Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κι ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ανορθόδοξοι....

Εμπρός πανώλη των άχρωμων, άοσμων κι άγευστων, η Ζωή κι ο Γιάνης δεν είναι συνηθισμένοι, εξόντωσέ τους...

Οι καινοτόμες ιδέες έχουν ένα κακό: 
Mπορεί να αποδειχθούν αποτυχημένες, αλλά αυτό μόνο το μέλλον είναι σε θέση να το κρίνει. 

Από την άλλη, για τις χρησιμοποιημένες ιδέες μπορούμε να εξάγουμε πιο αξιόπιστα συμπεράσματα. 

Για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι τα μέτρα που εφαρμόστηκαν μέχρι σήμερα για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της φοροαποφυγής αποδείχθηκαν αναποτελεσματικά και γι' αυτό δεν ευθύνεται μόνο η έλλειψη πολιτικής βούλησης. 
Οπως ξέρουμε, επίσης, ότι ο φασισμός δεν νικήθηκε ποτέ και πουθενά όταν δεν χτυπήθηκε στις ρίζες του. 
Κι όμως, αντί να ειρωνευόμαστε τον πολυκαιρισμένο ξύλινο λόγο ή τις ίδιες και τις ίδιες πολιτικές βγάζουμε όλοι μας τη σαρκαστική διάθεση πάνω σε πρωτοβουλίες που αν δεν υλοποιηθούν κανένας μας δεν θα ξέρει αν είναι ωφέλιμες ή όχι. 

Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται ακριβώς στο ότι φοβόμαστε το καινούριο περισσότερο κι από όσο ο διάβολος το λιβάνι. Προτιμούμε να συνεχίζουμε την κατάπτωση σε όλα τα επίπεδα, γιατί αυτόν τον δρόμο έχουμε ακολουθήσει και στο παρελθόν, παρά να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Κι αυτήν μας την προσκόλληση τη βαφτίζουμε συνέπεια ώστε να της προσδίδουμε ανύπαρκτα χαρίσματα...

Σας έχω και παραδείγματα. 
Κατηγόρησαν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου γιατί έγειρε ζητήματα εγκυρότητας των νόμων που πέρασαν από το Κοινοβούλιο χωρίς να δοθεί το δικαίωμα ψήφου στους χρυσαυγίτες βουλευτές. 

Αυτό θεωρήθηκε, μάλιστα,
κι αβάντα στο νεoναζιστικό μόρφωμα, κυρίως από ανθρώπους που δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα νομικό βιβλίο στη ζωή τους. 

Το ζήτημα ασφαλώς και είναι περίπλοκο και δεν απαντιέται με ένα απλό "ναι" ή ένα "όχι", ο κακεντρεχής αρνητισμός ωστόσο στις επισημάνσεις τής προέδρου τής Βουλής μαρτυρά ένα θεμελιώδες σφάλμα στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής. 

Ο γράφων την θεωρεί εγκληματική οργάνωση, ευθυνόμενη για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου για τα οποία οι αρχηγοί κι αρκετά από τα μέλη της θα πρέπει να λογοδοτήσουν. Και φυσικά οι ιδεοληψίες της μόνο αποκρουστικές μού είναι. Από όσο γνωρίζω, ωστόσο, δεν έχει καταδικαστεί ακόμα από κανένα δικαστήριο, ούτε καν πρωτοδίκως, ενώ στις πρόσφατες εκλογές ήρθε τρίτο κόμμα με τις ψήφους τού ελληνικού λαού... 

Από τη στιγμή, επομένως, που η δικαστική εξουσία δεν έχει βγάλει την ετυμηγορία της και η δημοκρατία τής έχει δώσει κοινοβουλευτική παρουσία είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχόμαστε ότι οι βουλευτές της έχουν το δικαίωμα να υπερψηφίζουν ή να καταψηφίζουν νομοσχέδια ή να έχουν παρουσία στα μίντια. 

Αυτό ήταν και το σκεπτικό, άλλωστε, και του Μανώλη Γλέζου, τον οποίο δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηρίσει κάποιος φασίστα, όταν καταψήφισε την απαγόρευση χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής από το δημόσιο ταμείο. 

Σε διαφορετική περίπτωση χρησιμοποιούμε απολυταρχικές μεθόδους για να νικήσουμε τον απολυταρχισμό, εφαρμόζουμε μια δημοκρατία α λα καρτ για να χτυπήσουμε το φασισμό. 

Με λίγα λόγια, εξελισσόμαστε στο ίδιο τέρας που θέλουμε να σκοτώσουμε...

Κι έρχομαι στην αξιοποίηση πολιτών για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, μέτρο που ενδεχομένως να αποδειχθεί αποτελεσματικό, ενδεχομένως όχι αλλά αξίζει τουλάχιστον να το δοκιμάσουμε γιατί δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε. 

