Πως οι γάτοι (αλλάζοντας υπουργεία) άρχισαν να κρύβονται στις γωνίες....Το καλό παλιό και επιτυχημένο πασοκτσίδικο κόλπο

--------------------

   Ήταν αρχές της δεκαετίας του 1990. Προσλήφθηκα και άρχισα να δουλεύω στο λογιστήριο μιας από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες της Θεσσαλονίκης.

  Τον πρώτο καιρό, εκεί μέσα κάποιοι με ρωτούσαν «ποιος σε βοήθησε να πιάσεις δουλειά εδώ», αλλά δεν καταλάβαινα την ερώτησή τους. Δεν πέρασε πολύς καιρός και άρχισα να «μπαίνω» στο νόημα:

  Όλη η επιχείρηση ήταν μία αρένα συγκρούσεων που υπόβοσκαν μεταξύ των διάφορων ομάδων, για το ποια θα επικρατήσει ή να το πω καλύτερα για το ποιάς ομάδας τα μέλη θα προωθούνται στην διοικητική ιεραρχία.

  Μετά από δύο περίπου χρόνια, δεν άντεξα ή εάν θέλετε δεν μπόρεσα να προσαρμοστώ σ’ αυτήν την κατάσταση, μία κατάσταση  που έζεχνε από διαπλοκή. Σηκώθηκα και έφυγα.

  Ο Παναγιώτης «εντάχθηκε» - προσαρμόσθηκε  και παρέμεινε στην μεγάλη επιχείρηση. Όταν στην Εταιρεία άρχισαν να δυσκολεύουν τα πράγματα, ο Παναγιώτης - ένα φιλόδοξο παιδί από τις Σέρρες, λίγο μικρότερός μου, Οικονομολόγος και αυτός – εκτοξεύτηκε στην διοικητική ιεραρχία. Έγινε ο οικονομικός Δ/ντής της εταιρείας και με πολύ καλές αποδοχές. Έγινε ένα από σημαντικότερα διοικητικά στελέχη. Άρχισε να υπογράφει και τις επιταγές……

  Όταν μετά από 1-2 χρόνια περίπου,

η εταιρεία «βάρεσε κανόνι» (μεγάλη εταιρεία εισηγμένη στο Χρηματιστήριο), ο Παναγιώτης βρέθηκε με τις υπογραφές του στις επιταγές, και ο ίδιος… στο αέρα. Παιδεύτηκε κάποια χρόνια με τα δικαστήρια, και κάποια στιγμή μετανάστευσε στο νησί της γυναίκας του, τη Ρόδο.

  Το συμπέρασμα: Όταν οι «γάτοι» (οι παλιοί «Διευθυντάδες») άρχισαν να βλέπουν τα δύσκολα στην μεγάλη εταιρεία, έβαλαν μπροστά το γατάκι, τον Παναγιώτη. Και αυτός «πλήρωσε το μάρμαρο».

  Τώρα θα μου πείτε πως τα θυμήθηκα αυτά μετά από σχεδόν 20 χρόνια, και εν πάση περιπτώσει γιατί σας «πρήζω» και εσάς.

  Ο κ. Κατρούγκαλος έφυγε από το υπουργείο Εργασίας, ενώ τον τελευταίο καιρό είχε πλημμυρήσει όλη την Ελλάδα με επιστολές προς τους συνταξιούχους, προσπαθώντας να τους πείσει πως παρ’ όλο που έβλεπαν τα χρήματα της σύνταξή τους μειώνονται,  αυτή στην πραγματικότητα δεν είχε μειωθεί!!. Και έπονται πολλά ακόμη για τις συντάξεις, τις εργασιακές σχέσεις  και το ασφαλιστικό!!

  Τη Δευτέρα μετά τον κυβερνητικό ανασχηματισμό παραιτήθηκε και ο Ειδικός Γραμματέας του ΣΕΠΕ  (στο Υπουργείο Εργασίας). 

  Ο κ. Σκουρλέτης, την περασμένη ακόμη εβδομάδα, από την Κοζάνη όπου βρισκόταν έκανε βαρυσήμαντες δηλώσεις, πως δεν συμφωνεί με την πώληση του 17% της ΔΕΗ!!. Τώρα «έφυγε» σε άλλο υπουργείο.

  Δεν βλέπετε λοιπόν πως οι γάτοι (αλλάζοντας υπουργεία) άρχισαν να κρύβονται στις γωνίες (σε άλλο μετερίζι κατά τον κ. Σκουρλέτη);

  Ε.. και τα γατάκια που είναι:

 Σε δύο νευραλγικά υπουργεία, εδώ που φοβόμαστε πως θα ακολουθήσει «η.. σφαγή των αμνών» (δυστυχώς παραμένουμε πρόβατα), αυτά της Εργασίας και των Οικονομικών, τοποθετήθηκαν δύο νέες  γυναίκες.

