Οι Συριζαίοι πολιτικοί κάνουν ότι μπορούν για να εκφράσουν την χλεύη τους για τους Συριζαίους ψηφοφόρους...

Ο κυνισμός των 53+

Οι Συριζαίοι πολιτικοί κάνουν ότι μπορούν για να εκφράσουν την χλεύη τους για τους Συριζαίους ψηφοφόρους. Ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα αυτής της χλεύης και μάλιστα, με έναν εξαιρετικά κυνικό τρόπο είναι η κίνηση τω 53+. Το έχουν πάει δε τόσο μακρυά το δούλεμα, που έχουν φτιάξει και σάιτ όπου ανεβάζουν τα εμπαικτικά τους κείμενα.

Ένα από αυτά τα προσβλητικά για τους ψηφοφόρους τους κείμενα, είναι το ‘Έντεκα σημεία για τον ΣΥΡΙΖΑ‘. Ένα κείμενο όπου πίσω από τείχη πηχτής και συνάμα κενής νοήματος φλυαρίας, κρύβεται η απεριόριστη περιφρόνηση που τρέφει όποιος το έγραψε, για τους αναγνώστες του.Παραθέτω αποσπάσματα και μεταφράζω από Συριζαϊκά σε απλά ελληνικά, για την δική σας (μας) τέρψη....

Το κείμενο ξεκινά με έναν ατελείωτο πρόλογο που μέσα σε 757 λέξεις μας λέει ότι: οι 53+ είναι Συριζαίοι και ότι μέσω αυτού του κειμένου καταθέτουν 11 σημεία που θεωρούν ότι θα χρειαστέι να τα συζητήσουν εν όψει του συνεδρίου. Σε άπταιστα Συριζαϊκά βέβαια γιαυτό και τεράστιος όγκος.

Ας περάσουμε στα 11 σημεία, πολύ “κουρεμένα” βέβαια, γιατί το ίντερνετ δεν έχει αρκετή μνήμη για να χωρέσει δυο φορές αυτό το κείμενο.

1)Εμείς επιμένουμε και το θέτουμε κάθε φορά, ότι η επισήμανση αυτή «το μνημόνιο δεν είναι δικό μας» σε συνδυασμό με το παράλληλο πρόγραμμα, είναι φράση-κλειδί για τη σχέση με τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα και την πορεία απεγκλωβισμού από επιτροπεία και μνημόνιο.

Η πρώτη τους ανησυχία λοιπόν είναι το να πείσουν τους χαχόλους που τους ψηφίζουν ότι δεν είναι μνημονιακοί. Ίσως είναι ολίγο προσβλητικό για τα λαϊκά στρώματα ότι τους αποδίδουν την νοημοσύνη Συριζαίου ψηφοφόρου.

2)Στην ουσία το «παράλληλο» συνιστά πρωταρχικό κομμάτι της στρατηγικής μας, που εκ των πραγμάτων έρχεται σε σύγκρουση με την υλοποίηση των μνημονιακών δεσμεύσεων. Το παράλληλο πρόγραμμα «υπονομεύει» το μνημόνιο ή, για να το πούμε διαφορετικά, λειτουργεί ανταγωνιστικά και εντάσσεται σαφώς σε μια συγκρουσιακή διαδικασία στη βάση ενός συνολικού πολιτικού σχεδίου απεγκλωβισμού. Αν το αποχρωματίσουμε ή το ουδετεροποιήσουμε, του αφαιρούμε ζωτικό χώρο και ακυρώνουμε σε θεωρία και πράξη τη διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά. Η υστέρηση που υπάρχει ως προς τους βηματισμούς του παράλληλου προγράμματος συνιστά σοβαρό λάθος και μειώνει τη βάση επικοινωνίας μας με τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα ή με ριζοσπαστικά τμήματα, που την περασμένη περίοδο είχαν πολύ μεγαλύτερες προσδοκίες από το κόμμα μας.

Στο δεύτερό τους σημείο αποδίδουν την νοημοσύνη Συριζαίου ψηφοφόρου στα “ασθενέστερα λαϊκά στρώματα” και εξάρουν την σημασία του να πουλήσουν σε αυτά τα στρώματα, το υποτιμητικό ψέμα, ότι συγκρούονται με το μνημόνιο (που οι ίδιοι ψήφισαν) και ότι είναι τόσο σημαντικό να το καταλάβουν αυτό, γιατί διαφορετικά η “αριστερά” θα γίνει “δεξιά”.

