«Διαβάτη, δρόμος δεν υπάρχει. Το μονοπάτι το φτιάχνεις προχωρώντας»

Άρρωστη χώρα

Σήμερα απειλείται μια από τις πιο πολύτιμες πηγές ελευθερίας:

«Η εσωτερική μας εμπειρία ως επιμέλεια ψυχής».

Στη Δημοκρατία του αφρού και της γάργαρης λήθης τα πάντα αλέθονται και αναλώνονται.

Ψευδοανασαίνουμε σε μια κοινωνία που φέρει τεράστια Αδυναμία να διατηρήσει κάποια δημόσια αγαθά και κοινωνικές αξίες.

Δεν αρκεί μάλλον να απαλλαχθούμε απ’ όσα δε θέλουμε, αλλά θα έπρεπε να κατέχουμε όσα επιθυμούμε. Όπως ακριβώς η ..

καμήλα του Ζαρατούστρα που υπομονετικά κουβαλά στην καμπούρα της όλα τα βάρη των κοινωνικών συμβάσεων και μεταμορφώνεται σε λιοντάρι που καταστρέφει κάθε ίχνος οφειλής. Ωστόσο στη συνέχεια η καμήλα θα έπρεπε να μεταμορφωθεί σε παιδί που με την αγνότητα και την καθάρια ματιά του θα μπορέσει να καταστεί δημιουργός νέων αξιών.

Αναζητούμε, διεκδικούμε αυτονομία και ελευθερία του σκέπτεσθαι.

Μια ίση ανισότητα.

Αρνιόμαστε αυτό που είμαστε υπέρ αυτού που μπορούμε να γίνουμε.

Άλλωστε εύστοχα ο Αντόνιο Ματσάδο σε δυο του στίχους συμπυκνώνει τη δυναμική της ροής της Ζωής:

«Διαβάτη, δρόμος δεν υπάρχει. Το μονοπάτι το φτιάχνεις προχωρώντας»

Αποτίναξη της «εμφυτευμένης Ηθικής του Δούλου»

Γύρη σκέψεων από απανωτούς συμπαντικούς λόξυγκες ελευθεριακών Ανθρώπων.

Γιώργης Μπαλιάκας