Λαοί υπό κατοχή. Παντού. Σε ολόκληρο το πλανήτη....

Ο ΚΛΕΦΤΟΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΑΡΑΧΝΙΑΣΜΕΝΟΥΣ ΦΑΤΡΙΑΣΜΟΥΣ.

Λαοί υπό κατοχή. Παντού. Σε ολόκληρο το πλανήτη. 

Κι όσοι αρνούνται αυτή τη παγκόσμια ισοπέδωση, ξεκινάνε σιγά σιγά το δικό τους κλεφτοπόλεμο.  Η σπίθα έρχεται από εκεί που δεν τη περιμένεις.  

Και η αιτία πολλές φορές κάτι φαινομενικά μικρής σημασίας. Κάποια λεπτομέρεια από τη συνολική ασυδοσία του συστήματος που μοιάζει ανάξια λόγου μπροστά σε άλλα φαινόμενα τραγικά. 

Στη Τουρκία αιτία έγινε ένα πάρκο, στη Βραζιλία μια αύξηση στο εισιτήριο του λεωφορείου και μετά για το ποδόσφαιρο.  

Λαοί που μοιάζουν πειθήνιοι, ανίκανοι πλέον να διεκδικήσουν οτιδήποτε εκτός των καθορισμένων εντολών των εξουσιαστών της ζωής τους και της ζωής των παιδιών τους, που καταπίνουν αμάσητα φαινόμενα φτωχοποίησης, εγκληματικότητας, εξαθλίωσης, υποδούλωσης, έχουν θέσει «μυστικά όρια» δικά τους που αν κάποιος τα αγγίξει, θα γίνει το αναπάντεχο ξέσπασμα. 

Ποντάρουν όλοι πως θα γίνεις ταύρος σε υαλοπωλείο όταν σου ρίξουν μπροστά ένα κόκκινο πανί κι εσύ δεν αντιδράς καθόλου.  Ήσυχος ο χειραγωγός σου, βγάζει ένα μαντιλάκι σε άσχετο χρώμα να φυσήξει τη μύτη του και ξαφνικά ακούει την ανάσα σου απειλητική στη μούρη του....

Οι λαοί ένας ένας σχηματίζουν τα δικά τους νέα όρια. Τους δικούς τους κανόνες εξέγερσης και ανατροπής.  

Οι άνθρωποι αναθεωρούν τις αξίες τους. Τι θεωρούν σημαντικό και τι ασήμαντο. Η μεγαλύτερη ελευθερία ίσως του ανθρώπου ορίζεται από αυτή ακριβώς τη λεπτομέρεια. Το δικαίωμα να επιλέγει τι θεωρεί άξιο. Τι θεωρεί σημαντικό. Ποια είναι τα όρια της αξιοπρέπειας. Αυτά η κάθε μονάδα έχει δικαίωμα να τα καθορίζει προσμετρώντας δυο παράγοντες. Να μην βλάψει τον εαυτό της και να μην βλάψει τους συνανθρώπους.

Η ελευθερία του να καθορίζεις τι είναι παράδεισος και τι κόλαση, χωρίς να ΕΠΙΒΑΛΕΙΣ στους υπόλοιπους τα δικά σου δεδομένα. Αντίθετα ένας αμοιβαίος σεβασμός για τις ατομικότητες οι οποίες όμως μπορούν να λειτουργούν συνεργαζόμενες σε ευρύτερα κοινωνικά θέματα, αυτό είναι πολιτισμός. Και κάθε σύστημα διαχείρισης ενός κράτους, που μέσα στους στόχους του θα προσπαθεί  να αφαιρέσει από τους ανθρώπους το δικαίωμα για τη προσωπική ελευθερία , δημιουργικότητα, φαντασία, ιδιαιτερότητα , είναι σάπιο. Στον ίδιο βαθμό κάθε κράτος που ορθή συλλογικότητα θα ονομάζει την υπακοή της μάζας στην  επιβολή μιας τυφλής τάξης οποιασδήποτε φατρίας,  είναι επίσης σάπιο.