3)Είμαστε στην κυβέρνηση όχι πάση θυσία, αλλά όσο θεωρούμε ότι μέσα σε αυτές τις ασφυκτικές συνθήκες και τους ποικίλους εκβιασμούς μπορούμε με αριστερή οπτική να ασκήσουμε πολιτική προς όφελος των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Το δικό μας χρέος, ως κόμμα, είναι ακριβώς αυτό. Να αμβλύνουμε και να αποδυναμώνουμε τις επιπτώσεις από την εφαρμογή του μνημονίου, να ανοίγουμε δρόμους μετασχηματισμού, να διαμορφώνουμε νέες συνειδήσεις και νέους συσχετισμούς. […] Είναι σαφές, λοιπόν, ότι αν συνεχιστούν οι εκβιασμοί και τα πραξικοπήματα από τους «δανειστές», προτιμάμε να πέσουμε αντιστεκόμενοι ηρωικά από εσωτερική ή εξωτερική τρόικα και όχι ταπεινωτικά από την ίδια την κοινωνία.

Εδώ με μπερδεύουν λίγο. Λένε από την μία ότι δέχονται εκβιασμούς (σας υπενθυμίζω ότι είναι η κυβέρνηση της χώρας), από την άλλη ότι το μνημόνιο αυτοί το κάνουν πιο καλά από τους άλλους (το “αμβλύνουν”) αλλά και ότι προτιμούν να τους κατεβάσουν από την κυβέρνηση οι εκβιαστές τους, αντί του λαού. (Αν υπάρχει κανείς Συριζαίος εκεί έξω που μπορεί να μου εξηγήσει τι σημαίνει το σημείο 3 σε 150 λέξεις, ή λιγότερο προτίθεμαι να το προσθέσω στο άρθρο σε αυτό το σημείο, μαζί με το όνομά του αν θέλει.)

4)Απορρίπτουμε κάθε σκέψη για οικουμενική κυβέρνηση. Και αυτό όχι απλώς λόγω ιδεολογικής εμμονής ή ιδεολογικής καθαρότητας, αλλά γιατί πιστεύουμε βαθιά ότι η διαχωριστική γραμμή Αριστερά-Δεξιά είναι κάτι παραπάνω από υπαρκτή στο σύνολο σχεδόν των ζητημάτων που απασχολούν την ελληνική κοινωνία.

Δεν θέλουμε να συγκυβερνήσουμε με την ΝΔ, όχι για λόγους ιδεολογίας, αλλά γιατί η αριστερά είναι διαφορετική από την δεξιά. Αφού η διάκριση δεν είναι είναι ιδεολογική, υποθέτω ότι δεν θέλουν την ΝΔ σε συγκυβέρνηση για χωροταξικούς λόγους. (Φενγκ σούι;)

5)Και αν η επισήμανση αυτή στο σύνολο του κόμματός μας είναι κεκτημένο και δεν αμφισβητείται, η συζήτηση για τις περιβόητες «προσχωρήσεις», «διευρύνσεις», «συμπράξεις»επανέρχεται και μάλιστα σε λάθος κατεύθυνση. Στο πρόσφατο παρελθόν, μάλιστα, το κόμμα μας πλήρωσε ακριβά προσχωρήσεις «παραγόντων» που ελάχιστη σχέση είχαν με την Αριστερά, έπληξαν την αξιακή μας ταυτότητα, προσέβαλαν τον κόσμο της Αριστεράς με τις θεωρίες για την «αριστερά του τίποτα», αγνόησαν τη συλλογική έκφραση, υποτίμησαν την ανιδιοτελή προσφορά χιλιάδων αριστερών πατώντας πάνω τους και παριστάνοντας τους ηγέτες, που τους χρωστάμε κιόλας […] Είναι μια λογική παλαιάς κοπής άσκησης της πολιτικής, ξένη προς τις δικές μας αρχές, που όχι μόνο δεν προσθέτει, αλλά ενίοτε αφαιρεί ή δημιουργεί αμφιβολίες και ερωτηματικά στον κόσμο μας.

Δεν είμαστε ΠΑΣΟΚοι, πιστέψτε μας. Αλήθεια!!!

