Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΠΡΟΜΗΘΕΩΣ ΔΕΣΜΩΤΟΥ

Ένας πανάρχαιος μύθος είναι αυτός του Προμηθέως Δεσμώτου.

Οι προσθήκες που κατά καιρούς του έγιναν δημιούργησαν πολλές παραλλαγές από τις οποίες όμως εμείς θα σταθούμε στην πιο επίσημη αυτή που διεσώθη από το κορυφαίο πνεύμα της Αρχαιότητος, τον Αισχύλο.

Ο μέγιστος αυτός τραγικός δεν ήταν δυνατόν πράγματι να διάλεξε άλλη, από την πιο αυθεντική εκδοχή του μύθου, από εκείνη που δεν θα ήταν απλώς ένα τερπνό σενάριο θεατρικής παραστάσεως αλλά μια διδασκαλία οδηγούσα στο άδυτο του βαθύτερου λόγου.

Η περιγραφή πράγματι της προσφοράς του Προμηθέως στον κόσμο, η οποία εκτίθεται στους στίχους 450 έως 506 της τραγωδίας (που δεν ήταν η κλοπή απλώς της φωτιάς από τους θεούς) μας ανάγει κατ΄ ανάγκη σε εκείνο το κολοσσιαίο εκπολιτιστικό έργο των μακρινών .........προγόνων μας. 

Στους προαναφερθέντες στίχους της τραγωδίας περιγράφετε ολόκληρη η εκπολιτιστική προσφορά στην ανθρωπότητα, μια προσφορά που αποτέλεσε τον καρπό του Ελληνικού θαύματος.

 Ξεκινώντας από την ξυλουργεία, την οικοδομική Τέχνη και την γεωργία (τα γνωρίσματα της λεγόμενης νεολιθικής εποχής ), και φθάνει έως την ναυτιλία, την αστρονομία, την αριθμητική, την ανακάλυψη της φθογγικής γραφής, την ιατρική και την φαρμακολογία και ως ακόμα την νέα εποχή του μετάλλου.

Η ιδιαίτερη τέλος αναφορά που γίνεται, στην Μαντική Τέχνη, γέννημα και θρέμμα του Ελληνισμού, αποτελεί επιβεβαίωση ότι όλος αυτός ο περιγραφόμενος πολιτισμός αφορούσε στο Ελληνικό πνεύμα Πασαί Τέχναι βροτοίσιν εκ Προμηθέως (506). Άλλωστε ο στίχος 503 ποιος θα ισχυρισθή ότι, αλ΄αυτά τα εξεύρε άλλος πριν από εμένα δείχνει ότι επρόκειτο περί εξευρέσεων, για τις οποίες ο Προμηθεύς-Ελληνισμός εκαυχάτο.

Ο Προμηθέας δεν ήταν ένας Θεός του Ολύμπου για να μπορεί κανείς να ισχυρισθεί ότι ο περιγραφόμενος εκπολιτισμός υπήρξε προσφορά χάρη αυθεντικής θεότητας, αλλά ένα είδος ημίθεου.

Ήταν Τιτάν, Υιός του Ιαπέτου, ανεγνωρισμένου πατριάρχου του Ελληνισμού, υπήρξε πατέρας του Δευκαλίωνος, του γενάρχου του μετακατακλυσμιαίου Ελληνισμού.
Ο Προμηθεύς δηλαδή συμβολίζει τον ένδοξο προκατακλυσμιαίο Ελληνισμό εκείνον που απλώθηκε σ΄ ολόκληρο τον κόσμο ριζώνοντας το πνεύμα του στον τότε νου των άλλων ανθρώπινων γενών.

Η σχέση του Προμηθέως με τους Ολύμπιους Θεούς είναι σαφής στους στίχους 439-440 της τραγωδίας όπου τονίζεται (...θεοισι τοις νεοις τουτοις γερα, τις αλλος η γω παντελως διωρισεν) (ποιος άλλος από εμένα κανόνισε όλες τις τιμές γι΄ αυτούς τους νέους θεούς). Οι αποκαλυπτικοί αυτοί στίχοι μας υποδεικνύουν ότι ο Προμηθεύς αποτελεί την προσωποποίηση του ίδιου του Ελληνικού γένους.

Στον Ελληνισμό οφείλεται η ονομάτιση των Ολύμπιων Θεών και η θεσμοθέτηση των τιμών τους. Γέννημα του μεγάλου Ελληνικού πνεύματος υπήρξε η σύλληψη των ιδεών των Ολύμπιων, των (νέων αυτών θεών),όπου ο Προμηθεύς αν και παλαιότερος δεν ήταν όμως ισότιμος τους.

 Έτσι διαφαίνεται και η άμεση απειλή του Προμηθέως κατά του Διός, ότι δηλαδή η μακροημέρευση και επιβίωση των Ολύμπιων εξαρτάτε από την επιβίωση του ίδιου του Προμηθέως. Εάν ο Προμηθεύς κατεστράφη και η τύχη των Ολύμπιων δεν θα είναι διάφορη.

Το μυστικό του Προμηθέως η αποκάλυψη του οποίου στάθηκε το διαπραγματευτικό όπλο για την απελευθέρωση του συνδεόταν με κάποιο απρεπή γάμο που θα έκανε στο μέλλον ο Ζευς ο Υιός του οποίου θα εξεθρόνιζε τον πατέρα των Ολυμπίων και θα γίνονταν ο νέος θεός.

Μ΄ αυτόν τον γάμο φαίνετε να υπονοούσε ο Αισχύλος κάποια ανάμειξη των Ελληνικών με ξένα ιερά, ο συγκρητισμός αποτελούσε κατά τον Αρχαίο τραγικό τον μέγιστο κίνδυνο για την Ελληνική θρησκεία όπως άλλωστε απεδείχθη τελικώς στην ρωμαϊκή εποχή.

Η ανάμειξη του Διός με τους πληθυσμούς της μέσης ανατολής και τα θέσμια τους υπήρξε η βαθύτερη αιτία της εκθρονίσεως του.

Ο Ελληνισμός που είδε δυο θεούς στο παρελθόν ήδη να γκρεμίζονται, θα δει και τον τρίτο να πέφτει σύντομα (στιχ.958), αλλά ο ίδιος ο Προμηθεύς όσα δείνα και αν περάσει δεν είναι πεπρωμένο ποτέ να πεθάνει.