Η απεργία (των καθηγητών) έληξε πριν ακόμη ξεκινήσει...

«Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης,

μα φταίει κι ο ίδιος ο λαός γιατί ’ναι μαραζιάρης» (Διον. Σαββόπουλος)

6η μέρα σήμερα της απεργίας «διαρκείας» που ψήφισαν στις γενικές τους συνελεύσεις οι καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και ήδη υπάρχει πανελλαδικά η αίσθηση ότι «δεν τραβάει» και πως οι καθηγητές στην πλειοψηφία τους επιστρέφουν άλλοι με βαριά καρδιά κι άλλοι… ελαφρά τη καρδία στην τάξη.

Την ίδια στιγμή, το Υπουργείο Παιδείας καταργεί σχολεία και τομείς της επαγγελματικής εκπαίδευσης, συγχωνεύει τμήματα και στοιβάζει μαθητές με τη νέα υπουργική απόφαση του +10% οπότε επιστρέφουμε στα 30άρια τμήματα, θέτει 2122 καθηγητές σε διαθεσιμότητα και απειλεί να θέσει άλλες 20.000 το επόμενο διάστημα, αλλάζει τα ωρολόγια προγράμματα αλλά δεν ανακοινώνει τα…

αναλυτικά προγράμματα, οπότε πρακτικά για ορισμένα αντικείμενα γνωρίζουμε μόνον τους… τίτλους, αλλάζει κάθε τρεις και λίγο τις αναθέσεις των μαθημάτων (ποια ειδικότητα δικαιούται να διδάξει κάθε αντικείμενο), στερεί τη γενική παιδεία από μία μεγάλη μερίδα μαθητών από τα λαϊκά κυρίως στρώματα, «ιδρύει» τις Σχολές Επαγγελματικής Κατάρτισης χωρίς κανείς να γνωρίζει πώς, πού και με τι διδακτικό προσωπικό θα λειτουργήσουν, μετατρέπει το λύκειο σ’ ένα εντατικό εξεταστικό κέντρο με φρενήρεις ρυθμούς για να καλυφθεί η ύλη. Γενικώς διαλύει τη δημόσια δωρεάν εκπαίδευση.

Ενώ λοιπόν οι καθηγητές θα έπρεπε να επιμείνουν στην αντίστασή τους, αυτήν που τους έφερε για εβδομάδες στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, επιστρέφουν από τη μάχη πριν καν συγκρουστούν με τον εχθρό! Κι όμως η συγκυρία είναι σαφώς πιο ευνοϊκή απ’ ό,τι τον προηγούμενο Μάιο όταν η κοινή γνώμη ήταν στο μεγαλύτερο μέρος της εχθρική έναντι των εκπαιδευτικών καθώς η ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνεται έστω και αργά πως οι μνημονιακές πολιτικές έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην εκπαίδευση των παιδιών της. Σήμερα, πολλοί γονείς, και οπωσδήποτε η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών, κατανοούν και συμμερίζονται τα αιτήματα και την αγωνία των καθηγητών για λιγότερα παιδιά σε κάθε τμήμα, για καθηγητές που δεν θα είναι περιφερόμενοι και υπό τη διαρκή απειλή της απόλυσης, για μία παιδεία για όλα τα παιδιά, δημόσια και δωρεάν.

Η αντοχή των καθηγητών στην απεργία εξαντλήθηκε σε πανελλαδικό επίπεδο τις πρώτες τρεις μέρες. Τίθεται επομένως το κλασικό ερώτημα: «τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε;» Απλούστατα, η στάση των καθηγητών αποτυπώνει ανάγλυφα την συνολική παρακμή της ελληνικής κοινωνίας που στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών υιοθέτησε χαζοχαρούμενη τα πρότυπα του life style, απεμπολώντας παράλληλα το συλλογικό αγωνιστικό της ήθος. Όταν όλοι χρωστούν στις τράπεζες στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, επόμενο είναι να μην έχουν καμία όρεξη σήμερα για… «ηρωισμούς». Όταν ο συνδικαλισμός της μεταπολίτευσης σ’ έχει καλομάθει στο βόλεμα μέσω του συστήματος των εξυπηρετήσεων, αρκεί να ψηφίζεις «σωστά», πώς να αντέξεις σήμερα να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου παραμερίζοντας τις συνδικαλιστικές ηγεσίες; Κι όταν έχεις συνηθίσει στην κουλτούρα του «εύκολου και γρήγορου», πώς να πειστείς να δοθείς σ’ ένα μακροχρόνιο αγώνα με άγνωστη έκβαση;

Κι όμως, υπάρχει ένα ποσοστό καθηγητών που επιμένει να υπερασπίζεται την αξιοπρέπειά του, που αρνήθηκε όλο αυτό το διάστημα να ενδώσει στο τραγούδι των σειρήνων του βολέματος και της απατηλής καλοπέρασης. Αν και μειοψηφικό, είναι αυτό που παλεύει μέσα κι έξω από το σχολείο για να μεταδώσει γνώσεις, αξίες, αρχές. Που πρωτοστατεί στην απεργία αλλά και σε ό,τι δημιουργικό παράγεται στο σχολείο σήμερα. Είναι οι «δάσκαλοι» που τους παραδέχονται οι μαθητές, οι γονείς και η υπόλοιπη κοινωνία για το έργο και το ήθος τους. Αυτοί αποτελούν τη μαγιά που, όποια μορφή και να πάρει ο αγώνας, θα τα δώσουν όλα για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα «πως τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση.» Αυτοί οι καθηγητές που περπάτησαν μαζί αυτούς τους μήνες του αγώνα από τον περασμένο Μάιο, είναι καιρός να αυτοοργανωθούν.

του Τάσου Χατζηαναστασίου, φιλολόγου