Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα...!!! Ή αλλιώς..Ότι δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει ...κρεμαστάρια!

Μήπως οι «πεφωτισμένοι» αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν και ολίγον… κανίβαλοι; (ρωτάει η ΟΟΔΕ)           

Ψυχραιμία παρακαλώ καλοί μου άνθρωποι.

ΤΟ ΘΕΜΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΙ ΟΧΙ Ο ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ.

Αυτό λοιπόν το φρικτό φαινόμενο των ανθρωποθυσιών, τις οποίες λένε ότι έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες, δεν το υποστηρίζουν μόνο οι ιουδαιοχριστιανοί – όπως θα δούμε – αλλά και αντιουδαιοχριστιανοί που ερευνούν ελεύθερα, έξω δηλαδή από θρησκευτικούς φανατισμούς και εμπάθειες, χάριν της ιστορικής αλήθειας. 
Και οι δυο πλευρές επικαλούνται ιστορικές αλλά κυρίως μυθολογικές μαρτυρίες.

Το «σίγουρο» μάλλον είναι – όπως προκύπτει από την παντελή έλλειψη αναφορών σχετικών μαρτυριών, από την πλευρά αμφοτέρων των ερευνητικών ομάδων* – ότι την εποχή εκείνη κανένας άλλος λαός δεν επιδιδόταν σε παρόμοιες φρικαλεότητες, διότι αν υπήρχε σίγουρα αμφότεροι θα τον ανέφεραν, δίκην συγκριτικής απόδοσης δικαιοσύνης!!! (βλ. στο τέλος)

* Η πρώτη ερευνιτική ομάδα λέγεται «Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας» και η δεύτερη «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ» (Υποψία λαϊκής θυμοσοφίας: «Όπου ακούς πολλά κεράσια πάρε μικρό καλάθι»)


Μισό λεπτό να τα πάρουμε τα πράγματα με την σειρά τους.


ΠΡΩΤΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ...


Από http://www.oodegr.com/neopaganismos/arxaio_xali/Thisies1.htm, διαβάζουμε:

Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα Μήπως οι «πεφωτισμένοι» αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν και ολίγον… κανίβαλοι;

Πολλοί που μας μιλούν ρομαντικά για τον «αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό», έτσι αόριστα, σαν να πρόκειται για μια τέλεια κοινωνία, μπερδεύουν την υψηλή (για την εποχή εκείνη) φιλοσοφία και τέχνη με την βάρβαρη πολυθεϊστική θρησκεία τών αρχαίων ειδωλολατρών. Ποτέ δεν μας μίλησαν όλοι αυτοί για τον ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ και τις ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ τών αρχαίων μας ειδωλολατρών προγόνων!

