ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

- Δεν μπορώ να βλέπω παλιές φωτογραφίες...
- Γιατί; Αυτή είναι τόσο όμορφη.
- Ας είναι. Δες πόσα χρόνια πέρασαν, τώρα αυτό το χέρι που βγαίνει απ' το παράθυρο, δεν υπάρχει πια...
- Κι εσύ, εκείνο το μικρό παιδάκι στην αποβάθρα, έχεις τώρα άσπρα μαλλιά...
- Λοιπόν; Πού είναι το ωραίο; Στο χέρι, που πια δεν υπάρχει ή σ' εμένα που γερνάω;
- Ανοησίες! Τα περασμένα, πρέπει να τα αγαπάμε. Οι παλιές φωτογραφίες μας θυμίζουν τόσα και τόσα πολύτιμα της ζωής μας!
- Πόσων χρόνων είσαι και μιλάς έτσι;
- Είκοσι.
- Κι εγώ στα είκοσι, το ίδιο έλεγα. Με μια ζωή μπροστά μου, τι με πείραζε να νοσταλγώ τα παλιά;
- Μα και τώρα, έχεις ζωή μπροστά σου...
- ... Ίσως να έχω... αλλά με ποια προοπτική; Θέλοντας και μη θυμάμαι τα παλιά... Κι ενώ σκέτη η μνήμη θαμπώνει ξαφνικά κι ηρεμώ, με τη φωτογραφία δεν μπορώ να δραπετεύσω, μένω σ' αιχμαλωσία σκληρή, το παρελθόν κατακλύζει το παρόν... εκείνο το χέρι δεν θα το ξαναφέρω πίσω, ούτε θα ξαναγίνω το παιδάκι που έτρεμε τον αποχωρισμό, αλλά είχε μπροστά του μια ολόκληρη ζωή...
- Τότε να τις κάψεις τις παλιές φωτογραφίες.
- Όχι δα! Θα τις κρύψω.
- Μα θα μπεις στον πειρασμό να τις ξαναδείς...
- Το ξέρω. Κι έτσι θα γίνει, θα τις ξαναδώ, θα ξαναπώ τα ίδια σε κάποιον άλλο εικοσάρη. Αν τις κάψω, θα μείνει σκέτη η μνήμη... κι αν αυτή αδυνατίσει κι άλλο, τι παρελθόν θα έχω;
- Μα μόλις είπες πως...
- Άσε τι είπα, σε σένα τα είπα. Το τι λέω σε μένα, δεν θα το μαθεις ποτέ...

Ιωάννα