Ο Τράγκας, ο «χαζούλης Γιαννάκης» κι ο ΣΥΡΙΖΑ

Παρακολουθώ ατάραχος τις εξελίξεις, διότι απλώς δεν πρόκειται για εξελίξεις.

Παρακολουθώ επίσης ατάραχος τις αντιδράσεις, διότι απλώς δεν πρόκειται για αντιδράσεις. 

Ο στόχος τώρα τελευταία ήταν ο Τράγκας και η εκπομπή του στον ΣΚΑΪ, όπου φιλοξένησε 4 νεοναζί επίσημους κι άλλους τόσους ανεπίσημους.

Μέχρι και οι δημοσιογράφοι της «Καθημερινής» βρήκαν ευκαιρία να καταγγείλουν τον Τράγκα δείχνοντας πόσο αντιφασίστες είναι. 

Μέχρι και η ΕΣΗΕΑ βρήκε ευκαιρία να δείξει ότι είναι δημοκρατική ένωση, καταγγέλλοντας τον Τράγκα. 

Αυτοί όμως είναι γνωστοί κι όλοι ξέρουμε το ρόλο που βαράνε.

Η αταραξία μου ενισχύθηκε όταν διαπίστωσα πόση σκόνη σηκώθηκε από απλούς ανθρώπους για την εκπομπή του Τράγκα. Δηλαδή, είναι δυνατόν τόσος κόσμος να βλέπει ακόμη τον Τράγκα στην τηλεόραση ή να τον ακούει στο ραδιόφωνο; 

Τον παρακολουθούν για να ενημερώνονται; 

Τώρα μαθαίνουν τον Τράγκα; 

Σε αυτό το σημείο είμαστε;

Βλέπουν Τράγκα, ΣΚΑΪ και ΜΕΓΚΑ για να ενημερώνονται ή έστω να θυμώνουν κι ύστερα να βρίζουν; 

Μα τότε το Σύστημα ακόμη κι αν δεν υπήρχε ο Τράγκας, το ΣΚΑΪ και το ΜΕΓΚΑ θα έπρεπε να τα ανακαλύψει για να κρατάει απασχολημένους τους «εξεγερμένους». 

Το Σύστημα αποδεικνύεται πανέξυπνο. 

Μ’ ένα σμπάρο, τρία τρυγόνια. 

Και καίει όσα μυαλά δεν είναι καμένα και εφοδιάζει με ηλίθια προπαγανδιστικά επιχειρήματα τους κολαούζους του και κρατά απασχολημένα τα θύματα των μνημονίων, κάνοντάς τους να θεωρούν ότι είναι εντάξει με τον εαυτό τους εφόσον βρίζουν τον Τράγκα.

Κι από την άλλη είναι η «ΑΥΓΗ» που έχει ανοίξει πόλεμο με τον Πρετεντέρη. 

Είναι κι αυτό μια εξέλιξη. Σοβαρή. 

Ο Πρετεντέρης από «χαζούλης Γιαννάκης» εξελίχθηκε σε επίσημο εχθρό της Αριστεράς, σε πολιτικό κεφάλαιο, σε κορυφαίο opinion maker κι έγινε στόχος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. 

Ούτε στα καλύτερα όνειρά του ο χαζούλης Γιαννάκης δε μπορούσε να φανταστεί τέτοια μεγαλεία. 

Πόσο λογικό, λοιπόν, θα ήταν να ταραχθώ από την απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να μην συμμετέχει ξανά στην εκπομπή του Πρετεντέρη; 

Πόσο να σε ταράξει μία γελοιότητα, από όποια πλευρά κι αν τη δεις;

Και μέσα σ’ όλα ήρθε και η Τρόικα να παίξει κι αυτή το ρόλο της εξέλιξης. Προσπαθεί κι αυτή να ταράξει τα ήρεμα νερά της ειδησεογραφίας. Να πείσει ότι κάτι γίνεται. Δεν επέτρεψε να συνενωθούν η Εθνική με την Eurobank. Ο κακός χαμός. Σχεδόν εθνικό παραλήρημα. Μόνο που δε βγήκαμε στους δρόμους να υπερασπιστούμε το δικαίωμα των λατρεμένων μας τραπεζών να διαχειριστούν  τις τύχες τους όπως εκείνες θέλουν. Για τις δικές μας τύχες, σιωπή. Η εθνική μας αξιοπρέπεια λαβώθηκε μέσω της προσβολής των τραπεζών.

