Oι αντιφάσεις και τα ψέματα των μνημονιακών κομμάτων στήνουν τους τελευταίους μήνες την παγίδα για να αποσπάσουν την συναίνεση του ελληνικού λαού στην υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας και του μέλλοντός του.

                              

τα ψέματα ,  οι αντιφάσεις , οι παγίδες και η ελπίδα

·          Τα μνημόνια είναι ο μονόδρομος. 

Η αλήθεια: Το πάγωμα της αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, ο έλεγχος της αλήθειας του και η αποπληρωμή του με ρήτρα ανάπτυξης, και όλα αυτά μονομερώς από έναν κυρίαρχο λαό είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμά του και επιβάλλεται από την ανάγκη της επιβίωσής του.

·          Η επάνοδος σε εθνικό νόμισμα θα είναι καταστροφή:  

Η αλήθεια: Το εθνικό νόμισμα είναι εργαλείο στα χέρια μιας κυβέρνησης. Οι κραδασμοί από μία επιστροφή σ’ αυτό μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά από μία κυβέρνηση που θα δράσει με αποφασιστικότητα και ιδιαίτερα κατά την μεταβατική φάση (αναλύεται παρακάτω)

·           Ο κ. Τσίπρας διαπραγματεύτηκε με αποφασιστικότητα και ειλικρίνεια απέναντι στους Έλληνες. 

Η αλήθεια:  Αν ήταν αποφασιστικός θα φρόντιζε να δημιουργήσει εναλλακτικές λύσεις για να ενισχύσει έτσι την διαπραγματευτική του δύναμη. Αν ήταν ειλικρινής,

στο δημοψήφισμα θα έθετε ξεκάθαρα ερωτήματα στον Ελληνικό λαό για να πάρει την έγκρισή του, και δεν θα ξοδευόταν τόσος χρόνος στις μεταξύ μας συζητήσεις για το τι σήμαινε ή δεν σήμαινε το 62% του Όχι.!!

·           Οι αντιφάσεις: 

 «Η  αριστερή πλατφόρμα έριξε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.  κ. Τσίπρας: «από την επόμενη της υπογραφής της συμφωνίας, άρχισα να σκέφτομαι τις εκλογές»

   Όλα τα παραπάνω, οι αντιφάσεις και τα ψέματα των μνημονιακών κομμάτων στήνουν τους τελευταίους μήνες την παγίδα για να αποσπάσουν την συναίνεση του ελληνικού λαού στην υποθήκευση και το ξεπούλημα της χώρας και του μέλλοντός του.

  Μπορούμε να αντισταθούμε σ’ όλους εκείνους που προσπαθούν να μας παγιδέψουν, να αλλοιώσουν την βούλησή μας και τον τρόπο που αυτή θα εκφραστεί στις εκλογές;  Η μόνη ελπίδα για να το καταφέρουμε αυτό είναι να ανοίξουμε το μυαλό μας, να το απελευθερώσουμε από προκαταλήψεις και στερεότυπα, να δώσουμε χρόνο στο καθένα που έχει να μας πει κάτι διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε και πιστεύουμε μέχρι εκείνη τη στιγμή. Μόνο έχοντας αποκτήσει ο καθένας μας πολύπλευρη γνώση, μόνο τότε θα έχει την δυνατότητα να πάρει τις αποφάσεις εκείνες που θα είναι προς το δικό του συμφέρον, το προσωπικό του συμφέρον το οποίο αντικειμενικά προσδιορίζεται (ή πρέπει να προσδιορίζεται) και από την οικονομική του κατάσταση και την κοινωνική του θέση.

  Για τους παραπάνω λόγους σας προτρέπω να αφιερώσετε λίγο χρόνο για διαβάσετε και τα παρακάτω:

  

το ιστορικό της αρχής μιας πορείας και  του προβληματισμού.

