Στην ουρά χιλιάδες Έλληνες για ένα κιλό... φακές!!!

 

Κάποιες φορές οι λέξεις είναι δύσκολο να περιγράψουν εκείνο που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις, και αυτό ακριβώς συμβαίνει σχεδον καθημερινά γύρω μας πλέον, όταν γινόμαστε μάρτυρες εκείνου πουόχι μόνο έμοιαζε μακρινό αλλά και ανεπίστρεπτο ως εικόνα... το σχηματισμό δηλαδή «ουρών» εκατοντάδων ανθρώπων στους δρόμους της Αθήνας με σκοπό την παραλαβή κάποιων λίγων πακέτων δωρεάν τροφίμων.

Μπορεί η οκά να έχει αντικατασταθεί ως μονάδα μέτρησης, όμως οι εικόνες στους δρόμους της πόλης θυμίζουν εποχές... κατοχής. 

Πολίτες κάθε ηλικίας, που μάλλον ποτέ δεν θα είχαν διανοηθεί να περιμένουν καρτερικά για λίγα όσπρια ή ζυμαρικά, βιώνουν συνθήκες που καταρρακώνουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και σκορπούν τη θλίψη και την οδύνη.

Η σημερινή ανακοίνωση της έναρξης του νέου προγράμματος δωρεάν διανομής τροφίμων σε άπορους, τι άλλο από καταβύθιση σε ζοφερές σκέψεις μπορεί να προκαλέσει; 

Ασφαλώς όχι για την αξιέπαινη πρωτοβουλία ελάχιστης ανακούφισης των συνανθρώπων μας , αλλά για την κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει πολλοί από εμάς. 

Ποιος περίμενε ότι ο ηλικιωμένος ένοικος του διπλανού διαμερίσματος, ο πρώην συνάδελφος, ο πολύτεκνος φίλος και τόσοι άλλοι που αποτελούν την καθημερινή κοινωνική συναναστροφή μας, θα αποτελούσαν τους ανθρώπους που με σκυμμένα πολλές φορές τα κεφάλια και χαμηλωμένο το βλέμμα περιμένουν ώσπου να... έρθει η σειρά τους στην «ουρά»; 

Κι όμως, πλέον με αυτή την οδυνηρή διαπίστωση ερχόμαστε αντιμέτωποι όλο και περισσότεροι από εμάς, συχνά φοβούμενοι -έστω και αν δεν το ομολογούμε- ότι «αύριο» μπορεί να είμαστε εμείς οι επόμενοι στην όλο και πιο πολυπληθή «ουρά» του κάθε Άγιου Παντελεήμονα.

Ακόμα και οι νεότεροι θα έχουν ακούσει το ανακουφιστικό «ευτυχώς που δεν γίναμε Αλβανία», τη ρήση-αναφορά στις φοβερές δυσκολίες που βίωσε η γειτονική χώρα, ούσα πολιτικά και οικονομικά απομονωμένη για δεκαετίες.

 Δυστυχώς κάποιες από τις συνειρμικές εικόνες που ανακαλούνται, πλέον είναι η συμβατική καθημερινότητα αμέτρητων συμπολιτών μας, σε μία περίοδο που μοιάζει να στερεύει και η τελευταία ικμάδα αισιοδοξίας της κοινωνίας.

Παναγιώτης Σκευοφύλακας