Οι Νεοειδωλολάτρες, προσπαθούν να επιβάλλουν στη χώρα μας την αρχαιοελληνική βάρβαρη θρησκεία, που στο όνομα των δαιμονικών θεών τους, θυσίαζε, ακόμα και έτρωγε ανθρώπους! Μια ιδέα για τη βαρβαρότητα από την οποία μας ελευθέρωσε ο Ιησούς Χριστός, μπορείτε να πάρετε από τα παρακάτω μικρά παραδείγματα του ήθους και της θρησκείας των Νεοειδωλολατρών:Στην Αχαϊα, οι τρεις οικισμοί: Αρόη, Μεσάτις και Άνθεια, κατοικήθηκαν από Ίωνες. Οι τρεις πόλεις συνδέθηκαν έχοντας κοινή λατρεία της Άρτεμης της Τρικλαρίας, που τιμούσαν κάθε χρόνο με γιορτές στο ιερό της κοντά στο ποτάμι Μείλιχο (στα μετέπειτα Συχαινά) όπου το είδε στον καιρό του ο Παυσανίας. Όπως και αλλού, πρόσφεραν στη θεά ανθρώπινα θύματα. Και επίσης όπως κι αλλού, οι ανθρωποθυσίες αντικαταστάθηκαν με θυσίες ζώων εκέι γύρω στα χρόνια του Τρωικού πολέμου (ελάφι αντί για την Ιφιγένεια στην Αυλίδα). Στην Αχαϊα τα πράγματα έγιναν κάπως αλλιώς: Η Κομαιθώ, ιέρεια στον ναό της παρθένας θεάς, ερωτεύτηκε τον ήρωα Μελάνιππο. Οι δύο τους μετέτρεψαν τον ναό σε ερωτική φωλιά. Φυσικά και εξοργίστηκε η Άρτεμη. Οι άνθρωποι της περιοχής άρχισαν να πεθαίνουν ανεξήγητα, η γη έπαψε να καρποφορεί. Το μαντείο των Δελφών που ρωτήθηκε, απάντησε ότι το κακό θα σταματούσε μόνο αν ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ θυσιάζονταν στην Άρτεμη και στο εξής κάθε χρόνο ένας νέος και μια παρθένα από τις ωραιότερες.Οι ανθρωποθυσίες εκεί, σταμάτησαν μετά από καιρό, μετά από την πτώση της Τροίας, όταν ο Ευρύπυλος κατέθεσε εκεί τη λάρνακα με το άγαλμα του Διονύσου, κατά τη στιγμή που θυσιαζόταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην αχαϊκή παραλία. Από τότε, ο Ευρύπυλος τιμάτο μαζί με τον Διόνυσο ως λυτρωτής τους. (Πατριδογνωσία τεύχος 87 σελ. 3144). Έχουμε φυσικά και το πασίγνωστο παράδειγμα ανθρωποθυσίας, που οι Σαλαμινομάχοι τού Χρυσού (;;;) Αιώνα τής αρχαίας Αθήνας, θυσίασαν πριν από τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνας στον ανθρωποκτόνο δαίμονα Διόνυσο, τρία παλικάρια!«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (…) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (…) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (….) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, ωδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης. Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα» (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, 13).Παρατηρητέο, ότι, όπως οι ανώτεροι εκ των Ελλήνων, οι φιλόσοφοι ειρωνευόντουσαν τον παγανισμό σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών που τους εδίωκε γι” αυτό, έτσι κι εδώ, ο ανώτερος Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την διαταγή του μάντη, ενώ ο συνηθισμένος στην αρχαία παγανιστική φρίκη όχλος των Παγανιστών, άρον-άρον εκτελεί τη θυσία. Η δαιμονική φρίκη και δεισιδαιμονία τού αρχαιοελληνικού παγανισμού σε όλο της το μεγαλείο!Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει:«(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.) Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο(…)» Για τις Ανθρωποθυσίες αυτές παραθέτουμε και τις αρχαίες μαρτυρίες του Παυσανία ( 2ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος Περιήγησις» (οι αριθμοί σημαίνουν: Βιβλίο. Κεφάλαιο. Στίχος): Παυσανίας, Αρκαδικά 38, 7:«Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή.»Ο καημένος ο Παυσανίας, ντρέπεται ακόμα και να πει τι συνέβαινε στο Λύκαιο όρος, σε αντίθεση με τους σημερινούς Νεοειδωλολάτρες που τολμούν ξεδιάντροπα να αξιώνουν την λατρεία τέτοιων βδελυρών θεών. Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:«(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα (…)» .Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής:«(…) Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού(…)»Το τεύχος 84 της Πατριδογνωσίας (21 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 3039-3041), αφού αναφέρει το μύθο του Λυκάονα με τη βρεφοφαγία, καταλήγει με τα εξής λόγια:«Οπωσδήποτε, το γεύμα με ανθρώπινες σάρκες, αντίστοιχο εκείνου που παρέθεσε ο Ατρέας στον Θυέστη, (βλ. «Ιστορία Αργολίδας»: Η κατάρα των Ατρειδών), ερμηνεύεται ως απόηχος παλαιότερης εποχής, κατά την οποία ίσχυαν οι ανθρωποθυσίες. Η αηδία του Δία, αντιστοιχεί στην αποστροφή των Ελλήνων της κλασικής εποχής σ αυτές τις πρακτικές των προγόνων τους». Φυσικά προφανώς ο κειμενογράφος της Πατριδογνωσίας, αγνοεί ότι οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταν ως τον 3ο αιώνα μ.Χ. εκεί πάνω:Χωρίο του Πορφυρίου, Νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.Χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων:«Αφ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος».Παντού μας λέει ο Πορφύριος, οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, έδειχναν το αρχαιοελληνικό ήθος τους και τον πολιτισμό τους, ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΤΩΝΤΑΣ!(Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27 καθώς και: Ηρόδοτος 7, 197, Πλάτ., Μίνως 315c, Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27). ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΑΙΩΝΑ μ.Χ!!!