  Όσοι πιστέψαμε στον αγώνα που είχε ξεκινήσει πριν από λίγα χρόνια, οργανωθήκαμε στον ΣΥΡΙΖΑ και ταχθήκαμε σε μία προσπάθεια να πείσουμε τον κόσμο να ακολουθήσει την ελπίδα που ερχόταν. Τον κοιτάξαμε στα μάτια και του είπαμε την αλήθεια ˙  αυτό δηλαδή που πιστεύαμε.

 Και ήρθαν τα αποτελέσματα των  εκλογών του Ιανουαρίου, νοιώσαμε πως δικαιωνόμασταν, πως πραγματικά τώρα κάτι καλό θα άρχιζε  . 

 Παρακολουθούσαμε πλέον την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που έδινε την μάχη στην Ευρώπη. Κάπου-κάπου αρχίσαμε να κοιταζόμαστε, και στο μυαλό μας άρχιζαν να δημιουργούνται οι πρώτες αμφιβολίες: «στραβά είναι  ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;». Όλες αυτές οι υποψίες πήγαν να διαλυθούν (ή τουλάχιστον μπήκαν στην άκρη), όταν ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε την διενέργεια του  δημοψηφίσματος.  Κόντρα στην προπαγάνδα που ενορχηστρωμένη εκπορευόταν από κέντρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, και με εκφραστές τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ,   η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου, ανεξάρτητα από πολιτικές θέσεις και απόψεις διακήρυξε ένα βροντερό και περήφανο ΟΧΙ.

  Αυτό το ΟΧΙ κατάφερε ο πρωθυπουργός να το κάνει ΝΑΙ. 

Καταπάτησε το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος!  τόσο ο ίδιος όσο και η βουλή που υπερψήφισε για νόμο του κράτους αυτήν την συμφωνία.  Αυτό αποτελεί μία συνταγματική εκτροπή που έχει καταγραφεί και θα κριθεί (όπως συνηθίζουμε να λέμε) από τον ιστορικό του μέλλοντος.

  Για όλους εμάς το σημαντικό και επείγον τώρα, είναι να αξιολογήσουμε την υπάρχουσα κατάσταση, και να πάρουμε ο καθένας μας τις αποφάσεις του. Η απόφαση του καθενός είναι μία συνιστώσα αυτού που θα καταγραφεί σαν αποτέλεσμα στις επερχόμενες εκλογές και θα καθορίσει το μέλλον της Ελλάδας, το μέλλον των ίδιων και παιδιών μας.

   Λένε (και είναι αλήθεια) πως στην οικονομία το 50% είναι θέμα ψυχολογίας. 

Σκεφτείτε την εθνική ανάταση που κατάφερε να προκαλέσει ο Βαρουφάκης με τον τρόπο (το στυλ αν θέλετε) με το οποίο συμμετείχε στις διαπραγματεύσεις (ακόμη και αν αυτό προκαλούσε τόσες αντιδράσεις από κάποιους). 

Σκεφτείτε την εθνική περηφάνια που νοιώσαμε όταν το βράδυ της Κυριακής του δημοψηφίσματος βλέπαμε τα αποτελέσματα. 

Αυτά ήταν υπερφίαλες αντιδράσεις ενός όχλου; 

Όχι ήταν η αντίδραση ενός λαού που το προηγούμενο διάστημα ένοιωθε πως τσαλακωνόταν η περηφάνια του. Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν πως τέτοια συναισθήματα είναι δυνατόν να αποδειχθούν ικανά από μόνα τους να αποτελέσουν το έναυσμα για έξοδο από μία οικονομική κρίση.  

Όταν καταφέρεις να εμφυσήσεις στον νέο την αισιοδοξία, εκείνος δεν θα συνεχίσει να κάθεται στην πολυθρόνα να «κλαίει» την μοίρα του. Θα σηκωθεί, θα βγει από το σπίτι, και με αυτοπεποίθηση   θα ριχθεί να κερδίσει τη ζωή. 

Να βρει κάποια δουλειά, να οργώσει το χωράφι του πατέρα του που έχει μείνει «μπαϊρι», θα κάνει σχέδια και θα τολμήσει.  

