«Ξέρεις, όταν είμασταν μικρά, τις πιάναμε και τις βάζαμε σε μπουκάλια για να έχουμε φως! Τις λέγαμε και κωλοφωτιές».
Τι ωραίο να χαίρεται κανείς με κάτι τόσο μικρό, όσο μια πυγολαμπίδα που αναβοσβήνει…
Πέντε γλυκές φάτσες με το χαμόγελο ως τα αυτιά μιλούν για ζουζούνια που την μια φαίνονται και την άλλη χάνονται. Υπάρχουν και δεν υπάρχουν…
Μόλις 14 λεπτά κι όμως αρκούν για να χορτάσουν με γέλιο και ευφορία. Δεκατέσσερα ειλικρινή λεπτά, που χωρίς φανφάρες λένε αυτό ακριβώς, που θέλουν να πουν.
Τι ωραίο να έχει κανείς ανοιχτά τα μάτια, να παρατηρεί, να εμπνέεται και να χαίρεται με κάτι τόσο μικρό, όσο μια πυγολαμπίδα που αναβοσβήνει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.