Νεο-Ραγιαδισμός: Το εν Ελλάδι Τέκνο της Παγκόσμιας Πολιτισμικής Αποσύνθεσης !!!

(Ραγιάς: (ιστ.) ο μη μουσουλμάνος υπόδουλος υπήκοος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (μειωτ., υβρ.) υπόδουλος, δούλος.

Ραγιαδισμός: η νοοτροπία του ραγιά, το πνεύμα υποταγής και αποδοχής της δουλείας ή της εξάρτησης που…χαρακτήριζε τους ραγιάδες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας· (μτφ.) δουλοφροσύνη, υποτακτικότητα)

Η πολιτισμική αποσύνθεση είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο που συνδέεται άμεσα με την καπιταλιστική κρίση. Η σαπίλα και η δυσωδία που αναδύεται μέσα από τους οίκους των παγκόσμιων καρτέλ-κολοσσών, τα οποία αργοψοφάνε μέρα με τη μέρα, έχει ξεχυθεί σε κάθε μητρόπολη και σε κάθε γειτονιά αυτής της γης. 

Η βρώμα όμως δεν είναι παντού η ίδια. Αλλού καλύπτεται με.. αρώματα (βλ. Γερμανία) και αλλού σε πνίγει τόσο, που δεν μπορείς να πάρεις ανάσα (βλ. Ινδία). Αλλού το δημοσιονομικό χρέος (βλ. ΗΠΑ) καλύπτεται με την υποτίμηση του δολαρίου και την αλόγιστη τύπωση χαρτονομισμάτων και αλλού (βλ. Αργεντινή) μέσω μιας ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που κατασπαράσσει τα πάντα στο πέρασμα του. Αλλού (βλ. Ουκρανία, Ρωσία) θρέφει το φίδι του εθνικισμού και αλλού (βλ. Κίνα) ο κρατικός καπιταλισμός έχει μετατρέψει τον λαό σε τρομοκρατημένα ρομποτάκια που δουλεύουν ασταμάτητα για ένα κομμάτι ψωμί. Στην Ελλάδα η πολιτισμική αποσύνθεση, ως αποτέλεσμα της καπιταλιστικής σήψης, εμφανίστηκε με το πρόσωπο του νέο-ραγιαδισμού.

 

Να έχεις ανάγκη από εχθρούς …

είναι το status quo των ημερών μας. Είναι ένα από τα «θαύματα» αυτών που σου εμφύτευσαν «εθνική συνείδηση» και «ατομικό συμφέρον». Αυτών που επένδυσαν σε σένα και δεν σκοπεύουν να σε χάσουν. Άλλωστε δεν είσαι παρά μια μάζα που περιφέρεται χωρίς αντίληψη και βούληση. Μισείς, λοιπόν, γενικά και αόριστα χωρίς καν να το καταλαβαίνεις, δίχως να ξέρεις το «γιατί». Δεν υπάρχουν πολλά «γιατί» μέσα σου πια. Δεν αναρωτιέσαι, δεν αμφισβητείς. Είσαι γεμάτος λανθασμένη οργή. Και λανθασμένα τη διοχετεύεις. Προς τα παιδιά σου, προς τη σύζυγό σου, προς κάθε αδύναμο, προς κάθε μειονότητα. Και φυσικά προς τον κάθε εχθρό που σου υποδεικνύεται. Αλήθεια, τι χρειάζεται να προϋποθέτει κάποιος για να γίνει εχθρός σου; Πως τον διακρίνεις; Από την καταγωγή; Από την διάλεκτο; Από το χρώμα της φανέλας;

Πόσο «γεμίζεις» όταν κατατροπώνεις τον εχθρό, ε; Και ας μην κάνεις τίποτα απολύτως. Δεν έβαλες εσύ το γκολ, δεν πάτησες εσύ τη σκανδάλη, δεν έριξες εσύ την κλωτσιά. Παρόλα αυτά ζητωκραυγάζεις και περπατάς καμαρωτός. Σαν να λες «Γάμησα»! Τι θα έκαμες δίχως εχθρούς, άραγε; Πόσο (ακόμα πιο) κενή θα ήταν η καθημερινότητα σου;