Ο επιχειρηματίας όντας αισιόδοξος πλέον, θα τολμήσει να ξανάξεκινήσει την επιχείρησή του.  

Εκείνος που έχει κάποιες αποταμιεύσεις θα τολμήσει να τις επενδύσει, ή να τις καταναλώσει, τονώνοντας έτσι τη Ζήτηση, η οποία στη συνέχεια θα ενεργοποιήσει την παραγωγή, και με τη σειρά της την απασχόληση και το εισόδημα.

 Αυτή η αλυσιδωτή αντίδραση λοιπόν, που μπορεί να μας βγάλει από το τέλμα της οικονομικής ύφεσης, έχει σαν απαραίτητη προϋπόθεση έναν λαό που θα νοιώθει υπερήφανος και αισιόδοξος.

Αυτήν την περηφάνια και αισιοδοξία έχουν τραυματίσει όλοι αυτοί που έχουν αποδεχθεί και ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο. Προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν γινόταν αλλιώς, πως πρέπει να το δεχθούμε, να δεχθούμε την μοίρα μας, και ποιος ξέρει, ίσως στο μέλλον καταφέρουν οι ίδιοι να μας ξαλαφρώσουν λίγο από τον ζυγό στον οποίο μας έχουν υποβάλει. 

Και ίσως καταφέρουν κάτι. 

Ξεπουλώντας τα πάντα σε μεγάλες ιδιωτικές πολυεθνικές εταιρίες (ακόμη και ιδιοκτησίας ξένων κρατών) να καταφέρνουμε να βρίσκουμε δουλειά με αποδοχές ίσα-ίσα να χορταίνουμε την πείνα μας.

Στοχεύουν σε ένα μοντέλο «ανάπτυξης» στο οποίο , δεν θα  υπάρχει θέση για την επιβίωση του ελεύθερου μικροεπαγγελματία, του αγρότη, του κτηνοτρόφου, της μικρομεσαίας επιχείρησης,  αλλά κυρίαρχο στοιχείο της θα είναι η ανάπτυξη και επέκταση στη χώρα μας των μεγάλων μονοπωλιακών επιχειρήσεων για τις οποίες μας προετοιμάζουν, για να γίνουμε οι παρίες ενός τέτοιου συστήματος. Και καθώς δημιούργησαν και συντηρούν μέσα μας την απαισιοδοξία,  θεωρούν  πως θα δεχθούμε αυτά τα σχέδιά τους σαν σωτηρία. 

 Πρέπει λοιπόν να μας πείσουν πως δεν υπάρχει άλλη λύση, παρά μόνο η υποταγή στα κελεύσματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης.

 Ο κ .Τσίπρας αφού μας έσυρε για επτά μήνες, αφού εξαντλήθηκαν τα συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας και άδειασαν οι τράπεζες, ήρθε στις 13 Ιουλίου να μας πει πως δεν υπήρχε (πλέον) άλλη λύση. Μ’ αυτόν τον τρόπο θέλησε να ακυρώσει κάθε άλλη εναλλακτική λύση.

 Μας είπε πως διαπραγματευόταν χωρίς να έχει φροντίσει για άλλη εναλλακτική λύση. 

Αυτό σημαίνει πως στην κυβερνώσα αυτό το εξάμηνο ομάδα των 5-10 ατόμων πρέπει να καταλογισθεί ανικανότητα (έλλειψη προνοητικότητας) ή δόλος (για να καταλήξουμε έτσι σ’ αυτήν την  συμφωνία) ή έλλειψη θάρρους και πυγμής (κρίμα τα εγκώμια…)

 Μας είπε πως η κυβέρνηση «έπεσε από μέσα», ενώ ο ίδιος είχε ομολογήσει (και το είχε εν τω μεταξύ ξεχάσει) πως η ιδέα για προσφυγή σε εκλογές του είχε έρθει ήδη από το πρωϊ της 13^ης Ιουλίου.  