ΤΩΡΑ ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΝΤΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΤΗΣ «ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΕΡΕΥΝΑΣ» (σχεδόν τα ίδια, αλλά μάλλον πρόκειται περί συμπτώσεως):

Από http://freeinquiry.gr/pro.php?id=2916, διαβάζουμε:
ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ
ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Έγραψε στις 15.12.2012 ο/η: Σιμόπουλος Κυριάκος
Οι έλληνες τοποθετούσαν στους βωμούς τα πρώτα τρόφιμα, που αποκτούσαν. Ήταν «αι απαρχαί» από το κυνήγι, την αλιεία και τη γεωργία. Οι αγρότες μετέφεραν στα ιερά το πρώτο στάρι, που αποκτούσαν, το πρώτο αραποσίτι, τα πρώτα σύκα, τις πρώτες ελιές, τα πρώτα σταφύλια, το πρώτο κρασί, το πρώτο γάλα. Στο ιερό τής Δήμητρας, γράφει ο Παυσανίας, μπροστά στα πόδια τού αγάλματος, τοποθετούσαν τους πρώτους καρπούς τού φθινοπώρου. Εκεί διατηρούσαν τη φρεσκάδα τους όλη τη χρονιά! (Ελλάδος Περιήγησις, Θ΄19,5).
Οι λατρευτικές θυσίες στις μυθικές θεότητες δεν γίνονταν μόνο με διάφορα ζώα. Θανατώνονταν και άνθρωποι στους βωμούς των θεοτήτων. Αρχαϊκές ανθρωποθυσίες γίνονταν μπροστά στο άγαλμα τής Αρτέμιδας. Στην Αθήνα
θυσιάζονταν άνθρωποι στη θέση Αλάς τής Αττικής, στην Ταυροπόλα Αρτέμιδα. Χαρασσόταν με μαχαίρι ο λαιμός ενός ανδρός. Γράφει ο Ευριπίδης: «Όταν γιορτάζουν -την Ταυροπόλα Αρτέμιδα- ο ιερέας με ένα σπαθί αγγίζει το λαιμό ανδρός και αναβρύζει αίμα». (Ιφιγένεια εν Ταύροις, στ. 1456-1461).
Στη Σπάρτη, στο βωμό τής Ορθίας Αρτέμιδος, μαστιγώνονταν έφηβοι με συνέπεια φρικαλέα αιματοχυσία. Γράφει ο Παυσανίας: «Η Ορθία τής Σπάρτης είναι το ξόανο τής χώρας των βαρβάρων… Τούς ήρθε ύστερα ένας χρησμός
να βρέχουν τον βωμό με ανθρώπινο αίμα κι άρχισαν να θυσιάζουν κάποιον με κλήρο, ώσπου ο Λυκούργος, το αντικατέστησε με μαστιγώσεις των εφήβων μέχρι θανάτου και γέμιζε μ” αυτές ο βωμός με ανθρώπινο αίμα». (Ελλάδος Περιήγησις, Γ΄16, 9-10). Στη μυθολογία αναφέρεται, ότι πριν από τις μάχες γίνονταν θυσίες παρθένων, συνήθως με τη θέλησή τους.

Εξιδανικευμένη παρουσιάζεται η εικόνα τής αρχαίας Ελλάδας σήμερα. Κι όμως, οι αρχαίοι έλληνες έκαναν ανθρωποθυσίες ακόμα και κατά τον ε΄αιώνα! Πριν από τη ναυμαχία τής Σαλαμίνας, ο Θεμιστοκλής θυσίασε τρεις πέρσες αιχμαλώτους στον θεό Διόνυσο. (Πλούταρχος, Θεμιστοκλής, 13).

