Τί λέτε; έντιμος συμβιβασμός ή κλειστές τράπεζες και δραχμή;

ΝΙΚΗΤΗΣ σε μια σύγκρουση αναδεικνύεται αυτός που επιβάλλει το δίλημμα, όχι αυτός που το υφίσταται. Νικητής σε μια σύγκρουση αναδεικνύεσαι όταν η απειλή του διλήμματος που διατυπώνεις δεν είναι μπλόφα αλλά βεβαιότητα.

ΤΟ δίλημμα σήμερα το διατυπώνει ο επιτιθέμενος καπιταλιστής:

Ή θα πάρετε τα μέτρα (μέτρα: η επίθεση για να κλείσουν τα μαγαζάκια μέσω της λιτότητας θα συνεχιστεί μέχρι να ολοκληρωθεί),  ή δεν έχει χρήμα. Διαλέξτε!

ΕΑΝ  θέλουμε να νικήσουμε, πρέπει εμείς να διατυπώσουμε το δίλημμα -επιτιθέμενοι:

Ή θα μας δώσετε χρήματα για να δίνουμε και εμείς 1000 εβρά επίδομα για τρία χρόνια στους ανέργους μας, για να παίρνουν χίλια εβρά  οι εργαζόμενοί μας  ή φεύγουμε από το εβρό, τυπώνουμε εμείς χρήμα και τους τα δίνουμε. Διαλέξτε!

ΟΣΟ για το εάν υπάρχει χρήμα, η απάντηση είναι απλή:

υπάρχει, μπορεί να υπάρξει, τόσο χρήμα, όσα εμπορεύματα υπάρχουν: υπάρχουν πολλά εμπορεύματα, άρα υπάρχει, μπορεί να υπάρξει πολύ χρήμα (Κάρολος Μαρξ).

ΑΚΟΥΩ διαφωνίες. Και συνεχίζω.

ΣΥΖΗΤΩ με φίλους και φίλες αυτές τις μέρες και όλοι και όλες συμφωνούμε ότι δεν γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε ποια θα είναι η εξέλιξη και η έκβαση της σύγκρουσης. Γνωρίζουμε, είμαστε βέβαιοι ότι η σύγκρουση είναι μια διαδικασία που κλιμακώνεται, όπως ο πόλεμος, ο έρωτας, η πολιτική και άλλα συγκρουσιακά φαινόμενα του κοινωνικού βίου. Δεν γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε διότι δεν θέλουμε να γνωρίζουμε. Και δεν θέλουμε να γνωρίζουμε διότι δεν έχουμε αποφασίσει εάν θέλουμε να φτάσει η σύγκρουση στα άκρα, στη ρήξη ή όχι. Δεν αποφασίζω σημαίνει ότι αντιμετωπίζω ένα δίλημμα το οποίο δεν θέλω, δεν μπορώ να εξαλείψω προκρίνοντας μία από τις δύο επιλογές, λύσεις, κατευθύνσεις, προσανατολισμούς. Ας αφήσουμε λοιπόν τις υπεκφυγές, ας αφήσουμε στην άκρη το ερώτημα που πάνε τα πράγματα, τι θα γίνει κι ας δούμε εμείς τι θέλουμε. 

ΤΟ δίλημμα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι: θέλουμε να οδηγηθεί η σύγκρουση στα άκρα, στην τελική φάση ή θέλουμε να σταματήσει σε κάποια φάση, πριν την τελική;  Προκαταβολικά, θα ήθελα να εκθέσω ευθύς αμέσως και ευθαρσώς και σαφηνώς τη γνώμη μου, την επιθυμία μου: να οδηγηθεί η σύγκρουση στα άκρα.  Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι εύκολο να προκρίνουμε τη μία ή την άλλη επιλογή· κατανοώ τη δυσκολία να επιλέξουμε τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Γιατί είναι δύσκολο; Σε αυτό το ερώτημα θα επιχειρήσω να απαντήσω σήμερα. Θα δείξω ότι η δυσκολία είναι παράγωγo αφενός της στάσης  θέλω να τα έχω καλά με όλους και αφετέρου της απροθυμίας να υποστώ τις συνέπειες της ρήξης.

