Αυτοί οι πρωταθλητές είναι παράδειγμα για τα νέα παιδιά;

Δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες

Με αφορμή την διαμάχη ανάμεσα στον αρθρογράφο της εφημερίδας «Αυγή», Δημήτρη Χρήστου, και τον Πύρρο Δήμα, θα ήθελα να γράψω μερικές σκέψεις.

Κατ’ αρχάς, το άρθρο της Αυγής -που είναι μια εφημερίδα που δεν αγαπώ- δεν αναφέρει κάτι που δεν είναι αλήθεια.

Φυσικά, είναι δικαίωμα του Πύρρου Δήμα -ή οποιουδήποτε θεωρεί πως θίγεται- να παρεξηγηθεί και να στραφεί δικαστικά κατά της εφημερίδας και του αρθρογράφου.

Ανήκω σε αυτούς που δεν ...

είχαν συγκινηθεί ιδιαίτερα με τις επιτυχίες των Ελλήνων και των ελληνοποιημένων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες του παρελθόντος· τουλάχιστον από το 1996 και μετά -γιατί πιο πριν ήμουν κάπως πιο …αθώος-, που καταλάβαινα πια τι σήμαιναν οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, πώς δημιουργούνται οι υπεραθλητές-πρωταθλητές, και πώς τους εκμεταλλεύονται κυβερνήσεις και πολυεθνικές.

Η Ελλάδα βάδιζε στην καταστροφή και οι Έλληνες ηδονίζονταν με ελληνικές σημαίες και εθνικό ύμνο από βαρβάτους πρωταθλητές που ήταν οι πιο δυνατοί του κόσμου, και οι περισσότεροι από αυτούς δεν μπορούσαν να μιλήσουν ελληνικά.

Θυμάμαι τον συγγενή ενός αθλητή στην τηλεόραση -μετά από κάποιο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες- να λέει με περηφάνια «Είμαστε όλοι Έλληνοι!».

Η εθνική ομάδα άρσης βαρών μου φέρνει στο μυαλό ΠΑΣΟΚ και μπουζούκια.

Και ντόπα.

Όλοι ξέρουμε ποιο ήταν το τέλος αυτής της ομάδας, πριν από τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου.

Θα ήθελα να επισημάνω πως στην Ελλάδα δεν εμφανίστηκε ούτε ένας ντοπαρισμένος πρωταθλητής που να παραδεχτεί πως ντοπαριζόταν.

Σε άλλες χώρες, με λιγότερο γενναίους ανθρώπους από τους Έλληνες, υπήρξαν δεκάδες αθλητές που παραδέχτηκαν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες πως ντοπάρονταν, και ζήτησαν συγγνώμη.

Στην Ελλάδα, ούτε ένας.

Στην Ελλάδα, «γλίστρησε το μηχανάκι», «κάτι μου έριξαν στην πορτοκαλάδα», «ήταν συνωμοσία των ξένων», και τέτοια.

Αυτοί οι πρωταθλητές είναι παράδειγμα για τα νέα παιδιά;

Καλύτερα τα νέα παιδιά να πέσουν στα ναρκωτικά, παρά στον πρωταθλητισμό.

Όσο για τους πρωταθλητές σαν τον Πύρρο Δήμα, θα έπρεπε να ξέρουν πως όλοι κρινόμαστε.

Όλοι κρινόμαστε, και μόνο ο ηλίθιος φοβάται την κριτική.

Ο Πύρρος Δήμας είχε ασυλία -καλώς ή κακώς-, όσο ήταν πρωταθλητής και ασχολούταν με τον πρωταθλητισμό.

Από την στιγμή που επέλεξε να εισέλθει στην πολιτική κονίστρα, θα κριθεί για την πολιτική του δράση.

Βέβαια, ο Πύρρος Δήμας δεν είχε κάποια πολιτική δράση.

Ο Πύρρος Δήμας ήταν ένας βουλευτής Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, που ψήφισε τα Μνημόνια και εγώ δεν τον θυμάμαι ποτέ να μιλάει στη Βουλή, εκτός από μια φορά που τσαμπουκαλεύτηκε με κάποιους βουλευτές της Χρυσής Αυγής.

Αν ο Πύρρος Δήμας γοητεύτηκε από την λαμπερή και γοητευτική προσωπικότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου -για χάρη του οποίου τέθηκε επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ στις διπλές εκλογές του 2012-, δεν είναι υποχρεωτικό και όλοι εμείς να συμφωνούμε μαζί του.

Άλλωστε, εγώ δεν θα εμπιστευόμουν ποτέ έναν άνθρωπο, ο οποίος ήταν μέλος μιας ομάδας στην οποία σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ντοπάρονταν, και αυτός -που ήταν όλη μέρα μαζί τους- δεν είχε πάρει χαμπάρι.

Γιατί ο Πύρρος Δήμας δεν είχε πάρει χαμπάρι. Ή, αν είχε πάρει χαμπάρι πως η ντόπα έπεφτε βροχή, δεν μας το είπε ποτέ.

Δεν υπάρχουν ιερές αγελάδες.

Ο Πύρρος Δήμας κατάφερε να λύσει τα προβλήματά του και τα προβλήματα της οικογένειάς του για πάντα.

Μπράβο του αλλά αυτό αφορά τον ίδιον και την οικογένειά του.

Η εθνική υπερηφάνεια δεν τρώγεται.

Ειδικά, όταν έχει μπαγιατέψει.

(Είναι κρίμα που το Διαδίκτυο και τα social media δεν υπήρχαν στην Ελλάδα την δεκαετία του ’90. Δεν θα είχε περάσει τόσο εύκολα η πασοκική εθνική υστερία που οδήγησε την χώρα στο ξεπούλημα.)

http://pitsirikos.net/