Συχνά, προς τιμή τού νεκρού, που είχε ενταφιαστεί, έσκαβαν ένα λάκκο -«βόθρον»- και έρριχναν πολύ αίμα, για να φθάσει στους νεκρούς – «αιμακουρία». Ο Οδυσσέας, ύστερα από οδηγίες τής μάγισσας Κίρκης, έσκαψε «βόθρον» τετράγωνο «στην άκρη τού κόσμου» κι έσφαξε κριάρι και μαύρο πρόβατο, για να ρεύσει το αίμα στο λάκκο καί να συγκεντρωθούν οι ψυχές να το πιουν! (Όμηρος, Οδύσσεια, κ΄στ. 518-519).
Για ανθρωποθυσία διάλεγαν έναν άνδρα και τον έδερναν με κλαδιά συκιάς και σκυλοκρέμυδα, κυρίως στα γεννητικά όργανα. Τελικά, τον έκαιγαν και σκόρπιζαν τη στάχτη του στη θάλασσα. Στα Άβδηρα αγόραζαν ένα δούλο, τον περιέφεραν γύρω από τα τείχη τής πόλης και τον θανάτωναν με λιθοβολισμό. (Καλλίμαχος, VIII, 2). Στην Αθήνα, κατά τη γιορτή των Θαργηλίων, επιλέγονταν δυο άνδρες και τους καταδίωκαν φονεύοντάς τους με πέτρες. Τους αποκαλούσαν «καθάρσια».

Η θυσία τής Πολυξένης. (Αττικός μελανόμορφος αμφορέας, περί το 550 π.Χ., Βρετανικό Μουσείο).

Στο Α΄ μέρος τής Εκάβης (1-657) ο Ευριπίδης δραματοποιεί τη θυσία τής Πολυξένης στον τάφο τού Αχιλλέα. Ο νεκρός ήρωας σταμάτησε στη Θρακική Χερσόνησο το γυρισμό των αχαιών κι απαίτησε να τιμήσουν το μνήμα του με τη θυσία τής Πολυξένης, τής κόρης τού Πρίαμου και τής Εκάβης.
Στις τραγωδίες τού Ευριπίδη αναφέρονται πάμπολλες τελετές ανθρωποθυσιών στις θεότητες. Η κόρη τού Αγαμέμνονα, Ιφιγένεια, οδηγείται για θυσία στο βωμό τής Αρτέμιδας, (Ιφιγένεια εν Αυλίδι, στ. 533, 1200). Θυσιάζεται και η γυναίκα Μακάρα στην Περσεφόνη ύστερα από «θεϊκό χρησμό» (Ηρακλείδες, στ. 408, 583). Θυσιάζεται κι ο Μενοικέας, γιός τού Κρέοντα (Φοίνισσες, στ. 913). Στη Μουνυχία θυσίαζαν παρθένες (Αριστοφάνης, Λυσιστράτη, στ. 645).