Παθητικά και ασυνείδητα, κουνάς αρνητικά και επικριτικά το κεφάλι σου παρακολουθώντας από την θλιβερή ασφάλεια του τρύπιου καναπέ σου το επόμενο «μέγα σκάνδαλο» να ξετυλίγεται μέσα από την οθόνη: ¨ο υπουργός καταχράστηκε¨, ¨ο εφοπλιστής λάδωσε¨, ¨ο βουλευτής έλαβε ρουσφέτι¨. Μετά αλλάζεις κανάλι και όλα φτιάχνουν. Έχεις τη δύναμη να τα κάνεις όλα να σταματήσουν με το πάτημα ενός κουμπιού. Το ήξερες ότι δεν είναι τυχαία η ώρα που «παίζεται» το κεντρικό δελτίο ειδήσεων; Ότι δεν είναι τυχαία η σειρά των ειδήσεων που σου ανακοινώνουν;

Πόσο πολύ δυσκολεύτηκες να επιλέξεις τον καναπέ σου; Πόσο αγωνίστηκες για να βρεις τον ένα, τον ξεχωριστό ανάμεσα σε δεκάδες; Και καλά έκανες. Άλλωστε περνάτε μπόλικο χρόνο μαζί σε καθημερινή βάση. Σκέφτηκες ποτέ πόσες ώρες κατά μέσο όρο την ημέρα ακουμπάς τον καναπέ και πόσες ένα ζωντανό ον, ας πούμε τον σκύλο σου ή τη γυναίκα σου ή το παιδί σου; Θέλεις να σου πω; Χαρίζεις 4 ώρες στον καναπέ και 45 λεπτά στους «ζωντανούς». 4 ολόκληρες ώρες την ημέρα αναπαύεις τα οπίσθιά σου στον πλασματικό μικρόκοσμο του καναπέ, με την τηλεόραση να είναι πάντα αναμμένη, πάντα παρούσα. Προς τα πού θα κοίταζε άλλωστε ο καναπές αν δεν ήταν αυτή εκεί;

Να σου πω και άλλο ένα παράδοξο; Η εικόνα του αρχιεπίσκοπου, του υπουργού, του στρατηγού, του αστυνομικού διευθυντή, αυτών που σε εξαπατούν και σε κατακλέβουν δηλαδή, σου προκαλεί δέος. Καθαροί, αστραφτεροί, μοσχομυριστοί και επιβλητικοί στην όψη. Και πάντα μοιάζουν να είναι λίγο πιο ψηλοί από σένα. Δεν μπορείς να τους κρατήσεις κακία ότι και αν σου κάνουν, όσο και αν σε κλέψουν, όσο και αν σε φτύσουν.

Η εικόνα του άστεγου, όμως, η εικόνα του ζητιάνου, του πεινασμένου και του δυστυχισμένου σε εξοργίζει, σου προκαλεί αηδία, ναυτία και μίσος. Σου χαλάει τη μόστρα. Σου θυμίζει κάτι που δεν θέλεις και δεν κάνει να θυμάσαι. Αυτούς τους μισείς πραγματικά. Θα ήθελες να τους πνίξεις με τα ίδια σου τα χέρια, αλλά φοβάσαι μήπως λερωθείς. Είναι όλοι τους τόσο βρόμικοι, ε; «Που είναι το κράτος να με προστατέψει;» Από το κράτος ποιος θα σε προστατέψει;

«Μισώ από αγάπη»

 

