H «Μακεδονία του Αιγαίου» θα γίνει ένα ενδεχόμενο τόσον πιθανό, όσον είναι σήμερα πραγματική η τραγωδία της Παλαιστίνης…

Σαββατοκύριακο, η Ελλάδα χουζουρεύει στα ακρογιάλια της και το μέλλον της κακοποιείται σε έναν καφενέ, όπως η καθαίρεση του Συντάγματος από τα Μνημόνια έχει κάνει το κοινοβούλιο. 

Χρήσιμοι Χρυσαυγίτες δίνουν το πρόσχημα για να συκοφαντηθούν τα συλλαλητήρια ή να εμφανίζονται ως πατριώτες, εθνικιστές όπως ο κυρ-
Καμμένος.

Τενεκέδες της ελαφρόμυαλης Αριστεράς, το νυν δουλικό των νεοφιλελεύθερων, που εκόπτοντο έως προσφάτως υπέρ της Μακεδονίας (σκέτο), τώρα υπερηφανεύονται για μια λύση που αξιοποιεί το προηγούμενο Καραμανλή (ενώ στην πραγματικότητα το ανατρέπει εις όσα αφορούν το έθνος και τη γλώσσα). 

Πράγματι, το «Σύμφωνο Τσίπρα - Ζάεφ» αποτελεί μια λύση χειρότερη απ’ το πρόβλημα. 

Πλην όμως αυτό δεν έχει σημασία: τοις κείνων ρήμασι (των Αμερικάνων) πειθόμενος ο Τσίπρας, προκαλεί εμετό στον κ. Ζουράρι, ο οποίος στη συνέχεια παρέχει ψήφο εμπιστοσύνης στον εμετό του. 

«Η αηδία του βίου».
 Γεμάτη από τους ήχους των τενεκέδων, καθώς έτσι ακούγονται στην αρχή τα τύμπανα του πολέμου – ψιλά γράμματα, ενώ γύρω μας βροντοφωνάζουν οι μεγαληγορίες και οι αλαλαγμοί. 

Σε ένα έξοχο μείγμα αδαούς και μαριονέτας ο Τσίπρας πάει από ακυρολεξία σε ακυρολογία μιλώντας για αρχαία… μακεδονική γλώσσα(αναφερόμενος στη δωρική διάλεκτο που μιλούσαν οι Μακεδόνες) ή για «αρχαία Ελληνική Μακεδονία» (σα να έλεγε αρχαία ελληνική Σπάρτη ή αρχαία ελληνική Θήβα) – το θέμα μας όμως δεν είναι οι μπαρούφες, ούτε η προσπάθεια μέσα (και) απ’ αυτήν την υπόθεση να πάρει παράταση η αργομισθία του κ. Καρανίκα.

Το θέμα μας δεν είναι καν η Ιστορία – αυτή μπορούν να τη διαβάσουν όπως θέλουν οι υπομείονες (κατά το έξοχο υπόδειγμα ραγιάδικης τσιτατολογίας που έδωσε προσφάτως η εφημερίδα των συριζιστών) – το θέμα μας είναι (πάλι) οι ΗΠΑ. 

Όχι οι ΗΠΑ του Χάρβαρντ ή του Νιου Γιόρκερ, αυτές γνωρίζουν περί την αλήθεια. 

Οι ΗΠΑ όμως του Πενταγώνου απέκτησαν με το «Σύμφωνο Τσίπρα - Ζάεφ» (είτε πραγματοποιηθεί είτε όχι) ένα φανερό κι ένα κρυφό χαρτί για τον παπά που παίζουν στην περιοχή. 

Το φανερό χαρτί είναι το «Μακεδονικό Έθνος» (με τη γλώσσα του, τα σέα του και τα μέα του), ενώ το κρυφό χαρτί είναι ότι η Ελλάδα δίνει πλέον και με τη βούλα την αίσθηση του αποδυναμωμένου κράτους (όχι μόνον κατά την έννοια του οικονομικού προτεκτοράτου, αλλά και της εθνικής αποδόμησης). 

Αυτό έχει δύο συνέπειες που αφορούν η μια στα Βαλκάνια και η άλλη στον κόσμο.

Μια από τις ιδιομορφίες των Βαλκανίων σχετίζεται με την παράδοση «του χωριάτη που ανεβαίνει στο κρεβάτι». 

Μια Ελλάδα που αποδυναμώνεται συνεχώς ανοίγει την όρεξη των νταήδων για αγροίκες διεκδικήσεις. 

Εις όσα δε αφορούν τον κόσμο, η Ελλάδα απορφανισμένη από τις κληρονομιές της, μετατρέπεται σε ένα μικρό κράτος που απαρνιέται εν τέλει το ίδιο την οικουμενική αξία του πολιτισμού του, ήτοι και το σημερινό του στίγμα.

Αν δεν ξυπνήσουμε εγκαίρως η «Μακεδονία του Αιγαίου» θα γίνει ένα ενδεχόμενο τόσον πιθανό, όσον είναι σήμερα πραγματική η τραγωδία της Παλαιστίνης…  




ΣΤΑΘΗΣ
ΠΗΓΗ: 
http://www.topontiki.gr/article/277596/ap-tis-mparoyfes-stis-karpazies