Ο Ηρόδοτος καταγράφει δεκαπέντε ανθρωποθυσίες σε διάφορες χώρες – Περσία, Αίγυπτος, Σκυθία, Θράκη, Ταυρίδα, ακόμη και στη Θεσσαλία. Τις ξένες θυσίες με σφαγή ανθρώπων μιμήθηκαν οι έλληνες. Οι ανθρωποθυσίες στις άλλες χώρες γίνονταν με εντολή των βασιλέων. Κατά τον Πορφύριο, σε πολλές περιπτώσεις, δεν θανάτωναν τα θύματα, αλλά τα καταβρόχθιζαν ζωντανά (Περί αποχής των εμψύψων, Β΄8,3). Υπάρχουν αγγεία, όπου εξεικονίζονται θράκες, που καταβροχθίζουν παιδιά. Στην Κολχίδα θυσίαζαν στην Άρτεμι όλους τους ξένους. Ο Αιγύπτιος μονάρχης, Βούσιρις, οδηγούσε στο θυσιαστήριο όλους τους ξένους επισκέπτες. Ο βασιλιάς τής Λιβύης, Ανταίος, έχτισε με τα κρανία των θυσιαζόμενων ναό προς τιμή τού Ποσειδώνα! (Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, 27,3). Ο κύπριος Φράσιος, θυσίαζε στο Δία τους ξένους, που επισκέπτονταν τη Σαλαμίνα.
Ο Παυσανίας αναφέρεται στις ανθρωποθυσίες κατά τις εορτές Λύκαια τής Αρκαδίας. Ο Λυκάων, γιός τού Πελασγού, έφερε στο βωμό τού Λυκαίου Διός ένα βρέφος και το θυσίασε, για να βρέξει το βωμό με αίμα. Κατά την ανθρωποθυσία ο Λυκάων μεταμορφώθηκε σε λύκο (Ελλάδος Περιήγησις, Η΄2,3). Το παράδοξο είναι, ότι ο Παυσανίας αποδέχεται τη μεταμόρφωση τού Λυκάονος σε λύκο! Προσωπικά δέχομαι, γράφει, ως αληθινή αυτή την παράδοση (Η΄2,4).
Κατά τον Πλούταρχο οι ανθρωποθυσίες αποτελούν πολιτική των αρχόντων, «καθύοντες ανθρώπους» εξασφαλίζουν την προστασία των θεών! Οιανθρωποθυσίες στον Λύκαιο Δία συνεχίζονταν και κατά την εποχή τού Παυσανία, που τις αποκαλεί «ιεροπραξίες»! Αποφεύγει όμως, περιγραφή τής ανθρωποσφαγής (Η΄38,7). Σε άλλο σημείο αναφέρει, ότι στην Ελίκη, στο ιερό τού Ποσειδώνα, οι αχαιοί απέσπασαν άνδρες, που είχαν καταφύγει εκεί και τους θυσίασαν (Ζ΄24,6). Οι ανθρωποθυσίες εξεικονίζονται σε αγγεία και σε ανάγλυφα μαρμάρινα. Και περιγράφονται λεπτομερώς στίς τραγωδίες τής κλασικής εποχής.
Οι ανθρωποθυσίες στους θεούς συνεχίζονταν στην Ελλάδα και στον ε” αι. π.Χ. με τη μορφή τού «φαρμακού», που συντηρούσε η κοινότητα, για να τον θυσιάσει χωρίς καμμιά εγκληματική προϋπόθεση. Θυσιάζονταν επίσης, αιχμάλωτοι πολέμου, σκλάβοι, παιδιά, έφηβοι, άνθρωποι τού περιθωρίου κ.ά.. Ο «φαρμακός», που προοριζόταν για θυσία, ήταν συγχρόνως πρόσωπο καταφρόνησης και λατρείας!