Έτσι λες. Αναζητάς παντού όρια και σύνορα που θα κρατάνε τους εχθρούς απέξω, μην βλέποντας ότι με αυτό τον τρόπο μένεις και εσύ κλειδωμένος. Κλειδωμένος μέσα, στην απομόνωση. Διακρίνεις και μισείς αυτούς που θέλουν να βλάψουν την πατρίδα σου, τη δημοκρατία σου, τη σύζυγο, τα παιδιά, την τράπεζα, τον γείτονα σου. Πάντα πρέπει να μισείς κάποιους για να προστατεύσεις αυτούς που αγαπάς. Αλήθεια, πως ακριβώς τους προστατεύεις; Πως προστατεύεις την πατρίδα σου όταν μετατρέπεσαι σε μισαλλόδοξο εθνικιστή; Πόσους τούρκους νομίζεις ότι θα μπορέσεις να «φας»; Πόσους αλβανούς; Πόσους πακιστανούς και πόσους παλαιστίνιους;

Πως την προστατεύεις όταν απομονώνεις τους ρομά και τους τσιγγάνους σε καταυλισμούς λεπρών; Πως την προστατεύεις όταν απαιτείς να φερθούν κόσμια, παρότι τους στερείς κάθε πρόσβαση στη μόρφωση και στα άλλα αυτονόητα δικαιώματα που απολαμβάνεις εσύ; Πως την προστατεύεις όταν κρύβεις το πρόβλημα κάτω από το χαλί και θαρρείς ότι εξαφανίστηκε; Ναι, εξαφανίστηκε από το οπτικό σου πεδίο κουτέ, αλλά είναι ακόμα κάτω από το χαλί, ξέχασες; Εσύ το έβαλες εκεί.

Πως προστατεύεις την δημοκρατία σου όταν είσαι απλά ένας αμέτοχος ψηφοφόρος; Όταν ακόμη και τότε στέκεσαι μπροστά στην κάλπη και ψηφίζεις «εργαλειακά», «από αγανάκτηση», «από απελπισία», «από συμφέρον». Αλήθεια, γιατί ψήφιζες ΠΑ.ΣΟ.Κ; Τι ήταν για σένα το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα; Πίστευες σοβαρά στη Σοσιαλιστική Διεθνή; Ακολούθησες το κάλεσμα για «αυτοοργάνωση των λαϊκών δυνάμεων» του Α. Παπανδρέου; Και ακόμα πιο πριν γιατί ψήφισες Νέα Δημοκρατία; Σε ενέπνευσε ο φιλελευθερισμός του Καραμανλή; Η Ευρωπαϊκή προοπτική; Η ένταξη στην ΕΟΚ; Τους χρυσαυγίτες γιατί τους ψήφισες; Σε καύλωσαν τα μπράτσα και οι πισώπλατες μαχαιριές στους μετανάστες; Η αντισυστημικότητά τους; Ο πολιτικός τους λόγος μήπως; Το πρόγραμμά τους για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση; Και μετά ποιος έχει σειρά; Ο αντιμνημονιακός Συ.Ριζ.Α.; Το αντιευρωπαϊκό, αντινατοϊκό αντί-, αντί- ΚΚΕ; Μήπως τα Ανεξάρτητα Απόβλητα του ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ;

Τη γυναίκα σου πως την προστατεύεις; Κερατώνοντας την συστηματικά; Κόβοντας τη γκρίνια της με κάποιο φτηνό κόσμημα; «Τρώγοντας» τον μισό μισθό σου σε κάποιο κωλόμπαρο; Βιάζοντας με ένα εικοσάευρω κάποια εξαθλιωμένη ύπαρξη;

Τα παιδιά σου πως τα προστατεύεις; Δέρνοντας τα από μικρά; Καταπιέζοντας και πειθαρχώντας τα σε κάθε τους βήμα; Πριν μάθουν να λένε τη λέξη «μαμά» λένε τη λέξη «μη!». Στέλνοντας τα από μικρά σε  δεκάδες φροντιστήρια, αφού, «τι να κάνουμε μωρέ, στα σχολεία δεν τους μαθαίνουν τίποτα»; Φλομώνοντας τα στο ψέμα για οποιαδήποτε απορία έχουν;

