αλεπού του Ολύμπου: Περὶ …ναζιστικῶν χαιρετισμῶν κι ἄλλων ...

Περὶ ...ναζιστικῶν χαιρετισμῶν κι ἄλλων ἀνοησιῶν.17

Πρὶν ξεκινήσω, μία λεπτομέρεια. Ὁ Ἑρμῆς, σὲ πιὸ σύγχρονο ἐκδοχή, ἀποδυναμώνει αὐτὴν τὴν εἰκόνα ποὺ λαμβάνουμε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ἱστορίας. Ὅμως δὲν τὴν ἀκυρώνει!!!

Τελικῶς μᾶς ἔχουν μεταμορφώσῃ σὲ κουμπαράδες συλλογῆς ἀχρήστων καὶ πλαστῶν, ἤ ἄλλως κιβδήλων, νομισμάτων. Τενεκέδες κατ’ οὐσίαν γίναμε, μαντρωμένοι ὅμως θαυμάσια… Μὴν καὶ ξεφύγουμε λίγο, διότι πάει, τὸν χάσαμε τὸν …κουμπαρᾶ!
Σήμερα λοιπὸν θὰ καταπιαστῶ λίγο μὲ τὸν «ναζιστικὸ» χαιρετισμό, ἀλλὰ πολὺ μὲ τὸ τὶ κρύβει καὶ ἰδίως μὲ τὸ τὶ πρέπει ἐμεῖς νὰ κάνουμε γιὰ κάποια πράγματα.
Κατ΄ ἀρχήν, δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ ἄνθρωπος στὸν πλανήτη μας ποὺ νὰ πιστεύῃ πὼς δίχως τὸν Ἥλιο μας δύναται νὰ ὑπάρξῃ ζωή. Δῆλα δὴ δὲν νομίζω νὰ ὑπάρχῃ κάποιος ποὺ νὰ πιστεύῃ πὼς μποροῦμε νὰ ἐπιβιώσουμε δίχως τὴν παρουσία τοῦ Ἡλίου.
Ὁ Ἥλιος μας ὅμως, εἶτε τοῦ ζητήσουμε ἐνέργεια, εἶτε ὄχι, θὰ εἶναι ἐκεῖ καὶ θὰ μᾶς τὴν προσφέρῃ ἁπλόχερα.
Αὐτὸ ὅμως δὲν σημαίνει πὼς δὲν μποροῦμε νὰ τὴν ζητήσουμε, ἰδιαιτέρως σὲ στιγμὲς ποὺ τὴν χρειαζόμαστε. Καὶ μᾶς τὴν δίδει ἀκόμη πιὸ πλουσιοπάροχα. Σᾶς διαβεβαιῶ!
Αὐτὸ τὸ διεπίστωσα ὅταν ..
κάποτε εἶχα λάβει μέρος σὲ κάποια σεμινάρια αὐτογνωσίας, ποὺ μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, οἱ συμμετέχοντες, ἤλθαμε σὲ ἐπαφὴ καὶ μὲ τὴν γιόγκα. Μία συνήθως ἄγνωστη ἄσκησις, γιὰ τὸν δυτικὸ πολιτισμό μας, ἀλλὰ πάρα πολὺ χρήσιμη. (Καὶ δὲν ἔχει νὰ κάνῃ μὲ θρησκεῖες ἤ μὲ κοσμοθεωρήσεις. Σκέτο ἄσκησις!!!)
Τότε λοιπόν, μέσα στὰ πολλὰ ποὺ ἔμαθα, ἦταν καὶ ἡ «πρόσληψις» τῆς ἐνεργείας ὅποτε κι ὅταν τὸ χρειαζόμουν, μὲ κινήσεις συγκεκριμένες, μερικὲς ἐκ τῶν ὁποίων μαρτυροῦν τὰ χέρια καὶ τὰ σώματα τῶν παρακάτω εἰκόνων:

