Ήλπιζες τι; Πως ο αγώνας θαν΄ εύκολος;

Ακούμε: δε θέλεις πια να δουλέψεις μαζί μας.

Γονάτισες, δε μπορείς άλλο να τρέχεις.

Κουράστηκες, δε μπορείς πια να μαθαίνεις καινούργια.

Ξόφλησες: Κανείς δε μπορεί να σου ζητήσει να κάνεις πια

 τίποτα.


Μάθε λοιπόν:
εμείς το ζητάμε.

Σαν κουραστείς κι αποκοιμηθείς κανείς δε θα σε ξυπνήσει 

πια να πει:


σήκω το φαΐ είναι έτοιμο.

Γιατί να υπάρχει έτοιμο φαΐ;


Σαν δεν μπορείς άλλο να τρέχεις,θα μείνεις ξαπλωμένος.


Κανείς δε θα σε ψάξει για να πει: 

“έγινε επανάσταση, τα εργοστάσια σε περιμένουν”.



Γιατί να ’χει γίνει επανάσταση;

Όταν πεθάνεις θα σε θάψουν,είτε φταις που πέθανες, 

είτε όχι.



Λες: πολύν καιρό αγωνίστηκες. 

δε μπορείς άλλο πια ν’ αγωνιστείς.



Άκου λοιπόν: 

είτε φταις, είτε όχι σαν δεν μπορείς άλλο να παλέψεις 

θα πεθάνεις.



Λες: πολύν καιρό ήλπιζες,δεν μπορείς άλλο πια 

να ελπίσεις.

Ήλπιζες τι;


Πώς ο αγώνας θαν’ εύκολος;


Δεν είν’ έτσι.

Η θέση μας είναι χειρότερη απ’ όσο νόμιζες.


Είναι τέτοια που: 

αν δεν καταφέρουμε το αδύνατο δεν έχουμε ελπίδα.


Αν δεν κάνουμε αυτό που κανείς δεν μπορεί να μας ζητήσει

 θα χαθούμε.



Οι εχθροί μας περιμένουν να κουραστούμε.


Όταν ο αγώνας είναι στην πιο σκληρή καμπή του, 

οι αγωνιστές έχουν την πιο μεγάλη κούραση.



Οι κουρασμένοι, χάνουν τη μάχη.


Μπρεχτ

Χρήστος Κάτσικας