Την τράπεζα σου πως την προστατεύεις; Καταθέτοντας της το κάθε σου κέρμα; Αφήνοντας την τυφλά να διαχειρίζεται όλη σου την περιουσία; Παίρνοντας δάνεια για οποιαδήποτε υλική φαντασίωση έχεις; Βλέποντας την να σου κατάσχει το σπίτι;

Τον γείτονα σου πως τον προστατεύεις; Μπανίζοντας τη γυναίκα ή την ανήλικη κόρη του; Χαρακώνοντας κρυφά κάποιο βράδυ το καινούριο του αυτοκίνητο; Ρίχνοντας φόλα στο σκυλί του; Αυτός είσαι! Ακριβώς αυτός! Άνανδρος και δειλός. Κακιωμένος και ζηλιάρης. Εγωιστής και μισαλλόδοξος. Φυγόπονος και κουτοπόνηρος. Ραγιάς!

 

Τρόμος, η πρέζα των ημερών μας

 

Δεδομένου ότι ο φόβος, και το πολλαπλάσιο του ο τρόμος, είναι ένα από τα αρχαιότερα αποτρεπτικά συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης, έπρεπε με κάποιον τρόπο να δαμαστεί και να χρησιμοποιηθεί προς όφελος της εξουσίας. Το μαστίγιο ήταν μια μέθοδος όχι ιδιαίτερα αποτελεσματική. Δάμαζε μεν τον νου, αλλά άφηνε πίσω του ένα κορμί τσακισμένο, ανήμπορο να προσφέρει και να δουλέψει. Η θεοκρατία ήταν λίγο πιο πετυχημένη σε διάρκεια και αποτελεσματικότητα, αλλά ήταν από την αρχή μια απάτη, μια φούσκα που αργά ή γρήγορα θα έσκαγε. Όταν άνοιξε το κουτί της τεχνολογικής Πανδώρας βγήκαν από μέσα της αναγκαστικά και πολλές αλήθειες. Η εμμονή, όμως, των εξουσιαστών στη χρήση του φόβου και του τρόμου ως μέσου επιβολής, καταστολής και δαμάσματος, συνέχισε. Εξάλλου είχαν πάντοτε όλον το χρόνο με το μέρος τους να δοκιμάζουν νέες συνταγές. Και κατάλληλη φόρμουλα βρέθηκε εν τέλει, απ’ ότι φαίνεται.

Πλέον ο έλεγχος μέσω του τρόμου έχει τελειοποιηθεί. Δεν  τρομοκρατούν τους λαούς κατάμουτρα, δεν τους ρίχνουν μέσα σε έναν κουβά με φίδια, ούτε τους αρπάζουν από τον γιακά (εκτός εάν θεωρηθεί αναγκαίο)και δεν βγάζουν πια τον βούρδουλα από το ντουλάπι (πάλι, εκτός και αν θεωρηθεί αναγκαίο). Αφήνουν τον τρόμο πάνω στο τραπέζι σου καμουφλαρισμένο. Τον φέρνουν στο καθιστικό σου, στην κρεβατοκάμαρα σου. Σαν πειρασμό, σαν λιχουδιά. Είναι θέμα χρόνου να ενδώσεις.

Ποιο συγκεκριμένα, η τρομολαγνεία που επικρατεί σ’ αυτή τη χώρα είναι αδιανόητη. Καταστροφολόγοι που έχουν γίνει μετρ του είδους, συνομωσιολόγοι που καραδοκούν σε κάθε γωνιά, όπως οι πάλαι ποτέ θεούσες έξω από τα σχολεία, εκπρόσωποι τύπου και γκεμπελίσκοι σε κάθε κανάλι, σε κάθε βρωμοφυλλάδα, σε κάθε γωνιά. Τρόμος αίσχιστου βαθμού προσφέρεται ως θέαμα σε κάθε φάση της καθημερινότητας σου. Κόβεις εισιτήριο και παρακολουθείς με κομμένη την ανάσα:  αεροψεκασμοί, το τέλος του κόσμου, χρεωκοπία, κραχ, έξοδος από το ευρώ, τούρκοι πράκτορες στην Θράκη, πράκτορες-τρομοκράτες, πράκτορες-βουλευτές, πράκτορες-στρατηγοί, μασόνοι, ανθέλληνες, σχέδια καταστροφής της χώρας, ομάδες έψιλον και λιακοπουλαίοι.

