ΔΑΒΙΔ - ΓΟΛΙΑΘ: Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Άγνωστες λεπτομέρειες της βιβλικής μονομαχίας...

Η ιστορία, που πέρασε σε μένα από το Δημοτικό κιόλας είναι, ότι ο Δαβίδ είναι ο μικρός, φτωχός και αδικημένος, που όλοι οι μεγάλοι χρησιμοποιούν τη δύναμη τους για να τον τσακίσουν, αλλά αυτός αντιστέκεται και στο τέλος όχι μόνο αντεπεξέρχεται όλων των δυσκολιών χάρη στο αξιοθαύμαστο πείσμα και επιμονή του αλλά καταφέρνει και νικά τον ισχυρότερό του αντίπαλο στα ίσα και παλικαρίσια.

Φανταστείτε το μικρό του σχολείου που είναι και σπασίκλας, όπου κάθε μέρα τρώει το φτύσιμο και την ταπείνωση από τα τεκνά και μπόμπους της τάξης με τα γραμμωμένα κορμιά, τις πολλές γκόμενες, την ειρωνεία, την αμάθεια και τη βλακεία εμβολιασμένη μέχρι και στο τελευταίο των κυττάρων τους. Στο τέλος ο Δαβίδ αηδιασμένος από τις προσβολές δίνει μια φάπα στον αρχιμπόμπο, γεγονός που εν μια νυκτί τον αναβιβάζει σε ήρωα της τάξης του. Αν η ιστορία ήταν όντως έτσι, εγώ σαν καλός Γκαστόνε Ντάκ θα έτρωγα το καπέλο μου χωρίς να χρειαστεί να παρέμβει ο Ντόναλντ.

Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι έτσι...


Οι γιδοσυνουσιαστές τσελιγκάδες με το ζηλότυπο θεό
Ο Δαβίδ δεν είναι ο αξιοθαύμαστος ήρως που μόνο με τα ψυχικά αποθέματα θάρρους τα βάζει και νικά τους δυνατότερους εχθρούς του. Από τότε που πήγαινα στις πρώτες τάξεις του σχολειού, ποτέ δεν κατάλαβα σε τι έφταιξε αυτός ο Αβιμέλεχ και ο άλλος ο Ναβουχοδονόσορας εκτός από το φτουσκουλικομερμηγκότρυπα όνομά του. Αυτοί ωραία και καλά καθόντουσαν στα βασίλειά τους, πιστεύανε στους πολλούς θεούς τους (δικαίωμά τους) και εν τέλει δεν ενοχλούσαν κανένα.

Μέχρι που μια ωραία πρωία βλέπουν στα σύνορά τους ένα μάτσο από ετερόκλητους γιδοσυνουσιαστές τσελιγκάδες, με τα περίεργα παρουσιαστικά, με μύτη που τσιμπάει ιπτάμενο μπιφτέκι σε 5 χιλιόμετρα υψόμετρο, την ύποπτη συμπεριφορά, τον έναν και μοναδικό "ζηλότυπο" μισογύνη θεό τους, τους τρελούς νόμους "εάν μαδήσει η κεφαλή τινός, φαλακρός εστί" και τις παράλογες απαιτήσεις "κάντε περιτομή ρε!". Ένας από αυτούς τους ερημίτες καραβόσκουρες, ήταν και ο Δαβίδ.

Κάποιοι (π.χ Σηχέμ) υπακούοντας στα κελεύσματα της ανατολίτικης φιλοξενίας όχι μόνο δέχονταν τους περίεργους αυτούς επισκέπτες, αλλά υιοθετούσαν και τους ηθικούς τους κανόνες που εκτός από τα ...πουλιά τους είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν και τη ζωή τους.

Οι περισσότεροι φυσικό ήταν να τους πουν πολύ ευγενικά "να πάνε να απαυτωθούν", ακόμα και έτσι όμως αυτό δεν έγινε προτού πραγματοποιηθεί κάποια κουμπαριά, η οποία στο τέλος στράβωνε γιατί ο κάθε γιδοβοσκός προφήταρος όπως ο Αβράμης ο μαστροπός πρώτα πουλούσε την γυναίκα - αδερφή του στον εκάστοτε "ειδωλολάτρη" βασιλιά και μετά το έπαιζε μαινόμενος ταύρος εν υαλοπωλείο "ακούς εκεί να μου φάει τη γυναίκα, που εγώ πρώτος του την πάσαρα"...

