Σε ποιές γυναίκες ανήκει η 8η Μαρτίου;

Μια γκλάμουρ, μα πολύ γκλάμουρ, βραδιά διοργανώθηκε, Δευτέρα βράδυ, από λάιφ στάιλ περιοδικό  στο Μέγαρο –της κουλτούρας- Μουσικής Αθηνών και απέδωσε τα βραβεία «Γυναίκες της Χρονιάς 2017». Η αποθέωση της αναπαραγωγής των συστημικών στερεοτύπων –με τη βράβευση μιας δεξιάς πολιτικού, μιας καλλίπυγου τραγουδίστριας κ.ο.κ.- θα περάσει από τις οθόνες της τηλοψίας, καθώς, ανήμερα τη μέρα της γυναίκας, 8 του Μάρτη, θα προβληθεί από τηλεοπτικό σταθμό.  

Στο ίδιο μοτίβο και από το ίδιο σύστημα, η ιεροποίηση της γυναίκας αλλά και ο σεξισμός,
ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, σιγοντάρονται από τους κύκλους του κατεστημένου: οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης αποδομούν τη γυναικεία πρωτοπορία και τους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος προτάσσοντας το «μοντελάκι» είτε της μητερούλας -με ποικίλα όμως ενδιαφέροντα, βεβαίως βεβαίως- είτε του τοξικού θηλυκού, κοινώς γυναίκα – δηλητήριο. Το δίπολο Εύα – Παναγία επικρατεί και αναπαράγεται αμετάβλητο επί αιώνες. Η διαδικασία χειραγώγησης μέσω της υποβάθμισης της γυναικείας φύσης υπήρξε, εξάλλου, δομικό στοιχείο του, βασισμένου στην πατριαρχία, καπιταλισμού.

Κι επειδή γυναίκα δεν γεννιέσαι αλλά γυναίκα γίνεσαι, η διαμόρφωση της ταυτότητας με διαρκείς ακρωτηριασμούς, από κούνιας, της διάνοιας, αποτελεί και στις μέρες μας γεγονός, άρα και αιτία διαπάλης με τους από πάνω, αιτία διαρκών, μακραίωνων αγώνων. Το ζήτημα, όμως, δεν είναι μοναχά ταξικό. Η μητρότητα, ας πούμε, ως ο απόλυτος προορισμός των γυναικών αποτελεί φαινόμενο διαταξικό. Όσες δεν επιθυμούν να θέσουν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της φύσης, ως εργαλεία αναπαραγωγής, αντιμετωπίζονται, λίγο έως πολύ, ως όντα αφύσικα.  Το μύθευμα για το περιβόητο «βιολογικό ρολόι» καταδυναστεύει τη γυναικεία σεξουαλικότητα ενώ η «φύση» της γυναίκας προσαρμόζεται σε ό,τι βολεύει ή δεν βολεύει κάθε φορά τα ιδεολογήματα της κυριαρχίας.

Ο φεμινισμός σήμερα, ως κίνημα ανατροπής και μετασχηματισμού της εξουσιαστικής – ανδροκρατούμενης κοινωνίας όχι παραμένει πρόταγμα, και όχι μοναχά για τις γυναίκες. Σήμερα, όταν οι ρατσιστικές διακρίσεις εναντίον διεμφυλικών, ομοφυλόφιλων, αμφιφυλόφιλων παραμένουν ,  το φεμινιστικό κίνημα αφορά όλους εκείνους που μάχονται υπέρ του δικαιώματος στη σεξουαλική αυτοδιάθεση του ανθρώπου και εναντίον των διακρίσεων που απορρέουν από αυτήν.

Οι γυναίκες στο δυτικό κόσμο, παρά τις θεσμοθετημένες κατακτήσεις, παραμένουν εγκλωβισμένες σε πολλαπλούς ρόλους, με την αυτοπραγμάτωση να αποτελεί μια πονεμένη ιστορία. Η οικονομική κρίση, με την ταυτόχρονη διάχυση των νεοφασιστικών ιδεών, την αυξανόμενη ανεργία, κ.ο.κ. σκοτεινιάζει περαιτέρω το τοπίο. Η πολιτικά επιβεβλημένη κατανομή των ρόλων, που θέτει φραγμούς στην ίδια την ανάπτυξη και την έκφραση της επιθυμίας και οργανώνει εξουσιαστικά το φαντασιακό,  χρειάζεται αγωνιστική απάντηση.

Η 8η Μαρτίου δεν αποτελεί μέρα-αφιέρωμα στο ωραίον, πλην ασθενές, φύλο. Είναι μέρα υπόμνησης μιας επαναστατικής διαδικασίας όπως εκείνης 160 χρόνια πριν, στις 8 του Μάρτη του 1857, όταν οι εργάτριες στη Νέα Υόρκη απαίτησαν ό,τι τους έκλεβαν τα αφεντικά.

πηγη