Η μικροαστικής προέλευσης στάση θέλω να τα έχω καλά με όλους έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την ήττα. Πρόκειται για μια εναγώνια επιθυμία εξοβελισμού της σύγκρουσης. Οι μικροαστοί αποφεύγουν τη σύγκρουση γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα ηττηθούν. Η μικρομεσοαστική τάξη είναι είναι εγγενώς ηττοπαθής. Επειδή όμως η σύγκρουση είναι ανεκρίζωτη, δεν μπορούν να αποφύγουν την ήττα –  η διαρκής σύγκρουση επιφέρει διαρκώς ήττες –  εξ ου και η μικροαστική ηττοπάθεια. Προκειμένου να μειώσουν το ψυχικό βάρος της ήττας έχουν αναπτύξει, καλλιεργήσει θα έλεγα, μια στάση απέναντι στην ήττα την οποία αποκαλούμε τώρα έντιμη ή περήφανη ή αξιοπρεπή ήττα.  Η στάση αυτή είναι εγγεγραμμένη στο κοινωνικό και πολιτικό DNA των μικρομεσοαστών. Ρέπουν προς την περήφανη ήττα, ηδονίζονται, καβλώνουν θα έλεγα μιλώντας ως οικοδόμος. Με όρους γαμηστικούς μιλώντας, ο μικρομεσοαστός δεν έχει πρόβλημα να τον γαμήσουν πέντε φορές, αρκεί να γαμήσει κι αυτός τέσσερις. Το 5-4 είναι μια έντιμη, περήφανη, αξιοπρεπής ήττα. Γυρίστε το βλέμμα σας στην νεοελληνική ιστορία και θα το διαπιστώσετε.

Η έντιμη, περήφανη, αξιοπρεπής ήττα έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: εάν η ήττα είναι απώλεια, με την έντιμη ήττα δεν τα χάνεις όλα. Αλλά από έντιμη σε έντιμη ήττα φτάνεις στο σημείο να τα χάσεις όλα: εάν δεν θέλεις να τα χάσεις όλα, θα τα χάσεις όλα. Αυτό είναι το διακύβευμα της εποχής μας. Εάν ρισκάρεις, θελήσεις να τα χάσεις όλα, συνειδητά και αποφασιστικά, θα νικήσεις –  θα επιλύσεις δηλαδή πολλά προβλήματα.

ΔΕΝ έχω κανένα πρόβλημα με τον συμβιβασμό, απολύτως κανένα. Ούτε με την ήττα. Γνωρίζω ότι είναι δύο από τα τρία ενδεχόμενα της σύγκρουσης – το άλλο είναι η νίκη (υπάρχει και η πύρρειος!). Αποδέχομαι την ήττα αλλά δεν θέλω να εκλαμβάνω την ήττα ως νίκη! Η Προμήθεια του Αισχύλου τελειώνει με συμβιβασμό –  έχουμε ενδείξεις ότι στον μη σωσμένο Προμηθέα Λυόμενο, το τρίτο δράμα της τριλογίας, ο δεσμώτης Προμηθέας ελευθερώνεται χωρίς να διαταραχθεί η Κυριαρχία του Δία. Αλλά δεν προτίθεμαι να βάλω κανένα επίθετο μπροστά στον συμβιβασμό –  ο συμβιβασμός είναι συμβιβασμός, καταγράφει την κατανομή ισχύος σε μια δεδομένη στιγμή της συγκρουσιακής διαδικασίας. Κάνουμε ό,τι μπορούμε: ενδέχεται η κατανομή ισχύος, ο συσχετισμός της δύναμης να αλλάξει, να μεταβληθεί προς όφελός μας ή σε βάρος μας. Η έκφραση έντιμος συμβιβασμός είναι μια εκτρωματική συνάντηση περιγραφικής και ταυτόχρονα κανονιστικής (αξιολογικής)  προσέγγισης.

ΘΕΩΡΩ λοιπόν ότι η αδυναμία μας, η απροθυμία μας να επιλέξουμε μεταξύ του έντιμου συμβιβασμού, η οποία προσλαμβάνεται ως έντιμη ήττα, οφείλεται στην λατρεία της έντιμης ήττας, η οποία προέρχεται από τη στάση θέλω να τα έχω καλά με όλους. Εάν δεν επανεξετάσουμε, εάν δεν αναθεωρήσουμε κι αν δεν πετάξουμε στα σκουπίδια αυτή τη στάση, δεν θα μπορέσουμε να πετάξουμε και τη λατρεία της έντιμης ήττας, του έντιμου συμβιβασμού. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν είναι καθόλου μα καθόλου εύκολο. Στάσεις που διαμορφώθηκαν κατά τη διάρκεια δεκαετιών, να μη πω αιώνων, δεν αλλάζουν μέσα σε λίγες μέρες ή μήνες.

