Αν υπάρχει Θεός, τα πάντα επιτρέπονται

Κύκλος του Joos van Cleve, «Ο Άγιος Ιωάννης και ο Ιησούς ενώ φιλιούνται», 16ος αιώνας, Μουσείο Πράδο, Μαδρίτη

Tο επιχείρημα του Ντοστογιέβσκι («αντάξιο ενός υπαστυνόμου β’», έλεγε ο Καστοριάδης), θα πρέπει να αντιστραφεί: αν υπάρχει Θεός, τα πάντα επιτρέπονται…

Όταν ο Τόνυ Μπλαιρ μεσουρανούσε πολιτικά στη Βρετανία, o δημοσιογράφος Ντέιβιντ Μάργκολικ του περιοδικού Vanity Fair είχε την έμπνευση να απευθύνει στον ηγέτη των Νέων Εργατικών ερώτηση για τις προσωπικές του θρησκευτικές πεποιθήσεις. 

Το αποτέλεσμα ήταν η αποκλειστική συνέντευξη να διακοπεί επί τόπου από τον διευθυντή επικοινωνίας και στρατηγικής του πρωθυπουργικού γραφείου, Άλασταιρ Κάμπελλ, με την αυστηρή παρατήρηση:

“We don’t do God!”

Η συγκυρία ήταν λεπτή: Ο Τζορτζ Μπους ο νεώτερος ξεπερνούσε ακόμη και τα αμερικανικά μέτρα, επικαλούμενος ευκαίρως ακαίρως το Θείον σε στήριξη των αιματηρών τυχοδιωκτισμών του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας». Ωστόσο, στη Ντάουνινγκ Στριτ, δεν έβρισκαν μεγάλη απήχηση αυτοί οι αμερικανισμοί. Η πρόθεση του βρετανού πρωθυπουργού να κλείσει το τηλεοπτικό του διάγγελμα, την παραμονή της εισβολής του Ιράκ, με τη φράση «ο Θεός να σας ευλογεί» βρήκε τη σθεναρή αντίσταση των συνεργατών του. “You are talking to lots of people who don’t want chaplains pushing stuff down their throats” («Μιλάς σε πολύ κόσμο που δεν θέλει εφημερίους να τον μπουκώνουν με το ζόρι») απάντησε ο πιο γλαφυρός από αυτούς.

Όμως ο Μπλαιρ δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Όσο λιγότερο δημοφιλής γινόταν συν τω χρόνω, τόσο περισσότερο έφερνε στο προσκήνιο τη «χριστιανική του πίστη» – ασαφώς προσδιορισμένη, διότι καίτοι ως πρωθυπουργός είχε την αρμοδιότητα να επιλέγει και να διορίζει τον Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπερρυ, ο ίδιος είχε κρυφίως προσχωρήσει στο Ρωμαιοκαθολικισμό.

Δεν ήταν, παρόλα αυτά, η υποκρισία το ενοχλητικότερο γνώρισμα του ανδρός σε ό,τι και αν έκανε – όσο η βαθιά ανηθικότητα. Διότι μπορεί βέβαια την ώρα που διακήρυσσε την αφοσίωσή του στον Ιησού να υποβαλλόταν με τη σύζυγό του σε αλλόκοτες new age τελετές «αναγέννησης» (με το μαγιώ…) στο Μεξικό: όμως η δήλωσή του, λόγου χάρη, τον Απρίλιο του 2006, μία μέρα μετά τον θάνατο επτά ιρακινών αμάχων από αμερικανικά πυρά, ότι είναι έτοιμος να «λογοδοτήσει στον Δημιουργό του» για την απόφασή του να εισβάλλει στο Ιράκ, έχει κάτι το πραγματικά χυδαίο.

Με την απομάκρυνσή του από την εξουσία, ο Μπλαιρ «βγήκε από τη ντουλάπα». Τον Δεκέμβριο του 2007 γνωστοποίησε την προσχώρησή του στον Καθολικισμό, για την οποία ο Πάπας Βενέδικτός Ιστ” είχε ορίσει ως πνευματικό του τον Αρχιεπίσκοπο του Ουέστμινστερ, καρδινάλιο Κόρμακ Μέρφι-Ο” Κόννορ. Ήταν μια εποχή δύσκολη για όλες τις πλευρές: ο Μπλαιρ ξεκινούσε μια νέα καριέρα στο κύκλωμα των επί πληρωμή διαλέξεων (και λίγο αργότερα ως εκπρόσωπος του «κουαρτέτου» στη φάρσα της ισραηλινο-παλαιστινιακής «ειρηνευτικής διαδικασίας»), ενώ το Βατικανό προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τον ορυμαγδό αποκαλύψεων για τη συγκάλυψη της δράσης παιδόφιλων ιερέων.

Υπ” αυτή την έννοια, το επιχείρημα του Ντοστογιέβσκι («αντάξιο ενός υπαστυνόμου β’», έλεγε ο Καστοριάδης), το οποίο επικαλέσθηκε ο Πειραιώς Σεραφείμ εναντίον του Αλέξη Τσίπρα, θα πρέπει να αντιστραφεί. Αν υπάρχει Θεός, τα πάντα επιτρέπονται. Εφόσον το ξέρουν αυτό τόσο καλά οι εκκλησιαστικοί ταγοί, γιατί να μην μπορούν να τους μιμηθούν και οι πολιτικοί;

Διονύσιος Καλιντέρης