Oι συνιστώσες είναι κάτι σαν τη μουχρίτσα...

Η συνισταμένη της ισοπέδωσης και οι συνιστώσες της πολιτικής

Προεκλογικά έφταιγαν οι συνιστώσες. 

Ο Ψυχάρης ορκιζόταν στο Μέγαρο Μουσικής και ο Μπόμπολας στη λίστα Λαγκάρντ, πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να κυβερνήσει γιατί μαστίζεται από την πολυγλωσσία των συνιστωσών. 

Τελικώς ο ΣΥΡΙΖΑ κυβερνά και μάλιστα διαφορετικά απ ό,τι θα το ήθελαν. Αν ανοίξεις όμως τα sites και τις εφημερίδες, θα ανακαλύψεις πως οι συνιστώσες είναι κάτι σαν τη μουχρίτσα. 

Σκοτώνονται στις Κεντρικές Επιτροπές, διατυπώνουν πάνω από μια άποψη στην Πολιτική Γραμματεία, έχει άποψη στην κυβέρνηση και ο Τσίπρας και η Ζωή. 

Και αυτό φαντάζει με το μεγαλύτερο κακό της χώρας. Ούτε ο Σαμαράς είναι, ούτε ο Βενιζέλος,

ούτε οι πολιτικές τους. Είναι οι διαφορετικές απόψεις.

Ζήσαμε ένα πολιτικό σύστημα με μονολιθικές αντιλήψεις υπέρ των συμφερόντων, με πλήρη συμφωνία με τη διαπλοκή και τη διαφθορά.

Ψάξτε στα πρακτικά των παλιών υπουργικών συμβουλίων όταν ξεκίνησε η κρίση. 

Θα βρείτε μια προσωπική έστω συνιστώσα να βάζει το θέμα για το αν πρέπει να κάνουμε στάση πληρωμών ή να τρίξουμε τα δόντια στη Μέρκελ τότε που αν κάναμε το παραμικρό Γάλλοι και Γερμανοί θα έχαναν μερικά τρις; 

Θα βρείτε μια αμφισβήτηση της γραμμής που οδήγησε τη χώρα στα μνημόνια και την καταστροφή; 

Θα βρείτε μια συνιστώσα ευαισθησίας μέσα στη συνισταμένη της αναλγησίας που σκότωνε έλληνες;

Η συνισταμένη της ισοπέδωσης δεν είχε συνιστώσες που να προσπαθούν να αποτρέψουν την καταστροφή. Όλοι ήταν ζυγισμένοι πίσω από τον πολιτικό όγκο του Βενιζέλου και την εμφυλιοπολεμική μανία του Σαμαρά. Ναι, πουθενά συνιστώσες.

Ξαφνικά οι καναλάρχες ανακάλυψαν πως η χώρα κινδυνεύει από τις συνιστώσες. 

Από αυτούς δηλαδή που απαιτούν τα πράγματα να κουβεντιάζονται, να παίρνονται αποφάσεις με διάλογο, να μετριέται ποιό είναι το κοινό καλό. Αυτοί είναι οι εχθροί του έθνους, όσοι έχουν λόγο και συνθέτουν μια κυβέρνηση που ακούει.

Η χώρα για πρώτη φορά έρχεται σε επαφή με μια άλλη πολιτική κουλτούρα, ξένη και ασύμφορη για πολλούς, η οποία απαιτεί πολιτικό λόγο και δεν δαιμονοποιεί τη διαφωνία.

Οι συνιστώσες που προσπαθούν να λύσουν το μεγάλο πρόβλημα της χώρας, δεν πιστεύουν σε πολιτικές θεότητες, αλλά στην κρίση του καθενός που μπορεί να φωτίσει το δρόμο. Ακόμη και αν απειλούν την εικόνα της κυβερνητικής συνοχής, επιβεβαιώνουν τη Δημοκρατία. Αυτή είναι η συνισταμένη.

Φέλιξ