Θα ήταν τάχα ποτέ δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα;

Όλα ξεκίνησαν από ένα «τυχαίο γεγονός». Αν και,

«πόσο τυχαίο μπορεί να είναι κάτι που το περίμεναν οι πάντες;»

Απ’ όποια ιδεολογική ρίζα, απ’ όποια κοινωνική τάξη κι αν προέρχονταν, σε όποια κοινωνική βαθμίδα κι αν ανήκαν.

Ήταν άλλο ένα «συνηθισμένο ξεσπίτωμα» από τα πολλά. Μια πάμφτωχη οικογένεια με τρία παιδιά. Φυτοζωούσαν στην κυριολεξία. Άνεργοι. Χωρίς έσοδα, χωρίς περίθαλψη, χωρίς φαγητό, χωρίς ρεύμα. Μέχρι που ήρθε – για πολλοστή φορά – ο Δικαστικός Επιμελητής.

8.00 το πρωί.

Χρέη προς την «Πολιτεία». Διαταγή εξώσεως. Το σπίτι τους πλέον δεν τους ανήκε. Είχε κατασχεθεί από την εφορία. Κάποιος άλλος το είχε αγοράσει. Κάποιο από τα πάμπολα κοράκια και όρνεα που καραδοκούν αδίστακτα και διψασμένα για αίμα πάνω από τη φτωχολογιά κάθε λεπτό. Και είχε «άλλα σχέδια» για την «επένδυσή» του. Στα οποία «δεν είχε θέση» ο προηγούμενος ιδιοκτήτης.

Ο άντρας της οικογένειας δεν άντεξε. Αφέθηκε μεν στην μοίρα του μα εκείνη τη φορά, εκείνη την στιγμή ήταν σαν η Ιστορία να «άλλαξε ρότα». Εκείνος ο συγκεκριμένος Πολίτης δεν επέλεξε ν’ αυτοκτονήσει. Το «κλικ» μέσα του τον οδήγησε σε ...«άλλες ψυχικές διαδρομές». Ενεργητικές διαδρομές.

Πήρε την καραμπίνα, άνοιξε την πόρτα και έριξε κατάστηθα στον Επιμελητή, ξαναέριξε σ’ αυτούς που ήταν δίπλα του, έριξε ξανά και ξανά μέχρι που άδειασε το όπλο. Και σωριάστηκε ξέπνοος πάνω στον καναπέ κοιτώντας με απλανές βλέμμα τα πτώματα. Μέσα του είχε τελειώσει. Απλά πλέον περίμενε την αστυνομία να έρθει να τον συλλάβει. Η γυναίκα του κρατούσε τα παιδιά τους - τρομοκρατημένοι όλοι - στην κρεβατοκάμαρα. Είχαν γίνει όλα τόσο μα τόσο γρήγορα.

Σε λίγο ήρθε η αστυνομία και τον συνέλαβε. Ο τόπος γέμισε περιπολικά. Μαζί τους ήρθαν και τα κανάλια.

Άρχισαν αμέσως να αναμεταδίδουν την «κόκκινη είδηση» της ημέρας.

Αφού του πέρασαν χειροπέδες, τον κατέβασαν από τις σκάλες στο ισόγειο και ξεκίνησαν να βγαίνουν από το κτίριο.

Ξαφνικά, ένας ακόμη πυροβολισμός καραμπίνας πάγωσε την ατμόσφαιρα. Κάποιος έριχνε εννιάβολα από το διπλανό πάρκο προς τα συγκεντρωμένα περιπολικά. Το ένα φυσίγγι μετά το άλλο. Ένας ακόμη αγανακτισμένος πολίτης, ακούγοντας από τη μια τους πυροβολισμούς κι από την άλλη τις ειδήσεις, βγήκε εκτός εαυτού, πήρε τ’ όπλο, πετάχτηκε τρέχοντας από μια απέναντι πολυκατοικία και θολωμένος πήρε θέση στο πάρκο πίσω από ένα δέντρο κι άρχισε να ρίχνει σα μανιακός ουρλιάζοντας σαν σε παροξυσμό. Οι αστυνομικοί ανταπέδωσαν. Ο Πολίτης έπεσε νεκρός.  Απολογισμός, τρεις νεκροί αστυνομικοί και έξι τραυματίες.