Και τρέχεις να εμβολιαστείς κατά της νέας θανατηφόρας γρίπης,  αγοράζεις μόνο πιστοποιημένα προϊόντα με την ειδική έγκριση, αρπάζεις τον πυρσό στο χέρι για να κάψεις το τέρας, καμαρώνεις όλος υπερηφάνεια που καταναλώνεις «βιολογικά» και «εναλλακτικά».

Ψέμα, ψέμα κι’ άλλο ψέμα

Ένα μεγάλο τέρας (ο Γιόζεφ Γκέμπελς) είχε πει κάποτε πως όσο ποιο μεγάλο είναι ένα ψέμα, τόσο πιο πιστευτό γίνεται. Αρκεί να το αναμεταδόσεις με τον κατάλληλο τρόπο.Αυτό ακριβώς γίνεται εις βάρος σου νεοέλληνα ραγιά. Εμπιστεύεσαι τυφλά την οθόνη της τηλεόρασης. Ότι και αν πει το ανθρωπάκι μέσα στο γυαλί είναι αλήθεια. Αφού είναι δημοσιογράφος. Αφού σε ενημερώνει. Αφού σε προειδοποιεί. Πληρώνεται γι’ αυτό το πράγμα.

Σκέφτηκες άραγε ποτέ σου ότι σου λέει ψέματα; Αμφισβήτησες ποτέ τα λεγόμενά του; Ότι μέσω της καθημερινής προπαγάνδας που σου υποβάλει τρέφει και αυτός τον τρόμο σου; Ότι ψεύδεται όταν μιλάει για λαθρομετανάστες που κατασπαράσσουν την εθνική οικονομία; Ότι ψεύδεται όταν μιλάει για τρομοκράτες που διαβάλλουν την κοινωνική σταθερότητα και προσβάλουν την υπόληψη της Ελλάδος; Ότι ψεύδεται όταν μιλάει για μια νεολαία τεμπέληδων, άχρηστων και ψευτοεπαναστατών;

Σε ποια εθνική οικονομία αναφέρεται, κατ’ αρχάς; Σε αυτή που πρόλαβαν να κατασπαράξουν τα όρνια των Offshore εταιριών, οι χρηματιστές, τα ομόλογα, το Βατοπέδι, τα υποβρύχια και η Siemens; Ή τα απανωτά ευρωδάνεια με επιτόκια μαφίας, το ξεπούλημα ΟΤΕ, ΟΣΕ, λιμανιών, νησιών, χρυσορυχείων και αερολιμένων για ένα κομμάτι ψωμί; Για αυτή την εθνική οικονομία μιλάει;

Σε ποια εθνική σταθερότητα αναφέρεται; Σε αυτή των 3000 αυτοκτονιών μέσα σε 4 χρόνια; Σε αυτή της παραπαιδείας; Της διαλυμένης υγείας; Της αλόγιστης υπερκατανάλωσης ηρεμιστικών και ψυχοφαρμάκων λες και είναι στραγάλια; Σε αυτή των  υποσιτισμένων παιδιών μήπως; Των δεκάδων πολιτικών κρατουμένων; Της αποδόμησης της κτηνοτροφίας και της γεωργίας; Της κατρακύλας των εξαγωγών; Των μειώσεων μισθών και συντάξεων; Των απολύσεων;

Και σε ποια υπόληψη της Ελλάδος αναφέρεται; Σε αυτή των υποκλοπών; Της ζαρντινιέρας; Του Κορκονέα; Των στημένων αγώνων; Της ντόπας; Του παραδικαστικού κυκλώματος; Των εμπρησμών; Των αυθαιρέτων; Του κομιστή; Του Μούγκα Τσάνελ; Του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου; Της λίστας Λαγκάρντ;