  Θα μου πείτε ίσως, που είναι το κακό; Λοιπόν, όταν κάποιος τοποθετηθεί σε μία θέση ευθύνης, μέχρι να βρει τα δικά του «πατήματα» για να μπορέσει να λειτουργήσει συνειδητά και αυτόνομα, σχεδόν πάντα είναι πολύ εύκολο να χειραγωγηθεί από αυτούς που τον τοποθέτησαν, για να προωθήσουν τις δικές τους θέσεις. Έτσι άλλωστε την έπαθε και ο Παναγιώτης…

 Οι «κοπελιές» (κατά Πολάκη) λοιπόν μπήκαν μπροστά, για να βάλουν την υπογραφή τους σ’ όλα αυτά που μας επιφυλάσσουν. Θα κληθούν τις επόμενες ημέρες να τα υπογράψουν (όντας ακόμη ζαλισμένες από την αλλαγή του περιβάλλοντος τους), ενώ οι επώνυμοι πρωταίτιοι, αυτοί που καταπάτησαν τις υποσχέσεις τους και υπέγραψαν το τρίτο μνημόνιο κρύφθηκαν σε άλλες κυβερνητικές θέσεις.

 Όλοι τους ξεπούλησαν την ελπίδα του λαού για την απελευθέρωση του από τα δεσμά των μνημονίων. Ξεπουλάνε την δημόσια  περιουσία και υποθηκεύουν το μέλλον των επόμενων γενιών. Και το χειρότερο, έχουν εκμηδενίσει την ελπίδα και δυστυχώς έχουν πείσει τον κόσμο πως δεν υπάρχει άλλος δρόμος, δεν υπάρχει άλλη λύση.

 Σε κατ’ ιδίαν (και όχι δημόσιες) αντιπαραθέσεις με συνδικαλιστές-μέλη του ΣΥΡΙΖΑ  εκείνοι υποστηρίζουν πως διαφωνούν με τις κεντρικές επιλογές της Κυβέρνησης. Όμως συνεχίζουν να παραμένουν και έτσι να την στηρίζουν!!   Και κάποιοι από αυτούς να μας δηλώνουν την πρόθεσή τους να φύγουν!!! (πάντα και μόνο σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις).

 Η υποκρισία σ’ όλο της το μεγαλείο, από υπουργούς μέχρι και τοπικά στελέχη. Ενώ αντιλαμβάνονται πως «στραβά αρμενίζουν», παρ’ όλα αυτά δεν θέλουν  να αποποιηθούν την νομή της εξουσίας και προσπαθούν να το παίξουν «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ».

  Οι δηλώσεις – δικαιολογίες του νέου υπουργού Οικονομικών του κ.Παπαδημητρίου επικεφαλή του Ινστιτούτου Levy (Λεβή) της Ν.Υόρκης, για να δικαιολογήσει την δική του κολωτούμπα  (σε σχέση με το παράλληλο νόμισμα), μου θύμισε το ανέκδοτο του λαγού με το Λιοντάρι: «Εμείς οι Ακαδημαϊκοί, κάπου – κάπου λέμε και καμία μ……  για να περνάει η ώρα».  

  Προφανώς βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, αφού βλέπουν την μεγάλη ευθύνη τους για την επερχόμενη καταστροφή.

  Έχουν ξεπουλήσει τα πάντα – κρατική περιουσία , δικαιώματα και ελπίδα -  πείθοντας τον κόσμο πως δεν υπάρχει άλλη λύση, με αποτέλεσμα αυτός ο κόσμος να θεωρεί πως φταίει η ανικανότητά τους για την εφαρμογή αυτής της μόνης λύσης, και να προσμένουμε πάλι να μας σώσουν οι προηγούμενοι. Στρώνουν το δρόμο για τον Κυριάκο!

  Τώρα στη ρητορική τους άρχισαν να χρησιμοποιούν και στίχους ποιητών:

«Δε λέω ότι είναι εύκολο,  λέω,  ότι μπορεί να γίνει.

            Και πάνω απ’ όλα, λέω ότι ποτέ δεν ξέρεις».

  Έτσι λοιπόν προχωράμε; ξεπουλάμε το μέλλον των παιδιών μας, αλλά δεν πειράζει… «ποτέ δεν ξέρεις» ίσως τελικά από αυτό να προκύψει κάτι καλό!!