 Η έξοδός μας από το Ευρώ και η επαναφορά μας σε εθνικό νόμισμα, ενώ υποδεικνυόταν από πολλούς οικονομολόγους διεθνούς κύρους σαν μία λύση, λοιδορήθηκε όσο τίποτε άλλο: 

«δραχμιστές», «κόμματα της δραχμής», κλπ. 

Κατάφεραν να μας πείσουν πως με την δραχμή θα οδηγούμασταν στην καταστροφή. 

Το κατάφεραν με τους περισσότερους από εμάς, αλλά στο μυαλό ακόμη και αυτών έχει απομείνει και το ίχνος της αλήθειας. 

Πως εξηγούνται άλλωστε οι δύο αντιφατικές μεταξύ τους απαντήσεις:  

Ερ.: «τι είναι καλύτερο το ευρώ ή η δραχμή;» Απ.: «το Ευρώ!!», 

ΕΡ: «πότε περνούσαμε καλύτερα με τη δραχμή ή τώρα με το Ευρώ;». Απ.: «με τη δραχμή!!».  Αυτά…   ή μας έχουν μπερδέψει λοιπόν ή είμαστε μαζοχιστές!!.

  Ας πούμε όμως και δυο πιο τεκμηριωμένα πράγματα για το νόμισμα. 

Όπως μαθαίνει και ο κάθε φοιτητής οικονομικής σχολής στο πρώτο έτος των σπουδών του, κάθε κυβέρνηση για την άσκηση της οικονομικής της πολιτικής, έχει τρείς ομάδες εργαλείων-μέτρων: τα νομισματικά, τα δημοσιονομικά (δημόσια έσοδα κ έξοδα) και τα διοικητικά μέτρα. 

Με την ένταξή μας στο Ευρώ παραχωρήσαμε τα νομισματικά μέτρα (καθορισμός της ποσότητας του χρήματος, των επιτοκίων, των συναλλαγματικών ισοτιμιών κλπ) στην ΕΚΤ και τα όργανα της Ευρωζώνης.

  Όλα τα μεγέθη μιας οικονομίας γίνεται προσπάθεια να οδηγηθούν προς την επιθυμητή κατεύθυνση με την εφαρμογή αυτών των μέσων-εργαλείων. Από αυτά τα μεγέθη τα σημαντικότερα είναι ο πληθωρισμός, το δημοσιονομικό έλλειμμα (ή πλεόνασμα), το δημόσιο χρέος, κλπ. Αυτά ήταν τα «κριτήρια σύγκλισης» τα οποία έπρεπε να ικανοποιεί η Ελλάδα, και αφού μαγειρεύτηκαν μπήκαμε στη ζώνη του Ευρώ.  Θεωρούνταν η επίτευξη αυτών των κριτηρίων απαραίτητη, προκειμένου να είναι ασφαλής τόσο για εμάς όσο και για το σύνολο της Ευρωζώνης η είσοδός μας σ’ αυτήν.  

Σήμερα λοιπόν που η ανεργία και τα δημοσιονομικά μεγέθη της χώρας, απέχουν τόσο πολύ από τα αντίστοιχα της Ευρωζώνης, και με δεδομένο πως τα νομισματικά εργαλεία (η ποσότητα του χρήματος, και η συναλλαγματική ισοτιμία) κρίνονται άκρως απαραίτητα εργαλεία για τον έλεγχο αυτών των μεγεθών, είναι τόσο εξόφθαλμο πως το ίδια αυτά εργαλεία δεν μπορούν να εφαρμοστούν ταυτόχρονα και χωρίς διαφοροποιήσεις σε δύο τόσο διαφορετικές οικονομίες (πχ της Ελλάδας και της Γερμανίας). 

Για τον λόγο αυτό και μόνο, είναι  ξεκάθαρο πως το Ευρώ από τη στιγμή που δεν μπορούμε να το χειριστούμε εμείς οι ίδιοι και να το προσαρμόσουμε στις δικές μας ανάγκες, δεν μπορεί να βοηθήσει την οικονομία μας.

