Το διαπράξαμε κι αυτό: Αναγνωρίσαμε ουσιαστικά το Κοσσυφοπέδιο...

Μετά από 14 χρόνια από τη στιγμή που άρχισε ο βομβαρδισμός της Σερβίας, προκειμένου -μεταξύ πολλών άλλων- να δημιουργηθεί και το προτεκτοράτο του Κοσσυφοπεδίου, η Ελλάδα έκανε ένα ακόμη σημαντικό βήμα -μετά την αναγνώριση των διαβατηρίων του- δεχόμενη την ίδρυση Γραφείου Εμπορικών Υποθέσεων.

Παρόλο που το Κοσσυφοπέδιο δεν έχει αναγνωριστεί από την Ελλάδα ως ανεξάρτητο κράτος, ο υπουργός Εξωτερικών κ. Δ. Αβραμόπουλος και ο «υπουργός Εξωτερικών» του Κοσσυφοπεδίου κ. Ενβέρ Χοτζάι, συναντήθηκαν στην Αθήνα και ανακοίνωσαν ουσιαστικά την σύναψη διπλωματικών σχέσεων.

Ο κ. Χοτζάι, από την πλευρά του, εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για τη συνάντηση και εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του προς τον ελληνικό λαό για την υποστήριξή του προς το Κοσσυφοπέδιό στο παρελθόν και την βοήθεια των Ελλήνων στρατιωτικών, δημοσίων υπαλλήλων κ.λπ. στην οικοδόμηση ενός σύγχρονου Κοσσυφοπεδίου, ενώ εξέφρασε την επιθυμία για μεγαλύτερη συνεργασία.

Όσον αφορά το δεύτερο σκέλος, η βοήθεια είναι πράγματι σημαντική, την στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα οικονομικά αιμορραγεί. Αλλά ως προς το πρώτο -την υποστήριξη της Ελλάδας στο παρελθόν- προφανώς ειπώθηκε εν είδει αστεϊσμού. 

Σύμπας ο πολιτικός κόσμος, από την άκρα Αριστερά ως την άκρα Δεξιά, ένιωσε τον κίνδυνο για την χώρα από την απόσπαση του...

Κοσσυφοπεδίου εκ της Σερβίας (εξαιρουμένων των κ.κ. Μάνου, Ανδριανόπουλου και ομοίων, που δεν νομίζω να εκπροσωπούν σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού).

Και είναι φυσικό να απουσίαζε τέτοια υποστήριξη, επειδή με την δημιουργία ενός νέου κράτους στα Βαλκάνια, αφενός ανατρεπόταν η Συμφωνία του Ελσίνκι του 1972, περί μη αλλαγής των υπαρχόντων συνόρων, αφετέρου πρόκειται για δυναμίτιδα έτοιμη να ανατινάξει και την Ελλάδα. Γι’ αυτό και δεν αναγνωρίσαμε το Κοσσυφοπέδιο, ομού με χώρες που ενδεχομένως να αντιμετωπίσουν το ίδιο πρόβλημα (Ρωσία, Ισπανία, Ρουμανία, Κύπρο).

Αν δηλαδή, αναγνωρισθεί από το διεθνές δίκαιο η δυνατότητα σε μια περιοχή κράτους να αποσπαστεί από αυτό, επειδή το ζητά η πλειοψηφία των πολιτών, τότε ανοίγεται ο ασκός του Αιόλου. Γι’ αυτό και φρόντισαν οι ισχυροί να δηλώσουν ότι η περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου δεν δημιουργεί προηγούμενο επί του οποίου να υπάρξει μίμηση.

Θα μπορούσε δηλαδή, με το ίδιο επιχείρημα που αποσπάστηκε το Κοσσυφοπέδιο να αιτηθεί και η απόσπαση της Θράκης ή μέρους της, όπου οι μουσουλμάνοι αποτελούν την πλειοψηφία. Αν δε απομακρυνθεί μέρος του ελληνικού στρατού από την περιοχή, τότε οι χριστιανοί θα αποτελούν την μειοψηφία. Το ίδιο για τα Κατεχόμενα της Κύπρου, για τους Βάσκους και Καταλανούς -μέχρι στιγμής- στην Ισπανία, για τους Μολδαβούς της Ρουμανίας -που γειτνιάζουν με το κράτος της Μολδαβίας- και φυσικά για τους Τσετσένους και πολλούς άλλους στη Ρωσία.

Αναγνωρίζοντας όμως η Ελλάδα με την χθεσινή πράξη, άτυπα μεν αλλά ουσιαστικά, την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, παρέχει επιχειρήματα σε όσους -μετά από λίγα χρόνια, και λόγω υπογεννητικότητας των χριστιανών Ελλήνων- θα απαιτήσουν να σεβαστεί η χώρα μας την υπογραφή της και να πράξει όπως και στο Κοσσυφοπέδιο.Φαίνεται, πως στο Κατάρ, πολλά άλλα απ’ όσα είχαμε φοβηθεί, συζητήθηκαν. Επειδή έρχονται τα «μαντάτα» το ένα μετά το άλλο.

Να σημειώσω φυσικά, ότι δεν λαμβάνω καν υπόψη την δυσαρέσκεια της Σερβίας, όχι μόνον επειδή πρόκειται περί μύθου της «ιστορικής φιλίας μας», ούτε επειδή η Σερβία ήταν εκ των πρώτων που αναγνώρισε τα Σκόπια ως «Μακεδονία», αλλά και διότι οι ίδιοι οι Σέρβοι εγκαταλείπουν σιγά-σιγά την ιδέα ότι το Κοσσυφοπέδιο τους ανήκει. Μόλις προ δύο ημερών, ο πρωθυπουργός της Σερβίας κ. Ίβιτσα Ντάτσιτς είπε πως «επί δέκα χρόνια λέγονταν ψέματα ότι το Κόσοβο είναι σερβικό και ότι αυτό είναι διακηρυγμένο στο Σύνταγμα».

Άλλωστε γίνονται παρασκηνιακές συζητήσεις για ανταλλαγή εδαφών (η κοιλάδα του Πρέσεβο στο Κοσσυφοπέδιο και ο σερβικός τομέας του Κοσσυφοπεδίου στη Σερβία). Το θέμα θα μας απασχολήσει και άλλη φορά, απλώς μόνον, πολύ θα ήθελα να πληροφορηθώ, αν ο κ. Αβραμόπουλος εξήγησε στον «υπουργό» του Κοσσυφοπεδίου, πως η χώρα του έχει ελληνικό όνομα, ως «πεδιάδα των κοτσυφιών». Έτσι για την ιστορία, και να μη ξεχνάμε.

Ο Μακεδών