  Και να δείτε πως αφού μας ξεπουλήσουν (οι τωρινοί και οι επόμενοι) και ισοπεδωθούν τα πάντα, θα μας βγάλουν από το Ευρώ, σαν την μόνη πλέον λύση, κυρίως αν στην ΕΕ δεν εφαρμοσθεί με τρόπο μόνιμο μία ενιαία αναδιανεμητική δημοσιονομική πολιτική η οποία να αντισταθμίζει τις περιφερειακές ανισότητες που δημιουργούνται από την ύπαρξη του κοινού νομίσματος.

   Λέμε πως η κυβέρνηση του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ έχει δυσφημίσει ολόκληρη την αριστερά. Αυτό είναι λάθος!. Ο κόσμος αν θυμηθεί θα καταλάβει πως ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία  σχέση με την αριστερά:  Ξεφορτώθηκε τα «αριστερά βαρίδια», την «αριστερή πλατφόρμα» το καλοκαίρι του 2015. Αυτό έγινε δημόσια, μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου και αυτός ο κόσμος έδωσε την συγκατάθεσή του σ’ αυτό, στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015.

  Και που βρίσκεται η ευθύνη της Αριστεράς;

 Βρίσκεται στο ότι δεν κατάφερε να ελέγξει την εξέλιξη τους ενός,  που καπηλεύθηκε το όραμα όλης παράταξης. Και αυτό ξεκίνησε από το συνέδριο του 2013 το οποίο αποφάσισε, ο πρόεδρος να εκλέγεται από το ίδιο το συνέδριο και όχι από την Πολιτική Επιτροπή. Από τότε η κατάσταση έγινε «ενός ανδρός αρχή».Ο ίδιος έγινε παντοδύναμος εμπρός στην πολιτική επιτροπή, η οποία πλέον έχασε τον έλεγχο.

  Και που βρίσκεται το κακό; Πουθενά… Ο κόσμος δεν ψηφίζει αριστερά, ψήφισε και ψηφίζει Αλέξη. Ακόμη και τώρα που βλέπει πως ο ίδιος απαλλάχθηκε από την αριστερά!!.

  Καλά κάνει λοιπόν ο κόσμος, δικαίωμά του να επιλέγει ότι θέλει. Αλλά οτιδήποτε όμως μας έφερε και ότι θα μας φέρει, να μην το καταλογίζουμε στην αριστερά!!

  Μπροστά στην απελπισία στην οποία μας έχουν φέρει, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος: 

·   Οι υποσχέσεις τους πως το κάθε κακό που μας βρίσκει είναι το τελευταίο.

·   Η ελπίδα πως το συγκεκριμένο κάθε φορά κακό, δεν αφορά εμάς τους ίδιους, αλλά τους άλλους (αφορά το σπίτι του «γείτονα»).

   Όμως σιγά-σιγά ξεφτίζουν όλα γύρω από τον καθένα μας, και όταν έρχεται η δική μας σειρά, δεν βρίσκουμε συμπαράσταση από το διπλανό μας, αφού κι εμείς δεν του συμπαρασταθήκαμε όταν εκείνος είχε το δικό του Γολγοθά.

   Έτσι εκμεταλλευόμενοι τον κατακερματισμό της ελληνικής κοινωνίας (που έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια), μας περνάνε όλα αυτά.

    Μην παρασυρόμαστε όμως: η όλη κατάσταση που βιώνουμε δεν είναι θέμα Αριστεράς ή Δεξιάς. Είναι θέμα κατά βάση επιβίωσης όλων μας, όλου του  λαού.

  Είναι πλέον καιρός να αφήσουμε αυτές τις ταμπέλες και τις προκαταλήψεις. Μόνο αν αντιληφθούμε πως η μοίρα μας είναι κοινή, - και αναφέρομαι στον καθένα από εμάς που η προσωπική του εργασία αποτελεί τον βασικό πόρο για την επιβίωσή του- τότε μόνο θα μπορέσουμε να βρούμε εκείνα τα στοιχεία της ταυτότητάς μας που μας ενώνουν, προκειμένου όλοι μαζί να  προσπαθήσουμε να περισώσουμε ότι μπορούμε.

  Η αριστερά μεταξύ των άλλων έχει και κάποιες αγκυλώσεις-προκαταλήψεις, οι οποίες εξελίχθηκαν σε τέτοιες, εξ’ αιτίας του ότι η παγκοσμιοποίηση δεν έφερε την παγκόσμια κοινωνία των λαών, αλλά την παγκόσμια επικράτηση του ιδιωτικού κεφαλαίου, το οποίο καταδυναστεύει ακόμη και τις κυβερνήσεις των κρατών. Η αντίσταση σε μία τέτοια κατάσταση μπορεί να ορθωθεί από έθνη-κράτη οι πολίτες των οποίων συνδέονται με μία συνεκτική σχέση μεταξύ τους. Κάτι τέτοιο απαιτεί ισχυρά στοιχεία ταυτότητας όπως είναι η κοινή εθνική συνείδηση   και η κοινή θρησκεία (είτε το θέλουμε είτε όχι). Κάτω από αυτό το πρίσμα ο εθνικισμός θα μπορούσε να ερμηνευθεί σαν μία προσπάθεια των λαών να αντισταθούν στην λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης.