Την ίδια ώρα, η «είδηση» πυροδοτούσε «συγκεντρώσεις αγανακτισμένων, οργισμένων πολιτών» σε κάθε σημείο της Ελλάδας.

Στη Θεσσαλονίκη, μια ομάδα πολιτών εισέβαλλε σε μια εισπρακτική εταιρεία και αφού λιντσάρισαν όλο το προσωπικό έβαλαν φωτιά. Απολογισμός, επτά νεκροί και δεκαπέντε τραυματίες.

Στον Πειραιά άλλη ομάδα πολιτών εισέβαλλε σε μια δικηγορική εταιρεία, κατά πως φαίνεται με πιστόλια. Και πάλι λιντσάρισμα, πάλι φωτιά, μαζί με πυροβολισμούς. Απολογισμός, πέντε νεκροί και κάμποσοι τραυματίες.

Στην Αθήνα, μέσα σε μια ώρα είχαν χτυπηθεί με παρόμοιο τρόπο καμιά τριανταριά ακόμη δικαστικοί επιμελητές. Όλοι νεκροί.

Στην Πάτρα, ομάδα Πολιτών εισέβαλλε σε μια εφορία με δυναμίτες. Αφού ξυλοκόπησαν όσους υπαλλήλους βρήκαν μπροστά τους, αποχώρησαν αφού τίναξαν στον αέρα το κτίριο. Απολογισμός, δεκαπέντε νεκροί και πολλοί τραυματίες.

Ώρα την ώρα, από διάφορα σημεία της χώρας έρχονταν πληροφορίες ότι πολίτες επιτίθονταν σε «παλαιούς πολιτικούς». Τις πρώτες τρεις ώρες, γίνονταν λόγος για περίπου πενήντα νεκρούς και δεκάδες τραυματίες.

Τις επόμενες ώρες οι ειδήσεις εξακολουθούσαν να είναι συγκεχυμένες. Έκαναν λόγο για επιθέσεις πολιτών σε δικαστήρια, τηλεοπτικούς σταθμούς και δημοσιογράφους, σε καταστήματα ΔΕΗ και τράπεζες, σε δημόσια ταμεία και σε αστυνομικές δυνάμεις που πήγαιναν να προστατέψουν τους στόχους των εξαγριωμένων πολιτών. Οχτώ ώρες μετά ένας πρόχειρος απολογισμός του Υπουργείου Δημοσίας Τάξεως έκανε λόγο για εκατοντάδες νεκρούς, χιλιάδες τραυματίες κι αναρίθμητες κρατικές υποδομές κατεστραμμένες σε όλη την χώρα.

Είχε αρχίσει επίσης να γίνεται λόγος για λεηλασίες και αύξηση κρουσμάτων κλοπών και θανάτους πολιτών από εγκληματικές επιθέσεις.

Πλήθη είχαν αρχίσει να μαζεύονται στο Σύνταγμα. Χιλιάδες εξαγριωμένου κόσμου που μαίνονταν από θυμό.

Μόλις είχαν ξεκινήσει τα γνωστά επεισόδια και αψιμαχίες διαδηλωτών με αστυνομικούς όταν ξαφνικά ακούστηκαν πυροβολισμοί και κάποιοι πολίτες έπεσαν νεκροί. Κανείς δεν έμαθε ποτέ από που έπεσαν οι πυροβολισμοί. Το πλήθος πάγωσε για λίγο και μετά εξαγριώθηκε. Επιτέθηκαν σαν εξαγριωμένο κοπάδι προς την Βουλή. Οι αστυνομικές δυνάμεις στάθηκε αδύνατον να τους αντιμετωπίσουν. Χτυπήθηκαν άσχημα από την ορμή του πλήθους. Αστυνομικοί έπεσαν νεκροί. Κάποιοι μέσα στον τρόμο τους έβγαλαν τα πιστόλια τους και έριξαν στο πλήθος. Κι άλλοι πολίτες νεκροί. Το πλήθος όμως ήταν αγέλη. Εξαγριωμένη αγέλη. Δεν μπορούσε να σταματηθεί πια. Πολίτες πήραν τα όπλα των πεσμένων αστυνομικών και άρχισαν να ρίχνουν στους υπόλοιπους αστυνομικούς. Δεκάδες αστυνομικοί έπεσαν νεκροί κι ακόμη περισσότεροι τραυματίες. Η πλατεία είχε μετατραπεί πλέον σε πεδίο ένοπλης αιματηρής αντιπαράθεσης. Το πλήθος έφτασε στη Βουλή. Εισέβαλλε στο κτίριο. Άρχισαν να σπάνε τα πάντα. Σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Πολιτικό ή υπάλληλο. Σφαίρες έπεφταν από παντού. Νεκροί σωριάζονταν δεκάδες. Άρχισαν να βάζουν μετά μανίας φωτιά σε κάθε σημείο.

