Ας ετοιμαζόμαστε για πόλεμο, όσοι δεν θέλουν να ζουν ως ραγιάδες.

ΕΧΟΥΜΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΛΛΑΔΑΣ – ΔΥΣΗΣ

            Μερικοί θα με κάμουν πιο κυβερνητικό από τους κυβερνητικούς. Δεν τους συγκίνησε που η Ελλάδα, μετά από πολλές δεκαετίες ύψωσε, έστω δειλά, το ανάστημα της. Τους απασχολούν τα τουίτερς του υπουργού εξωτερικών κι όχι η πρώτη φορά που Έλληνας υπουργός ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για τον τρόπο με τον οποίο λαμβάνονται αποφάσεις στην υπόθεση της Ουκρανίας. Αποφάσεις που αγνοούν και περιφρονούν την Ελλάδα. Τους ενδιαφέρουν οι ενδυματολογικές επιλογές της νέας κυβέρνησης κι όχι υλοποίηση των ελάχιστων προεκλογικών δεσμεύσεων της.

Δεν απόρησαν πολλοί ή τη χαρακτήρισαν απλή αμετροέπεια την αρνητική αναφορά του προέδρου του ευρωπαϊκού κυνοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, στη συνεργασία ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ. Απ’ όσα είπε, για μας ήταν το πιο σημαντικό. Απέναντι τους οι Ευρωπαίοι δεν έχουν πια ένα αριστερό κόμμα, αλλά μια ισχυρή σύμπραξη «αριστερών» και «δεξιών». 

Κι αυτό χαλάει τα πολεμικά τους σχέδια. 

Τα άκρα δεν είναι αυτά που έχει επιλέξει το διεθνές πολιτικό σύστημα και, κοιτώντας μόνο οριζόντια, τα έχει ονομάσει «αριστερά» και «δεξιά». Τα πραγματικά άκρα φαίνονται, όταν κοιτάς τον κόσμο κάθετα και είναι μια κορφή, που χωρά λίγους, κι ένας πάτος που χωρούν όλοι. 85 άνθρωποι κατέχουν πλούτο ίσο με τον μισό πληθυσμό του πλανήτη. Η συνεργασία ΑΝΕΛ-ΣΥΡΙΖΑ βάζει στην ορθή της βάση τη «θεωρία των άκρων», συντρίβοντας το ψεύτικο.  Τους πονάει πιότερο από κάθε τι άλλο.

Υπάρχουν, τέλος, «έλληνες» που επιχαίρουν επειδή οι «αγορές» κρατούν σκληρή στάση έναντι της Ελλάδας ή γιατί το χρηματιστήριο πέφτει και τα επιτόκια δανεισμού...

ανεβαίνουν.

Κύριοι και κυρίες, έχουμε πόλεμο.

Οι πολιτικοί τοποτηρητές της διεθνούς τραπεζικής αυτοκρατορίας, δεν επιτίθενται σε μια απροσδιόριστη πολιτική, αλλά στο γεγονός ότι πάρθηκαν μέτρα, που αντιμετωπίζουν, μερικώς, την ανθρωπιστική καταστροφή. Κι αυτό στον κόσμο της κεφαλαιοκρατίας είναι απαράδεκτο.

Αν τούτη η κυβέρνηση αντέξει τον πόλεμο, θα αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση για τους λαούς της Ευρώπης. Αν τούτη η κυβέρνηση αποτύχει, η Ελλάδα είναι τελειωμένη. Η επόμενη «κοινοβουλευτική» λύση για το λαό δεν θα είναι ένα ολιγαρχικό καλογυαλισμένο τηλεοπτικό κατασκεύασμα, αλλά κάτι, βγαλμένο από τον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, που θα ονειρεύεται το πάρσιμο της Πόλης και θα αγαπά εφοπλιστές. Οι αυταρχικοί εθνικισμοί είναι παιδιά του καπιταλισμού και της κατάθλιψης.

Έλληνες, έχουμε πόλεμο. Και οι πόλεμοι(το έχουμε ξαναγράψει) γίνονται με δύο τρόπους. Όταν η χώρα είναι συνδεδεμένη με τους υπολογιστές του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, γίνονται μέσα από την οθόνη τους, με το ανεβοκατέβασμα αριθμών και δεικτών. Όταν η χώρα έχει μια κεντρική τράπεζα που δεν υπόκειται στους κανόνες της διεθνούς τραπεζικής, δηλ. δεν είναι μέλος της Διεθνούς Τράπεζας Διακανονισμών(BIS) και στη μετοχική της σύνθεση ή στην ηγεσία του κράτους, δεν συμμετέχουν οι «αγορές», ο πόλεμος γίνεται με τα συμβατικά όπλα. (Βλέπε Ρωσία, Ιράκ, Συρία, Ιράν κλπ).

Ας ετοιμαζόμαστε για πόλεμο, όσοι δεν θέλουν να ζουν ως ραγιάδες.

