Η φωτογραφία του Παύλου Φύσσα να ξεψυχά, η οποία αναρτήθηκε από χτες στην ιστοσελίδα του τηλεοπτικού σταθμού STAR και σήμερα έγινε πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα των ανθρώπων που ο ένας προφυλακίστηκε για σκάνδαλο εκατομμυρίων και ο άλλος έκανε βόλτες ατιμώρητος τη φοροδιαφυγή του οδικώς σε όλη την Ευρώπη, έγινε θέμα συζήτησης.
Φυσικό ήταν.
Σχεδόν όλοι συμφωνήσαμε ότι επρόκειτο περί σκατοψυχιάς,
βρώμικου κέρδους, αλλά και κίνηση εκφοβισμού των «ήσυχων και ουδέτερων», ώστε με «ντοκουμέντα» να πείσουν τα παιδιά τους πως...
«κοίτα τι παθαίνει όποιος μπλέκει».
Παρ’ όλα αυτά, υπήρξε και η άποψη ότι ναι μεν η κίνηση της δημοσίευσης της εν λόγω φωτογραφίας είναι κατακριτέα, αλλά ταυτόχρονα είναι και χρήσιμη ως σύμβολο του… μελλοντικού αγώνα.
Καλοπροαίρετη θέση, δε μπορώ να κατηγορήσω όποιον την εκφράζει. Είναι μια άποψη κι ως τέτοια τη σέβομαι. Άλλωστε, οι σιχαμεροί λακέδες είχαν φανερωθεί από την πρώτη στιγμή του φόνου του Παύλου Φύσσα και δεν είχαν καμιά ανάγκη τη φωτογραφία για να ξεράσουν ακόμη μια φορά τις βρωμιές τους. Δεν ασχολούμαι με τους δεύτερους. Απλώς διαφωνώ με την άποψη των πρώτων. Των καλοπροαίρετων, που θεωρούν ότι η φωτογραφία του νεκρού μπορεί να γίνει πολύτιμο σύμβολο.
Διαφωνώ, γιατί ένα κίνημα που έχει ανάγκη από νεκρούς ήρωες είναι νεκρό το ίδιο. Διαφωνώ, επειδή κανείς νεκρός αντιφασίστας δεν μπορεί να είναι «χρήσιμος». Είναι απώλεια και τραγωδία. Σκέτο! Διαφωνώ, επειδή από έναν νεκρό δε μπορεί και είναι ανεπίτρεπτο να υπάρχει το οποιοδήποτε κέρδος σε οποιαδήποτε μορφή. Αυτή είναι η δική μου γνώμη. Φτωχή, άκυρη, άχρηστη, αλλά αυτή είναι.
Επίσης, δεν έχω δει κάποια φωτογραφία δολοφονημένου να έχει βοηθήσει την ισχυροποίηση κάποιου αγώνα. Δηλαδή, πόσο βοήθησε αυτή η φωτό;
Ας πάμε όμως σε μια πιο κοντινή περίπτωση.
Πόσο βοήθησε την ελληνική κοινωνία να αντιδράσει δυναμικά και αποτελεσματικά εναντίον της αστυνομικής βίας η φωτογραφία του 15χρονου Μιχάλη Καλτεζά που δολοφονήθηκε εν ψυχρώ και πισώπλατα από αστυνομικό; Όλοι είχαμε δει τη φωτογραφία του τότε που δημοσιεύθηκε παντού. Και τι έγινε; Πόσο συνειδητοποιήθηκε η κοινωνία, τι άλλαξε στη «Δημοκρατία» και πόσο μειώθηκε η αστυνομική βία από το 1985 μέχρι σήμερα;
Ναι, είχαν γίνει καταγγελίες, είχαν γίνει επεισόδια, υπήρξε αντίδραση.
Μια αντίδραση όμως από εκείνους που ούτως ή άλλως θα αντιδρούσαν και αντέδρασαν πριν δημοσιευτεί η φωτογραφία του 15χρονου Μιχάλη. Η κοινωνία και τότε συντηριτικοποιήθηκε υπό τη βοήθεια της φωτογραφίας. Το ίδιο συνέβη και με τη δολοφονία του επίσης 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου το 2008, πάλι από αστυνομικό. Υπήρξαν αντίδραση και επεισόδια αλλά χωρίς να υπάρχει πουθενά η φωτογραφία του νεκρού.
Η φωτογραφία, λοιπόν, ενός νεκρού δε μπορεί να κινητοποιήσει. Μόνο να δημιουργήσει φόβο και να κλείσει κόσμο στα σπίτια του. Όσοι ξεσηκώνονται δε χρειάζονται «εικόνες». Έχουν συνειδητοποιηθεί από γεγονότα!
Για παράδειγμα, πόσοι από αυτούς που βγήκαν στο δρόμο για τον δολοφονημένο Τεμπονέρα είχαν ανάγκη από μια φωτογραφία του;
Ο αγώνας του έγινε σύμβολο και αιτία, φωτογραφία δεν υπήρξε.
Μια κοινωνία που βολεύεται να σιωπά, συνήθισε να φοβάται και αρέσκεται να «πέφτει από τα σύννεφα», δεν υπάρχει περίπτωση να ξυπνήσει από τη φωτογραφία ενός δολοφονημένου. Δεν πρόκειται να την εκλάβει ως κάτι που θα την αφυπνίσει, αλλά ως «παράδειγμα προς αποφυγή».
Ένα κίνημα που έχει θρηνήσει αμέτρητα θύματα από τους φασίστες και τους νεοναζί, δεν έχει ανάγκη από νεκρούς – σύμβολα, αλλά από ζωντανούς στις γραμμές του. Έχει αμέτρητες φωτογραφίες κομμένων κεφαλιών για να μην ξεχνά και να συνεχίζει να οργίζεται. Δε χρειάζεται άλλες.
Η φωτογραφία του Παύλου Φύσσα κυκλοφόρησε για να «συμμορφώσει» και να εκφοβίσει. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην πετύχει το σκοπό του όλο αυτό το φασιστολόι με κοστούμια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.