Ο φράχτης του Έβρου είναι κάπου στην Ουγγαρία Αλέξη?

Σε διάγγελμά του προς τον ελληνικό λαό, ο Πρωθυπουργός Θεσσαλονίκης Άνθιμος είπε ότι αν πέσει ο φράχτης του Έβρου θα βρει μεγάλη συμφορά τη χώρα μας, η οποία κατά τα άλλα βιώνει έναν δεύτερο Χρυσό Αιώνα του Περικλή που αναμένεται να γίνει Πλατινένιος. 

Όπως ήταν φυσικό, η δήλωση του Άνθιμου παίχτηκε σε όλα τα δελτία ειδήσεων – που τον έχουν κάνει πρώτη μούρη στο Καβούρι – κι αυτό είναι πολύ φυσικό, αφού πρέπει να γίνει πεποίθηση όλων των Ελλήνων ότι μπορεί να είναι τραγικό πτώματα παιδιών να ξεβράζονται στις ακτές μας αλλά δεν είναι και καμιά μεγάλη συμφορά. Μεγάλη συμφορά είναι να πέσει ο φράχτης. Μάλλον είναι ιερός σαν την Ακρόπολη. 

Υπάρχουν πολλοί που λένε ότι ο φράχτης δεν πρέπει να πέσει γιατί κάνει δουλειά,
αφού ανακόπτει τις προσφυγικές ροές, ενώ όλοι βλέπουμε ότι απλά οι πρόσφυγες τον παρακάμπτουν περνώντας με φελούκες από τα παράλια της Τουρκίας στα ελληνικά νησιά. Κάτι χιλιάδες άνθρωποι έχουν πεθάνει ήδη κι εμείς ακόμα συζητάμε το αυτονόητο. 

Μάλιστα, ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας μίλησε με θέρμη κατά των φραχτών που υψώνονται στις χώρες της Ευρώπης – προφανώς ο φράχτης του Έβρου είναι κάπου στην Ουγγαρία -, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε σε διαδήλωση υπέρ του γκρεμίσματος του φράχτη που δε λέει να ρίξει η Κυβέρνηση. Ένα ζουρλομανδύα γρήγορα! 

Από την άλλη, το διαδίκτυο έχει γεμίσει με λογοτεχνίζοντα κείμενα φτηνής συγκίνησης για το δράμα των προσφύγων και την Ελλάδα που παρά την κρίση διδάσκει ανθρωπιά και αλληλεγγύη, με όπλο της τις ελληνικές αξίες. Συναισθηματισμός χτυπημένος στο μπλέντερ με ολίγον πατριωτισμό. 

Mιλήσαμε για τις ευθύνες της Ευρώπης, τα κράτη που εξοπλίζουν τους ισλαμοφασίστες, την Τουρκία που προσπαθεί μέσα στο χαμό να αναβαθμιστεί γεωπολιτικά και να πάρει ευρωπαϊκά κονδύλια, τα είπαμε και τα ξαναείπαμε και πέρασαν οι μέρες και πέρασαν οι μήνες και ο χειμώνας μπαίνει για τα καλά. 

Το πράγμα είναι ξεκάθαρο. Ο φράχτης πρέπει να πέσει αλλιώς αυτό που θα ζήσουμε φέτος στο Αιγαίο δε θα έχει προηγούμενο. Εγκληματούμε καθημερινά. Είναι και τα δικά μας χέρια βαμμένα με το αίμα των προσφύγων. 

Άνθρωποι πνίγονται και κάτι πατσαβούρες λένε ότι υπάρχουν νομικές και τεχνικές δυσκολίες να πέσει ο φράχτης, ότι αυτό είναι το σωστό. Έτσι, γενικά και αόριστα. Χωρίς κανένα επιχείρημα. Κατανοούν μάλιστα τη συναισθηματική μας φόρτιση. Tα κτήνη. 

Εμείς που λέμε να πέσει ο φράχτης, να ανοίξουν τα σύνορα, να υποδεχτούμε τους πρόσφυγες, να τους καταγράψουμε και να τους προωθήσουμε, αντί να τους αφήνουμε στο έλεος του καιρού και των διακινητών, είμαστε οι συναισθηματικά φορτισμένοι, ενώ αυτοί που λένε ότι ο φράχτης είναι άσχετος με τους πνιγμούς στο Αιγαίο είναι οι λογικοί. 

Ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Ο χειμώνας πλησιάζει και όπως όλα δείχνουν το συριακό δε θα λυθεί προτού αδειάσει ολόκληρη η Συρία, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πεδίο μάχης μεταξύ δυνάμεων που δε ξέρουν ούτε ποιον ακριβώς πολεμάνε ούτε γιατί τον πολεμάνε. 

Η ευθύνη μας απέναντι στην Ιστορία είναι τεράστια και το μακελειό που επίκειται ανείπωτο. 

Δεν πρέπει να είμαστε υπόλογοι στα παιδιά μας και για αυτό. 

Αλέξη, ρίχτον. 

(Ανήθικο δίδαγμα: Δεν είναι ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αλληλέγγυα. Η πλειοψηφία είναι αδιάφορη. Υπάρχουν στα νησιά σκατόψυχοι που περιμένουν σαν τα κοράκια για να κλέψουν τα φουσκωτά και τη βενζίνη από τις λέμβους, φωτορεπόρτερ που στήνονται σαν τους γύπες πάνω από τα θύματα για να εξασφαλίσουν ένα πλάνο και να βγάλουν το χαρτζιλίκι τους. Και δώστου κλάμα και συγκίνηση στα social media. Οι λίγοι είναι αυτοί που κάνουν τη διαφορά. Όπως πάντα.) 

by To Skouliki Tom
http://anemosantistasis.blogspot.com/2015/11/blog-post_48.html#ixzz3qdvkOod4