Η διαρκής εγκατάλειψη της Πιερίας

Αν υπήρχε μια top five με τους ωραιότερους νομούς της Ελλάδας νομίζω η Πιερία θα βρισκόταν άνετα μέσα.

Στις αρχές της δεκαετίας του ογδόντα έπαιρνα μερικές φορές το τρένο από τη Θεσσαλονίκη και επισκεπτόμουν φίλους που παραθέριζαν στα παράλια της Πιερίας. Τα κάμπινγκ της εποχής γνώριζαν μια τρομακτική άνθηση, με επισκέπτες από όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα την Ανατολική. 

Στα παλαιά ξενοδοχεία με τις πικροδάφνες και τα φερφορζέ έπιπλα στου κήπους αστοί Θεσσαλονικείς παραθέριζαν πλάι στα εξοχικά διανοούμενων της πόλης, όπως ο Μοσκώφ, ο Θασίτης, ο Ναρ. 

Μετά ήρθε ο πόλεμος της Γιουγκοσλαβίας. Τα σύνορα έκλεισαν,

ο νομός ρήμαξε. Η Πιερία έγινε το σκηνικό πλάι στην Εθνική οδό που όλοι διέσχιζαν και κάνεις δεν σταματούσε. Στα μέσα της δεκαετίας του ενενήντα διέσχισα όλο το νομό για ένα οδοιπορικό για το περιοδικό Μετρό που έγραφα τότε. Οι αγωνίες των ανθρώπων, τόσο στα υπέροχα ορεινά χωριά του Ολύμπου, όσο και στα παράλια ήταν μεγάλες. Μια λέξη άκουγες από παντού. Εγκατάλειψη, έλλειψη επενδύσεων, αδυναμία συντονισμού.

Η Πιερία πέρασε στη δεύτερη εθνική του ελληνικού τουρισμού. Τα κάμπινγκ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων εγκαταλείφθηκαν ή έκλεισαν, τα ξενοδοχεία πλάι στην εθνική έγιναν κτίρια-φαντάσματα, τα χωριά της, όσα διασώθηκαν ή ανακαλύφθηκαν από τους Θεσσαλονικείς, στον Όλυμπο ή τα Πιερία, έγιναν προορισμοί μερικών Σαββατοκύριακων του χειμώνα. Ως εκεί. Η χώρα των Θεών, του Ενιπέα, του Δίου, των μαγικών τόπων στον Όλυμπο έγινε μια ενοχλητική πράσινη κουκκίδα στο χάρτη που κάνεις δεν θέλησε να ασχοληθεί σοβαρά μαζί της.

Και όμως. Η Πιερία τα έχει όλα. Έχει μαγικά τόπια, απίστευτες άγνωστες εκπλήξεις, όπως τα Λείβηθρα, έχει καλούς δρόμους, εναλλαγές, όμορφα χωριά σε αντίθεση με τη Χαλκιδική, φύση που κόβει την ανάσα και δυνατότητες. Έχει όμως και τη γνωστή ελληνική αδιαφορία.

Ένα Σαββατοκύριακο εκεί σε πείθει πως πρέπει να είναι αυτοκτονικός ένας λαός που διαθέτει τέτοια αποθέματα και τα αφήνει να πεθαίνουν.

Του Γιώργου Τούλα