  Με όχημα λοιπόν τον πατριωτισμό μας και την κοινή θρησκεία μας σαν τα βασικά στοιχεία της ταυτότητάς μας, σεβόμενοι βέβαια το ίδιο δικαίωμα και για κάθε άλλο λαό, έχουμε την ελπίδα να αντισταθούμε στα σχέδια που απεργάζονται για εμάς και τα έχουν ήδη δρομολογήσει.

  Το χάρηκα, όταν στην πανελλαδική συνδιάσκεψη της ΛΑΕ τον περασμένο Ιούνιο ο Κώστας Λαπαβίτσας μας προέτρεψε να δούμε και λίγο την Ελλάδα, να δούμε τι θα κάνουμε όλοι μαζί σαν Έλληνες. Και απέσπασε το χειροκρότημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των συνέδρων.

  Με ικανοποίηση είχα δει το 2015 την τότε πρόεδρο της Βουλής την Ζωή Κωνσταντοπούλου να υπεραμύνεται του δικαιώματος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ να αντιμετωπίζεται σαν κόμμα που εξέλεξε ο ελληνικός λαός και να εναντιώνεται η ίδια σε όσους προσπαθούσαν να επιβάλλουν (κόντρα στον νομικό μας πολιτισμό), την εφαρμογή της συλλογικής  ποινικής ευθύνης (για ένα έγκλημα που και βέβαια είχε τελεσθεί).

Από την άλλη μεριά αυτοί που θεωρούν τον εαυτό του Δεξιό πρέπει να καταλάβουν το εξής:

 Αριστερός  δεν είναι ο νοσταλγός της εφαρμογής στην πράξη της μαρξιστικής θεωρίας και την επικράτησης της κοινοκτημοσύνης στα μέσα παραγωγής.

  Για εμάς αριστερός είναι αυτός που θεωρεί απαραίτητη μία κεντρική κρατική εξουσία,  αφ’ ενός ικανής να βάζει όρια στην ιδιωτική επιχειρηματικότητα όταν αυτή εξελίσσεται σε ασυδοσία (πχ προστασία εργασιακών σχέσεων, κατώτατων μισθών, συνθηκών εργασίας, προστασίας του περιβάλλοντος) και αφ’ ετέρου βασικό της χαρακτηριστικό να αποτελεί η άσκηση κοινωνικής πολιτικής (αναδιανεμητικές ενέργειες για τη προστασία των ευπαθών ομάδων).

  Χρειαζόμαστε μία λύση που θα έχει σαν προτεραιότητα την επιβίωση του κόσμου σήμερα, και να προετοιμάζει ένα ευοίωνο μέλλον για τις επόμενες γενιές στη χώρα μας.

  Αυτό μπορούμε να το πετύχουμε μέσα από μία περήφανη εθνική-οικονομική πολιτική, που ταυτόχρονα θα εξασφαλίζει έναν στοιχειώδη βαθμό αυτάρκειας σε βασικά αγαθά.

  Η ανάπτυξη για την οποία μας προετοιμάζουν, ακόμη και αν αυτή έρθει, δεν θα έχει χώρο για την επιβίωση του ελεύθερου μικροεπαγγελματία, του αγρότη, του κτηνοτρόφου, της μικρομεσαίας επιχείρησης,  αλλά κυρίαρχο στοιχείο της θα είναι η ανάπτυξη και επέκταση στη χώρα μας των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων (βλ. και συμφωνίες TTIP και CETA) για τις οποίες μας προετοιμάζουν, για να γίνουμε οι παρίες ενός τέτοιου συστήματος.

  Δημιούργησαν και συντηρούν μέσα μας την απαισιοδοξία, και θεωρούν  πως θα δεχθούμε αυτά τα σχέδιά τους σαν σωτηρία. 

 Πάντως ότι και αν μας τύχει, θα είμαστε αντάξιοι της μοίρας μας.

 «Αργοπεθαίνει … όποιος δεν διακινδυνεύει την βεβαιότητα για την αβεβαιότητα, για να κυνηγήσει ένα όνειρο»

  

Γιώργος Λ. Σπανός

Μέλος της ΛΑΕ Πιερίας