6)Από την πλευρά μας παρακολουθούμε, συμμετέχουμε και είμαστε ενεργοί στις ευρωπαϊκές εξελίξεις και διεργασίες. Αντιμετωπίζουμε με χαρά και αισιοδοξία τα δρώμενα σε Πορτογαλία και Ισπανία, που προσθέτουν δυνάμεις στο αριστερό μπλοκ. Εντούτοις, δεν μπορεί παρά να μας ανησυχεί ιδιαίτερα η σαφής άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, που βάζει τη σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις, η υιοθέτηση της ακροδεξιάς, ξενοφοβικής ρητορικής, δυστυχώς και πρακτικής, από δεξιά ή και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και κυβερνήσεις άλλων χωρών. Είναι μια αρνητική εξέλιξη και θα χρειαστεί να ανακαλύψουμε και να συμβάλουμε στη δημιουργία ρωγμών, έτσι ώστε να μην αφήσουμε να κυριαρχήσει στην Ευρώπη ο σκοταδισμός. […]Προφανώς βλέπουμε με ενδιαφέρον μετατοπίσεις, μικρότερες ή μεγαλύτερες ρήξεις στα κόμματα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ρήξεις και μετατοπίσεις με το βλέμμα προς τα αριστερά. Τέτοιου είδους διεργασίες ασφαλώς μας αφορούν, καθώς διευρύνουν τις δυνατότητες και την πολιτική επιρροή της ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Τους ανησυχεί η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη. Εντωμεταξύ είναι η κυβέρνηση που αποφυλάκισε την Χρισύ Αβγεί, μέχρι τελευταίου. Ακόμα και τον κατά δική του ομολογία δολοφόνο Ρουπακιά.

Επίσης δεν είναι σοσιαλδημοκράτες, είναι “αριστεροί”. Στην έξοδο δίνουμε και σανό για αντίδωρο.

7)Όσο, λοιπόν, η κυβέρνηση αξιοποιεί την αντίληψη του κοινωνικού ελέγχου και των ανοιχτών θυρών, τόσο θα μειώνεται η υπονόμευσή της, από την «αόρατη», αλλά πραγματική προς ώρας εξουσία. Το ξήλωμα του «παλαιού», δηλαδή της αόρατης αυταρχικής εξουσίας είναι αναγκαίο. Όσο αυτή παραμένει στη θέση της, στη λογική «το κράτος έχει συνέχεια», τόσο θα ακυρώνονται νομοθετικές ή άλλες πρωτοβουλίες.

Η πραγματική εξουσία δεν είναι η κυβέρνηση. Η πραγματική εξουσία είναι όσο από το κράτος δεν είναι του Σύριζα (ίσως οι μη Συριζαίοι δημόσιοι υπάλληλοι). Θα το ξηλώσουμε.

8)Οι μικρές ή μεγαλύτερες ρήξεις με το παλαιό φθαρμένο και αυταρχικό σύστημα, η ανάδειξη νέων κοινωνικών ζητημάτων, η στήριξη κοινωνικών μειοψηφιών, που επιδιώκουν την ορατότητα και τη δικαιοσύνη, είναι απολύτως κρίσιμα ζητήματα. Θεωρούμε ότι ζητήματα όπως: Διαχωρισμός κράτους εκκλησίας με ό,τι αυτό σημαίνει, η κοινωνική πολιτική σε όλο της το εύρος, οι συλλογικές συμβάσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, η κοινωνική οικονομία και οι συνεταιρισμοί, ο άμεσος εκδημοκρατισμός των σωμάτων ασφαλείας, η διάλυση των ακροδεξιών θυλάκων που δρουν ακόμα και σήμερα και συνεργάζονται ανοιχτά με τη ναζιστική συμμορία […]η αντιαυταρχική, αντικατασταλτική και αντιαπαγορευτική πολιτική, συγκροτούν πλαίσιο αριστερού κοινωνικού ριζοσπαστισμού, που απαντά και σε ιδεολογικό επίπεδο στο σκοταδισμό του νεοφιλελεύθερου αυταρχικού πόλου, του πόλου της Δεξιάς και των συμμάχων της.

