση και με την «αντιεξουσιαστική» Otpor, (που χρηματοδοτούνταν από Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, το USAID και το Ινστιτούτο Albert Einstein, με σκοπό την ανατροπή Μιλόσεβιτς), καθοδηγείται ιδεολογικά από τον Gene Sharp, (τον λεγόμενο «Clausewitz του μη βίαιου αγώνα»), συνεργάτη του αναλυτή της Υπηρεσίας Πληροφοριών της Άμυνας, (DIA), Robert Helvey. Βασικό θέμα της συνεργασίας τους ήταν η εκπόνηση ενός σχεδίου υβριδικού πολέμου, με στόχο κράτη που αντιστέκονται στην μονοπωλιακή κυριαρχία της Ουάσινγκτον.
Το 2007 ο Guaido μετακόμισε στην Ουάσιγκτον για να εγγραφεί στο Πρόγραμμα Διακυβέρνησης και Πολιτικής Διαχείρισης στο Πανεπιστήμιο George Washington υπό την κηδεμονία του οικονομολόγου Luis Enrique Berrizbeitia, ενός από τους κορυφαίους νεοφιλελεύθερους οικονομολόγους της Λατινικής Αμερικής.
Ο Berrizbeitia ήταν πρώην εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ, ο οποίος πάνω από μια δεκαετία εργάστηκε στον ενεργειακό τομέα της Βενεζουέλας υπό το ολιγαρχικό καθεστώς που απομακρύνθηκε από τον Τσάβες.
Εκείνη τη χρονιά, ο Guaido οργάνωνε βίαιες συγκεντρώσεις μετά την άρνηση της κυβέρνησης της Βενεζουέλας να ανανεώσει την άδεια του Radio Caracas Television (RCTV), ενός ιδιωτικού σταθμού που διαδραμάτισε ηγετικό ρόλο στο πραξικόπημα του 2002 εναντίον του Τσάβες.
Τότε δημιουργήθηκε και μια ομάδα στελεχών», η «Generation 2007», με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος της Βενεζουέλας. Βασικός συνεργάτης του Guaido ήταν ο «ακτιβιστής» Yon Goicoechea, ο οποίος την επόμενη χρονιά, ανταμείφθηκε για τις προσπάθειές του με το βραβείο Milton Friedman του Ινστιτούτου Cato για την προώθηση της ελευθερίας, μαζί με ένα βραβείο αξίας 500.000 δολαρίων, το οποίο επένδυσε στην οικοδόμηση του πολιτικού δικτύου Liberty First (Primero Justicia).
(Ο Φρίντμαν, βέβαια, ήταν ο νονός των διαβόητων νεοφιλελεύθερων Chicago Boys που εργάσθηκαν στη Χιλή, υπό τον ηγέτη της δικτατορίας Πινοσέτ, για να εφαρμόσουν τις πολιτικές ριζικής δημοσιονομικής λιτότητας «δόγμα σοκ». Και το Ινστιτούτο Cato είναι το ερευνητικό think tank , που ιδρύθηκε από τους αδερφούς Koch, δυο κορυφαίους δωρητές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, οι οποίοι έχουν γίνει επιθετικοί υποστηρικτές της άκρας δεξιάς στην Λατινική Αμερική).
Η «Generation 2007»συνεργαζόταν στενά με την ακροδεξιά ομάδα JAVU. Εκείνη τη χρονιά ο Guaido εντάχθηκε στο κόμμα Voluntad Popular του Leopoldo Lopez, πρώτου ξαδέρφου του Thor Halvorssen, ιδρυτή του Αμερικανικού Ιδρύματος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, το οποίο επίσης χρηματοδοτείται από τις ΗΠΑ.
Το 2010, η Voluntad Popular και οι ξένοι υποστηρικτές της επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν τη χειρότερη ξηρασία που είχε χτυπήσει τη Βενεζουέλα για δεκαετίες.
Μεγάλη έλλειψη ηλεκτρικής ενέργειας είχε αναστατώσει τη χώρα εξαιτίας της έλλειψης νερού, που ήταν απαραίτητη για την υδροηλεκτρική ενέργεια. Η παγκόσμια οικονομική ύφεση και η πτώση των τιμών του πετρελαίου επιδείνωσαν την κρίση, προκαλώντας δημόσια δυσαρέσκεια.
Σε αυτό τη συγκυρία, η αντιπολίτευση της Βενεζουέλας επιδοτήθηκε με 40-50 εκατομμύρια δολάρια από αμερικανικές κυβερνητικές οργανώσεις όπως η USAID και το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, σύμφωνα με έκθεση του ισπανικού think-tank, του Ινστιτούτου FRIDE. Πολλά εκατομμύρια επίσης διακινήθηκαν μέσω προσωπικών λογαριασμών.
