Τι κατάλαβε ο κύριος Σόιμπλε;

Η γενναιοδωρία της Γερμανίας έφτασε στα απόλυτα όριά της! 
Αυτό μας διαμήνυσε διά του εκπροσώπου του ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών κύριος Σόιμπλε. Απαιτώντας από τη νέα ελληνική κυβέρνηση να τηρήσει όσα συμφώνησε η προηγούμενη. Να συνεχίσει στον ίδιο δρόμο. Να διαπράξει το ίδιο ακριβώς είδος μεταρρυθμίσεων. Και να βάλει, θέλει δεν θέλει, τον εαυτό της και την Ελλάδα στην προκρούστεια κλίνη της τρόικας και του Βερολίνου. Πρώτα οι δεσμεύσεις, είναι η διαταγή. 

Ουδέν κακόν. 
Τουλάχιστον,
βεβαιωθήκαμε για άλλη μια φορά αρμοδίως πως αυτό που τα τελευταία χρόνια συμβαίνει εδώ οφείλεται στη γενναιοδωρία της Γερμανίας.

Κανένας άνεργος, κανένας χρεοκοπημένος μικρομεσαίος, κανένας πνιγμένος από την εφορία και τις τράπεζες, κανένας Έλληνας εν γένει δεν πρέπει το ξεχνάει. 

Συνακόλουθα, όμως, ο κύριος Σόιμπλε, χωρίς ίχνος ευγένειας, θυμίζει και τους ρόλους: από τη μία οι γενναιόδωροι κι από την άλλη εκείνοι που οφείλουν να δείχνουν με την υπακοή την ευγνωμοσύνη τους. 

Δεν έχει νόημα φυσικά να ασχοληθεί κανείς με τη μυθολογία της καγκελαρίας. 
Αν και υπάρχει κάτι το απεχθές στον τρόπο που κατανοούν ορισμένοι τον εαυτό τους και τους άλλους. Τους γενναιόδωρους και τους αχάριστους. Τις δεσμεύσεις και τους δεσμώτες. 

Έχει όμως νόημα να αναρωτηθούμε: 
Κατάλαβε ο κύριος Σόιμπλε πού οδήγησαν τα Μνημόνιά του αυτή τη χώρα; 
Κατάλαβε τι έγινε την περασμένη Κυριακή; 
Κατάλαβε ότι η Ελλάδα καταδίκασε της πολιτικές της γενναιοδωρίας του; 

Διότι από αυτά που λέει προκύπτει ένα πρόβλημα δημοκρατίας. 
Ένα πρόβλημα κυριαρχίας. Κι ένα πρόβλημα αξιοπρέπειας. 

Ένας λαός ψηφίζει και λίγες μέρες μετά ένας ισχυρός εταίρος απαιτεί ουσιαστικά την ακύρωση του εκλογικού αποτελέσματος. Την επιστροφή σε κείνα που καταδικάστηκαν στην κάλπη. Κι αυτό δεν είναι ούτε γενναιοδωρία, ούτε ισοπολιτεία, ούτε βέβαια Ευρώπη. Μας πάει σε άλλες εποχές και άλλες γενναιοδωρίες, που πληρώθηκαν πανάκριβα από τους Ευρωπαίους. Των Γερμανών συμπεριλαμβανομένων. 

Ο κύριος Σόιμπλε εμφανίζεται εν ολίγοις απρόθυμος να διαβουλευτεί, να συζητήσει, να αντιπροτείνει. 

Θέλει να επιβάλει. 
Να εκβιάσει τη νέα κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της παλιάς. 
Και αν μεν αυτό είναι μια δραματική είσοδος στη διαπραγμάτευση, καλώς. 
Αν όμως το πιστεύει ότι μπορεί με τις αγριάδες να κάνει τον Τσίπρα Σαμαρά, τότε του ταιριάζει μια γερμανική παροιμία: 
Όποιος φωνάζει έχασε ήδη...



Του Θανάση Καρτερού
http://sioualtec.blogspot.gr/2015/02/blog-post_59.html