 Με τα παραπάνω οι περισσότεροι ίσως συμφωνούμε. 

Τότε όμως προβάλλονται κάποιοι προβληματισμοί: Εντάξει, καλύτερα να είχαμε μείνει στην δραχμή. Τώρα όμως που είμαστε στο Ευρώ, η επιστροφή μας σε εθνικό νόμισμα (δραχμή ή όπως αλλιώς θέλουμε, το όνομα δεν έχει καμία σημασία) δημιουργεί κινδύνους. Δύο τέτοιοι κίνδυνοι είναι α) μία ανεξέλεγκτη υποτίμηση και πληθωρισμός, β) να έρθουν όλοι που θα κατέχουν Ευρώ (ενώ εμείς όντας πχ στην δραχμή) και να μας αγοράσουν. γ) Η έξοδός μας από την ΕΕ δημιουργεί κινδύνους λόγω της γεωπολιτικής μας θέσης.

Κάποιες στοιχειώδεις απαντήσεις σ’αυτά: 

  Με δεδομένο πως το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (εισαγωγές- εξαγωγές ) είναι περίπου ισοσκελισμένο, αυτό σημαίνει πως το συνάλλαγμα που θα χρειάζεται για την πληρωμή των εισαγωγών θα προέρχεται από τις αντίστοιχες εξαγωγές. Για το λόγο αυτό δεν θα υπάρξουν σημαντικές πιέσεις για υποτίμηση. Ένα ποσοστό μικρής υποτίμησης του νομίσματος θα γίνει. Άλλωστε αυτό είναι και το ζητούμενο. Με την υποτίμηση θα προστατευτεί η εγχώρια παραγωγή (καθώς τα αντίστοιχα εισαγόμενα θα γίνουν ακριβότερα) και θα ευνοηθούν οι εξαγωγές (καθώς τα ελληνικά προϊόντα θα γίνουν φθηνότερα στους ξένους καταναλωτές).

 Και ο κίνδυνος να μας αγοράσουν:  

Εδώ είναι που θα πρέπει να εφαρμοστούν τα διοικητικά-δημοσιονομικά μέτρα:  Όσοι θα εισάγουν ξανά τα Ευρώ τους, μετά την λήξη προθεσμίας που θα πρέπει να δοθεί για την μετατροπή σε εθνικό νόμισμα, να υποχρεωθούν να πληρώσουν τόσο φόρο, ο οποίος να εκμηδενίσει το όφελος που θα αποπειραθούν να αποκομίσουν εις βάρος όλων των  υπολοίπων.

 Η έξοδός μας από την ευρωζώνη δεν σημαίνει έξοδο από την ΕΕ (Ευρωπαϊκή Ένωση). Οι μισές περίπου χώρες της ΕΕ είναι εκτός του Ευρώ. Δεν θέλησαν να μπουν στο Ευρώ. Την παραμονή μας λοιπόν στην ΕΕ δεν μπορεί κανείς να την αμφισβητήσει.

 Μας τρομοκρατούν με την υποτίμηση σε περίπτωση εφαρμογής εθνικού νομίσματος, ενώ ήδη έχουν προχωρήσει σε εσωτερική υποτίμηση, και αυτή θα συνεχιστεί: μειώθηκαν οι μισθοί και οι συντάξεις και σκοπεύουν να το συνεχίσουν. Η επιβολή της βαριάς φορολογίας στην ακίνητη περιουσία ( ΕΝΦΙΑ) οδήγησε μεταξύ των άλλων και στην μείωση της εμπορικής της αξίας. Ήδη καταφθάνουν οι ξένοι και αγοράζουν κτίρια και εκτάσεις.