Οι λαοί δεν καλούνται πλέον να επιλέξουν αυτό ή το άλλο, καλούνται να επιλέξουν το δικαίωμα ύπαρξης σαν άνθρωποι και σαν συλλογικότητες αυτοδιαχειριζόμενες.   Η γοητεία μιας αρρωστημένης παγκόσμιας ελίτ για την απόλυτη κυριαρχία πάνω στο πλανήτη και την επιβολή μιας τάξης που θα κάνει τους ανθρώπους να μοιάζουν με κλώνους της, (θεοί με τα πλάσματα πλασμένα κατ΄εικόνα και ομοίωση....)  δημιουργεί την ανάγκη μιας άμεσης αντίδρασης σε οτιδήποτε υπάρχει μπροστά μας. 

Δεν γνωρίζουμε πλέον τι έχουμε επιλέξει εμείς οι ίδιοι. Δεν ξέρουμε καν αν υπάρχει κάτι δικής μας επιλογής .  Οι άνθρωποι μοιάζουν πλέον ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ ακόμη και στο πως θα γεννάνε τα παιδιά τους, είναι ΕΞΑΝΑΓΑΣΜΕΝΟΙ να νοιώθουν ευτυχισμένοι με αυτά και δυστυχισμένοι με εκείνα είναι ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΕΝΟΙ να θεωρούν αυτό όμορφο κι αυτό άσχημο,  αυτό νόστιμο κι εκείνο άνοστο.... Κι αυτό πρέπει να σπάσει.

Πρέπει ο κάθε άνθρωπος να έχει δικαίωμα να καθορίζει τα δεδομένα της δυστυχίας και της ευτυχίας. Και να διατηρεί την ίδια στιγμή την ικανότητα να μπορεί να γελάει μαζί με τους συνανθρώπους του όταν θα συναισθάνεται τη χαρά τους, και να συμπαρίσταται μαζί τους όταν θα αισθάνεται το πόνο τους.  ΟΙ κοινωνίες πρέπει οπωσδήποτε να νοιώσουν πως όλοι οι άνθρωποι ΕΙΝΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΙ, αρκεί να έχουν τις δυνατότητες να αποδείξουν αυτή τη χρησιμότητά τους.  Τις ικανότητές τους. Να έχουν ελπίδα στα όνειρά τους. 

Μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπους απελπισμένους, ανίκανους να δημιουργήσουν το προσωπικό τους παράδεισο, γεμάτους μίσος για τη κατάντια τους, μίσος για ότι είναι όμορφο, μίσος για ότι είναι αξιόλογο, γιατί νοιώθουν ανήμποροι να το διεκδικήσουν, θα μετατραπεί αναγκαστικά σε ζούγκλα. Θα βγάλει από μέσα της όλη τη βιαιότητα του φοβισμένου αγριμιού που έχει πιαστεί στη παγίδα... Ένας φόβος τυφλός που μπορεί να απειλήσει οποιαδήποτε λογική, και να βγάλει ακόμα και τα ίδια του τα μάτια....

Εμείς εδώ? Έχουμε βρει άραγε ποια είναι τα όρια μας?  Έχουμε όρια ή είμαστε ανοιχτοί στο να δεχτούμε οποιονδήποτε εξευτελισμό?...   Έχουμε κάποιες αρχές, ακόμα, σαν άνθρωποι, που να αρνούμαστε να προδώσουμε ή όλα είναι ότι βρέξει, ότι νάναι, αδιάφορο.... μέχρι να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να μην αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας σ΄αυτό το θηρίο που θα βλέπουμε στο καθρέφτη?

