Σήμερα η Ελλάδα, όχι τυχαία, είναι η μόνη χώρα της Δύσης με τόσο ισχυρό ναζιστικό κόμμα στη Βουλή της.
Είναι και η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με θεοκρατικά χαρακτηριστικά στο πολίτευμά της, η μόνη που δεν γιορτάζει την ήττα του Ναζισμού στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και η μόνη που διατηρεί το ναζιστικό και σταλινικό θεσμό των μαθητικών παρελάσεων.
Από http://roides.wordpress.com/2012/11/19/19nov12/, διαβάζουμε:
Πανδημοκρατική διαδήλωση κατά του Φασισμού-Ναζισμού
Γράμμα από το Ληξούρι: Αναγνώστης Λασκαράτος
Κύριε Ροΐδη,
Για πολλοστή φορά η Αριστερά πορεύτηκε εθιμοτυπικά στην πρεσβεία των ΗΠΑ.
Αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να εξυπηρετηθεί η πατριωτική αντίληψη πως για όλα φταίνε οι (δυτικοί) ξένοι και να συντηρηθεί το παλιό επιλεκτικό μίσος κατά του ιμπεριαλισμού των άλλων, ιδιαίτερα κατά του «αμερικάνικου ιμπεριαλισμού» και των...
«Αμερικανών φονιάδων των λαών».
Μια επέτειος όμως έχει αξία όταν μπορεί να μένει ζωντανή, να επικαιροποιείται, να μεταφράζεται σε σχέση με το σήμερα.
Οι ΗΠΑ δεν είναι η ενσάρκωση του κακού, ποτέ δεν ήταν. Δεν θέλω να υποτιμήσω τις ευθύνες της CIA για την επιβολή της Δικτατορίας, αλλά δεν θέλω να αγνοήσω και τις ευθύνες του τότε πολιτικού μας συστήματος, της Δεξιάς, των Ανακτόρων, του Στρατού, της Αστυνομίας, της Εκκλησίας, των Αποστατών αλλά και των Παπανδρέου.
Όποιος έχει διαβάσει το θαυμάσιο βιβλίο «Η Ιστορία του λαού των Ηνωμένων Πολιτειών» του εξαιρετικού Χάουαρντ Ζίν (Μας τίμησε με επίσκεψη στην Αθήνα, μας έμαθε πολλά με το «Ο Μαρξ στο Σόχο» κλπ), δεν μπορεί να αγνοήσει τα εγκλήματα που ο αμερικανικός καπιταλισμός διέπραξε σε βάρος των φτωχών Αμερικανών, των μειονοτήτων κλπ και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις του σε βάρος άλλων λαών.
Μέσα όμως στις αντιφάσεις τους, οι ΗΠΑ σήμερα καταφέρνουν και διατηρούν το πνεύμα του Φραγκλίνου και του Λίνκολν και συχνά εκπλήσσουν την Ευρώπη και την ανθρωπότητα ευχάριστα.
Ποτέ τους δεν σταμάτησαν να αναδεικνύουν πολυάριθμους κορυφαίους διανοούμενους, ακόμη και Αριστερούς και στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο συνέβαλαν αποφασιστικά στην ήττα του Ναζισμού.
Ο ίδιος ο Λένιν στο περίφημο γράμμα του (‘Πράβντα’, φ. 178 , 22 Αυγούστου 1918) προς τους Αμερικανούς εργάτες απέτισε φόρο τιμής στον «Πόλεμο της Ανεξαρτησίας» σημειώνοντας πως «Η ιστορία της σύγχρονης πολιτισμένης Αμερικής άνοιξε με έναν από αυτούς τους μεγάλους, πραγματικά απελευθερωτικούς, πραγματικά επαναστατικούς πολέμους».
Στο ίδιο γράμμα μνημόνευσε τον πόλεμο κατά της Δουλείας, τους αγώνες των συνδικαλιστών, τη δράση και τις διώξεις του σοσιαλιστή Ευγένιου Ντέμπς, χωρίς βεβαίως να κλείνει τα μάτια στην αμερικανική αντίδραση.
Δεν υποτιμώ πως το γεγονός ότι οι ΗΠΑ είναι μια υπερδύναμη γεννά μια νοοτροπία πολιτικών και στρατιωτικών επεμβάσεων, πολύ ηπιότερων όμως σήμερα από ότι στο παρελθόν, μια χωροφυλακίστικη άποψη για την υποχρέωσή της (ακόμη και εκ Θεού για τους επίσημους Ιεροκήρυκες της χριστιανικής Δεξιάς) να επιβλέπει την παγκόσμια τάξη, μια αντίληψη εξαγωγής της Δημοκρατίας της, την οποία εκτός από τους ύπουλους μιλιταριστές και κεφαλαιοκράτες, την ασπάζονται καλόβουλα και ρομαντικοί Αμερικανοί πολίτες.