ΑΣ δούμε τώρα τη δεύτερη δυσκολία. Γνωρίζουμε ποιες θα είναι οι συνέπειες της κλιμάκωσης της σύγκρουσης μέχρι τα άκρα; Δεχόμαστε να τις αντιμετωπίσουμε, είμαστε πρόθυμοι να τις αντιμετωπίσουμε και να τις βιώσουμε;  Νομίζω πως το γνωρίζουμε: θα φτάσουμε στο δίλημμα, εβρό ή δραχμή, παραμονή ή έξοδος από το εβρό. Την εξέλιξη αυτή την είχε είχε αντιληφθεί ο Αλαβάνος, λόγου χάριν, διότι γνωρίζει ότι η κλιμάκωση της σύγκρουσης θα φτάσει σε αυτό το δίλημμα και η απάντησή του είναι έξοδος από το εβρό. Σήμερα κατανοούμε γιατί απομακρύνθηκε και βάλανε στη θέση του τον Τσίπρα. (Είχε διαδοθεί, διαρρεύσει ότι ο Αλαβάνος έφυγε γιατί αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας!).

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται μετά βδελυγμίας την έξοδο από το εβρό. Κατά συνέπεια, στο δίλημμα που θα θέσουν οι άλλοι ή κάνεις ό, τι σου λέμε ή τέρμα τα δίφραγκα, δεν υπάρχει χρήμα για σένα, δηλαδή σε διώχνουμε από το εβρό, η επιλογή είναι μία: παραμονή στο εβρό. Επικαλείται το επιχείρημα ότι η σύγκρουση δεν θα φτάσει σε αυτό το σημείο διότι μια ενδεχόμενη έξοδος της ελληνικής οικονομίας από το εβρό θα είχε τρομακτικές συνέπειες για τον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καπιταλισμό. Άρα μπλοφάρουν, άρα θα υποχωρήσουν και η λιτότητα θα σταματήσει, θα νικήσουμε. Θα μας παραχωρήσουν ένα μέρος από αυτά που ζητάμε (μερικός περιορισμός της λιτότητας) κι όλο αυτό ονομάζεται έντιμος συμβιβασμός.

ΜΠΛΟΦΑΡΟΥΝ ή είναι αποφασισμένοι; Άλλοι υποστηρίζουν το πρώτο, άλλοι το δεύτερο. Εάν θέλετε να διαβάσετε τη γνώμη μου, ευθύς αμέσως τη γράφω: δεν μπλοφάρουν, είναι αποφασισμένοι. Μπορεί να κάνω λάθος, δεν ξέρω, θα δούμε, μέχρι τον Ιούνιο το αργότερο θα το γνωρίζουμε. Αλλά οι υποστηρικτές του έντιμου συμβιβασμού μάλλον δέχονται κι αυτοί ότι οι επιτιθέμενοι καπιταλιστές είναι αποφασισμένοι. Δεν μπορούν να διανοηθούν την ήττα, διότι περί ήττας πρόκειται, τη λέξη ήττα δεν θέλουν ούτε να την ακούνε.

ΕΜΕΙΣ είμαστε ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να φτάσουμε στα άκρα, να φύγουμε από το εβρό;  Είμαστε ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να ζήσουμε χωρίς χρήμα για ένα μικρό ή μεγάλο χρονικό διάστημα; Μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς χρήμα; Πελάτες δεν θα έχουμε να πουλήσουμε τα εμπορεύματά μας, ενοίκια δεν θα εισπράττουμε, σόπιγκ θέραπι δεν θα μπορούμε να κάνουμε, πω πω δράμα, μεγάλο δράμα! Τί θα τρώμε, πώς θα ζούμε; Θα έχουμε αυτοκίνητο και δεν θα μπορούμε να το κινήσουμε;  Τί θα κάνουμε όλη μέρα σπίτι αν δεν πάμε στη δουλεΊά μας;  Ούτε μπαρότσαρκες;  Αυτό αν είναι δυστυχία!

ΑΝ γινόταν δημοψήφισμα με διακύβευμα την παραμονή στο εβρό ή την έξοδο από αυτό, υπέρ της παραμονής θα ψήφιζαν πάνω από το 70%. Ή μήπως πάνω από το 60%, το 70% θα προτιμούσαν την έξοδο από το εβρό; Δεν ξέρω ποιες είναι οι διαθέσεις των Υποτελών αυτή τη στιγμή. Εάν ισχύει το πρώτο, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και να κάνει δημοψήφισμα και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος θα είναι το άλλοθι του εθνικού τουρλώματος: θα μας γαμήσουν πέντε φορές και δεν θα γαμήσουμε ούτε μία: ο έντιμος συμβιβασμός θα καταλήξει σε μια κατάσταση που θα την αποκαλέσω γλεντοκώλα Ελλάς! Αν δεν γνωρίζετε τι σημαίνει η λέξη γλεντοκώλα, πολύ ευχαρίστως να σας τη εξηγήσω. Και εκτός από το δημοψήφισμα, μπορεί να κάνει και εκλογές,  να πάρει κάνα 60% και μετά να δεις πρωκτικές διεισδύσεις κατά ριπάς! Πονάνε τα παλικάρια;

