Παράμερα στέκει ο άντρας, και κλαίει...

Το χάραμα επήρα...
του Ήλιου το δρόμο
κρεμώντας τη λύρα
τη δίκαιη στον ώμο
κρεμώντας τη λύρα
τη δίκαιη στον ώμο
κι απ' όπου χαράζει
ως όπου βυθά

Παράμερα στέκει
ο άντρας, και κλαίει
αργά το τουφέκι
σηκώνει, και λέει:
Σε τούτο το χέρι
τι κάνεις εσύ
Ο εχθρός μου το ξέρει
πως μου είσαι βαρύ

Της μάνας ως λαύρα
τα τέκνα τριγύρου
φθαρμένα και μαύρα
σαν ήσκιους ονείρου
λαλεί το πουλάκι
στου πόνου τη γη
και βρίσκει σπυράκι
και μάννα φθονεί


KazantzakisNikos |