Σε πια γενιά τεμπέληδων και άχρηστων αναφέρεται; Σε αυτή των χιλιάδων πτυχιούχων νέων που πλένουν πιάτα σε κάποιο ρεστοράν στη Μελβούρνη ή στο Βερολίνο; Του 50% ανεργίας; Σε αυτήν που προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της εντελώς μόνη, αποκομμένη και παροπλισμένη; Μήπως σ’ αυτήν που γυρνάει την πλάτη της στην «εύκολη» λύση του φασισμού, της ρουφιανιάς και της εκδούλεψης για 300ε τον μήνα; Σε αυτήν που μιλάει για αντίσταση, αλληλεγγύη και αυτοοργάνωση κάνοντας κάποιους να παθαίνουν ναυτία;

 

Το σύνδρομο του νέο-ραγιαδισμού

Υπάρχει ένα ψυχολογικό παράδοξο που οι ειδικοί το ονόμασαν «σύνδρομο της Στοκχόλμης», χάρη σε ένα περιστατικό ομηρείας που διαδραματίστηκε στην πρωτεύουσα της Σουηδίας το 1973. Εκεί οι επί 6 μέρες όμηροι άρχισαν να δείχνουν σημάδια συμπάθειας προς τους ένοπλους ληστές και θύτες τους. Αυτό, σύμφωνα με τους ψυχολόγους ήταν ένα μέσο για να απαλύνουν οι όμηροι τον πόνο και τον τρόμο τους. Να δουν δηλαδή τους εγκληματίες ως οικεία και φιλικά πρόσωπα.

Το σύνδρομο του νέο-ραγιαδισμού από την άλλη, που συναντάται κατά κόρον στην ελλαδίτσα, έχει ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά, με μια απλή διαφορά. Ή με μια επιπλέον λεπτομέρεια, καλύτερα. Το θύμα γίνεται θύτης μόλις αντιληφθεί κάποιον ποιο αδύναμο από αυτόν, εφόσον το επιτρέπει βέβαια και ο αρχιθύτης. Σαν να λέμε δηλαδή ότι οι 6 της Στοκχόλμης, που ήταν 6 πελάτες μιας τράπεζας, έπιασαν και αυτοί με τη σειρά τους όμηρο την καθαρίστρια.

Στην ιδιάζουσα περίπτωση της Ελλάδας τώρα: νεοέλληνα ραγιά,  άνεργε, χαμηλόμισθε, απολυμένε, καταπιεσμένε και ταπεινωμένε όσο δεν πάει, από προδοτικές κυβερνήσεις, κατοχικές δυνάμεις, ΕΕ και τρόικα, καταλαβαίνεις τι κάνεις; Σκύβεις το κεφάλι και άλλοτε ζαρώνεις, άλλοτε κάνεις τεμενάδες στους γραβατοφόρους βρικόλακες της κεντρικής Ευρώπης. Ψοφάς από την πείνα, στερείσαι τα πάντα, χάνεις όσα δικαιώματα είχες κερδίσει με κόπο και με αίμα και δεν αντιδράς. Βλέπεις ρώσους μεγιστάνες και άραβες εμίρηδες να λυμαίνονται τις παραλίες σου, κινέζους και καναδούς «επενδυτές» να  μολύνουν τη γη σου και δεν αντιδράς. Βλέπεις την κυβέρνηση σου να σε προδίδει, να σε αφήνει ξεκρέμαστο, να σε ξυλοφορτώνει, να σε πνίγει στα χημικά και πάλι δεν αντιδράς. Βλέπεις τα παιδιά σου να λιποθυμάνε από την πείνα, να χάνουν τη λάμψη της αθωότητάς τους, να μην έχουν μέλλον και δεν αντιδράς. Βλέπεις τη ζωή σου να συρρικνώνεται, τη μάνα σου να μην έχει λεφτά για φάρμακα, το ψυγείο σου αδειανό όπως οι δρόμοι και τα καφενεία, βλέπεις το χωριό σου ερημωμένο, τα σύνορα σου γεμάτα πτώματα αθώων και δεν αντιδράς. Βλέπεις τις φυλακές γεμάτες αθώους, πολιτικούς κρατούμενους με κατασκευασμένα στοιχεία, βαποράκια, οροθετικές, απελπισμένους, κακομοίρηδες και δεν αντιδράς. Βλέπεις τα σκάνδαλα να μπαίνουν στο συρτάρι το ένα μετά το άλλο, τους καταχραστές να κάνουν διακοπές, τους απατεώνες να πληρώνουν εγγυήσεις με το κλεμμένο χρήμα και να βγαίνουν έξω, τους βουλευτές να ζουν μέσα στην πολυτέλεια, τους υπουργούς να διατάσουν ότι τους κατέβει και πάλι και πάλι και πάλι δεν αντιδράς! Έχεις παραδοθεί πλήρως στις ορέξεις των βιαστών σου και σου αρέσει! Δεν αντιστέκεσαι πλέον σε τίποτα. Ή μάλλον, σχεδόν σε τίποτα…