Ακόμα κι άνθρωποι που εκτιμώ το δημόσιο λόγο τους μίλησαν για χαφιεδισμό και νοοτροπία τού "μαζί τα φάγαμε". 
Να τους υπενθυμίσω, όμως, πως ήδη έχουν "παγώσει" καταθέσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ ανθρώπων τού κατεστημένου, πως ερευνώνται εξονυχιστικώς όλες οι λίστες και πως το νεοσυσταθέν αρμόδιο υπουργείο υπό τον Παναγιώτη Νικολούδη μαζί με το ΣΔΟΕ και τους υπόλοιπους ελεγκτικούς μηχανισμούς έχουν εξαπολύσει ένα σαφάρι που όμοιό του δεν έχουμε δει τις τελευταίες δεκαετίες, κατά δήλωση και στελεχών τής αντιπολίτευσης. 

Το ξεβράκωμα Χαρδούβελη είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση, αρκεί βεβαίως να συνοδευτεί από τον εξοντωτικό έλεγχο κι άλλων προσώπων, όπως της Νάντιας Βαλαβάνη, του Γιώργου Σταθάκη ή του Λ. Λαζόπουλου. Αυτό σημαίνει ότι οι μεγαλοκαρχαρίες βρίσκονται στο στόχαστρο... 

Εθελοτυφλούμε, ωστόσο, αν πιστεύουμε ότι για τη φοροδιαφυγή ή τη φοροαποφυγή ευθύνονται μόνο εκείνοι, ακόμα κι αν δέχομαι πως αν δεν πιαστούν στα δίχτυα πρώτα τα μεγάλα "ψάρια" είναι δύσκολο να γίνει το ίδιο και με τη "μαρίδα". 

Αυτός, ωστόσο, που δεν μου κόβει απόδειξη συνευθύνεται για το ότι αύριο μεθαύριο μπορεί να αυξηθούν οι φόροι που θα πληρώσω για να αναπληρώσω το δικό του κενό στην ενίσχυση του δημόσιου ταμείου. 

Επομένως, αυτός δεν είναι ένας μεροκαματιάρης που προσπαθεί απλώς να επιβιώσει- το ίδιο άλλωστε προσπαθώ κι εγώ αλλά του πληρώνω το λογαρισμό, τις υπηρεσίες ή τις αγορές που κάνω από αυτόν-, αλλά ένας κλέφτης τής δικής μου τσέπης. 

Κι όταν τον καταγγέλλω αρμοδίως δεν γίνομαι ρουφιάνος, με βάση τη διαστρεβλωτική λογική τού "μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια", αλλά αποδίδω δικαιοσύνη την ίδια ώρα που καλλιεργείται στην πράξη ένα κλίμα φορολογικής συνείδησης...

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κι ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι ανορθόδοξοι. 
Η πρώτη είναι μια πρόεδρος της Βουλής που δεν θα εκμεταλλευτεί τον θεσμικό της ρόλο, παριστάνοντας τη γλάστρα, για να μην πει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη κι ο δεύτερος δεν θα φορέσει κοστούμι και γραβάτα ούτε θα εκφέρει ξύλινα τίποτα προκειμένου να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του. 

Δεν συμφωνώ με όλα όσα λένε κι όλα όσα κάνουν. 
Ισως να προτιμούσα να μιλούσαν λιγότερο ώστε να αποφεύγονται κι αχρείαστες παρεξηγήσεις. 

Από την άλλη, ωστόσο, αντιλαμβάνομαι την ανάγκη μιας κυβέρνησης να τοποθετείται δημοσίως όσο γίνεται περισσότερο σε ένα εχθρικό για την ίδια μιντιακό σκηνικό, το οποίο βεβαίως έχει στηθεί από την ελίτ. 

Στο τέλος έτσι κι αλλιώς όλοι θα κριθούν από το αποτέλεσμα της δουλειάς τους. 

Αν, για παράδειγμα, η Βουλή εξελιχθεί κι αυτήν την κοινοβουλευτική περίοδο σε πλυντήριο σκανδάλων και στο τέλος Ιουνίου η κυβέρνηση βάλει την υπογραφή της σε ένα τρίτο μνημόνιο με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα προηγούμενα τότε θα χαρακτηρίσω αποτυχημένους τόσο τη Ζωή Κωνσταντοπούλου όσο και τον Γιάνη Βαρουφάκη. 

Δεν θα το κάνω, όμως, στον πρώτο μήνα ανάληψης καθηκόντων πρωτόγνωρων για τους ίδιους ούτε με το σκεπτικό πως δεν μου αρέσουν τα ρούχα τους, η προφορά ή ο ναρκισσισμός τους. 

Σε μια χώρα, άλλωστε, που τα τρία τέταρτα του πληθυσμού της βγάζουν τουλάχιστον μια "σέλφι" την ημέρα, ακόμα κι αν η καλλονή τους δεν ταυτίζεται με αυτή μιας Μόνικα Μπελούτσι ή ενός Τζορτζ Κλούνι, είναι αστείο να κατακρίνουμε μόνο την ωραιοπάθεια των άλλων... 


http://tripioevro.blogspot.gr/