Οι συνταγματάρχες κυβέρνησαν μια φορά. Η Ιστορία έδειξε πως δε χρειάζεται δεύτερη

Πολλά ακούγονται κατά καιρούς από την εποχή που η χώρα εισήλθε στο Μνημόνιο και η κοινωνία εξαθλιώθηκε για την περίπτωση ενός πραξικοπήματος.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που θα αντιμετώπιζαν θετικά μια τέτοια εξέλιξη, κάτι που δυστυχώς αποδεικνύει ότι η δημοκρατία μεταπολιτευτικά στη χώρα μας απέτυχε. Επίσης τα διάφορα σενάρια ανατροφοδοτήθηκαν από πρόσφατα ξένα δημοσιεύματα της Huffington Post γεγονός ιδιαίτερα ανησυχητικό αφού συνήθως οι ξένες δυνάμεις μας προετοιμάζουν για επερχόμενα γεγονότα μέσω της διοχέτευσης σεναρίων.

Βέβαια τα χρόνια άλλαξαν. Οι συνταγματάρχες απέκτησαν κομματική ταυτότητα. Ανήλθαν σε ανώτερες θέσεις ή επανήλθαν στο στράτευμα με την αλλαγή μιας κυβέρνησης. Η πολιτική εισχώρησε στο στρατό. Κακώς. Ο στρατός όμως δεν μπορεί να εισχωρήσει στην πολιτική. Ίσως γιατί αυτά τα δύο δεν μπορούν εύκολα να συμβαδίσουν.

Άλλωστε οι συνταγματάρχες είχαν ας το πούμε την “ευκαιρία” τους. Το μόνο για το οποίο μπορούν να υπερηφανεύονται είναι το λεγόμενο οικονομικό θαύμα της χούντας το οποίο όμως αποτέλεσε και τη συνέχεια μιας σωστής οικονομικής πολιτικής που είχε ξεκινήσει από τα χρόνια του Σπύρου Μαρκεζίνη στο τιμόνι της οικονομίας.

Τι προσέφερε λοιπόν η χούντα των συνταγματαρχών; Για να θυμηθούμε. Προσέφερε:

- άφθονο ξύλο σε όσους είχαν άλλη άποψη.

- κοριούς για παρακολουθήσεις

- διώξεις κατά δικαίων και αδίκων. Αν υφίστανται δίκαιοι σε τέτοιες συνθήκες.

Κι αν τα παραπάνω είναι “φυσιολογικά” για μια χούντα, ας δούμε μερικά ακόμη κατορθώματα των συνταγματαρχών:

- συνέχισαν να διατηρούν το άβατο του δημοσίου τομέα με αποτέλεσμα όταν παρέδωσαν τα σκήπτρα στους πολιτικούς να ακολουθήσει το πάρτυ που ακολούθησε

- τελικώς έκαναν ένα κίνημα όπως το ονόμασαν για να παραδώσουν την εξουσία σε αυτούς τους οποίους έδιωξαν κακήν κακώς και εξ αιτίας των οποίων υποτίθεται πως έκαναν την …επανάσταση και οι οποίοι έφεραν τη χώρα στην υποδούλωση και το Μνημόνιο.

Το χειρότερο όλων όμως είναι, και αυτό καταγράφθηκε στην ιστορία, ότι για αυτό τον επταετή φαύλο κύκλο, η πατρίδα μας πλήρωσε με άφθονο αίμα και εθνική ταπείνωση χάνοντας -κάκα τα ψέμματα- τη μισή Κύπρο, αφού οι συνταγματάρχες μολονότι στρατιωτικοί:

> απέτυχαν να διαχειριστούν σωστά τα γεγονότα της Κοφινού το Νοέμβριο του 1967 με αποτέλεσμα να συρθούν ταπεινωτικά στην απόσυρση της ενισχυμένης μεραρχίας η οποία διέθετε βαρύ οπλισμό και την οποία ένας μη πολιτικός, ο Γεώργιος Παπανδρέου ήσυχα και αθόρυβα εγκατέστηκε στην Κύπρο το 1964

> έχοντας αφήσει πια αμυντικά ξεβράκωτο το νησί και “τοις Αμερικανών ρήμασι χαζοπειθόμενοι” άνοιξαν την κερκόπορτα που χάρισε ουσιαστικά στην Τουρκία τη μισή Κύπρο με τις ορδές των προαιώνιων εχθρών μας να βιάζουν μανάδες, να ατιμάζουν κόρες, να ασελγούν σε άτομα με ειδικές ανάγκες, να εκτελούν ομαδικά και να εξαφανίζουν στα βάθη της Ανατολίας οικογενειάρχες και παλληκάρια καταδικάζοντάς τους σε μια ζωή ζωντανών νεκρών.

Επίσης κληροδότησαν στις Ε.Δ. το στίγμα εκείνης της εποχής ή το κόμπλεξ αν προτιμάτε ώστε όταν αυτές σε κρίσιμες εθνικές στιγμές π.χ. Ιμια, μπορούσαν, τελικά υποταγμένες σε ανθρωπάκια μετρίου αναστήματος θρηνούσαν τα θύματά τους.

Οι συνταγματάρχες λοιπόν κυβέρνησαν μια φορά. Δε χρειάζεται δεύτερη. Ο ρόλος τους είναι διαφορετικός αλλά εξ ίσου σημαντικός. Ίσως περισσότερο ειδικά σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία. Να διασφαλίσουν την ακεραιότητα της χώρας.

Αυτό που χρειάζεται είναι ο λαός να στείλει στο ιστορικό παρελθόν την πλειοψηφία της τρέχουσας πολιτικής άρχουσας τάξης μαζί με το κατεστημένο που τους συντηρεί.

Δεν μπορώ όμως να δεχθώ ότι μεγάλος μέρος του λαού (το 1/3 σύμφωνα με την Ελευθεροτυπία) νοσταλγεί μια χούντα. Δηλαδή ενήλικες να ομολογούν σε αυτήν εδώ τη χώρα ότι χρειάζονται μπαμπούλα για να προκόψουν και να κάνουν τα αυτονόητα.

Δεν το δέχομαι για τους Ελληνες αυτό.

Ναι δεν είναι εύκολο. Όμως ένα το χεληδόνι κι η Ανοιξη ακριβή, για να γυρίσει ο Ηλιος θέλει δουλειά πολλή!

του Στρατή Μαζίδη