Στο μετρό του Συντάγματος, οι μακέτες του αρχιτεκτονικού διαγωνισμού Rethink Athens, που στόχο έχει να αναμορφώσει γρήγορα την οδό Πανεπιστημίου, δίνουν μια αισιόδοξη οπτική. Μπορεί να γεννηθεί μια νησίδα αστικής ζωής ανάμεσα σε ψηλά κτίρια, εκεί όπου έχουμε συνηθίσει να εκτονώνονται οι κοινωνικές εκρήξεις;
Είναι βέβαιο, απαντούν οι αρχιτέκτονες πίσω από τις μακέτες με δενδράκια, παγκάκια, φιλικά πλακόστρωτα, που υπαινίσσονται έναν εφικτό μικρό παράδεισο.
Αλλά όταν αφήσεις τις μακέτες και βγεις στον καθαρό αέρα, κέντρο - καράκεντρο, θα βρεις μια άσχημη πλακόστρωτη πλατεία, επαίτες που για να συγκινήσουν τονίζουν ότι είναι Ελληνες (απίστευτο;), ένα λερό γεμάτο σκουπίδια σιντριβάνι...
Τα μάρμαρα στις εισόδους του μετρό είναι σπασμένα, έχουν χρησιμοποιηθεί ως πολεμοφόδια. Οι τράπεζες κατεβάζουν ρολά τις ώρες που δεν λειτουργούν και τα βράδια δύσκολα βρίσκεις ΑΤΜ αν χρειαστείς μετρητά. Μηχανάκια ανενόχλητα πηγαίνουν ανάποδα στον λεωφορειόδρομο και περνούν ανάμεσά σου στα, γεμάτα λακκούβες, πεζοδρόμια.
Δεν είναι άσχημη η Πανεπιστημίου, αλλά μοιάζει παρατημένη. Και την αισθάνεσαι ακόμα πιο παρατημένη όταν, περπατώντας λίγα μέτρα προς την Ομόνοια, φτάνεις στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, εκεί όπου στο όνομα της έκφρασης της όποιας ιδεολογίας του δικαιούται κάθε ιδεολόγος να ρημάζει με εξωφρενικά άσχημα και, μερικές φορές, χυδαία γκραφίτι τους τοίχους της περίφημης Αθηναϊκής Τριλογίας, των «τριών ναών της μάθησης», του Πανεπιστημίου, της Ακαδημίας και της Εθνικής Βιβλιοθήκης.
Αν ξέρεις την Αθήνα, συνήθως δεν κατηφορίζεις προς την Ομόνοια. Κι αν δεν πας στα αστικά λεωφορεία, αποφεύγεις και την Ακαδημίας, μπροστά από το Πνευματικό Κέντρο, πλάι στη Νομική Σχολή, συνωστίζονται ναρκομανείς και βαποράκια, δεν θέλεις να ξέρεις - εδώ δεν θέλει να ξέρει η Πολιτεία. Προτιμάς την Κοραή, με εμφανή ακόμα τα τραύματα από τους εμπρησμούς του περσινού Φεβρουαρίου. Στη Σταδίου, κουφάρι ακόμα, το καμένο Αττικόν. Δεν ξαναχτίζεται εύκολα ένας τέτοιος κινηματογράφος. Αλλά το κουφάρι ενός κτιρίου στο κέντρο δεν παύει να είναι ένα κενό. Ακόμα ένας λόγος να φεύγεις.
Σε αυτό το σημείο έγκειται και η ήττα της Αθήνας. Είναι μια πόλη που φτιάχτηκε για να φεύγεις απ' αυτήν. Οι κάτοικοί της δεν την κατάλαβαν σαν αστικό ιστό, μετέφεραν σε αυτήν τα χωριά τους. Κι οι προσπάθειες που έγιναν να ζωντανέψει το κέντρο από μια γενιά που ορκιζόταν στην urban κουλτούρα χάθηκαν όλες μετά τη μετατροπή του σε θέατρο διεκδίκησης διαφόρων πραγμάτων, αλλά όχι της ίδιας της πόλης.
Που γίνεται απλό πέρασμα - όσο είσαι αντισυμβατικός.
Μετά, ακολουθείς τις τάσεις.
Κι οι τάσεις είναι δύο. Οσοι δύνανται την ψάχνουν στα προάστια, χωριά πολυτελείας με την πόλη πολύ κοντά. Οσοι δεν δύνανται ονειρεύονται την επιστροφή στο χωριό. Είναι κι αυτή μια κάποια λύσις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υβριστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται...Επίσης χρησιμοποιήστε ελληνική γραφή για να αναρτηθούν τα σχόλιά σας.