Τόσο «πατριώτες» που νοσταλγούν τους προδότες...

Κυπριακή τραγωδία

Κάθε χρόνο, την 21η Απριλίου εμφανίζεται μια μερίδα κόσμου που νοσταλγεί πτυχές της χούντας. Ας ασχοληθούμεμε λίγο με εκείνους που υπερασπίζονται αυτή τη νοσταλγία. Ας δούμε δηλαδή τί υπερασπίζονται ως δήθεν επίτευγμα της χούντας.

Την “ασφάλεια” ας πούμε, λες και πριν τη χούντα ή και μετά από αυτήν θέριζε στην Ελλάδα η εγκληματικότητα. 

Την “ευημερία” λες και το βιοτικό επίπεδο επί χούντας για την πλειοψηφία ήταν ανώτερο από ό,τι μετά, τις δεκαετίες του '80 και του '90. 

Οι πιο αφελείς, ανιστόρητοι ή και ψεύτες τη “διαφάνεια”. Λες και δεν είναι γνωστό ότι ο παρασιτισμός, τα θαλασσοδάνεια έγιναν καθεστώς και επιστήμη επί ...

χούντας που δυστυχώς συνεχίστηκε και μεταπολιτευτικά. 

Πέρα όμως από αυτά ας κρίνουμε τη νοσταλγία της χούντας από τις βασικές ιδεολογικές αφετηρίες των υπερασπιστών και επιδόξων επανά-θεμελιωτών της δικτατορίας: πατριωτισμός και ελληνικότητα.

Αυτοί που νοσταλγούν λοιπόν τη χούντα, επικαλούμενοι τη δήθεν ασφάλεια, τη δήθεν ευημερία και τη δήθεν διαφάνεια είναι τόσο πατριώτες, ώστε βάζουν στο ζύγι αυτά τα υποτιθέμενα επιτεύγματα από τη μια και την προδοσία, τον τεμαχισμό της Κύπρου, τους θανάτους χιλιάδων και τον ακρωτηριασμό του Ελληνισμού από την άλλη και βρίσκουν τα πρώτα “ψευδοεπιτεύγματα” σημαντικότερα από την προδοσία της Κύπρου.

Τόσο πατριώτες, που θεωρούν για παράδειγμα αφόρητη προδοσία τα Ίμια- χωρίς να υπερασπίζομαι το χειρισμό που έγινε- αλλά η ανατροπή του Μακαρίου και το “καλοσωρίσατε” στον Αττίλα ανήκει σε ιστορικά “ατυχήματα”, που φτιασιδώνονται με μπόλικη συνωμοσιολογία. Σε ό,τι αφορά δεν την ελληνικότητα των εν λόγω στοιχείων ας δούμε, με ποιόν ακριβώς ελληνισμό τάσσονται; με αυτόν τον ελληνισμό που εξελισσόμενος, αναμειγνυόμενος με ξένες επιρροές και διατηρώντας δημοκρατικές, λαϊκές ρίζες μπόρεσε να ανθίσει και να επιβιώσει στο διάβα των χιλιετιών; όχι βέβαια.

Είναι με το τμήμα του ελληνισμού που ιστορικά ηττήθηκε, διότι έμεινε στατικό, αμετακίνητο, συρρικνούμενο. Δεν είναι τυχαίο ότι η Χρυσή Αυγή εκθειάζει το σπαρτιατικό πρότυπο, αποκρύπτοντας ότι αρχαία Σπάρτη ηττήθηκε υπό το βάρος της επιδίωξης της καθαρότητας, ότι δηλαδή υπέστη την πλέον στρατηγική ήττα που μπορεί να υποφέρει ένας πολιτισμός.

Κάθε χρόνο, οι νοσταλγοί της 21ης Απριλίου μας θυμίζουν τρία πράγματα: την ανοησία, την έλλειψη ιστορικής γνώσης και κυρίως το χυδαίο αντιπατριωτισμό, την ψευτό- εθνικοφροσύνη. Αυτός ο “πατριωτισμός”, αυτή η “ελληνικότητα” να μας λείπει. Αρκετές ήττες και ακρωτηριασμούς έχουν προκαλέσει στον Ελληνισμό μέχρι σήμερα.

πηγη