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἄνθρωποι λοιπόν, τὸ μόνον ποὺ κάνουν, εἶναι νὰ ἀναπληρώνουν τὶς ἐνεργειακές τους ἐλλείψεις. Αὐτὸ μποροῦν νὰ τὸ διαπιστώσουν ἀκόμη καὶ οἱ πλέον ἠλίθιοι. Εἶναι ἀσκήσεις, συγκεκριμένες, τὶς ὁποῖες κάποιοι λαοὶ τὶς χρησιμοποιοῦν οὔτως ἤ ἄλλως, πρὸ κειμένου νὰ μποροῦν νὰ διαβιώσουν μὲ τὶς δυνατὸν λιγότερες ἐνεργειακὲς ἀνάγκες. Πιστευτὸ ἤ μή, δουλεύει. Τὸ ἔχω διαπιστώσῃ ἀπὸ προσωπικὰ βιώματα.
Ἐὰν ὅμως παρατηρήσουμε κάπως καλλίτερα τὶς παραπάνω εἰκόνες, θὰ διαπιστώσουμε πὼς ἄλλοτε ἡ παλάμη ἔχει «μέτωπο» πρὸς τὰ ἐπάνω κι ἄλλοτε πρὸς τὰ κάτω. Ὅλα αὐτά, γιὰ κάποιον ποὺ κάνει γιόγκα, εἶναι γνωστά.
Τί ἀκριβῶς ὅμως συμβολίζει ὅλο αὐτό; Πῶς ἐρμηνεύεται καί σέ τί μᾶς ἀφορᾶ;
Αὐτὸ ποὺ ἀντιλαμβάνομαι εἶναι πὼς ὅταν ἡ παλάμη στρέφεται πρὸς τὰ ἐπάνω, τότε γίνεται καλλίτερη λήψις κι ὅταν στρέφεται πρὸς τὰ κάτω καλλιτέρα γείωσις καὶ ἀποφόρτισις. Ἤ, ὅσον ἀφορᾷ σὲ χέρι τεντωμένο, πρὸς τρίτους, προσφορὰ τῆς ἐνεργείας σὲ συγκεκριμένο στόχο.
Μήπως δῆλα δή κάτι σάν κι αὐτό, πού κάνει ὁ Ἀκενατόν:

Τί ἀκριβῶς φέρεται νά κάνῃ ὁ Ἀκενατόν; Νά χαιρετᾷ τόν Ἥλιο; Μόνον; Σοβαρά;
Ὁ Ἀκενατὸν μὲ τὸ ἕνα χέρι λαμβάνει ἐνέργεια καὶ μὲ τὸ ἄλλο τὴν προσφέρει. Ὅ,τι ἀκριβῶς κάνουν καὶ οἱ φίλοι μας στὶς πρῶτες φωτογραφίες. Ὅ,τι δῆλα δὴ κάνει ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν σὲ αὐτὸν τὸν πλανήτη.
Λαμβάνει ἐνέργεια κι ἐὰν θεωρῇ ἑαυτὸν θεό, τότε καλεῖται νὰ γίνῃ μετατροπέας, μεταφορέας, ἐνδιάμεσος, δέκτης καὶ πομπὸς πρὸ κειμένου νὰ τὴν διαμοιράσῃ.
Ὑπάρχει μήπως κάτι πού δέν ἔχουμε καταλάβῃ;
Μήπως ἀπό τότε πού ἄρχισε νά καταπέφτῃ ἡ ἔννοια τοῦ θεοῦ-παντοκράτορος, πασᾶ, ἄρχοντος, αὐτοκράτορος, βασιλέως, μονάρχου ὁ ἄνθρωπος σιγά σιγά ἀναγνωρίζῃ τήν ἱκανότητά του νά προσλαμβάνῃ αὐτήν τήν ἐνέργεια μόνος του; Μήπως τελικῶς ἡ γιόγκα ἁπλῶς καταργεῖ τούς ἐνδιαμέσους; Μήπως δῆλα δή ὁ Ἕλλην εἶχε μάθῃ νά κάνῃ αὐτό:
ἀπό ἀρχαιοτάτων ἐτῶν μόνος του; Καί μήπως οἱ Κένταυροι, οἱ ἰατροί του καί οἱ θεραπευτές του ἦταν ἁπλῶς οἱ ἐνεργειακοί ἐνδιάμεσοι πρό κειμένου νά βοηθήσουν τούς ἀνθρώπους, πού γιά κάποιον λόγο εἶχαν χάσῃ βασικές τους ἱκανότητες, νά ἀποκαταστήσουν τήν ὑγεία τους;
Στὴν πρώτη φωτογραφία δὲν φαίνεται καὶ τόσο καθαρὰ αὐτὸ ποὺ ἰσχυρίζομαι, ἀλλὰ στὴν δευτέρα φαίνεται ξεκάθαρα. Ὁ ἰατρὸς προσφέρει διὰ μέσου τῆς χείρας του. Στὴν τρίτη φωτογραφία εἶναι πασιφανές.
Ἄς ἐπιστρέψουμε ὅμως γιὰ λίγο στὴν Αἴγυπτο.
Τί βλέπουμε νά κάνῃ ὁ Ὄσιρις μέ τήν παρέα του;