 Σε λίγο το κτίριο καίγονταν απ’ άκρη σ’ άκρη.

Οι ειδήσεις δημιουργούσαν μιμητές παντού σε όλη την επικράτεια. Τα επεισόδια «κλωνοποιούνταν» και κλιμακώνονταν με γεωμετρική πρόοδο. Όλο και πιο πολλά, όλο και πιο βίαια, όλο και πιο αιματηρά.

12^η νυχτερινή. Απολογισμός αδύνατος.

Εκτίμηση των Αρχών (και των καναλιών) για πολλές χιλιάδες νεκρούς. Κι ακόμη περισσότερους τραυματίες.

Γίνεται δημόσια έκκληση από τα κανάλια και διάφορους πολιτικούς προς το Στρατό για να αναλάβει.

Ο Στρατός αρνείται να σταθεί απέναντι από τους Πολίτες. Γνωρίζει άλλωστε, ότι αν δεχτεί, μέχρι το πρωί θα έχει λερώσει τα χέρια του με αίμα Ελλήνων και θα βρεθεί αυτός υπόλογος για «αίσχη άλλων». Αντιπροτείνει να δοθεί λύση πολιτική και να μην χρησιμοποιήσουν τον Στρατό.

Η κυβέρνηση παραιτείται αλλά κανείς δεν θέλει ν’ αναλάβει προσωρινά για να πάει τη χώρα σε εκλογές.

Κατά την διάρκεια της νύχτας Πολιτικοί αρχίζουν να «εκτελούνται» από ένοπλες ομάδες πολιτών που εισβάλλουν πλέον παντού όπου μπορεί να υπάρχει κάποιος «στόχος».

Μέχρι το πρωί οι πολιτικές δυνάμεις αποκτούν ένοπλα τμήματα. Κανείς ποτέ δεν κατάλαβε «πως τα κατάφεραν τόσο γρήγορα».

Όποιος ιδιώτης μπορεί να «πληρώσει» στρατολογεί «ιδιωτικό στρατό».

Κάποιοι φέρνουν «έτοιμους» μισθοφορικούς στρατούς από το εξωτερικό για να προστατευθούν. Αυτό έλκει ακόμη μεγαλύτερες επιθέσεις. Ακόμη πιο αδυσώπητες, ακόμη πιο αιματηρές. Θεωρούνται στρατός εισβολής. Στρατός και Δυνάμεις ασφαλείας, μετά απ’ αυτό αρχίζουν να «τσιτώνονται άγρια». Άλλο να σκοτώνονται Έλληνες μεταξύ τους – όσο τραγικό κι αν είναι – κι άλλο «ξένος στρατός να σκοτώνει Έλληνες» και μάλιστα μέσα στη χώρα.

Οι ένοπλες συγκρούσεις παίρνουν «άλλη χροιά». Πιο περίπλοκη. Και κλιμακώνονται ακόμη περισσότερο.

Η εγκληματικότητα εκτινάσσεται στα ύψη. Κάποιοι βρίσκουν την «ιδανική ευκαιρία» για κέρδη μέσα στο αίμα και στο χάος.

Οι πολίτες εξοπλίζονται με όλο και πιο φρενήρεις ρυθμούς.

Ένοπλες ομάδες αναπτύσσονται παντού, σε κάθε γειτονιά.

Οι συγκρούσεις μαίνονται απ’ άκρου εις άκρον όλης της επικράτειας.

Η πολιτική δύναμη πλέον μετριέται με την «ισχύ πυρός»...

