Δεξιά, η Ιστορία και το... ανέκδοτο

Το κράτος της Δεξιάς θεμελιώθηκε πάνω στα ερείπια του εμφυλίου από τους νικητές του. Δηλαδή το συνονθύλευμα των απόντων από τον μεγαλειώδη αγώνα της Εθνικής Αντίστασης κατά τη διάρκεια της κατοχής, τους γερμανοτσολιάδες και τα λοιπά... τσιράκια των κατακτητών. 

Όλοι αυτοί δεν είχαν κανένα πρόβλημα να αλλάξουν αφεντικό. 

Με το που έφυγαν οι Γερμανοί, έθεσαν εαυτούς στην υπηρεσία των Αμερικανών και βροντοφώναξαν: «Στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας». Και... νίκησαν.

Κοιτάζοντας λίγο πιο προσεκτικά την Ιστορία αυτού του τόπου, αντιλαμβάνεται κάποιος ότι το πολιτικό του σύστημα άλλες φορές πρόθυμα, άλλες φορές με γκρίνιες και παζαρέματα, αναζήτησε προστασία από τους εκάστοτε ισχυρούς. 

Από τους Άγγλους, τους Γερμανούς, τους Αμερικανούς, τους Ρώσους, τους Γάλλους, τον... Μέτερνιχ μέχρι και τον... σουλτάνο. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τη λεγόμενη αστική τάξη αυτής της χώρας, η οποία από συστάσεώς της πρακτορεύει εμπορικά - επιχειρηματικά συμφέροντα ξένων, όταν δεν ρουφά από τις προμήθειες του Δημοσίου...

Δεν είναι λοιπόν περίεργο, με δεδομένη την Ιστορία του τόπου, ότι η σημερινή κυβερνώσα Δεξιά υπό τον Αντώνη Σαμαρά, αναζητώντας τρόπους για την πολιτική της επιβίωση, ποντάρει τα πάντα στην ξένη προστασία. 

Στην προκειμένη περίπτωση, το γερμανικό χρήμα είναι αυτό που ορίζει τους κανόνες και υπαγορεύει τους όρους. Κατά τα λοιπά, το μόνο έργο του Σαμαρά είναι να φροντίσει για την ικανοποίηση των απαιτήσεων των προστατών και την αναπαραγωγή του συστήματος της εξουσίας (του)...

Ομολογουμένως δύσκολο έργο, το οποίο δυσκολεύει ακόμη περισσότερο όσο η κοινωνία αντιλαμβάνεται τι ακριβώς σημαίνει εξάρτηση και πόσο κοστίζει η προστασία.

Η αναζήτηση λύσεων από το παρελθόν δεν είναι κάτι περίεργο. Άλλωστε η Ιστορία είναι το καταφύγιο της πολιτικής σκέψης.

Αρκεί η σκέψη αυτή να μπορεί να διακρίνει και τις δυνατότητες της Ιστορίας να επαναλαμβάνεται σαν φάρσα, σαν αυτό το... ανέκδοτο που κυκλοφορούν οι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού: τη μεγαλειώδη σύλληψή τους να νεκραναστήσουν το κόμμα του... Παπάγου!


Το Ποντίκι