Λεπτοκαρυά-Αρχαία Λείβηθρα...Οι ΤΡΩΑΔΕΣ του Ευριπίδη από το θέατρο ΠΗΓΑΣΟΣ

  Το θέατρο "ΠΗΓΑΣΟΣ" παρουσίασε την Κυριακή στις 18.00 στα αρχαία Λείβηθρα, τις "Τρωάδες" του Ευριπίδη. Η τραγωδία αυτή αποτελεί το μοναδικό έργο που σώζεται μέχρι τις μέρες μας, από την τριλογία που περιελάμβανε τις τραγωδίες "Αλέξανδρος", "Παλαμήδης", "Τρωάδες" και το σατυρικό δράμα "Σίσυφος". Διδάχτηκε το 415 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια, κατακτώντας τη...
δεύτερη θέση. 

Εκάβη (Κατερίνα Παρλίτση)

   Ως πρώτο πλεονέκτημα της συγκεκριμένης παράστασης θεωρείται ο χώρος στον οποίο παίζεται. Κάτω από την ακρόπολη της αρχαίας πόλης των Λειβήθρων, μέσα σε ένα αιωνόβιο πλατανόδασος-ανακηρυγμένο ως Μνημείο της Φύσης. Τα ψηλά πλατάνια αφήνουν να διακρίνονται κομμάτια του ουρανού, καλύπτωντας όμως το μεγαλύτερο μέρος του. Μέσα σε αυτό το επιβλητικό σκηνικό ήχησαν σήμερα οι ήχοι του τυμπάνου και της γκάιντας, συνοδεύοντας το θρήνο των γυναικών της Τροίας για την καταστροφή της πόλης τους και την επικείμενη σκλαβιά.

Ἥκω λιπὼν Αἴγαιον ἁλμυρὸν βάθος
πόντου Ποσειδῶν, ἔνθα Νηρῄδων χοροὶ
κάλλιστον ἴχνος ἐξελίσσουσιν ποδός. 

ο Χορός

  Αφήνοντας λοιπόν ο Ποσειδώνας τον αλμυρό βυθό του Αιγαίου, με τους χορούς των Νηρηίδων, φτάνει στην Τροία και τη βλέπει να καταστρέφεται και να καίγεται, με το λαό της να σφάζεται ή να εξανδραποδίζεται και τα ιερά της να ατιμάζονται. Αποχαιρετώντας το άλλοτε κραταιό Ίλιο, βρίσκει ως ανέλπιστο σύμμαχο την Αθηνά, μέχρι πρότινος προστάτιδα των Αχαιών. Η θεά, οργισμένη για την καταστροφή και του δικού της ναού από τη μανία των νικητών, συμμαχεί με τον Ποσειδώνα για να καταστρέψουν το στόλο των Ελλήνων, κατά την επιστροφή του στην πατρίδα.

   Ο χορός εισέρχεται στη σκηνή, ρωτώντας την Εκάβη το λόγο του θρήνου της. Η βασίλισσα της Τροίας θρηνεί για το χαμό της πατρίδας της και για τα δεινά που την περιμένουν στη σκλαβιά, στα χέρια των εχυρών της.

  Ο κήρυκας Ταλθύβιος ανακοινώνει τη μοίρα των γυναικών της Τροίας: η Εκάβη γίνεται σκλάβα του Οδυσσέα, η Ανδρομάχη του Νεοπτόλεμου-γιου του Αχιλλέα, η Κασσάνδρα του Αγαμέμνονα, ενώ η Πολυξένη θα θυσιαστεί στον τάφο του Αχιλλέα. Σε έναν έξαλλο χορό η Κασσάνδρα καλεί τη μητέρα της να χαίρεται για την τύχη της, προαναγγέλοντας τη δολοφονία του Αγαμέμνονα και τη δική της, ως εκδίκηση για την καταστροφή της Τροίας.

  Στη σκηνή εισέρχεται η Ανδρομάχη, η οποία αναγέλλει τη θυσία της Πολυξένης. Ο Ταλθύβιος επανέρχεται για να αναγγείλει την απόφαση των στρατηγών να εκτελέσουν τον Αστυάνακτα, γιο του Έκτορα, ρίχνοντας τον από τα τείχη. Η Ανδρομάχη μαζί με την Εκάβη θρηνούν τον επερχόμενο χαμό του βρέφους και καταριούνται τους Έλληνες για τη σκληρότητά τους.

Ανδρομάχη (Άννα Γκούντα)

  Ο Μενέλαος, αναζητά την Ελένη με σκοπό να την τιμωρήσει για την απιστία της και ως υπαίτια του πολέμου. Ενώ η Εκάβη και οι Τρωάδες επικροτούν την απόφασή του να την εκτελέσει άμεσα, αυτός αποφασίζει να τη φέρει στο Άργος και να την παραδώσει στα χέρια των συγγενών των νεκρών του πολέμου.

  Η τραγωδία τελειώνει με τον Ταλθύβιο να φέρνει το πτώμα του Αστυάνακτα για να ταφεί. Οι Τρωάδες, πάντα με πρώτη την Εκάβη, θάβουν το νεκρό παιδί, θρηνώντας για τη μοίρα της πόλης τους και τη δικιά τους, κατά την αναχώρησή τους για τις νέες τους πατρίδες.