Μήπως αὐτό πού σήμερα μᾶς παρουσιάζει ἡ γιόγκα, παρέα μέ τά σιάτσου καί τίς λοιπές ἀνατατολίτικες ἐναλλακτικές θεραπεῖες, δέν εἶναι τίποτα περισσότερο ἀπό τήν ἄμεσο λήψι ἐνεργείας; Ἤ ἀκόμη καί τήν ἄμεσο παροχή ἐνεργείας; Μήπως δῆλα δή ἡ Ἴσις καί ὁ Ὧρος λαμβάνουν ἐνέργεια, ὅπως ἀκριβῶς λαμβάνουν οἱ χρῆστες τῆς γιόγκα, ἀπό τόν Ἤλιο, πού στήν συγκεκριμένη περίπτωσιν εἶναι ὁ Ὄσιρις;
Καί τελικῶς, μήπως αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ κίνησις ἐκφράζεται καί μέσα ἀπό τήν θεραπεία;
Δῆλα δή, ἦταν ὁ Ὄσιρις, καθῶς ἐπίσης καί κάθε θεότης αἰγυπτιακή, παρέα μέ τούς Φαραῶ ἐνδιάμεσος πομπός ἐνεργείας γιά τόν ἄνθρωπο;
Ναί, τώρα πιὰ τὸ πιστεύω. Ἱδίως μετὰ τὶς προσωπικές μου ἐμπειρίες. Ἀλλὰ τὸ τὶ πιστεύω ἐγώ, δὲν ἔχει καμμίαν σημασία. Σημασία ἔχει τὸ τελετουργικό. Δῆλα δὴ ὁ λόγος ποὺ κρυβόταν πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν στάσι τῶν χεριῶν.
Καὶ πίσω ἀπὸ αὐτὴν τὴν στάσι τῶν χεριῶν κρύβεται ἕνας μετατροπέας, ἤ μεταφορέας, ἤ σκέτο δέκτης-πομπός.
Μήπως ἀκριβῶς τό ἴδιο κάνει ὁ Δίας (ἤ ὁ Ποσειδῶν) ἐδῶ:

Ναί, θὰ μοῦ πεῖτε πὼς κάτι φαίνεται νὰ κρατᾷ ἤ νὰ πετᾷ ὁ Δίας (ἤ ὁ Ποσειδῶν).
Ἴσως… Άλλὰ τὸ χέρι εἶναι ἔτσι ἁπλωμένο πρὸ κειμένου καὶ νὰ δίδῃ. Σκέτο.
Τί διαφορές λοιπόν βλέπουμε σέ αὐτές τίς εἰκόνες;