  Το περιμέναμε πριν ακόμη από τις εκλογές του Ιανουαρίου πως η αντίδραση του συστήματος θα ήταν λυσσαλέα. Στο εσωτερικό όμως εκδηλώθηκε μ’ έναν τρόπο ύπουλο. Επιστρατεύτηκαν τα παπαγαλάκια στα ΜΜΕ, τους εκπαίδευσαν στον Καναδά και τους ανέθεσαν την αποστολή τους: Να διασπείρουν  το φόβο, να προσπαθούν να αποδομήσουν   την προσωπικότητα εκείνων των στελεχών της κυβέρνησης που προέβαλλαν αντίσταση στις πιέσεις των δανειστών.

 Οι προθέσεις αυτής της κυβερνώσας ομάδας, φάνηκαν από τον τρόπο που αντιμετώπιζε τους διαφωνούντες, αυτούς που αντιδρούσαν στις διαφαινόμενες μεθοδεύσεις της. Αυτούς δηλαδή που επεσήμαιναν τις εκτροπές της από τις βασικές αρχές και το πρόγραμμα με το οποίο ο λαός είχε δώσει σ’ αυτήν την παράταξη την εξουσία.

  Στην αρχή ανεχόταν και σιωπούσε, όταν τα  παπαγαλάκια στα ΜΜΕ  φώναζαν: «Ο κόσμος ψήφισε  Τσίπρα όχι ΣΥΡΙΖΑ» ,«διώξτε τα αριστερά βαρίδια», κλπ.

 Στη συνέχεια προχώρησαν και οι ίδιοι σε χαρακτηρισμούς: ήταν «παιδαριώδης συμπεριφορά»   κάθε προσπάθεια της προέδρου της βουλής που απαιτούσε τον σεβασμό στο Σύνταγμα και τον κανονισμό της Βουλής. 

Και για να μην μακρηγορώ και σ’ αυτό το θέμα, καλώ τον καθένα σας να σκεφτεί, ας προσπαθήσει να βρει ένα λάθος της προέδρου της Βουλής κατά την άσκηση των καθηκόντων της. Με όσους έχω αντιπαρατεθεί σ’ αυτό το θέμα δεν είχαν να της προσάψουν τίποτε άλλο εκτός από το (ομολογουμένως) ανεπιτήδευτο και αυστηρό ύφος της. Και σ’ αυτό το σημείο προκαλώ οποιοδήποτε συνάδελφο νομικό να με διαψεύσει σε κάτι.

  Ας μας απαντήσουν οι του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ, γιατί οι βουλευτές τους δεν εμφανιζόντουσαν στις συνεδριάσεις της Βουλής τις τελευταίες ημέρες έτσι ώστε η ολομέλεια με τις αποφάσεις της να επικυρώσει τα πορίσματα των επιτροπών: 

·         για την αλήθεια του Δημόσιου χρέους

·         για τις πολεμικές επανορθώσεις

Η απόφαση της διαφοροποίησης

·          Επειδή είμαστε από αυτούς που έχουν συνειδητοποιήσει τι έχει γίνει και που μας οδηγούν.

·          Επειδή έχουμε καταφέρει να ξεπεράσουμε την φάση της «άρνησης» (είναι κατά τους ψυχολόγους, η πρώτη φάση την οποία διέρχεται ό άνθρωπος όταν τον βρει κάτι κακό), έχουμε καταλάβει τι μας έχει βρει, και προχωρήσαμε στην φάση της αντίδρασης.

·           Επειδή σ’ όλη μας τη ζωή έχουμε μάθει να κοιτάζουμε τους συνανθρώπους μας στα μάτια, και τώρα δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να τους λέμε πως όλα πάνε καλά.

Έχουμε συμπαραταχθεί στην Λαϊκή Ενότητα, και σας καλούμε να δημιουργήσουμε μία ισχυρή παρουσία στην επόμενη βουλή, η οποία θα αποτελεί την μοναδική δύναμη που θα εκφράζει και θα υποστηρίζει το ΟΧΙ που  τόσο αποφασιστικά και πέρα από πολιτικές διαφοροποιήσεις βροντοφώναξε ο λαός μας. 

Γιώργος  Λ. Σπανός

 υποψήφιος με τη Λαϊκή Ενότητα

 στην Πιερία