Οι ελληνικές θεότητες συνοδεύονταν πάντοτε από βία, αγριότητα και φρικαλεότητες. Στην αρχαία Ελλάδα το θύμα, που προοριζόταν για ανθρωποθυσία ονομαζόταν «κάθαρμα», επειδή η θυσία αντιμετωπιζόταν ως «αποξήρανση», ως «ευνοϊκή έξοδος», δηλαδή «κάθαρσις»!

Κατά την κηδεία τού Πάτροκλου οΑχιλλέας έσφαξε πάνω στον τάφο του δώδεκα τρώες αιχμαλώτους. (Όμηρος, Ιλιάδα, Ψ΄175-176).Η εικόνα τής θυσίας προέρχεται από ετρουσκική τοιχογραφία.

Για την Aρτέμιδα θυσίαζαν έναν έφηβο κι αν δεν τον εξασφάλιζαν έσφαζαν μια γίδα. Στη Σαλαμίνα τής Κύπρου γίνονταν ανθρωποθυσίες. Αργότερα, θα αντικατασταθούν με σφαγή ταύρων. Στη Λακωνία, η Ελένη, κόρη τού Τυνδάρου, απέφυγε την ανθρωποθυσία, όταν ένας αητός άρπαξε το μαχαίρι από τα χέρια τού εκτελεστή! Οι μύθοι καταλήγουν συχνά σε ακρότητες και φαντασιώσεις. Στη Μουνυχία ο Έμβαρος είχε δεχθεί να θυσιάσει την κόρη του. Αλλά φρόντισε να ντύσει μια κατσίκα με φορέματα τής θυγατέρας του. Και η θεά… δέχθηκε τη θυσία τού ζώου!…
Συχνά, οι ανθρωποθυσίες συνδυάζονταν με την ωμοφαγία, τον φρικώδη καννιβαλισμό. Ο Τάνταλος, γιός τού Διός, καλεί σε γεύμα τούς θεούς και τούς προσφέρει το σώμα τού γιού του Πέλοπα, τεμαχισμένο καί μαγειρεμένο. Ύστερα από εντολή τού Δία επαναφέρεται στη ζωή ο Πέλοπας και τα τεμάχια, που είχαν καταβροχθισθεί, αντικαθίστανται από ελεφαντοστούν! Η ωμοφαγία ζώων καί ανθρώπων αποτελούσε μια εκδήλωση «πραγματικής επικοινωνίας με
τις θεότητες».
Ο Μενέλαος, κατά το ταξίδι του στην Αίγυπτο, για να παραλάβει την Ελένη, αντιμετώπιζε κατά την επιστροφή δυσκολίες, επειδή ξεσπούσαν ανεμοθύελλες.Άρπαξε δυο παιδιά ιθαγενών και τα θυσίασε, για να κατευνασθούν οι άνεμοι. Κι επειδή ξεσηκώθηκαν οι αιγύπτιοι, κατέφυγε με τα πλοία στη Λιβύη.
Ο Θεόφραστος υποστηρίζει, ότι επειδή παλαιότερα η αγροτική παραγωγή ήταν ανεπαρκής, οι άνθρωποι «αλληλοτρώγονταν». Θυσίαζαν στους θεούς ανθρώπους. Από τότε συνεχίζονταν οι ανθρωποθυσίες στα Λύκαια τής Αρκαδίας και στην Καρχηδόνα προς τιμήν τού Κρόνου. Στις τελετές αυτές συμμετείχαν όλοι οι κάτοικοι. Τη σφαγή ακολουθούσε η καταβρόχθιση των σωμάτων (Πορφύριος, De abstinentia, B΄27,1-6). Και o Αθήναιος αναφέρεται στον καννιβαλισμό, στη θυσία τού θύματος και τη χρησιμοποίηση του ως τροφή μετά το «ψήσιμο». (Αθήναιος, Δειπνοσοφισταί, XIV, 660f-661a).
Οι ανθρωποθυσίες είχαν τόσο γενικευθεί στην αρχαία Ελλάδα, ώστε είχαν εξελιχθεί σε νόμιμο φαινόμενο και από τα θύματα, που δέχονταν να θυσιαστούν στους θεούς αποδεχόμενοι την ατιμωρησία των σφαγιαστών. «Εγώ δίνω την ψυχή μου εκουσίως χωρίς κανείς να με αναγκάσει… Δεν σε παρακινώ ούτε σε αποτρέπω, παιδί μου, να πεθάνεις. Τα αδέλφια σου τα ωφελείς αν πεθάνεις» (Ευριπίδης, Ηρακλείδαι, στ. 550-551, 556-557).
Ο Αριστοφάνης αφηγείται στα έργα του τις ανθρωποθυσίες και τους καννιβαλισμούς. Στους «Iππής» ο Δήμος εμφανίζεται ως ανθρωποφάγος. Φονεύει τους πολιτικούς και τους καταβροχθίζει.
Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πορφύριος (γ΄ αι. μ.Χ.) αναφέρεται σε μια ανθρωποθυσία στη Ρόδο: «Ένας κατάδικος έμεινε στη φυλακή ως τη γιορτή τού Κρόνου. Την ήμερα τής γιορτής τον οδήγησαν μπροστά στο ναό τής Αρτέμιδας κι αφού τού έδωσαν να πιει κρασί τον αποκεφάλισαν» (Περί αποχής των εμψύχων, Β΄54,2).

Σημείωση: Το παραπάνω κείμενο αποτελείται από αποσπάσματα από το βιβλίο τού Κ. Σιμόπουλου: Μυθοπλαστία όλες οι θρησκείες τής οικουμένης, έκδ. «Στάχυ», 2003, κεφ. «Ανθρωποθυσίες στη λατρεία των θρησκειών», σελ. 122-128. Ο τίτλος, οι φωτογραφίες και οι υπότιτλοι έγιναν με μέριμνα τής «Ελεύθερης Έρευνας».

**************************************************************************************************
ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ ΚΑΤΑ ΟΟΔΕ

01. Ιουδαίοι
02. Αιγύπτιοι - Άβυδος
03. Φοίνικες
04. Χαναναίοι
05. Καρχηδόνιοι
06. Έλληνες
07. Κέλτες και Δρυίδες
08. Ετρούσκοι
09. Ρωμαίοι
10. Κίμβριοι
11. Πέρσες
12. Νότια Αμερική
13. Ινδοί
14. Ινδονησία
15. Λοιποί Εθνικοί
16. Χριστιανισμός -Βίβλος

**************************************************************************************

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΑΠΟ:

Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα και στην Αγία Γραφή

πηγη