Είκοσι πέντε χρόνια τώρα στρεψοδικούν, εκβιάζουν, διαπλέκονται...

Στην αντεπίθεση περνούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί, μετά τη δημοσιοποίηση της απόφασης της κυβέρνησης να απαιτηθεί η πληρωμή όσων οφείλουν για τις συχνότητες που χρησιμοποιούν.

Με επιστολή της προς τον Νίκο Παππά, η ΑΙΤΗΣΕΕ (Ένωση Ιδιωτικών Τηλεοπτικών Σταθμών Εθνικής Εμβέλειας) ζητά και τα… ρέστα, καθώς υποστηρίζει ότι τα τέλη χρήσεως συχνοτήτων «δεν θα έπρεπε να επιβληθούν» και επιπλέον το ελληνικό δημόσιο τους οφείλει ποσό ύψους περίπου 24 εκατ. ευρώ από τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

Εκεί που χρώσταγαν δηλαδή ζητάνε και το βόδι. 

Είναι αυτοί που στρεβλώνουν την αλήθεια, αυτοί που επιβιώνουν σ’ όλους τους καιρούς μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας, δίχως άδεια αλλά με προσωρινά πιστοποιητικά. 

Είκοσι πέντε χρόνια τώρα στρεψοδικούν, εκβιάζουν, διαπλέκονται, θαλασσοδανείζονται, δικαιώνουν το έγκλημα με το έγκλημα, κάνουν το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο, εμφανίζονται ως δήθεν οπαδοί του Διαφωτισμού, αλλά λογοκρίνουν στέλνοντας στον κάλαθο των αχρήστων την ανεκτικότητα και το σεβασμό στην άλλη άποψη. 

Είναι οι λύκοι που αξιώνουν να κατηχούν το δάσος στο διηνεκές χωρίς έλεγχο και με μοναδικό συμφέρον το δικό τους συμφέρον που ταυτίζεται με αυτό μιας χούφτας ολιγαρχών. 

Είναι αυτοί που υπηρετούν τη σύγχρονη «βιομηχανία της συνείδησης», η οποία δεν περιορίζεται απλώς στην ενημέρωση, αλλά επιδιώκει να καθορίζει και το πλαίσιό της. 

Ακόμα περισσότερο, είναι αυτοί που είναι στην υπηρεσία της «βιομηχανίας των συγκινήσεων», που έχει στόχο την πλήρη χειραγώγηση όχι μόνο του μυαλού αλλά και της ψυχής των ανθρώπων, δημιουργώντας τους «αυτόματους κοινωνικούς διακόπτες» της διαρκούς επιτήρησης, οι οποίοι καθορίζουν την πολιτική θερμοκρασία της κοινωνίας.

Μόνο δύο μήνες έχει η κυβέρνηση Τσίπρα στην εξουσία και ήδη βιώνει την οικονομική ασφυξία από την πλευρά των δανειστών αλλά και την δηλητηριασμένη ατμόσφαιρα που διαμορφώνουν στο εσωτερικό της χώρας τα συστημικά μίντια που επιδιώκουν την πολιτική παλινόρθωση του καθεστώτος.

Τώρα, όμως, φαίνονται και οι αδυναμίες της Αριστεράς που θεώρησε ότι η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας θα έλυνε αυτόματα της αδυναμίες της υλικής και ιδεολογικής οργάνωσής της. Ακόμα χειρότερα, αναδεικνύεται η λανθασμένη εμμονή της νέας κυβέρνησης στους «υπηρεσιακούς κρατικούς παράγοντες» που όταν δεν σκάβουν λάκκους σαμποτάρουν ανοιχτά κάθε προσπάθεια αλλαγής στάσης υπέρ των πολλών. Η κρατική μηχανή δεκαετίες πολλές τώρα λειτουργεί με το λάδι της διαφθοράς και αυτό βρίσκεται στα χέρια των «πάνω», γι’ αυτό τα κρατικά στελέχη απεχθάνονται κάθε δημοκρατική και αδέκαστη, δηλαδή αχρημάτιστη σχέση με τους πολίτες. Φαίνεται ότι το λενινιστικό… τσάκισμα της κρατικής μηχανής είναι επίκαιρο όσο ποτέ.

Τελικά, η σημερινή, σκόπιμη αδράνεια του κράτους εμπεδώνει την άποψη ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει. Και αν δεν γίνει κάτι γι’ αυτό τώρα, αύριο θα είναι αργά. 

Γιατί η τηλοψία και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης, ελέγχοντας την ημερήσια διάταξη των θεμάτων και λειτουργώντας ως θερμοστάτης του θυμικού, δημιουργούν την εντύπωση ότι δεν φταίει η υπονόμευση αλλά η ανικανότητα των νέων κυβερνώντων. 

Δεν θ’ αργήσει, συνεπώς, ο καιρός που ακόμα και οι «κάτω» θα πεισθούν γι’ αυτό. Γι’ αυτό, ας γίνει επιτέλους αντιληπτό, ότι ο εκδημοκρατισμός των θεσμών-θερμοστατών (μίντια) είναι κυρίαρχο ζήτημα στη σημερινή δημοκρατία. 

Είναι αναγκαία μία «χρονοπολιτική», δηλαδή μία ιεράρχηση των θεμάτων, που θα λαμβάνει υπόψη την άνιση χρονικότητα των κοινωνικών ρυθμών στις διάφορες κοινωνικές κατηγορίες. Γιατί οι ετεροχρονίες και οι ανισότητες τσακίζουν την κοινωνική συνοχή και είναι ο λόγος της μη συναίσθησης του κοινού συμφέροντος αλλά και η αιτία της πολυδιάσπασης της «μεγάλης οργής», που καταλήγει στον εμφύλιο των «κάτω»(κοινωνικός αυτοματισμός) και στην ενίσχυση του φασιστικού φαινομένου.

Γιώργος X. Παπασωτηρίου