ΣΑΝ ΤΑ ΤΡΕΛΑ ΠΟΥΛΙΑ...

"Σαν τα τρελά πουλιά"
τα χελιδόνια μας πέταξαν ξανά

με τα φτερά τους βρεγμένα

και τα μάτια να έχουν στερέψει πια
από τα δάκρυα...

  Πριν από τρία χρόνια περίπου, ένα φθινοπωριάτικο βροχερό πρωινό, κατέβηκα στο αεροδρόμιο να αποχαιρετήσω την ανιψιά μου,κάτοχο δυο πτυχίων Aνώτατης Σχολής και...άνεργη! 

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΕ...

       Η βροχή έπεφτε ανελέητα κι έτσι είχαμε όλοι μας ένα καλό λόγο -γονείς, θείοι και κανά δυο φίλοι- να δικαιολογήσουμε 
       τα υγρά μάτια μας...

        Όλοι μας, εκτός από εκείνη, που ένιωθε τα ''φτερά'' της βρεγμένα και τα πόδια της να μην την ακολουθούν... 

          ΟΧΙ. ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΦΥΓΕΙ. 

          ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΗΣ. 

          ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΗΣ. 

                                                            ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ...

Έφυγε για το εξωτερικό για να βρει δουλειά, γιατί στην Ελλάδα δυο-τρία πτυχία δεν είναι αρκετά βλέπεις...

Όχι, δεν είχε φανταστεί το μέλλον έτσι: μακριά από οικογένεια, φίλους, στέκια, συνήθειες, γιορτές, γενέθλια, Πρωτοχρονιές... 

                                                   Ποιος νοιάστηκε για εκείνη; 

Ποιος νοιάστηκε για τον αποχωρισμό, για τους φόβους της, για την μοναξιά της, για τον διαρκή αγώνα και τη διαρκή αγωνία των γονιών της;... 

   ΠΟΙΟΣ ΝΟΙΑΣΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΕΥΧΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΩΡΑΣ;...

                                                          Κ-Α-Ν-Ε-Ι-Σ...

Εκτός από εμάς -τους δικούς της- δεν την αποχαιρέτησε καμμιά πατρίδα, κανένα κόμμα, κανένα απόκομμα, καμμιά κυβέρνηση, κανένα Διεθνές Νομισματικό Ταμείο...

                                     ΙΣΑ-ΙΣΑ! ΕΝΑΣ ΕΛΛΗΝΑΣ ΛΙΓΟΤΕΡΟΣ!... 

Κι από την άλλη πόρτα εισόδου, εκατομμύρια -ευπρόσδεκτοι;!- μετανάστες και κυρίως λαθρομετανάστες... 

Λαθρεπιβάτες, πεινασμένοι, απελπισμένοι, αδικημένοι από άλλες πατρίδες, έμποροι  όπλων, ναρκωτικών, λευκής σαρκός, παραεμπορίου, ψυχροί εγκληματίες, μαφιόζοι, πληρωμένοι εκτελεστές, κλέφτες, λωποδύτες...

 ΟΛΟΙ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΟΙ Σ΄ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ''ΕΛΛΑΔΑ''!... 

 ΑΝΟΙΞΑΜΕ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!...

   Αλλά κι όλοι εμείς που μείναμε κι απομείναμε να φυλάμε ''Θερμοπύλες'' τι είμαστε τώρα πια εδώ μέσα;... 

                               ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ! ΑΥΤΟ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑΜΕ...

                          Τόσο κακό σου κάναμε ρε Πατρίδα και μας...ανταλλάσεις ελαφρά την καρδία; 

                  Στο φιλότιμο αν μας έριχνες θα έβλεπες τι θαύματα θα κάναμε, τέτοιος λαός είμαστε!.. 

                     ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ ΧΩΡΑ ΝΑ...ΑΝΑΚΥΚΛΩΝΕΙ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ!...

                                                      ΠΡΩΤΟΦΑΝΕΣ!... 

         Ξέχασα ποια είναι ''Η ΕΛΛΑΔΑ'' και -κυρίως- ξέχασα που βρίσκεται η Ελλάδα μας... 

Σκόρπια, στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κατακρεουργημένη και για άλλη μια φορά πουλημένη...

Κάποτε, λόγια μεγάλων αντρών, μας...υπνώτιζαν πως ''Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ''...

                                         Τώρα πια ανακατεύτηκε η τράπουλα... 

Τώρα η Ελλάδα αποτίναξε από τη μνήμη της την Ιστορία της και  τάχα φιλόξενη, ανοίγει την αγκαλιά της σε οποιονδήποτε ξένο και δείχνει παράλληλα την πόρτα εξόδου στα παιδιά της.

         

        ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΚΑΠΟΤΕ ΑΥΤΟ ΕΛΛΑΔΑ. ΟΣΟΣ ΚΑΙΡΟΣ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΙ,

ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΠΟΛΥ ΑΚΡΙΒΑ...

Κι αυτόν τον αποχαιρετισμό εκεί κάτω στο αεροδρόμιο, εκείνο το βροχερό πρωινό κι εκείνον ακόμα, κάποτε θα μου τον πληρώσεις...

    Υ.Γ Τα Χριστούγεννα πήγα ξανά στο αεροδρόμιο

κι ενόσω περίμενα να έρθει η πτήση της ανιψιάς μου,

παρατηρούσα γύρω μου τα βλέμματα των γονέων...

Καρφωμένα στην πύλη, να δουν πότε θα ανοίξει

για να βγει το παιδί τους...

Βλέμματα γεμάτα λαχτάρα και αδημονία.

Απελπισμένα βλέμματα

που ήξεραν πως, μόνο για λίγο θα αγκάλιαζαν τα παιδιά τους

κι ύστερα πάλι ξανά, θα τα αποχαιρετούσαν...

Πόσο γρήγορα κυλάει ο χρόνος

όταν δεν θέλεις να φύγουν εκείνοι

που αγαπάς...

"Σαν τα τρελά πουλιά" 
τα χελιδόνια μας έφυγαν ξανά...

Αργεί φέτος το Πάσχα...

Αργεί και το Καλοκαίρι...

Πόσο αργά κυλάει ο χρόνος

όταν προσμένεις εκείνους

που αγαπάς...
    

"σιγανά και ταπεινά
      σιγανά πατώ στη γη..."

"Τζιβαέρι μου" Δόμνα Σαμίου
Παραδοσιακό
"ο πιο πιστός φίλος του σκύλου"