Στη συνέχεια οι γιδοβοσκοί όταν "ηυξήθη το σπέρμα τους" δεν περίμεναν να κάνουν κουμπαριές, αλλά πήγαιναν ορθά κοφτά στα γειτονικά τους έθνη και τους ζητούσαν να αυτοκτονήσουν για να μην κουράζονται οι ίδιοι να σφάζουν. Έτσι σε κάποια υποτίθεται μάχη οι κακοί Φιλισταίοι, πήγαν να αντιμετωπίσουν τους καλούς ποιμένες. Οι μεν Φιλισταίοι ήταν σε άμυνα, γιατί ο καλός θεός των βουκόλων είχε υποσχεθεί στους καλούς ποιμένες, ότι θα τους χάριζε τη γη των πρώτων, αφού τους σκότωνε πρώτα για χάρη τους. Οι καλοί βοσκοί πήγαν να πάρουν τη κληρονομιά, αλλά οι Φιλισταίοι βρίσκονταν ακόμη ζωντανοί στη θέση τους, οι αθεόφοβοι!
Ο deputy cheligas
Εκείνη την εποχή ο Δαβίδ ήταν βοηθός τσέλιγκα (deputy cheligas) σε κάποια στρούγκα. Ήταν τάπας σε τέτοιο σημείο όπου ο Νίκος Ρίζος μπροστά του ήτανε όντως "ο Γίγας της Κυψέλης". Έπρεπε ν’ ανέβει σε ειδικό σκαμνάκι για να τον χώσει σε καμιά προβατίνα όπως συνήθιζαν και οι προγόνοι του. Όμως από μικρός είχε ειδικευτεί στο νινζούτσου και τις άλλες επιστήμες, τις οποίες έκλεψε αυτός ο ελληναράς ο Θησέψ, τάχα μου με τα σανδάλια και το σπαθί του πατέρα του κάτω από την πέτρα που δε μπορούσε κανείς να σηκώσει. Αυτά όμως είναι μύθοι, όχι σαν τα εβραϊκά μιτάτα που είναι όλα αυθεντικά και γνήσια. Είναι γνήσια γιατί ο ίδιος ο Γιαχβέ τα υπαγόρεψε αυτοπροσώπως στον Μωσέ τον Α’ αλλά και στον Μωσέ Νταγιάν λίγο αργότερα.

Στη μάχη εκείνοι οι κακοί Φιλισταίοι ήταν το φαβορί. Ήταν περισσότεροι, καλύτερα εξοπλισμένοι και καλύτερα εκπαιδευμένοι. Οι προβατομπήχτες όμως, μόνο αμάχους ξέρανε να σφάζουνε... πως να αντιμετωπίσουν ολόκληρο στρατό; Για καλή τους τύχη οι κακοί Φιλισταίοι είχαν μια πολύ “σατανική ιδέα”.... αντί να γίνει μάχη και σκοτωθούν χιλιάδες κόσμος γιατί να μη τα βρούνε πολιτισμένα με μια μονομαχία; Ο καλύτερος των Φιλισταίων με τον καλύτερο των ποιμένων. Ο νικητής της μονομαχίας θα κέρδιζε και τη μάχη. Βρε τι κακοί αυτοί οι Φιλισταίοι ... αιμοδιψείς... αιμοσταγείς και αιμοβόροι... έτσι βρήκαν τον αρχι-κακό -Γολιάθ τον λέγανε- που ήταν ένας πραγματικός γίγαντας.