Εάν ισχύει το δεύτερο, δεν πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να ταχθεί αναφανδόν υπέρ της εξόδου από το εβρό;Δεν θα ήταν ανακολουθία, οι μεν εργαζόμενοι και ψηφοφόροι του να επιλέγουν την έξοδο από το εβρό, έχοντας επίγνωση του τι λένε και του τι κάνουν, ο δε ΣΥΡΙΖΑ να υστερεί; Δεν πρέπει αυτή η αναντιστοιχία να αποκατασταθεί; Εμείς θα ακολουθήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ή ο ΣΥΡΙΖΑ εμάς;

ΤΑΣΣΟΜΑΙ αναφανδόν υπέρ της κλιμάκωσης της σύγκρουσης. 

Θεωρώ ότι εμείς πρέπει να βάλουμε το δίλημμα, όχι οι επιτιθέμενοι –  να το επιβάλουμε, όχι να υποχρεωθούμε να το υποστούμε. Μπορώ και το υποστηρίζω αυτό διότι η κατάστασή μας εδώ στην Καστανούσα δεν θα αλλάξει και πολύ εάν κλείσουν οι τράπεζες –  μπορούμε πολύ άνετα να ζήσουμε χωρίς χρήμα. Και χωρίς ρεύμα ζούμε και χωρίς τηλέφωνο ζούμε! Παρόλο όμως που και η κατάσταση πολλών άλλων (1,5 εκ. άνεργοι, 2,5 εκ. φτωχοί και άλλα 2 στα πρόθυρα της κοινωνικής καταβαράθρωσης [αναμενόμενο χάσιμο δουλείάς, αναμενόμενο κλείσιμο μαγαζιού], η πλειονότητα των Υποτελών) μοιάζει με τη δική μας, δεν μπορούνε να ζήσουν χωρίς χρήμα, τη βγάζουν με τα ολίγα που μπορούν και εξασφαλίζουν. Να γιατί υπέρ της παραμονής μπορεί και να ψηφίσουν πολλοί και πολλές – πόσοι και πόσες όμως δεν μπορώ να γνωρίζω.

Εάν λοιπόν οι επιτιθέμενοι καπιταλιστές είναι αποφασισμένοι να μας βάλουν το δίλημμα κι αν επιλέξουμε το εβρό, θα μας πουν, πολύ ωραία, ας δούμε τι λέει το μέιλ του Χαρδούβελη: ή θα πάρετε τα μέτρα που δεν θέλησε να πάρει η κυβέρνηση Σαμαρά ή δεν έχει φράγκα. Εμείς προτείνουμε να πάρουμε το 65% των προτεινόμενων μέτρων, όχι το 100%. Να ποιος είναι ο έντιμος συμβιβασμός: ενδέχεται να δεχτούν αυτή την πρόταση, αποδεχόμενοι όμως εμείς τη δέσμευση ότι το υπόλοιπο 35% των μέτρων θα το πάρουμε μετά από λίγους μήνες ή μετά από ένα χρόνο.

Ή θα πάρετε τα μέτρα, ή η επίθεση για να κλείσουν τα μαγαζάκια μέσω της λιτότητας θα συνεχιστεί μέχρι να ολοκληρωθεί,  ή δεν έχει χρήμα. Διαλέξτε!

Να το δίλημμα που εμείς πρέπει ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να διατυπώσουμε, με την απειλή να μην είναι μπλόφα αλλά ετοιμότητα, βεβαιότητα, επίγνωση των συνεπειών:

Ή θα μας δώσετε χρήματα για να δίνουμε κι εμείς 1000 εβρά επίδομα για τρία χρόνια στους ανέργους μας ή κόβουμε εμείς χρήμα και τους τα δίνουμε. Διαλέξτε!

ΟΣΟ για το εάν υπάρχει χρήμα, η απάντηση είναι απλή: υπάρχει, μπορεί να υπάρξει, τόσο χρήμα, όσα εμπορεύματα υπάρχουν: υπάρχουν πολλά εμπορεύματα, άρα υπάρχει, μπορεί να υπάρξει πολύ χρήμα (Κάρολος Μαρξ).

Ακούω διαφωνίες.

http://www.badarts.gr