Έχω φύγει πολλές φορές από δημόσια υπηρεσία βγάζοντας καπνούς από τ' αυτιά μ' αυτά που αντιμετώπισα.
Γνωρίζω ανθρώπους που ήταν απλώς κομματόσκυλα που "τρούπωσαν", τα έξυσαν και μετά από 20- 25 χρόνια πήραν τη συνταξάρα για να ξεκουραστούν από το τίποτα με το οποίο ασχολήθηκαν αυτά τα χρόνια.
Έχω συναντήσει ανίκανους, τεμπελόσκυλα, προκλητικούς, ακόμα και...
αναλφάβητους.
Πότε όμως δεν γενίκευσα. Ποτέ.
Κι αυτό γιατί ο γιατρός που με ανέλαβε μετά το τροχαίο και έσωσε το πόδι μου ήταν δημόσιος υπάλληλος.
Οι νοσηλεύτριες που με έκαναν να χαμογελώ παρά τον πόνο μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι.
Τα παιδιά της Πυροσβεστικής που έσωσαν το σπίτι μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι δάσκαλοι (όχι όλοι, αλλά αρκετοί) στους οποίους οφείλω τη βάση πάνω στην οποία μπόρεσα να χτίσω τη σκέψη μου, τις ανησυχίες μου, τον λόγο μου ήταν δημόσιοι υπάλληλοι.
Κάποιοι εξαιρετικοί επιστήμονες που μου έμαθαν το επιστημονικό αλφάβητο στο Πανεπιστήμιο ήταν δημόσιοι υπάλληλοι.
Οι μεσήλικες που έβλεπα μαύρα μεσάνυχτα στη γειτονιά μου να μαζεύουν τα σκουπίδια ήταν δημόσιοι υπάλληλοι.
Η κοπέλα στο μητρώο της εφορίας που σκίστηκε για να παρακάμψει τη γραφειοκρατία ήταν δημόσιος υπάλληλος.
Οι άνθρωποι που έβλεπα σκαρφαλωμένους σε πυλώνες υψηλής τάσης, την ώρα που εγώ οδηγούσα χαλαρός στην Εθνική ήταν δημόσιοι υπάλληλοι.
Ο κυρ- Νίκος που δούλευε στα ορυχεία και δεν πρόλαβε να πάρει σύνταξη ήταν δημόσιος υπάλληλος.
Ο καθένας μπορεί να φέρει ένα παράδειγμα νοσηρότητας και ανικανότητας και ένα παράδειγμα ευσυνειδησίας και ενδιαφέροντος από το Δημόσιο. Απλώς το ίδιο μπορεί να κάνει και για τον ιδιωτικό τομέα. Έχω συναντήσει κι εκεί εξίσου αγενείς, εξίσου ανίκανους, εξίσου εξαιρετικούς και ευαίσθητους ανθρώπους.
Γι αυτό και δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη συνεχή γενίκευση, που τελευταίως αποτυπώθηκε σε ένα σκίτσο του Αρκά.
Προφανώς το Ελληνικό Δημόσιο ασθενεί. Και είναι τουλάχιστον ανόητος όποιος πιστεύει ότι για να εξυγιανθεί θα πρέπει να διαβάλλουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ το σύνολο των ανθρώπων που δουλεύουν σ' αυτό.
Είναι τουλάχιστον εξωφρενικό αντί να ζητάμε να έχουν όλοι έναν αξιοπρεπή μισθό, να πιστεύουμε ότι η "λύση" είναι να έχουν αναξιοπρεπή μισθό και αυτοί που μέχρι σήμερα έχουν έναν τέτοιο (έστω και μειωμένο).
Κανενός την απαράδεκτη συμπεριφορά δεν δικαιολογώ. Αλλά πιστεύω στην ατομική ευθύνη και στη συλλογική προσπάθεια. Και με τέτοια συνεχή τσουβαλιάσματα υπονομεύονται και τα δύο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.