Οι βουκόλοι κλάσανε μέντες. Ποιον θα βρουν να τα βάλει μαζί του; Στους δηλητηριασμένους (ή ακρωτηριασμένους λόγω περιτομής) αμάχους ήταν οι τσάμπα μάγκες αλλά εδώ τι γίνεται; Και ο καλός ένας και μοναδικός Θεός τους δεν ήταν πλέον εκεί για να τους βοηθήσει στέλνοντας αγγέλους να σφάζουν παιδάκια, όπως στην Αίγυπτο. Ήταν απασχολημένος. Ήταν με τους Αγγέλους αλλά γαμώτο τον γαργαλούσαν τα φτερά. Γι’ αυτό μετά τα κόψανε και ένας τύπος τα πούλαγε στην Ομόνοια, σημερινή πρωτεύουσα της Αλβανίας.
Τότε θυμηθήκανε τον 1 και 10 με τα χέρια στην ανάταση. Ήτανε ο μόνος που ήξερε καράτε-βαράτε. Του είπανε για ιδανικά, του είπανε για πατρίδα, του είπανε για τον λαό... τίποτα. Σιγά μη πήγαινε το μινγκ να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Τελικά ο Σαούλ, ο βασιλιάς των εκδορέων, του έταξε λαγούς με πετραχήλια, μέχρι και την κόρη του τη μονάκριβη, που αν και παρθένα από πίσω μπαίναν τρένα, ήταν αξιοζήλευτο κομμάτι. Βέβαια, αυτή μόλις τον αντίκρυσε, προσευχήθη ταπεινά : “Βάρδα Γιαχβέ μου μην κερδίσει ο στούμπος. Μωρέ, τι μούρη είναι αυτή; Ο Φρέντι Κρούγκερ στο «Δρόμο με τις Λεύκες» φαντάζει σταρ του Χόλιγουντ μπροστά του. Έτσι και ο σκύλος μου είχε τέτοια φάτσα, θα του ξύριζα τον πισινό και θα τον μάθαινα να περπατάει ανάποδα.”
Mωρή Εσθήρ, ζουμπηχτά το γάλα!
Μόλις άκουσε το θόρυβο γκλιν γκλιν από τα γκαφρά να πέφτουν και είδε και την καραγκομενάρα με τα εφτά πέπλα ο νάνος δέχθηκε. Όχι πνευματοκρατία, ιδανικά και αηδίες. Πήγανε να του φορέσουν και πανοπλία αλλά που να περπατήσει η μισοριξιά. "Άσε δεν μου κάνουν αυτά". Και έτσι πήρε την γκλίτσα, τον ποιμενικό σάκο του, τη σφεντόνα που κυνηγούσε τα τσιμπογιαννάκια και μερικές πέτρες. Εν τω μεταξύ, ο κακός Γολιάθ περίμενε για μέρες... Είχαν φτάσει τα μούσια του ως τα γόνατα. Περίμενε κάτω από τον καυτό ήλιο να δει κάποιον στα μέτρα του. Μάταια...
Βέβαια το στούμπο τον πηγαίνανε σπρώχνοντας, ώσπου τελικά με πολλά ανταλλάγματα τελικά δέχτηκε να βγει στο χώρο της μονομαχίας. Το κείμενο αναφέρει, ότι ο Γολιάθ τον αντιλαμβάνεται, λέει και τα γνωστά λόγια, που λένε όλοι οι κακοί σαν να είναι σενάριο από ταινία του Χόλιγουντ “χα χα θα σε κάνω μια χαψιά νανάκι κλπ”, και του επιτίθεται με το σπαθί του. Ο Δαβίδ κάτι λέει σαν προσευχή για τον ένα και μοναδικό θεό του σε στυλ “Πίκατσου διαλέγω εσένα”, “Ούγκα ούγκα μεσ’ τη στρούγκα”, “Μωρή Εσθήρ, ζουμπηχτά το γάλα”, “O Ήλιος καίει για μας τους γκέυ” κ.λπ., βγάζει τη σφεντόνα σημαδεύει τον Γολιάθ και τον πετυχαίνει στο δόξα πατρί, νταν, με μια κοτρόνα και τον αφήνει αναίσθητο, κοινώς σέκο. Στη συνέχεια αρπάζει (δανείζεται επ’ αόριστον) το σπαθί του Γολιάθ και τον σκοτώνει. Τώρα πως το σήκωσε κοτζάμ σπαθάρα, είναι θέμα αεροδυναμικής, κβαντομηχανικής, πυρηνικής φυσικής κ.λπ.. Το μελετάνε ακόμα οι επιστήμονες.

