Μπορεί το Μέγκα τσάνελ να είδε 2.000 άτομα στην μεγαλειώδη συναυλία ενάντια στις εξορύξεις χρυσού στην Χαλκιδική αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Πάντα αυτό κάνει εξάλλου, δεν βλέπει γιατί έχει κοινωνική μυωπία, δεν μπορεί να δει μακρυά αλλά μόνο μέχρι την τσέπη του αφεντικού του.
Δεν έχει όμως πλέον καμία σημασία τι βλέπει το Μέγκα γιατί εμείς ξέρουμε και το ξέρουν πλέον και οι πέτρες ότι στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά συγκεντρώθηκε πάνω από 30.000 κόσμος σε μία συναυλία συλλαλητήριο, σε ένα πραγματικό δημοψήφισμα στην Θεσσαλονίκη για τα σχέδια της Ελντοράντο, της Ελληνικός Χρυσός, της κυβέρνησης και των..
καναλιών της.
Όλοι αυτοί ξέρουν πολύ καλά ότι το Σάββατο ηττήθηκαν. Γιατί οι χιλιάδες άνθρωποι που τραγούδησαν μαζί με τον Αλκίνοο, την Μελίνα, τον Σωκράτη, τον Φώτη, την Ματούλα τον Παύλο, τον Δημήτρη, τον Γιάννη κ.α διαβεβαίωσαν ότι ούτε τα σχέδια λεηλασίας της Χαλκιδικής ούτε η προσπάθεια ποινικοποίησης του αγώνα αυτού που κρατάει εδώ και χρόνια θα περάσουν.
Το στρατόπεδο του Παύλου Μελά «πλημμύρισε» από την σιγουριά ότι κανείς δεν είναι πλέον μόνος του στον αγώνα αυτό, ούτε οι διωκόμενοι της Χαλκιδικής ούτε και οι υπόλοιποι που καθημερινά αποκαλύπτουν ένα ένα τα ψέμματα της εταιρείας, αυτοί που προσπαθούν κάθε μέρα να προλάβουν να μην κοπεί ακόμη ένα δένδρο από τις φαγάνες της εταιρείας, να μην δηλητηριαστούν και τα υπόλοιπα νερά της Χαλκιδικής από το αρσενικό του Πάχτα, να μην λυγίσει το κουράγιο κανενός. Ο Βασίλης, ο Γιώργος, ο Γιάννης και ο Δημήτρης που βρίσκονται προφυλακισμένοι στις φυλακές Διαβατών άκουσαν και αυτοί την φωνή των χιλιάδων αλληλέγγυων αλλά και οι «27» που διώκονται για το φρόνημά τους έμαθαν ότι στην «εγκληματική» αυτή «οργάνωση» που τους κατηγορούν ότι ανήκουν είμαστε και εμείς μέλη. Είμαστε 30.000 μέλη μιας οργάνωσης που στόχο έχει την ματαίωση των σχεδίων της εταιρείας. Έτσι δεν είναι;
Η μαγεία που νοιώθαμε όλοι στην ατμόσφαιρα της βραδιάς οφείλεται όμως και σε έναν ακόμη λόγο. Στους καλλιτέχνες οι οποίοι έδωσαν την ψυχή τους σε ένα ατελείωτο τραγούδι που ηχεί ακόμη μέσα στα αυτιά μας. Ήταν η Μελίνα Κανά που συγκινημένη τραγουδούσε καλώντας να αγαπήσουμε την πατρίδα της την Χαλκιδική, ήταν και ο Σωκράτης που μετά από χρόνια ξαναβρέθηκε μαζί της στη σκηνή και ένωσαν τις φωνές τους στο «να βάλω τα μεταξωτά».
Και ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου που έλειπε για λόγους υγείας αλλά ήταν παρών στην συναυλία με τον δικό του τρόπο, με τον τρόπο που φρόντισαν όλοι οι υπόλοιποι καλλιτέχνες να μην μας λείψει τραγουδώντας τα τραγούδια του. Ήταν και η φωνή του Αλκίνοου που τραγούδησε τον Κεμάλ για να μας πείσει ότι ο κόσμος αυτός πρέπει και τελικά μπορεί να αλλάξει, ήταν και ο Αγγελάκας που πέρασε να πει ένα τραγούδι έτσι για το γαμώτο και ο Παυλίδης που θύμισε ότι «το χρυσάφι τα παιδιά το χουνε κρύψει από καιρό»…Ήταν και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ3 που καλύπτοντας ολόκληρη την συναυλία έδειξαν ότι οι μόνοι αγώνες που χάνουν είναι αυτοί που δεν δίνονται. Και ο τύπος που έπαιζε πλήκτρα και δεν θυμάμαι το όνομά του, που φορούσε την μπλούζα με τον Κ.Σακκά, ο οποίος πριν δύο μήνες έκανε απεργία πείνας στις φυλακές, διεκδικώντας την αξιοπρέπειά του και την κέρδισε. Ήταν και ο κόσμος που άκουγε την συναυλία φωναζοντας συνθήματα κατά της εξόρυξης και του φασισμού και είμαστε όλοι μαζί που θα βρεθούμε ξανά στους δρόμους το επόμενο διάστημα. Και ας λέει το Μέγκα ό, τι θέλει…
Σταυρούλα Πουλημένη
Δηλώσεις της Μελίνας Κανά, του Αλκίνοου Ιωαννίδη και του Δημήτρη Αποστολάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.