Γιατί παλμός υπάρχει μέσα σου. Δεν είσαι κλινικά νεκρός, αφού ξάφνου πετάγεσαι από την κωματώδη κατάσταση σου και να γαυγίζεις σαν καθαρόαιμο κυνηγόσκυλο που μόλις αντελήφθη κάποιο μπάσταρδο στην περιοχή του. Κανέναν κακόμοιρο πρόσφυγα δηλαδή, κανέναν μικροπωλητή, κανέναν τσιγγανάκο ή κανέναν άστεγο! Τότε αρπάζεις τη μαχαίρα ή τον βούρδουλα και κυνηγάς από τις πλατείες όποιον δεν μιλάει ελληνικά και όποιον είναι σκουρόχρωμος (ενίοτε και μακρυμάλλης). Πετάγεσαι απάνω και να χαιρετάς ναζιστικά,  γλείφεις το χέρι του υποψήφιου τάδε, του κυρ-αρχιμανδρίτη και του διευθυντή. Διαδηλώνεις κατά των στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών, όχι επειδή δεν θέλεις να γίνουν, αλλά επειδή δεν θέλεις να γίνουν στην περιοχή σου. Αν και άνεργος, αρνείσαι πεισματικά να δουλέψεις στα χωράφια και στην οικοδομή. «Αυτές είναι δουλειές για αλβανούς, πακιστανούς και βούλγαρους». Παριστάνεις τον νταή στις παρέες σου και μετά να τρέχεις για φακελάκι στον γιατρό, για ρουσφέτι στον δήμαρχο, για μίζα στον πολιτικό μηχανικό.

Αυτός είσαι, νεοέλληνα! Αυτός είσαι, νέο-ραγιά! Είσαι ο ανθρωπάκος που περιγράφει ο Βίλχελμ Ράιχ, είσαι ο αυλικός στο βασίλειο της φαυλοκρατίας, ο Εφιάλτης που αποκαλεί τον εαυτό του Λεωνίδα, ο αιώνια παγιδευμένος μεταξύ ανατολής και δύσης. Είσαι ο βλάκας που περιμένει να «αλλάξουν τα πράγματα» και να «τελειώσει η κρίση» για να επιστρέψει στο μεγάλο φαγοπότι.

Τι να περιμένει, λοιπόν κανείς από έναν τέτοιο άνθρωπο σαν εσένα;   Από μια νοοτροπία σαν τη δική σου; Εξέγερση; Επανάσταση; Αυτοοργάνωση και αντεπίθεση; Αντίσταση και Αλληλεγγύη; Θάρρος και αξιοπρέπεια;

Τίποτα απολύτως! Κρίνεσαι ένοχος ως ηλίθιος, αδιόρθωτος και ανεπίδεκτος μαθήσεως και δια τούτου καταδικάζεσαι εις φτύσιμο και χλεύη!

 Aπό Σκοτεινός Σηματοδότης

http://paganeli.wordpress.com/