«Ο Κήπος των επίγειων απολαύσεων»

Ο κήπος των απολαύσεων – Guilty Pleasures

Ήμουν ένας από τους καλεσμένους της Νικόλ.  Ήταν η καλύτερη αντεργκράουντ ποιήτρια της πόλης και είχε τα ωραιότερα πόδια που είχα δει ποτέ. Είχε οργανώσει τα πάντα  για την συγκέντρωσή μας. Έμενε σε μια υπέροχη μονοκατοικία κάπου στα βόρεια προάστια μαζί με τη μάνα της και το γάτο τους. Η μάνα της έλειπε σε ταξίδι. Όχι τίποτα νορμάλ. Νεπάλ, Θιβέτ, Βιετνάμ. Ότι κάνει μια πλούσια πενηντάρα σε κλιμακτήριο για να σκοτώσει την ώρα της αφού δεν μπορεί να σκοτώσει τον πρώην άντρα της.

Είχε διαμορφώσει έναν κήπο έτσι όπως μόνο μια αντεργκράουντ ποιήτρια θα μπορούσε. Η Νικόλ και άλλοι περίεργοι είχαν «ιδρύσει» μια ιδιότυπη συντροφιά, ένα σύλλογο που τον ονόμασαν «Αρίστιππο», προς τιμή του μεγάλου ηδονιστή φιλοσόφου. Έτρωγαν, έπιναν, γνωρίζονταν μεταξύ τους και συζητούσαν. Οι τυχεροί ερωτοτροπούσαν στο..

τέλος της βραδιάς.

Βγήκα στον κήπο της όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οι υπόλοιποι καλεσμένοι. Η Νικόλ διάβασε ένα ποίημα της που λίγο κατάλαβα και μας καλωσόρισε. Η βραδιά μας είχε κανόνες. Αυστηρούς. Ούτε συζητήσεις για το φασισμό, τίποτα για την κρίση. Καθόλου αναφορές στο κίνημα. Μόνο μπόλικη, γλυκιά, εγωιστική απόλαυση. Καθένας μας έπρεπε να πάρει το λόγο μόλις νιώσει έτοιμος και να εκμυστηρευτεί τη δική του προσωπική ένοχη απόλαυση. Άνθρωποι μεθυσμένοι για ηδονές στον κήπο της Νικόλ που απόψε θα έμοιαζε με τον «Κήπο των επίγειων απολαύσεων» του Ιερώνυμου Μπος.

Πρώτος μίλησε ο Μανού. Ποδοσφαιριστής με χρόνια στην Ελλάδα στα πρωταθλήματα Β΄ και Γ΄ κατηγορίας. Ήταν εδώ και καιρό τραυματισμένος, σκεφτόταν να τα παρατήσει και το είχε ρίξει στο αλκοόλ. Ένα ανθρωπάκι αυτοκαταστροφικό που δεν θα πίστευες πως μέχρι πριν λίγους μήνες είχε σχέση με τον αθλητισμό.

«Παίζω με πάθος. Στην αρχή στοιχημάτιζα σε αγώνες ποδοσφαίρου. Έτσι για πλάκα. Ήξερα και το άθλημα, έβγαζα ένα χαρτζιλίκι. Στη συνέχεια έμπλεξα για συμμετοχή σε στημένα ματς. Επαρχία, παράγοντες, άνθρωποι της νύχτας. Χαίρομαι την αγωνία. Η αβέβαιη έκβαση είναι το αφροδισιακό μου. Θα έδινα τα πάντα για να στοιχηματίσουμε τώρα τι χρώμα μπορεί να είναι το βρακάκι της Νικόλ!»

Όλοι στο τραπέζι γέλασαν κι η Νικόλ είπε «Πάψε Μανού αφού ξέρεις πως εδώ και καιρό δεν φοράω τίποτα από μέσα». Τότε ξεκίνησα να κοιτάζω τα πόδια της με μεγαλύτερη επιμονή.

Το καλαμπούρι σταμάτησε και το λόγο πήρε ο Μάριος. Οι φίλοι του τον φώναζαν Κλαρκ Κεντ. Το πρωί νέος δικηγόρος, το βράδυ τραγουδιστής σε μια death metal μπάντα. Το όνομα του συγκροτήματος μου διαφεύγει αλλά μάλλον θα ήθελα να περιέχει μέσα τη λέξη οργασμός. Ο Μάριος απολάμβανε κάτι τόσο περίεργο. Έκανε σεξ μόνο με τις κοπέλες που είχε κατά καιρούς. Όλες τις άλλες γυναίκες τις έγλειφε. Μόνο! Ήθελε να τον θυμούνται οι γυναίκες και δεν τον ένοιαζε το πώς. Έλεγε και ξανάλεγε «Η διείσδυση μπορεί να γίνει με κάθε άντρα. Εγώ κάνω χάδια, δίνω φιλιά εκεί κάτω. Τις βλέπω να σπάνε, να κυλιούνται, να σφίγγουν στις γροθιές τους τα σεντόνια. Το αγαπώ αυτό. Έπειτα σηκώνομαι και φεύγω. Άλλες με ευχαριστούν εξουθενωμένες. Άλλες με βρίζουν που δεν μπαίνω μέσα τους. Μία μου είχε πετάξει τα παπούτσια της καθώς έφευγα.» 

«Εγώ θα σε σκότωνα» είπε η Νικόλ της οποίας είχε έρθει η σειρά για να εξομολογηθεί. «Θέλω να καταρρίψω ένα μύθο. Εμείς οι γυναίκες και κλάνουμε και χέζουμε. Εγώ αυτό απολαμβάνω. Κάθομαι με τις ώρες εκεί μέσα και διαβάζω. Καπνίζω τσιγάρα. Με το μυαλό μου φτιάχνω φατσούλες με τα σχέδια του μωσαϊκού στο πάτωμα. Οι καλύτερες ιδέες μου έχουν γεννηθεί στην τουαλέτα. Γελάω. Γελάω γιατί διαβάζω υπερβολικές κριτικές, καλές κριτικές για τα ποιήματά μου στο διαδίκτυο. Αχ και να ήξεραν πόσα από αυτά έχουν γραφτεί καθώς χέζω!»

Μου γέμισε το ποτήρι και με στρίμωξε. Είχε έρθει η σειρά μου. «Κοίτα Νικόλ εγώ το μόνο που γουστάρω να κάνω είναι να σκάω τις φυσαλίδες από κείνο το νάυλον στις συσκευασίες. Πολλές φορές μου έχει σηκωθεί μόνο με αυτό. Αλλά απόψε θα ήθελα πάρα πολύ να μυρίσω και να φιλήσω τα πόδια σου τα οποία κοιτώ όλο το βράδυ, κάτι που σίγουρα έχεις καταλάβει!»

Το ξυπνητήρι του κινητού χτύπαγε διαολεμένα. Κάποιος στην άλλη άκρη της γραμμής, μου υπενθύμιζε πως έπρεπε να σηκωθώ. Είχα πρωινές δουλειές μετά από καιρό. Υποχρεώσεις. Αποτυχημένοι ποδοσφαιριστές, σούπερ ήρωες και ποιήτριες με υπέροχα πόδια δεν υπήρχαν. Είναι εύκολο να φορτώνεις σε άλλους, κατασκευασμένους, επινοημένους ανθρώπους, τις μικρές σου ένοχες απολαύσεις. Η τηλεόραση ήταν ξεχασμένη ανοιχτή. Έδειχνε μια διαδήλωση. Κατούρησα, ντύθηκα και βγήκα έξω.

http://kospanti.wordpress.com/page/7/