Οι «μοιραίοι» δασκαλοι…

«Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!» με αφορμή αυτόν τον τελευταίο στίχο από το ποίημα του Κ. Βάρναλη αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο! 

Πόσο νόημα μπορεί να κρύβει; Πότε θα είμαστε σε θέση επιτέλους να κατανοήσουμε βαθιά τα λόγια μεγάλων ποιητών και πνευματικών ανθρώπων;

Είμαι αναπληρώτρια δασκάλα εδώ και 5 χρόνια και σίγουρα για πολλά ακόμη!! Είμαστε απλήρωτοι από τις 19 Δεκέμβρη χωρίς καμία ενημέρωση για το αν και ποτέ θα πληρωθούμε ή για ποιο λόγο υπάρχει αυτή η καθυστέρηση. 

Κανείς από όσους μας κυβερνούν δεν ενδιαφέρεται για εμάς που ούτε βενζίνη για να πάμε στο σχολείο δεν έχουμε πλέον, ενώ πολλοί αντιμετωπίζουμε θέματα επιβίωσης! Φυσικά, το ζητούμενο δεν είναι μόνο τα χρήματα, είναι η παιδεία μας γενικότερα η οποία όσο περνούν τα χρόνια όλο και πιο πολύ βαριανασαίνει και σκύβει το κεφάλι. 

Ποιος ενδιαφέρεται πλέον για τους μαθητές και για τα σχολεία;

Ποιος ενδιαφέρεται πλέον για εμάς τους δασκάλους! 

Δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από νούμερα, την ώρα που σε οποιαδήποτε άλλη χωρά το επάγγελμα μας αντιμετωπίζεται με σεβασμό και αξιοπρέπεια. 

Αναγκαζόμαστε να χωριζόμαστε σε κατηγορίες: ΕΣΠΑ ολοήμερων, ΕΣΠΑ παράλληλης στήριξης, ΕΣΠΑ τάξεων υποδοχής, αναπληρωτές κρατικού προϋπολογισμού, γυρίζουμε όλη την Ελλάδα προσφέροντας έργο, πασχίζουμε για τα σχολεία μας, υλοποιούμε προγράμματα για το νέο σχολείο, αγοράζουμε εποπτικά υλικά από την τσέπη μας γιατί η δημόσια εκπαίδευση δεν μπορεί να μας τα παρέχει(!),  είμαστε κοντά στα παιδιά, δίνουμε τον εαυτό μας και όλο μας το είναι μέσα στις τάξεις ακόμα και στο σπίτι μας, ώστε να προετοιμαζόμαστε κατάλληλα κι ως αντάλλαγμα το κράτος δεν προσμετρά την προϋπηρεσία μας πια, ΑΣΕΠ δεν διενεργείται, οι προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών είναι ισχνές, δεν ξέρουμε αν κάθε χρόνο θα έχουμε δουλειά, τα επιδόματα έχουν καταργηθεί, τα χρήματα μας δεν τα παίρνουμε! 

Όλο κάτι αλλάζει στην παιδεία και όλες τις αλλαγές τις δεχόμαστε αβίαστα παρόλο που όλοι μέσα μας «βράζουμε» και γνωρίζουμε πως τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει για το καλό της ελληνικής εκπαίδευσης, δεν γίνεται για κανένα μαθητή και κανένα δάσκαλο! 

Δεν υπολογίζεται πουθενά η ανθρώπινη αξία, είναι αδιάφοροι απέναντι μας και εμείς είμαστε φοβισμένοι.

Δεν πρόκειται να σταματήσουμε να προσφέρουμε και δεν πρόκειται να σταματήσουμε να αγαπάμε το επάγγελμα μας, όμως, μήπως πρέπει να σκεφτούμε καλυτέρα τους παραπάνω στίχους …να αναρωτηθούμε πως ίσως δεν έρθει τελικά από μόνο του το «θάμα»!

(Σκέψεις της Αγγελικής, μιας αναπληρώτριας δασκάλας του νομού Αχαΐας)

 http://www.alfavita.gr/