Δεν έγινε ποτέ και πουθενά διαδήλωση υπέρ τού νεοφιλελευθερισμού. Τυχαίο;...

Το πρώτο ερώτημα που θέτει στον εαυτό του όποιος προσπαθεί να εξιχνιάσει μια δολοφονία, είτε από επαγγελματική υποχρέωση είτε από προσωπική διαστροφή, είναι το ποιός είχε να επωφεληθεί από αυτή. 

Ποιός, επομένως, επιδιώκει αυτήν τη στιγμή μια αναζωπύρωση της λούμπεν βίας με αφορμή την επέτειο της δολοφονίας τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου πριν από τέσσερα  χρόνια; 

Μόνο εκείνοι που θέλουν να τρομοκρατήσουν ακόμα περισσότερο τους "νοικοκυραίους", βλέποντας πως τα άλλα εργαλεία που εξακολουθούν να χρησιμοποιούν δεν αποδεικνύονται πλέον και πολύ αποδοτικά. 

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο εντύπωση δε μου προκαλεί η... εμφυλιοπολεμική ανακοίνωση της Ν.Δ., η οποία σε καμία περίπτωση δε δικαιολογείται από την αντίστοιχη της νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ, η οποία αναφέρεται στο αυτονόητο, στο ό,τι δηλαδή οφείλουμε να ανατρέψουμε αυτό που ζούμε σήμερα. 

Η ρητορική τής δεξιάς, η οποία θυμίζει όλο και περισσότερο ακροδεξιά, μοιάζει με την τακτική ποδοσφαιρικής ομάδας την οποία έχει ισοπεδώσει η αντίπαλός της κι αυτή, σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει οτιδήποτε αν σώζεται, γυρνά το παιχνίδι στην προβοκάτσια και στο κατς...

Τέσσερα χρόνια μετά από τη δολοφονία Γρηγορόπουλου ομολογώ ότι δεν ξέρω ακόμα τί ήταν αυτό που ξεσήκωσε τη νεολαία. 

Και μάλλον δεν θα το καταλάβει κανείς από εμάς που το 2008 δεν ήταν 16 χρόνων. 

Κι αυτό όχι γιατί δεν ήμασταν κι εμείς έφηβοι κάποτε, αλλά γιατί κάθε γενιά, όσο κι αν οι ελίτ επιδιώκουν την ομογενοποίησή της, έχει τα δικά της όνειρα και τις δικές της αγωνίες. 

Αλίμονο αν κρίνουμε την αντιδραστικότητα ή την επαναστατικότητα ενός 18άρη με τα κριτήρια ενός 30χρονου ή 60χρονου. 

Κι ακόμα περισσότερο λυπάμαι τις κοινωνίες που επιθυμούν από τα πιο δυναμικά μέλη τους να συμπεριφέρονται σαν κουρασμένοι από τη ζωή, ευπρεπείς οικογενειάρχες, για τους οποίους η μεγαλύτερη περιπέτεια του 24ώρου τους είναι να πάνε από το σπίτι στη δουλειά τους και το αντίστροφο. 

Οι νέοι όχι απλώς δικαιούνται, αλλά έχουν υποχρέωση απέναντι στη ζωντάνια των κορμιών τους και στην ανατρεπτικότητα της σκέψης τους να αμφισβητούν τα πάντα και τους πάντες, ακόμα κι εκείνους που τους καλούν σε αμφισβήτηση. 

Επομένως, για το μόνο που θα μπορούσα να πάρω όρκο είναι για το ότι η δολοφονία Γρηγορόπουλου ήταν απλώς η αφορμή κι όχι η αιτία που βγήκαν μαζικώς στους δρόμους όλης τής Ελλάδας οι νέοι τού 2008. 

Κι από ό,τι φάνηκε με τα γεγονότα που ακολούθησαν την τελευταία τετραετία, μόνο επαναστάτες χωρίς αιτία δεν ήταν, όπως βιάστηκαν να τους κατηγορήσουν οι γενιές οι οποίες οδηγήσαμε τη χώρα στη χρεοκοπία...


Την ίδια ώρα, διαβάζω κι ακούω πολλούς που αναρωτιούνται γιατί δεν έγιναν παρόμοιες μεγαλειώδεις διαδηλώσεις ύστερα, για παράδειγμα, από τις εκτελέσεις αστυνομικών εν ώρα καθήκοντος ή για τους νεκρούς εργαζομένους τής Marfin, οι θάνατοι των οποίων, πράγματι, δε δικαιολογούνται από καμιά "τυφλή", άρα λούμπεν βία. 

Από όσο γνωρίζω, όμως, κανείς δεν τους άπαγόρευσε να βγουν οι ίδιοι στους δρόμους και να διαδηλώσουν για άδικες απώλειες ανθρώπινων ζωών. Το αν, ωστόσο, εκείνοι είναι εθισμένοι στους κανεπέδες τους και στην εξ αποστάσεως κριτική δεν τους φταίνε αυτοί που διαδηλώνουν για άλλα ζητήματα. 

Είναι πολιτικώς ορθό να λοιδορείς, δικαιολογημένως ή όχι, κάποιες αριστερές ή αριστερίστικες εμμονές με τα όργανα της τάξης και την πλουτοκρατία, αλλά κανείς δεν απαγόρευσε στους "νοικοκυραίους" να εγκαταλείψουν την απάθεια, τον ωχαδερφισμό και τη λούμπεν ταξική τους συνείδηση και να διαμαρτυρηθούν δημοσίως ή να φωνάξουν επιδοκιμαστικώς για οτιδήποτε τους αηδιάζει ή τους χαροποιεί. 

Δεν είναι δυνατό, για παράδειγμα, να κατηγορείται η Αριστερά γιατί δεν έχει γίνει ποτέ και πουθενά στον κόσμο μια διαδήλωση υπέρ τού νεοφιλελευθερισμού. 

Οσοι θέλουν να τη διοργανώσουν και να συμμετάσχουν σε αυτή είναι ελεύθεροι να το κάνουν. 

Δεν θα απολογούνται, όμως, οι Αριστεροί και για το ότι δεν είναι νωθροί, υπερασπιζόμενοι αυτά που εκείνοι πιστεύουν ως ορθά, δικαίως ή αδίκως. Ετσι δεν είναι;...