Καμμία; Λᾶθος. Ὑπάρχουν πάρα πολλές.
Ὄχι στὸν χαιρετισμό. Ἀκριβῶς ἴδιος εἶναι. Στὶς γνώσεις, στὴν ἀντίληψι καὶ στὸ τὶ ἀκριβῶς πρεσβεύει γιὰ τὸν καθ’ ἕναν ἀπὸ αὐτοὺς αὐτὸς ὁ χαιρετισμός.
Ἀφῆστε δὲ ποὺ ὁ Χίτλερ ἦταν λάτρης καὶ θαυμαστὴς τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ καταληστεύσῃ σύμβολα μὲ τὴν μεγαλυτέρα ἔως σήμερα ἀνηθικότητα, ἀπὸ πολλοὺς προκατόχους του. (Ὄχι ἀντικείμενα, σύμβολα!!!)
Τὶ τετραγάμμες, τὶς χαιρετισμούς, τὶ λόγους, ἰδέες, σκέψεις, στόχους…. Γενικῶς, ἄν καὶ οὐδεμίαν σχέσιν διατηροῦσε μὲ τὸ πραγματικὸ Ἑλληνικὸ πνεῦμα, καθ’ ὅ,τι ἀπολύτως βάρβαρος, ὅσα τὸν βόλευαν καὶ τὸν ἐξυπηρετοῦσαν τὰ οἰκειοποιήθηκε. Ἀποτέλεσμα βέβαια αὐτοῦ εἶναι ἡ δική μας σήμερα ἄρνησις νὰ ἀποδεκτοῦμε, νὰ σεβαστοῦμε καὶ νὰ διεκδικήσουμε τὰ σύμβολά μας ὡς δικά μας.
Ὁ Μουσολίνι πάλι εἶχε τὸν Καίσαρα στὸ παρελθόν του. Εἶχε τέλος πάντων κάποιαν ἱστορικὴ δικαιολογία. Ὁ Χίτλερ δὲν εἶχε καμμία. Ἁπλῶς ἔκλεψε!!!
Ποιά εἶναι λοιπόν ἡ διαφορά πού φαίνεται πολύ εὔκολα στίς παραπάνω φωτογραφίες;
Μήπως εἶναι ἡ παιδεία; Μήπως εἶναι ἡ ἐπίγνωσις; Μήπως εἶναι ἡ ἀντίληψις-ἤ ἡ ἀπουσία της- πώς αὐτή ἡ κίνησις δηλώνει μεταφορά ἐνεργείας καί μόνον;
Ἄς δοῦμε ὅμως καὶ κάποιες ἀκόμη φωτογραφίες.
Ποιές οἱ διαφορές τους;

Θὰ σᾶς πῶς τὴν πρώτη, καὶ ἴσως σημαντικοτέρα διαφορά.
Ὅσο πιὸ τεντωμένο εἶναι τὸ χέρι, τόσο πιὸ ἠλίθιος αὐτὸς ποὺ τὸ τεντώνει.
Τὸ χέρι πρέπει νὰ εἶναι χαλαρό. Πολὺ χαλαρό. Βλέπετε κάτι τέτοιο ἐσεῖς; Ἐγὼ βλέπω σὲ κάθε φωτογραφία καὶ πιὸ παθιασμένους, ἀλλὰ σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων ἱκανοὺς νὰ συνειδητοποιήσουν τὰ ὅσα κατέγραψα παραπάνω.
Ὄχι, μὴν σκιάζεστε συν-Ἕλληνες. Δὲν εἶναι κακὸς ὁ χαιρετισμός. Ἀφῆστε δὲ ποὺ εἶναι πανάρχαιος, Ἑλληνικός ἤ αἰγυπτιακὸς ἤ ἀκόμη καὶ …παγκόσμιος!!!(κατὰ πῶς πιστεύω…!!!)
Δηλώνει τὴν προσπάθεια, τὴν θέλησι καὶ κάποιες φορές, ὅταν αὐτὸ γίνεται συνειδητῶς, τὴν μεταφορὰ ἐνεργείας. Μόνον.
Βέβαια ἡ ἀμορφωσιά μας, ἡ ἀπαιδεία μας, ἡ παραπληροφόρησίς μας, ἀφ΄ ἑνὸς μᾶς κάνουν νὰ ξεχνᾶμε τὴν δική μας ἱστορικῶςἐπιβεβαιωμένη σχέσι μαζύ του κι ἀφ΄ ἑτέρου τὴν καταχρηστικότητα ποὺ ἀσκοῦν ὅλοι αὐτοί, ποὺ ἄν καὶ δὲν γνωρίζουν, ἐξακολουθῶντας νὰ τὸν χρησιμοποιοῦν. Ἡχρήσις εἶναι παγκόσμιος καὶ κακῶς συνδεδεμένη μὲ τὰ ὑπανθρωπίδια.
Κι ἐδῶ ἔχω μία μεγάλη ἀπορία. Ἀν τὶ νὰ ΑΠΑΙΤΗΣΟΥΜΕ ἀπὸ κάθε ἠλίθιο νὰ παύσῃ τὴν χρήσι του, ἐμεῖς ἀκυρώνουμε τὴν σχέσι μας μαζύ του. Ἀν τὶ νὰ κάνουμε αὐτὸν τὸν χαιρετισμὸ πρώτη μας καὶ κυρία καθημερινότητά μας, ἐμεῖς τὸν ἀποποιούμαστε. Εἴμαστε ἤ ὄχι συνεργοί καί συνένοχοι; Ἤ μήπως Παπούα;
Αὐτὸ ποὺ γνωρίζω ἐπίσης εἶναι ὅ,τι οἱ Ἕλληνες οὐδέποτε ἐπροσκύνησαν θεούς. (Συζητᾶμε μόνον γιὰ Ἕλληνες!!! Νὰ τὸ θυμόμαστε!) «Οὔκ εἴθισται τοῖς Ἕλλησι προσκυνέειν.»
Θεούς, βασιλιάδες, πασᾶδες ἐπροσκύνησαν οἱ ἀνατολικοὶ καὶ θεσμοθέτησαν ὅσοι προσεπάθησαν νὰ ἐπιβάλλουν ἀνατολικῆς θεωρήσεως αὐτοκρατορίες. Αὐτὸ κάποτε, ὡς στάσι ζωῆς μᾶς τὸ ἐπέβαλλαν. Ὅμως, ἀπὸ ἀρχαιοτάτων ἐτῶν, κι ἔως τὴν ἐπιβολὴ τοῦ χριστιανισμοῦ, οἱ Ἕλληνες ὀρθοὶ στοὺς θεούς τους ὁμιλοῦσαν.
Οἱ Ἕλληνες στοὺς θεούς τους, κατὰ τὸν Καζαντζάκη πάντα, ὀρθοὶ ὀμιλοῦσαν. (Γονιδιακή μνήμη;)