Ναι, θέλει η Deutsche Bank να αγοράσει φτηνότερα τις ελληνικές τράπεζες και τα χαρτοφυλάκιά τους. Τώρα το μάθαμε; 

Αυτό δε λέμε τόσα χρόνια; 

Θέλει να αγοράσει τα κόκκινα δάνεια και να μαζέψει τα σπίτια των στεγαστικών δανείων που δεν εξυπηρετούνται. 

Τώρα το ανακαλύψαμε κι αυτό; 

Μαζί με το ρόλο του Τράγκα, του Πρετεντέρη, του ΜΕΓΚΑ και του ΣΚΑΪ;

Όμως όλα αυτά δεν είναι εξελίξεις. 

Όχι απλώς δεν είναι ραγδαίες εξελίξεις, αλλά ούτε καν σε slow motion. 

Πώς γίνεται να ταραζόμαστε; 

Μήπως τελικά μας αρέσει όλο αυτό; 

Μήπως είναι μια καλή δικαιολογία ότι διαρκώς βρισκόμαστε σε σοκ; 

Όταν, λέει, πέσεις σε κινούμενη άμμο είναι καλύτερα να μην αντιδράς και να χτυπιέσαι, γιατί θα σε ρουφήξει ακόμη πιο γρήγορα. Μήπως είμαστε σε αυτό το σημείο; Περιμένουμε γαλήνια να μας καταπιεί η άμμος κι απλώς, που και που, ρίχνουμε κάνα βρισίδι στον Τράγκα, στο ΜΕΓΚΑ, στον ΣΚΑΪ;

Μήπως πρέπει να το ξαναδούμε το θέμα από την αρχή; 

Ένα προς ένα πρόσωπο, μία προς μία κατάσταση; 

Μήπως μας αρέσει αυτό που ζούμε; 

Δε βρίσκω άλλη εξήγηση. Αν πίστευα ότι μας ραντίζουν, τότε θα είχα μια καλή δικαιολογία για να υποψιαστώ ότι μεταλλαχθήκαμε και χάσαμε το ένστικτο της αυτοσυντήρησής μας. Αρχέγονο ένστικτο μεν, αλλά προφανώς καταφέραμε να το καταργήσουμε κι αυτό. Διαφορετικά, δε μπορώ να κατανοήσω με ποιο τρόπο ακόμη ασχολούμαστε με τα όσα συμβαίνουν στην προανακριτική για τη λίστα Λαγκάρντ.

Αν αποφασίσαμε να αντιμετωπίσουμε ως είδηση αυτό το τσίρκο που στήθηκε από κάποιους, αλλά δίνει καθημερινές παραστάσεις με τη βοήθεια όλων όσων συμμετέχουν και νομιμοποιούν με την παρουσία τους αυτό το έκτρωμα, τότε εντάξει. 

Αν η συμμετοχή της Αριστεράς σε αυτή την παρωδία γίνεται ώστε στο μέλλον το θέμα να θεωρείται λήξαν με τον πλέον επίσημο και αδιαμφισβήτητο τρόπο, τότε ίσως και να μπορούσα να ταραχτώ. Όμως, δυστυχώς, ανάλογα δείγματα είχαν δοθεί και νωρίτερα, οπότε κατανάλωσα εκεί την ταραχή μου.

Τώρα, όσο οι εξελίξεις, δεν είναι εξελίξεις, αλλά απλώς υπογραφές που επισημοποιούν και οριστικοποιούν το τέλος, το «ευρώ πάση θυσία», τη θυσία των τηλεοπτικών «εξεγερμένων»,  ε πόσο πια να υποκριθώ τον ταραγμένο;

http://kartesios.com/?cat=28