Κάθε φορά υπάρχει μια μυρουδιά μπαρουτιού κι ένας λόγος σπίθας που νομίζουμε πως θ΄ανάψει.  Ήταν οι αγανακτισμένοι, μετά οι εθνικές παρελάσεις με τα κάγκελα της ντροπής γύρω από τους επισήμους, ξαφνικά έγινε η ΕΡΤ. Η μαύρη οθόνη. Κι όμως στην ουσία όλη μας η σπίθα σε κάθε περίπτωση ήταν τραγουδάκια, αφίσες και κατεργάρηδες στα μικρόφωνα που βρήκαν ευκαιρία να ικανοποιήσουν τη μωροδοξία τους.  

Οι διαμαρτυρίες μας μέχρι τώρα δεν έχουν αναδείξει άξιους μελλοντικούς ηγέτες κι ελπιδοφόρα σχήματα που θα αλλάξουν τη ρότα των γεγονότων. Οι κούφιες διαμαρτυρίες πρόσθεσαν κι άλλα λαμόγια στα ήδη υπάρχοντα. Πρόσθεσαν κι άλλους φαφλατάδες και κατεργάρηδες που «σκίζονται» για τη σωτηρία μας. Κι άλλους ψεύτες....

Ποια τραγουδάκια? Ποια συνθηματάκια? Ποιες πορείες λιτανείες? Οι λαοί σκοτώνονται στην υπόλοιπη υφήλιο... Πέφτει ξύλο άγριο...Ενωμένοι όλοι μαζί, μια φωνή,  συνειδητοποιούν πως δεν είναι ΩΡΑ ΓΙΑ ΔΙΧΑΣΜΟΥΣ.... Γίνεται της κακομοίρας στους δρόμους τους μακρινούς , από αυτή εδώ  τη σιωπηλή απομονωμένη πατρίδα , που συμβιώνουμε όχι σαν ενωμένη κοινωνία απέναντι σε κοινούς εχθρούς, αλλά  σε μια ανόητη ανακωχή όλοι μαζί, λογοκριτές και φιμωμένοι, με δεμένα τα χέρια, υποταγμένοι σε μια όλο και αυξανόμενη σφαγή, σαν  μάρτυρες...

Οι άνθρωποι συνειδητοποιούν σιγά σιγά το τραγικό μέλλον που προδιαγράφεται για ολόκληρη την ανθρωπότητα και ψάχνουν αιτίες, κάθε στιγμή, για να φωνάξουν, να αντιδράσουν, να προβάλλουν προς τα έξω την αγανάκτηση, την αδικία, το αίσχος.  Δεν είμαστε μόνοι μας. Εμείς επιλέξαμε να το παίζουμε κλαίουσες μαντόνες , που έπρεπε να μας έχουν μια ειδική μεταχείριση. 

Εμείς προωθούμε μια αποξένωση από τους υπόλοιπους λαούς και από τον ίδιο το συνάνθρωπό μας εδώ. Μέσα στη μιζέρια μας, μια κλάψα συνεχόμενη, αντί να βρούμε τρόπους να ενώσουμε τις φωνές μας με τους υπόλοιπους, να προωθήσουμε παντού τις εικόνες από το αίσχος, να νοιώσουν κι άλλοι αυτό που θα τους έρθει στο μέλλον, να ενημερώσουμε και να δείξουμε τρόπους αντίστασης, δύναμης, ανυπακοής....

Είμαστε περιορισμένοι σε μια παράνοια όπου ένα κομμάτι του λαού προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως είναι κάτι το πολύ ιδιαίτερο, πως έχει κληρονομικό δικαίωμα στη δόξα, πως οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να θαυμάσουν ένα λαό, να υποκλιθούν μπροστά του, ακόμα κι αν αυτός δεν προσφέρει ούτε μια απόδειξη  για να κερδίσει αυτό το σεβασμό, κι από την άλλη έχουμε γεμίσει φουκαριάρηδες που μοιρολογάνε τι θα απογίνουν.....