Σύμφωνα με το πρακτικό της μονομαχίας, οι κακοί Φιλισταίοι έπρεπε να υποχωρήσουν ηττημένοι μεν, αλλά ζωντανοί δε από το πεδίον της μάχης, αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη αφού οι προβατοσυνουσιαστές Χαλδαίοι καραβοσκοί με σύνθημα “Μετά την Χαναάν, το Αιγάλεω” (αμ δε!), πήραν τα πάνω τους και επιτέθηκαν στους εμβρόντητους Φιλισταίους, οι οποίοι δεν παρουσίασαν καμμία αντίσταση και κατεσφάγησαν.

«Η μικρά Ελλάς, ωσάν το Δαβίδ...»
Προσωπικά, πολύ αμφιβάλλω αν ο Γολιάθ είχε πραγματικά το χρόνο να δει τον Δαβίδ. Πισώπλατα και εντελώς στα μουλωχτά ο κοντοστούπης έριξε τη μοιραία πέτρα που βρήκε τον Γολιάθ στο μέτωπο και ταυτόχρονα, οι ερημίτες καμηλιέρηδες έκαναν το ντου στους ανυποψίαστους Φιλισταίους. Αλλά και αν δεχτούμε, ότι το βιβλικό κείμενο είναι 100% ακριβές, αυτή η μονομαχία αλά εβραϊκά ούτε είχε κανένα στοιχείο ηρωισμού από μέρους του Δαβίδ, ούτε ήταν καν μονομαχία. Ο μικρούλης Δαβίδ, δεν ήταν ο αδικημένος, αλλά ο αδικητής πειναλέος, λιμασμένος, αγροίκος, που σαν το όρνιο ρημάζει την ιδιοκτησία των έκπληκτων νομιμοφρόνων κατόχων της, δίχως αυτοί να μπορούν να αντιδράσουν παρά το γεγονός ότι και δίκαιο έχουν και περισσότεροι είναι.

Όταν ακούω π.χ. αυτό το "η μικρά πλην έντιμος Ελλάς ωσάν τον Δαβίδ κατανίκησε τον Γολιάθ (Ιταλία)". Με πιάνουν τα διαόλια μου. Αναλογικά μεν εμείς ήμασταν σε μειονεκτική θέση, αλλά πολεμήσαμε τους Ιταλούς σώμα με σώμα και όχι βάζοντας νταήδες τα αμερικανάκια για να "καθαρίσουν για πάρτη μας". Όχι μόνο αυτό αλλά εμείς κάναμε πλάτες στους Άγγλους τότε, και όχι οι Άγγλοι σε μας.

Η ιστορία αδίκησε το Γολιάθ και το λαό του. Παρά το γεγονός, ότι ακόμα και στο βιβλικό κείμενο δε φαίνεται να έχουν κάνει κάτι μεμπτό. Το βιβλικό κείμενο όμως συνέχεια επαναλαμβάνει ότι ήταν "ασεβείς έναντι του Κυρίου". Τώρα το τι θέλει να πει «το εκδορέο ποιητή» με αυτό, αφήνω σε εσάς να κρίνετε.
Στο παράδειγμα του σχολείου λοιπόν, φανταστείτε τον Δαβίδ σαν αυτόν τον τσιχλαρίδα, χαφιεδάκο του δασκάλου ή του Διευθυντή που περνάει τα μαθήματα στη λούφα από τα σκονάκια, που είναι κολλητός με τον αρχιμπόμπο και τον καθοδηγεί στο ποιο πρωτάκι θα δείρει. Είναι αυτός που όλοι μισούν και αγνοούν και αυτός επιμένει να τους τσιγκλάει περιπαίζοντας και κοροϊδεύοντας τους, αφού ξέρει ότι έχει “προστασία”. Και όταν έρθει η στιγμή που κάποιος θα αντιδράσει, αυτός θα κρυφτεί κάτω από τα σκέλια του αρχιμπόμπου της τάξης, ή θα πάει στο Λυκειάρχη να τον καταδώσει "ουάααα! αυτό το παλιόπαιδο με χτύπησε".

Θα 'ρθει κάποτε καιρός που αυτό το όνομα Γολιάθ θα αποκατασταθεί σαν συνώνυμο του εθνικού ήρωα, και ο Δαβίδ θα ριχτεί στο έρεβος της τιποτένιας βουκολικής και κατσικοβρώμικης ανυπαρξίας του.
Σαρκαστής ο Αρχαιοέλλην