  Την απάντηση έχει δώσει, σε ανύποπτη για μας στιγμή, ο σοφός Παναγιώτης Κονδύλης(1943-1998). Από τα χρόνια του Θουκυδίδη, οι Έλληνες και απ’ αυτούς ο κόσμος όλος, έμαθαν ότι στη διεθνή σκηνή υπάρχει μόνο το δίκιο του ισχυρού:

«κατά την κρίση των ανθρώπων το δίκαιο λογαριάζεται  όταν υπάρχει ίση δύναμη για την επιβολή του κι ότι,  όταν αυτό δε συμβαίνει, οι δυνατοί κάνουν ό,τι τους επιτρέπει  η δύναμή τους κι οι αδύναμοι υποχωρούν κι αποδέχονται… αναγκασμένοι από ένα φυσικό νόμο επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους όπου είναι πιο δυνατοί . Το νόμο αυτό ούτε εμείς τον θεσπίσαμε ούτε θεσπισμένο πρώτοι εμείς τον εφαρμόσαμε , αλλά τον βρήκαμε να υπάρχει και θα τον αφήσουμε να υπάρχει παντοτινά». (Θουκυδίδου Ξυγγραφή, βιβλίο Ε΄, κεφάλαια 89 και 105). 

Ο Παναγιώτης Κονδύλης, υιοθετώντας τον Θουκυδίδη, έγραφε:

«κάθε ισχυρισμός και κάθε διεκδίκηση μετρούν μόνο τόσο, όσο και η εθνική οντότητα πού στέκει πίσω τους… οι κινήσεις στο πολιτικό-διπλωματικό πεδίο αποδίδουν όχι ανάλογα με το «δίκαιο», το οποίο άλλωστε η κάθε πλευρά ορίζει για λογαριασμό της, αλλά ανάλογα με το ιστορικό και κοινωνικό βάρος των αντίστοιχων συλλογικών υποκειμένων».

Και συνέχιζε, περιγράφοντας τότε, αυτό που ζούμε σήμερα:

« η διαγραφόμενη για το άμεσο μέλλον οικονομική στασιμότητα και η συνεπόμενη στενότητα των πόρων οι οικολογικές και πληθυσμιακές αναταραχές: όλα αυτά, μαζί και με άλλα, θα ρίξουν το κάθε έθνος πίσω στις δι­κές του δυνάμεις, καθώς είναι ευκολότερο να συμμετέχουν όλοι στην κοινή ευημερία παρά ο ένας να βαστάζει τα βάρη του άλλου. Στην περίπτωση αυτή, στους κόλπους της «Ευρώπης» μάλλον θα είχαμε έναν συνασπισμό των ισχυρών με σκοπό ν’ απαλλαγούν από τους αδύνατους ή ανίκανους παρά την αδελφική διανομή προς ανακούφιση όσων ολιγώρησαν ή υστέρησαν».

Και προτείνει τα αυτονόητα, που, τότε, θεωρούνταν περιττά και ανόητα:

«σκοπός των σύντομων αυτών παρατηρήσεων δεν ήταν, ούτε μπορούσε να είναι, η διατύπωση συγκεκριμένων προτάσεων πάνω στα συγκεκριμένα προβλήματα πού αντιμετωπίζει σήμερα η ελληνική εξωτερική πολιτική. Θελήσαμε να τονίσουμε την απλή και στοιχειώδη αλήθεια, ότι μία τελεσφόρα και μακρόπνοη εθνική πολιτική μπορεί ν’ απορρεύσει μονάχα από μιαν ακμαία εθνική οντότητα ως conditio sine qua non. Το τι θα κάμει στα επί μέρους όποιος διαθέτει την απαραίτητη τούτη προϋπόθεση εξαρτάται από τον εκάστοτε διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, από τις εκάστοτε ανάγκες και επιδιώξεις του. Για να περπατήσει κανείς πρέπει πρώτα-πρώτα να έχει πόδια, το που, πώς και πότε θα πάει, δεν το ξέρει πάντοτε εκ των προτέρων και δεν το καθορίζει πάντοτε ο ίδιος. Συχνότατα η σημερινή ελληνική εθνική πολιτική θυμίζει κάποιον ο οποίος δεν ανησυχεί γιατί δεν έχει πόδια, πιστεύοντας ότι στην κρίσιμη στιγμή θα του φυτρώσουν φτερά».

(Τα αποσπάσματα είναι από το  από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη, “Πλανητική πολιτική μετά τον ψυχρό πόλεμο”, 1992).

Ερχόμενοι στο σήμερα και με την ελπίδα, ότι έχουμε μια κυβέρνηση που έχει πόδια και δεν περιμένει να βγάλει φτερά, συνοψίζουμε.

1.      Να κατανοηθεί από το λαό και να ειπωθεί από την κυβέρνηση ότι βρισκόμαστε σε εμπόλεμη κατάσταση με τους οικονομικά κυρίαρχους του πλανήτη, οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να ανεχθούν ρήγμα στα ύφαλα του σκάφους που κυβερνούν.