9)Μας ενδιαφέρει να συνεχίσουμε να έχουμε δίαυλο ουσιαστικής επικοινωνίας με τον κόσμο της Αριστεράς με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινές ιστορικές πολιτικές διαδρομές, ιδιαίτερα με αυτές και αυτούς που πορευτήκαμε από κοινού και εντός του κόμματός μας. Παρά το πολωτικό κλίμα, σε ορισμένες περιπτώσεις τους αποκλεισμούς του χώρου μας, ενίοτε τους φανατισμούς που οδηγούν σε ανθρωποφαγία, συνεχίζουμε να πιστεύουμε στην ιδέα της ενότητας της Αριστεράς μέσα από τις διαφορές και στην ανάδειξη μιας κουλτούρας διαλόγου, που στο παρελθόν είχε φανεί ότι ως ένα βαθμό την είχαμε κατακτήσει.

Εδώ μας λένε, ότι θέλουν πίσω και τους χαχόλους που τους ψήφισαν τον Γενάρη, αλλά στις δεύτερες εκλογές του 15 πήγαν στον Λαφαζάνη, ή τωρα στην Ζωίτσα.

10)Το συνέδριο θα πρέπει να δώσει τις δικές του απαντήσεις σε σχέση με τις δομές του κόμματος, δομές τέτοιες που να ενισχύουν τη συλλογική λειτουργία, τον αποφασιστικό ρόλο του μέλους και θα αποδυναμώνουν φαινόμενα ατομικών στάσεων, παραγοντισμού και αρχηγισμού κάθε μορφής. Δομές που θα αποτρέπουν φαινόμενα ιδιοτελούς αξιοποίησης των κομματικών θέσεων και θα διαφυλάσσουν την αυτονομία του κόμματος από την κυβέρνηση, αλλά και από εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων, για τα οποία θα πρέπει να συμβάλλουν στην αποφασιστική συρρίκνωσή της επιρροής τους.

Εδώ, πάλι, έχουμε έχουμε μπει στα βαριά Συριζαϊκά. Ψυλλιάζομαι ότι προσπαθούν να πουν, ότι τα ρουσφέτια είναι κακό πράγμα και δεν πρέπει να γίνονται, αλλά δεν την κόβω κιόλας. Προς το τέλος φαίνεται να ομολογούν ότι το κόμμα τους επηρεάζεται από “εξωθεσμικά κέντρα αποφάσεων” και ότι αυτό πρέπει να περιοριστεί. Συμπέρασμα: όταν φλυαρείς πολύ σου ξεφεύγει και καμιά αλήθεια που δεν σε συμφέρει. (Λέμε τώρα, δεν είναι ότι χαμπαριάζουν από τέτοια οι Συριζαίοι ψηφοφόροι)

11)Για το προσφυγικό-μεταναστευτικό, η Πρωτοβουλία Μελών 53+ έχει καταθέσει δημόσια τις απόψεις της, τόσο για τη συνολικά θετική στάση του χώρου μας όλο το προηγούμενο διάστημα, στάση μη αποτροπής και αλληλεγγύης, όσο και για τη συμφωνία της ΕΕ με την τουρκική κυβέρνηση, για την οποία θεωρούμε ότι εγείρει σοβαρά νομικά, πολιτικά και ηθικά ζητήματα. Η συμφωνία αυτή μετατρέπει το προσφυγικό ζήτημα από ευρωπαϊκό σε ελληνοτουρκικό, κλείνει τα σύνορα των επιμέρους ευρωπαϊκών χωρών, αλλά και συνολικά της Ευρώπης, και αμφισβητεί στην πράξη τη συνθήκη της Γενεύης.

Κλείνοντας καταγγέλουν (κουβέντα να γίνεται) την ΕΕ για το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας που συντελείται εις βάρος των προσφύγων στην χώρα μας, όταν αυτοί εφαρμόζουν τις αποφάσεις της ΕΕ. Της οποίας ΕΕ είμαστε σαν χώρα μέλος και αυτοί θέλουν να μας κρατήσουν.

Αν μου φέρνει κάτι στο μυαλό η ρητορική των 53+, είναι τα ποντίκια που καταλαβαίνουν ότι το πλοίο μπάζει νερό και τρέχουν προς το κατάστρωμα. Τα οπορτουνιστικά κόμματα σε καιρό καπιταλιστικής κρίσης φθείρονται ταχύτατα, γιαυτό παρατηρούμε στην χώρα μας να ξεπετάγονται νέα σαν μανιτάρια. Άντε να δούμε αν κάποια στιγμή, φθαρεί και ο ίδιος ο οπορτουνισμός στις συνειδήσεις μας.

πηγη