Πῶς ὅμως ὁμιλεῖς σέ κάποιον θεό ὀρθός; Πῶς ἐπικοινωνεῖς μαζύ του; Μήπως χρησιμοποιεῖς κάτι ἀπό αὐτό πού ὁ Ὧρος καί ἡ Ἴσις μᾶς παρουσιάζουν στήν παραπάνω εἰκόνα; Μήπως δῆλα δή ἕνα μέσον ἐπικοινωνίας παραμένει τό χέρι;

Ἐπεὶ δὴ τὰ ὅσα γλύτωσαν ἀπὸ τὶς καταστροφὲς τῶν βαρβάρων καὶ τῶν φανατικῶν εἶναι ἀπὸ ἐλάχιστα ἔως ἀνύπαρκτα, θὰ σταθῶ μόνον σὲ ἐλάχιστες εἰκόνες ποὺ διεσώθησαν ἀπὸ τὴν μήνι τῶν ὑπανθρωπιδίων. Παρατηρῆστε καλὰ τὰ ὅσα σᾶς παρουσίασα. Εἶναι ἐλάχιστα μέν, σοβαρότατα δέ. Σκεφθεῖτε καὶ ἀναζητῆστε. μὲ τὴν σειρά σας νέες πληροφορίες. Πάντως σὲ καμμίαν τῶν περιπτώσεων δὲν πρέπει νὰ ἀφήσουμε σὲ ἠλιθίους καὶ ὑπανθρώπους κάτι ποὺ μᾶς ἀνήκει.
Καὶ νὰ θυμόμαστε πάντα:

«Οὔκ εἴθισται τοῖς Ἕλλησι προσκυνέειν.» Οἱ Ἕλληνες μποροῦν καὶ δίχως τοὺς ἐνδιαμέσους. Πάντα μποροῦσαν.

Κάτι τελευταῖο.
Τὸν Μεταξᾶ τὸν θαυμάζω σὲ πάρα πολλά. Ἀλλὰ ἔχω κι ἄλλα, γιὰ τὰ ὁποῖα δὲν τὸν θαυμάζω. Αὐτὸς ὁ χαιρετισμός, ἄν κι ἑλληνικός, συνεδέθῃ μὲ κάτι ἄλλο. Κατ’ ἐμὲ ὄφειλε νὰ τὸν «καθαρίσῃ». Δὲν τὸ ἔκανε. Ἴσως νὰ μὴν τὸ σκέφθηκε. Σήμερα ὅμως πράγματι πληρώνουμε λάθη πολλά. Πάρα πολλά.
Πάντως ἐγὼ στὸ πτυχίο μου ὁρκίστηκα μὲ τὸ χέρι ἁπλωμένο, δίχως νὰ ἔχω κατὰ νοῦ κάποιον ἀπὸ τοὺς παραπάνω ῥεμπεσκέδες.
Φιλονόη.