 ἰὼ τάλαινα πόλις: ὅμως δὲ                                             Αχ πατρίδα μου δύστυχη: στα πλοία 
πρόφερε πόδα σὸν ἐπὶ πλάτας Ἀχαιῶν.                           των Αχαιών τα σέρνουν τα πόδια μας.

  Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Σιακάρας, εκμεταλλευόμενος τις ιδιομορφίες του χώρου βάζει τον Ποσειδώνα και την Αθηνά (Χάρης Αμανατίδης και Τατιάνα Σιδηροπούλου) να εμφανίζονται με θεϊκή προοπτική πάνω από τη σκηνή, πίσω από δύο αιωνόβια πλατάνια, απαγγέλωντας στα αρχαία Ελληνικά, σύμφωνα με το πρωτότυπο κείμενο του Ευριπίδη. Στο επίπεδο της σκηνής, τα αποσπάσματα απαγγέλονται στα νέα Ελληνικά από το Γιάννη Γαλάνη και τη Μαρία Μπουκουβάλα.

Ταλθύβιος (Κ. Παπουτσίδης)

Την Εκάβη ερμηνεύει εξαιρετικά η Κατερίνα Παρλίτση. Αποδίδει τους θρήνους της βασίλισσας εκπληκτικά, ως μάνα, σύζυγος, γιαγιά και βασίλισσα. Ειδικά ο θρήνος της για την Πολυξένη και την Κασσάνδρα, με τη φωνή της να αντηχεί στη χαράδρα των Λειβήθρων ανατρίχιασε όλο το κοινό. Μια εμφάνιση τραγικής ηρωίδας σε όλο της το μεγαλείο.

  Η Δανάη Αμανατίδου εντυπωσιάζει (και πάλι) στο ρόλο της Κασσάνδρας. Ο έξαλλος χορός, η "χαρά" για τον εξανδραποδισμό της από τον Αγαμέμνονα, και η προφητεία της για την ατιμωτική δολοφονία και των δύο αποτέλεσαν κορυφαία στιγμή της παράστασης, με τη συνοδεία του τυμπάνου να επιτείνει την τραγικότητα της σκηνής.

  Η Άννα Γκούντα αποδίδει εκπληκτικά το ρόλο της Ανδρομάχης, μιας γυναίκας που σε μικρό χρονικό διάστημα χάνει τον άντρα της, το παιδί της, την πατρίδα της και γίνεται σκλάβα στα χέρια των εχθρών της. Ο θρήνος της για την εκτέλεση του Αστυάνακτα μας έκανε να βουρκώσουμε από συγκίνηση.

 Ο Κώστας Παπουτσίδης ερμηνέυει πάρα πολύ καλά τορόλο του κήρυκα Ταλθύβιου. Καταφέρνει να κάνει φανερή την τραγικότητα του ρόλου, με την απροθυμία του τόσο να αναγγείλει στις Τρωάδες τις άνωθεν αποφάσεις, όσο και να τις εκτελέσει.

  Πολύ καλοί επίσης ο Σπύρος Αναγνώστου και η Σοφία Αγαθαγγελίδου στους ρόλους του Μενελάου και της Ελένης. Ο μεταξύ τους διάλογος, με τις παρεμβάσεις του χορού και της Εκάβης, χαρακτηρίζεται από δυνατές στιγμές και τη λεπτή ειρωνεία του Ευριπίδη.

Ελένη-Μενέλαος (Σ.Αγαθαγγελίδου-Σ.Αναγνώστου)

  Πολύ καλές ερμηνείες από το χορό (Θ.Σιούμη, Μ.Μπουκουβάλα, Κ.Λασιθιωτάκη, Π.Γώγου, Α.Γκούντα,Σ.Αγαθαγγελίδου, Δ.Αμανατίδου), προσθέτουν στους θρήνους των πρωταγωνιστών,-τριών και αυξάνουν την τραγικότητα του έργου. Στοχευμένη εξαιρετικά και η ζωντανή μουσική της παράστασης, με το Δημήτρη Δριστά στα κρουστά και το Βαγγέλη Μποστανίτη στη γκάιντα.

  Το αντιπολεμικό μήνυμα της παράστασης γίνεται σαφές, μέσα από την περιγραφή της αγριότητας των νικητών, μέσα από τους θρήνους και την αγωνία των νικημένων, μέσα από τη συνολική εικόνα καταστροφής και πόνου που μεταδίδει η παράσταση. Ένα δυνατό κείμενο, εξαιρετικές ερμηνείες των ρόλων των τραγικών προσώπων, στοχευμένη μουσική υπόκρουση, υποβλητικό φυσικό τοπίο. Μια παράσταση που συνταιριάζει το αρχαίο κείμενο με πρωτοποριακές ερμηνείες. 

  Το θέατρο "ΠΗΓΑΣΟΣ" στα καλύτερά του. Όπως άλλωστε μας συνηθίζει τα τελευταία χρόνια!

                               Φοίβος Τσικλιάς