Μήνυμα που πήραμε απ' την Κωνσταντινούπολη και εμείς

Στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο ήρθε ένα μήνυμα που μας γράφει:

 Σας καλησπερίζουμε από την Πόλη, Είμαστε μια ομάδα Ελλήνων - Κων/πολιτών και τον τελευταίο μήνα ξεκινήσαμε την λειτουργία της ιστοσελίδας μας.

Θα ήταν χαρά μας να δημοσιεύατε κάποιο θέμα από τη σελίδα μας.

Xαιρετισμούς στην Ελλάδα και να είστε καλά!

Ενα γειά χαρά και από μας, επιλέγοντας να ...
αναδημοσιεύσουμε μια ανάρτησή τους που αναφέρετε σε ένα πολύ αγαπημένο μας μουσικό άκουσμα:

Αϊβαλιώτικο Ζεϊμπέκικο 

 Ζεϊμπέκικο αργό! Σχεδόν τελετουργικό! Να φανεί ο χορευτής. Ν’ αφήσει το ποτήρι και να σηκωθεί απ’ τον σοφά αργά…
 Να μαζέψει το ζωνάρι μετά τον αργιλέ… Να σφίξει την χατζάρα στη μέση. Να κάνει τις στροφές του. Να μερακλωθεί, να πεταχτεί, να γονατίσει, να προσευχηθεί, να πετάξει…

Ζεϊμπέκικο αργό! Γιατί αργός, μεγαλόπρεπος, μερακλίδικος και λεβέντικος χορός, ταίριαζε στους ονομαστούς γιά την παλικαριά τους και την αψάδα τους Αϊβαλιώτες… 



Χορεύονταν στις Μεγάλες Ταβέρνες τ’ Αϊβαλιού!
Ταβέρνες που δεν κλείνανε ποτέ, μέρα – νύχτα…
Που είχαν και του πουλιού το γάλα… Που η φωτιά τους δεν έσβυνε ποτέ…
Που οι τοίχοι τους ήταν ζωγραφισμένοι με γοργόνες, τοπία, ιστιοφόρα, νεράϊδες, ξωτικά… Που οι ορχήστρες παίζαν νύχτα μέρα… Γιά τους μερακλήδες!
Που οι καυγάδες ψάχναν αφορμή κι οι ταβερνιάρηδες ήταν άνθρωποι σκληροί που δεν σηκώναν μύγα στο σπαθί τους. Μα ήταν και ήρεμοι και δίκαιοι, γιά να τους διαφεντεύουν σαν η ρακή περίσσευε κι ανάβανε τα αίμματα…
Σαν τον προπάππο μου… Που ήταν γλυκομίλητος σαν έπρεπε, αψύς σαν έπρεπε και δίκαιος πάντα. Ο Αϊβαλιώτης, που είχε μιά από τις Μεγάλες Ταβέρνες… Κι ένα κορμί γεμάτο σημάδια από τις μαχαιριές… 



http://tsak-giorgis.blogspot.gr/