Τον Νοέμβριο του 2010, σύμφωνα με μηνύματα ηλεκτρονικής αλληλογραφίας που υπέκλεψαν οι υπηρεσίες ασφαλείας της Βενεζουέλας και παρουσίασε ο πρώην υπουργός Δικαιοσύνης Miguel Rodriguez Torres, ο Guaido, ο Goicoechea, επικεφαλής ομάδας από «ακτιβιστές» παρακολούθησαν πενθήμερο σεμινάριο στο ξενοδοχείο Fiesta Mexicana στην πόλη του Μεξικού, από εκπαιδευτές της Otpor και τον Ότο Ράιτ, ενός φανατικού Κουβανέζου εξόριστου που εργάστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών του Τζορτζ Μπους και του δεξιού Κολομβιανού προέδρου Αλβάρο Ουρίμπε.
Στο ξενοδοχείο Fiesta Mexicana, τα ηλεκτρονικά μηνύματα ανέφεραν ότι ο Guaido και οι συνάδελφοί του εργάσθηκαν γύρω από ένα σχέδιο για την ανατροπή του προέδρου Hugo Chavez δημιουργώντας χάος μέσω βίαιων διαδηλώσεων.
Τρεις προσωπικότητες της βιομηχανίας πετρελαίου – Gustavo Torrar, Eligio Cedentildo και Pedro Burelli – φέρεται ότι κάλυψαν τα έξοδα των 52.000 δολλαρίων για τη διεξαγωγή της συνάντησης.
Ο Torrar είναι ένας αυτοαποκαλούμενος «ακτιβιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», του οποίου ο μικρότερος αδελφός Reynaldo Tovar Arroyo είναι εκπρόσωπος στη Βενεζουέλα της ιδιωτικής μεξικανικής εταιρείας πετρελαίου Petroquimica del Golfo, η οποία έχει συνάψει σύμβαση παλιά με το κράτος της Βενεζουέλας.
Ο Cedentildo, είναι ένας φυγάς επιχειρηματίας της Βενεζουέλας που διεκδικεί άσυλο στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Pedro Burelli πρώην σύμβουλος της JP Morgan και πρώην διευθυντής της εθνικής πετρελαϊκής εταιρείας της Βενεζουέλας (PDVSA).
Επιστρέφοντας στο Καράκας, ο Guaido ,οργάνωσε τα guarimbas, σημεία ελέγχου σε γειτονιές, ελεγχόμενα από την αντιπολίτευση. Περίπου 43 πολίτες σκοτώθηκαν κατά τη διάρκεια των guarimbas του 2014.
Τρία χρόνια αργότερα, το 2017, οργανώθηκαν πάλι, προκαλώντας μαζική καταστροφή δημόσιων υποδομών και προχωρώντας σε σειρά δολοφονιών υποστηρικτών της κυβέρνησης. 126 άτομα δολοφονήθηκαν, πολλοί από τους οποίους ήταν Τσαβίστας. Σε πολλές περιπτώσεις, οι υποστηρικτές της κυβέρνησης κάηκαν ζωντανοί από τις ένοπλες συμμορίες.
Συνηθισμένη τακτική των guarimbas ήταν η guaya, ο αποκεφαλισμός ή θανάσιμος τραυματισμός μοτοσικλετιστών, με τη χρήση ατσάλινων συρμάτων κατά μήκος των δρόμων.
Ηγετικά στελέχη της αντιπολίτευσης συνελήφθησαν για δολοφονίες, χρήση και κατοχή εκρηκτικών υλών και όπλων, ενώ ο Leopoldo Lopez, σύμφωνα με σημειώματα διπλωματών των ΗΠΑ, που διέρρευσαν στα Wikileaks, ήταν «τόσο αλαζονικός, που δεν θα μπορούσε να συσπειρώσει την αντιπολίτευση». Είχε έρθει η ώρα του Guaido.
Το Δεκέμβριο του 2018 ο Guaido «επισκέφθηκε» την Ουάσιγκτον για το χρίσμα.
Στις 11 Ιανουαρίου, τη σελίδα Wikipedia του Guaido την επεξεργάστηκαν 37 φορές profile makers των ΗΠΑ, ώστε να σβήσουν τα ίχνη των προηγούμενων «δραστηριοτήτων» του.
Το κόμμα του έχει όμως απαξιωθεί εντελώς και στο εσωτερικό της Βενεζουέλας και στα πλαίσια της αντιπολίτευσης καθώς θεωρείται κυρίως υπεύθυνο για την κατάτμηση της, έτσι κι αλλιώς, έντονα αποδυναμωμένης αντιπολίτευσης. Στις δημοσκοπήσεις δεν ξεπερνάει ποτέ το 20%, καθώς, σύμφωνα με αναλυτές η πλειοψηφία του πληθυσμού «δεν θέλει πόλεμο, αυτό που θέλουν είναι μια λύση».
Αλλά γι ‘αυτόν ακριβώς τον λόγο επιλέχθηκε από την Ουάσιγκτον:
Σκοπός των ΗΠΑ δεν είναι μια, οποιουδήποτε τύπου πολιτική λύση, στη Βενεζουέλα, αλλά η πλήρης καταστροφή της χώρας και μετατροπή της σε «μη κράτος», κατά τα πρότυπα των σχεδίων των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια.
Και ο πράκτορας-δολοφόνος Guaido είναι το κατάλληλο πρόσωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.