Ποιος φοβάται την ΕΡΤ; Πονούν οι Σαμαράδες, πονούν και οι καναλάρχες.

Η δημόσια τηλεόραση έχει πεδίον δόξης λαμπρό, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι δημόσια και όχι κομματική. Ούτε καν κρατική. 

Τον Ιούνιο του 2013, το καθεστώς του Σαμαρά ένιωσε ότι η ισχύς έτρεχε από τα μπατζάκια του. Ήταν πρωτίστως το μνημόνιο της Κύπρου, το οποίο έδειξε ότι οι δανειστές είναι εντελώς ανάλγητοι και τούτο είχε δώσει δημοσκοπικό αέρα στα πανιά μιας κυβέρνησης μερκελιστών, που ήταν έτοιμη να πει ναι σε όλα. 

Ήταν και η επίδειξη πυγμής με την επιστράτευση των καθηγητών και των εργαζόμενων στο Μετρό, ήταν και η εξωφρενική στήριξη από τα ΜΜΕ, ήταν και η Χρυσή Αυγή που...

περιπολούσε τους δρόμους, ως μακρύ χέρι μιας αδίστακτης εξουσίας, ήταν, ήταν.

Τον Ιούνιο του 2013, η αίσθηση της ισχύος τύφλωσε το καθεστώς και το εξώθησε στο απονενοημένο διάβημα: Στις 11 του μηνός διέπραξαν το πρωτοφανές, έριξαν μαύρο στη δημόσια τηλεόραση, πρώτοι αυτοί και μόνοι σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Το έκαναν, δήθεν, για να δώσουν στην Τρόικα τις τρεις από τις πέντε χιλιάδες απολύσεις που ζητούσε μετ' επιτάσεως. Αυτή ήταν η αφορμή, η αιτία ήταν πιο βαθιά, ήταν αμιγώς ιδεολογική. 

Στα ακροδεξιά μάτια των Σαμαράδων η ΕΡΤ έμοιαζε με κάστρο γεμάτο κομμουνιστές, το τελευταίο οχυρό της τελευταίας Σοβιετικής Δημοκρατίας. Γκρεμίζοντας το κάστρο, γκρέμιζαν την, κατ' αυτούς, ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς και θεμελίωναν πάνω στα χαλάσματα τη δική τους δεξιά ηγεμονία. 

Παρεμπιπτόντως, έκαναν και ένα δωράκι στους πεφιλημένους καναλάρχες, που περίμεναν σαν τα κοράκια να πέσει στα στόματά τους η διαφήμιση της ΕΡΤ.

Από τότε έχουν περάσει σχεδόν δυο χρόνια και το παντοδύναμο καθεστώς είναι πλέον ένα ασκέρι ηττημένων που φαγώνονται μεταξύ τους για τα απομεινάρια των κομμάτων τους. 

Αυτοί φαγώνονται και πάνω από τα κεφάλια τους ίπταται η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, σαν πιστοποιητικό θανάτου του πραξικοπήματος που γεννήθηκε στις 11 Ιουνίου του 2013 και θα αποβιώσει αισίως στις 11 Ιουνίου του 2014. 

Τους πονάει η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, είναι σύμβολο της πολιτικής και ιδεολογικής ήττας τους, γι' αυτό έχουν βγάλει στο μεϊντάνι τα σκυλιά τους να αλυχτούν. 

Πίσω από τα ουρλιαχτά της Βούλτεψη και του Άδωνη, κρύβεται ο Σαμαράς, κρύβεται ο Λαζαρίδης, κρύβεται ο Μπαλτάκος, ο μαύρος εμπνευστής του μαύρου της ΕΡΤ.

Πονούν οι Σαμαράδες, πονούν και οι καναλάρχες. 

Πονούν διότι γνωρίζουν ότι η δημόσια τηλεόραση μπορεί να τους σαρώσει στον τομέα της ενημέρωσης. 

Τα ιδιωτικά κανάλια λειτουργούν πλέον σαν καρτέλ, λένε κάθε βράδυ τα ίδια πράγματα με τον ίδιο τρόπο. 

Σαν να τα έχει γράψει όλα τα δελτία ένας άνθρωπος, σα να τα εκφωνεί ένας άνθρωπος που αλλάζει απλώς ρούχα και περούκες. 

Το κενό είναι μεγάλο και για καλυφθεί χρειάζεται απλώς να βγει κάποιος και να πει τις ειδήσεις με επάρκεια, επαγγελματισμό και αντικειμενικότητα. Να πει τα πράγματα ως έχουν, χωρίς σάλτσες και παραγεμίσματα.

Η δημόσια τηλεόραση έχει πεδίον δόξης λαμπρό, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι δημόσια και όχι κομματική. Ούτε καν κρατική.

Γιώργος Ανανδρανιστάκης