2.      Να κατανοήσει κυβέρνηση και λαός ότι για να μην υποχωρούμε ως αδύναμοι πρέπει να γίνουμε ισχυροί. Η Ελλάδα πρέπει να γίνει σεβαστή οντότητα, ενεργοποιώντας λογικές πολεμικής οικονομίας. Καλείται το σύνολο του λαού να στρατευθεί στην αναδιάρθρωση και στήριξη ενός παραγωγικού μοντέλου, αρνούμενο την κατανάλωση, όχι μόνο «καγιέν», αλλά κάθε τι ξένου προς την ελληνική παραγωγή. Μια παραγωγή που πρέπει να αυξάνεται, με την ενεργοποίηση του ενεργού και άεργου ανθρώπινου δημιουργικού δυναμικού και την αξιοποίηση φυσικών πλεονεκτημάτων. Πρέπει να καλυφθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα, η συντελούμενη από δεκαετίες απώλεια της ελληνικής παραγωγικής βάσης. Δεν είναι για ειρωνεία η πρόσκληση των Ρώσων, για κατανάλωση ρώσικων βρακιών αντί για δαντελένια παριζιάνικα μοντελάκια. Μόνο που εμείς, δεν παράγουμε, πια, βρακιά. Έχουμε, όμως, άλλα. Η κυβέρνηση καλείται να ενημερώσει το λαό για το τι είναι και τι δεν είναι πραγματικό ελληνικό προϊόν.

3.      Περισσότερο από τον καθένα, το τι μπορούμε, το ποιες είναι οι ανάγκες και τι πρέπει να γίνει γνωρίζουν οι άνθρωποι που κατοικούν σε κάθε τόπο της Ελλάδας. Πρέπει ο καθένας μας να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση, στη βάση της συνεργασίας και της αλληλεγγύης, αυτού που κάποτε υπήρχε, μεγαλούργησε και χάθηκε: Να θυμηθούμε των Ελλήνων τις Κοινότητες. Η «Εθνική Οντότητα» του Κονδύλη δημιουργείται με την Ανασυγκρότηση Εκκλησίας και Δήμου. Από την Αγάπη και την Κατανόηση του ενός προς τον άλλο.   

4.      Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι ο εχθρός είναι ο ίδιος και κοινός για όλους τους λαούς του πλανήτη κι επομένως, χρέος της είναι να διαμορφώσει συμμαχίες με κυβερνήσεις, οργανώσεις, κόμματα και κινήματα, που μάχονται για τη δημοκρατική απελευθέρωση των λαών.

5.      Και τελευταίο, αλλά σημαντικό: Να ξεδοντιαστούν οι «Εφιάλτες». Σε καιρό πολέμου, δεν είναι ανεκτό οι υπάλληλοι των τραπεζιτών να μονοπωλούν την ενημέρωση και να κατέχουν, χαριστικά, δημόσιες συχνότητες, υπηρετώντας τον εχθρό. 

Κάθε πόλεμος θέλει θυσίες, αλλά δίκαιος πόλεμος είναι μόνο ο αμυντικός και απελευθερωτικός πόλεμος. Και τούτο έχει τη γοητεία του.

Ας θυμηθούμε τον Διονύσιο Σολωμό:

        "Κάμε ώστε ο μικρός Κύκλος, μέσα εις τον οποίο κινιέται η πολιορκημένη πόλη, να ξεσκεπάζει εις την ατμοσφαίρα του τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ελλάδας, για την υλική θέση, οπού αξίζει τόσο για εκείνους οπού θέλουν να τη βαστάξουν, όσο για εκείνους οπού θέλουν να την αρπάξουν, και, για την ηθική θέση, τα μεγαλύτερα συμφέροντα της Ανθρωπότητος. Τοιουτοτρόπως η υπόθεση δένεται με το παγκόσμιο σύστημα. -Ιδές τον Προμηθέα και εν γένει τα συγγράμματα του Αισχύλου.- Ας φανεί καθαρά η μικρότης του τόπου και ο σιδερένιος και ασύντριφτος κύκλος οπού την έχει κλεισμένη.  Τοιουτοτρόπως από τη μικρότητα του τόπου, ο οποίος παλεύει με μεγάλες ενάντιες δύναμες, θέλει έβγουν οι Μεγάλες Ουσίες". 

Ο Πλανήτης μας περιμένει να γράψουμε, ξανά, ιστορία:

«Η Ελλάδα είναι το παρελθόν μας. Είναι επίσης το μέλλον μας. Ας το δημιουργήσουμε ξανά μαζί της ! Το 2012, ας γίνουμε όλοι Έλληνες !»

Ραούλ Βανεγκέμ και Γιάννης Γιουλούντας

(ειπώθηκε στην εποχή των «αγανακτισμένων». Το 2012 συνεχίζεται).

Γιάννης Κων. Κρούσος

Φαρακλάτα Κεφαλονιάς,