Ο Στρατός φαίνεται πως δεν έχει άλλη επιλογή από το να «αναλάβει δράση».

Οι πολιτικές δυνάμεις επιχειρούν ακόμη κι αυτή την ύστατη ώρα να αποκτήσουν την «μέγιστη εκπροσώπηση» στο Επιτελείο προσπαθώντας να «ελέγξουν» το Στράτευμα και τις Δυνάμεις Ασφαλείας. Εξέλιξη που «αφοπλίζει» το εγχείρημα εφόσον το εμπλέκει σε μια διελκυστίνδα κι ένα τέλμα αδράνειας.

Οι πάντες πλέον διαγκωνίζονται για την «εξουσία των Όπλων».

Βλέποντας αυτά οι πολίτες, αρνούνται να πειθαρχήσουν και ν’ αφήσουν τα όπλα. Οι ένοπλες ομάδες αυξάνονται ραγδαία.

Πολέμαρχοι και Οπλαρχηγοί κάθε λογής αναδύονται μέσα από τις φλόγες και το θάνατο.

Στρατός και Δυνάμεις Ασφαλείας ακολουθώντας την «πολυδιάσπαση» κοινωνίας και πολιτικής, διασπώνται κι αυτοί σε διάφορα «Στρατόπεδα». Το καθένα συμμαχεί και με διαφορετικό μπλοκ πολιτικών και πολιτών.

Και παίρνουν μέρος στις συγκρούσεις.

 

 Συμμαχίες και μπλοκ σχηματίζονται την μια ημέρα για να διαλυθούν και να ανασυνταχθούν την επόμενη.

Στρατιώτες λιποτακτούν για να επιστρέψουν στον τόπο τους και να προστατέψουν την οικογένειά τους εντασσόμενοι ο καθένας σε διαφορετικό ένοπλο μπλοκ...όσοι παραμένουν στις Μονάδες τους, αναλόγως το «μπλοκ» που έχουν επιλέξει συγκρούονται με τους υπόλοιπους...οι Μονάδες αντιμετωπίζουν διαλυτικά φαινόμενα...

Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν και οι Δυνάμεις Ασφαλείας.

Η συνοχή και η επιχειρησιακή ικανότητα του Στρατεύματος αποδυναμώνονται...μαζί και τα σύνορα...

Ο Εμφύλιος φουντώνει και μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτη πυρκαϊά...που έχει αποκτήσει «δική της εσωτερική ανεξέλεγκτα αυτοτροφοδοτούμενη δυναμική»...

Κανείς δεν μπορεί να υποθέσει πια που και πως θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης....

......

Είναι ώρα να φύγω για το νυχτερινό περίπολο της ομάδας μου. Αν επιστρέψω ζωντανός θα συνεχίσω το πρωί.... Έχουμε αναλάβει ανίχνευση προκεχωρημένων θέσεων. Χτες είχαμε ρήξη του Ανατολικού τομέα. Μας πήραν πέντε νευραλγικά τετράγωνα. Απόψε πρέπει να τα πάρουμε πίσω με αντεπίθεση....σήμερα θα εκπαιδευτούν καμιά τριανταριά καινούριοι...δυστυχώς, κατ’ ευθείαν μέσα στις φλόγες της μάχης... το βάπτισμα του πυρός θα είναι ταυτόχρονα και η εκπαίδευσή τους...αν κι έχουν όλοι το λιγότερο δέκα χρόνια μακριά από το Στρατό και την εκπαίδευση δεν υπάρχει η πολυτέλεια της μακρόχρονης εκπαίδευσης και της σταδιακής επιχειρησιακής ένταξης στην Μονάδα...είναι ζήτημα αν θα ζήσουν οι μισοί ως το πρωί...αλλά δεν γίνεται αλλιώς...οι εξελίξεις τρέχουν πλέον μπροστά από εμάς...ανεξέλεγκτες πια...

(Μυθοπλασία; Ε, ναι...τι άλλο θα μπορούσε να είναι; Θα ήταν τάχα ποτέ δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα;)

Το Ημερολόγιο ενός «Πολίτη – Οπλίτη» απ’ τον Εμφύλιο...πως ξέσπασαν όλα...

Γιώργος Ανεστόπουλος