Ανήκουμε σε μια γενιά που περπατάει με σκυμμένα κεφάλια....

Είμαστε με σκυμμένα κεφάλια πάνω από ένα «έξυπνο κινητό»

γιατί ξεχάσαμε εμείς να είμαστε έξυπνοι...

Όλα τρέχουν. Αμείλικτα και γρήγορα. Ο χρόνος, τα συναισθήματα, οι ζωές μας. Κάποιες φορές ίσως να μην καταλαβαίνουμε πολλά και τα προσπερνάμε. Ώρες ώρες μας σοκάρει το αλλιώτικο και το διαφορετικό. Έχουμε συνηθίσει στα δεδομένα και ό,τι αλλάζει την άθλια ρουτίνα μας το «πετάμε έξω». Κανείς δεν θέλει να ξεβολευτεί. Είναι ωραίο το βόλεμα που σου προσφέρει η ρουτίνα.

Όσο περιδιαβαίνω όμως στα σοκάκια της ζωής, βλέπω καταστάσεις που μου θυμίζουν πόσο ξεχάσαμε να ζούμε. Ανήκουμε σε μια γενιά που περπατάει με σκυμμένα κεφάλια πάνω από ένα «έξυπνο κινητό», γιατί ξεχάσαμε εμείς να είμαστε έξυπνοι. Ξεχάσαμε πολλά, αλλά δεν ξέρω πλέον ποια έχουν αξία και ποια όχι…

Ξεχάσαμε να λέμε καλημέρα και να την εννοοούμε...
Ξεχάσαμε να χαμογελάμε ειλικρινά…
Ξεχάσαμε να συμπεριφερόμαστε σωστά…
Ξεχάσαμε να λέμε την αλήθεια...
Ξεχάσαμε να προσφέρουμε την θέση μας στον ηλικιωμένο του λεωφορείου…
Ξεχάσαμε να εμπιστευόμαστε την ζωή…

Τα σκυμμένα κεφάλια οδηγούν σε απώλεια αυτοπεποίθησης. 

Δεν διεκδικούμε και δεν προσφέρουμε. 

Ίσως τα σκυμμένα κεφάλια -όχι απαραίτητα από τα smartphones- είναι το σήμα κατατεθέν της γενιάς μου. Ίσως να είναι και η απογοήτευση για το πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. 

Όμως τα σκυμμένα κεφάλια δεν ταιριάζουν στους νικητές. Τα σκυμμένα κεφάλια είναι για εκείνους που θα ακολουθήσουν, όχι για αυτούς που ηγούνται.

Της Ηλέκτρας Αστέρη

enallaktikidrasi