Τι ντροπή. Είμαστε έλληνες ΚΑΙ άνθρωποι. Κι αν συνεχίσουμε να διαχωρίζουμε το ένα από το άλλο και να δίνουμε στο καθένα τη σημασία και τη σπουδαιότητα που μας συμφέρει, για προσωπικούς λόγους ο καθένας, παραποιόντας και τι σημαίνει ελληνικό πνεύμα και τι σημαίνει άνθρωπος στο σύνολο, σύντομα δεν θα είμαστε ούτε το ένα, ούτε το άλλο.

Οι σκλαβωμένοι τηλεθεατές περιμένουν σαν χάνοι, να ακούσουν τι θα πουν οι αποτυχημένοι ηγέτες για μια ακόμα απόφαση που θα πάρουν, που με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε ακόμα περισσότερες αποτυχίες και πιο οδυνηρές.  Τι περιμένουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι να ακούσουν? 

Είμαι περίεργη.... Μια ομολογία, ένα συγνώμη, μια ανακοίνωση που θα λέει πως από αύριο όλα θα είναι καλύτερα, ένα ψέμα, ένα παραμύθι, τι περιμένουν.... όταν όλα γύρω φωνάζουν το πόσο αποτυχημένοι ήταν όλοι οι σχεδιασμοί τους, τα  μνημόνια, οι πολιτικές λιτότητας και η καταπάτηση κάθε έννοια δημοκρατικότητας στην λήψη αποφάσεων, γιατί δεν υπήρχε περιθώριο να συζητηθεί κάτι που εξ αρχής ήταν ΕΝΤΕΛΩΣ ΛΑΘΟΣ. Οπότε είτε το επιβάλεις με το ζόρι ή αν θα το φέρεις για συζήτηση θα απορριφθεί εκτός κι αν όλοι είναι τελικά ανόητοι.... Τι περιμένουμε άραγε?...

Η κοινωνία μας δεν μπορεί πλέον να επιβιώσει και να βγει από τα αδιέξοδα με ΦΑΤΡΙΑΣΜΟΥΣ. Δεν υπάρχει ανάγκη να δημιουργήσουμε κι άλλες φατρίες, υπάρχει ανάγκη να δημιουργήσουμε ΠΑΡΕΕΣ. Παρέες ανθρώπων που μοιράζονται κοινά προβλήματα και κοινά όνειρα. 

Οι άνεργοι πρέπει να βρεθούν μεταξύ τους όχι με το κάλεσμα ενός ακόμα λαοπλάνου που θέλει να τους ενώσει υπό τη στέγη τους αλλά σαν ΣΥΝΤΡΟΦΙΕΣ που θα ψάξουν τη λύση μαζί. 

Οι νέοι που μοιράζονται τις ίδιες ανησυχίες,  δεν μπορούν να συνεχίσουν να επικοινωνούν ανώνυμα, μέσα από πληκτρολόγια και εικόνες πρέπει να συστηθούν μεταξύ τους να βρεθούν για ένα καφέ, μια βόλτα και να ΜΙΛΗΣΟΥΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΝ. 

Οι γονείς να ανταλλάξουν λύσεις για τα παιδιά τους, οι άρρωστοι για τα φάρμακά τους και τους γιατρούς τους, οι γέροι για τα προβλήματα τους, οι κακοπληρωμένοι για τον εξευτελισμό τους στο χώρο εργασίας. 

Όλα αυτά ΕΠΕΙΔΗ ΕΧΟΥΜΕ μάθει να τα διεκδικούμε ΥΠΟ ΤΗ ΣΤΕΓΗ κάποιου φωστηρα, καταντήσαμε ανίκανοι να κάνουμε το αυτονόητο. Δεν επικοινωνουμε μεταξύ μας εκτός ΚΙ ΑΝ ΕΝΑΣ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ, ΣΥΝΔΙΚΑΤΟ, ΣΩΜΑΤΕΙΟ, μας υποδείξει ΠΟΤΕ, ΠΩΣ και με ΠΟΙΟΥΣ επιτρέπεται να το κάνουμε. Τι υποδεικνύει το στρατόπεδο που ανήκουμε...

Και ιδού τα αποτελέσματα.Απολαύστε τα.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ »