Οι τελευταίες κραυγές ενός παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος που αγωνίζεται μάταια να επιβιώσει.

Μοναδική αγωνία, η πολιτική τους επιβίωση

Μετά τις εκλογές και την έναρξη των πραγματικών διαπραγματεύσεων από την παρούσα κυβέρνηση, το μνημονιακό σύμπλεγμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έκανε ακόμα πιο αισθητή την αγωνία του προκειμένου να επιβιώσει στην πολιτική σκηνή της χώρας.

Ένα από τα βασικά προεκλογικά επιχειρήματα της προηγούμενης μνημονιακής κυβέρνησης, ήταν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ επένδυε στην αντιπαράθεση με βάση την Τρόικα και το μνημόνιο. 

Όπως έλεγαν τότε, το μνημόνιο τελείωνε και άρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε λόγο ύπαρξης.

Να όμως που τώρα ...έρχονται σ'αυτή τη θέση και όχι για λόγους πολιτικής τακτικής, αλλά ουσίας. 

Καθώς φαίνεται ότι η διαπραγμάτευση που έκαναν δεν ήταν διαπραγμάτευση και ότι απλά έπαιρναν εντολές (email Χαρδούβελη κ.λ.π.), ότι το μνημόνιο θα συνεχίζονταν με νέα επώδυνα μέτρα, αφού υπήρχε συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα μέχρι την λήξη της κανονικής θητείας Σαμαρά το 2016, βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς ρόλο στη θέση της αντιπολίτευσης.

Το μοναδικό τους επιχείρημα τώρα, προκειμένου να επιβιώσουν πολιτικά, είναι ότι η κυβέρνηση φέρνει νέο μνημόνιο, το οποίο όμως χαρακτηρίζεται από ορισμένα στελέχη της ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, ως επιστροφή στον ρεαλισμό, την οποία μάλιστα καλωσορίζουν!

Που και που όμως θυμούνται αυτά που έλεγαν, περί λήξης του μνημονίου και αρχίζουν να αλλάζουν τροπάρι, λέγοντας ότι η κυβέρνηση μας πάει πίσω, αφού τα πράγματα είχαν δρομολογηθεί για να βγούμε από το μνημόνιο!

Μάλλον χρειάζονται έναν καλό επικοινωνιακό συντονιστή στο μόρφωμα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ για να τους υποδεικνύει τι πρέπει να λένε κάθε φορά, ώστε να μην πέφτουν σε τραγικές αντιφάσεις. Η πολιτική τους ένδεια έχει αποδειχθεί ξεκάθαρα, αφού και η ρητορική της τρομοκρατίας που εξαπέλυσαν προεκλογικά, ως το μοναδικό εργαλείο ανακοπής των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχθηκε εντελώς αστήρικτη.

Αυτοκτονική επιλογή τους όμως είναι και η διατήρηση των τραγικών ηγεσιών τους, τις οποίες κανονικά θα έπρεπε να "καρατομήσουν" με συνοπτικές διαδικασίες. Όσο τα γκάλοπ θα δείχνουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού στηρίζει την κυβέρνηση και τα ποσοστά τους να κατακρημνίζονται, τόσο θα μεγαλώνει ο πανικός τους να αποκτήσουν ουσιαστικό ρόλο στη θέση της αντιπολίτευσης που αυτή τη στιγμή δεν έχουν.

Ίσως αυτές να είναι οι τελευταίες κραυγές ενός παλαιοκομματικού πολιτικού συστήματος που αγωνίζεται μάταια να επιβιώσει. Ότι και αν έρθει στη θέση του, θα πρέπει να λειτουργήσει καθαρά ως έντιμος κριτής της όποιας κυβέρνησης. Και η κριτική θα πρέπει να γίνεται πάντα με γνώμονα το πραγματικό συμφέρον του λαού και όχι μιας ευνοούμενης ελίτ, όπως μας έχουν συνηθίσει μέχρι τώρα.

του system failure