Όλα αυτά συμβαίνουν, αλλά σε ποιά χώρα που θα είχε την ισχύ των ΗΠΑ δεν θα συνέβαιναν και μάλιστα πολύ χειρότερα; Μπορεί ο κάθε καλοπροαίρετος να σκεφθεί τι θα γινόταν αν τη δύναμη των ΗΠΑ την είχαν χώρες όπως η Ρωσία ή η Ελλάδα, με ισχυρή παράδοση παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο εσωτερικό τους, τι θα σήμαινε αυτό για την ανθρωπότητα.
Οι ΗΠΑ έχουν μια αξιοσημείωτη εσωτερική δημοκρατική δομή και για Πρόεδρο, τον προοδευτικότερο όλων των δυτικών ηγετών, έναν οραματιστή και έντιμο μαύρο ηγέτη, που στοχοποιήθηκε ως ξενόφερτος, ψεύτης, επικίνδυνος, από τη χριστιανική Δεξιά της χώρας του, από τα διάφορα tea parties, από τις Σάρα Πέϊλιν, από τον υπερσυντηρητικό Μορμόνο αντίπαλό του, από αντιδραστικά οικονομικά συμφέροντα, έναν ηγέτη που προσπάθησε να κάνει άνοιγμα στον μουσουλμανικό κόσμο, να διαμορφώσει συνθήκες για μείωση των εξοπλισμών και για πιο ισότιμες σχέσεις των ΗΠΑ με τους συμμάχους τους και με τον κόσμο. Προσπάθησε να χτίσει μια δημόσια κοινωνική ασφάλιση, έδωσε δικαιώματα στους ομοφυλόφιλους και στους μετανάστες.
Δεν λέω πως είναι αυτός που θα ήθελα ή που και ο ίδιος θα ήθελε, λέω πως αυτός, ο μακαρίτης ο γερουσιαστής και υποψήφιος των Δημοκρατικών Τζορτζ Μακ Γκόβερν, ο Τζίμη Κάρτερ, εκπροσωπούν σε πολιτικό επίπεδο και σε κάποιο βαθμό, μια πολύ καλύτερη Αμερική, αυτή των δημοκρατικών κινημάτων, των Πανεπιστημίων και των διανοουμένων της, μια Αμερική που, για να έλθω και στα χωράφια του μπλογκ μας, αναδεικνύει ακόμη και ακτιβιστές επισκόπους όπως ο George Packard του κινήματος ‘Occupy Wall Street’ ή αγωνιστές κληρικούς όπως ο Daniel Berrigan.
Λέω πως η πρεσβεία εκπροσωπεί όλο τον αμερικανικό λαό, πως την κατά μέτωπο τυφλή σύγκρουση με την Αμερική την επιδιώκουν μόνο οι κάθε λογής φανατικοί, οι λογικοί άνθρωποι κατανοούν τα τεκταινόμενα και θέλουν ισχυροποίηση του καλού πρόσωπου των ΗΠΑ, συνεργασία και συνεννόηση. Οι ΗΠΑ δεν απειλούν ούτε την Ελλάδα ούτε τη Δημοκρατία. Το όνειδος της χώρας μας, η Χρυσή Αυγή, κρίθηκε χολερόβλητη και αποδοκιμάστηκε ακόμη και από συντηρητικές ελληνοαμερικανικές οργανώσεις στην πρώτη της απόπειρα να εμφανιστεί στη Ν.Υόρκη.
Σήμερα η Ελλάδα, όχι τυχαία, είναι η μόνη χώρα της Δύσης με τόσο ισχυρό ναζιστικό κόμμα στη Βουλή της. Είναι και η μόνη ευρωπαϊκή χώρα με θεοκρατικά χαρακτηριστικά στο πολίτευμά της, η μόνη που δεν γιορτάζει την ήττα του Ναζισμού στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο και η μόνη που διατηρεί το ναζιστικό και σταλινικό θεσμό των μαθητικών παρελάσεων.
Ζούμε την παράνοια τα μαρτυρικά Καλάβρυτα να ανέχονται αδιαμαρτύρητα την ύβρη του ναζιστή χουντικού μητροπολίτη τους! Η Αριστερά αποφεύγει να θίξει αυτά τα ζητήματα, της είναι ευκολότερο να αναζητά ενόχους στο εξωτερικό, είναι βολικό να έχει τους εχθρούς της μακριά και να κάνει πως δεν βλέπει αυτούς που είναι δίπλα της.
Το Πολυτεχνείο και τα μηνύματά του συκοφαντούνται σήμερα για πρώτη φορά τόσο έντονα και χυδαία, από τους δειλούς Νεοναζί συμμορίτες, που ως γνήσια τέκνα του Ταγματασφαλιτισμού, του δωσιλογισμού και της Δικτατορίας, αναμασούν τα ψέματα του Σάββα Κωνσταντόπουλου του «Ελεύθερου Κόσμου», που προσπαθούσε να απαξιώσει τον ξεσηκωμό των φοιτητών και να αποδείξει πως τάχα δεν υπάρχουν νεκροί. Έφτασαν να απειλούν, αλλά δεν το τόλμησαν, με εισβολή στα σχολεία στις 17 του Νοέμβρη.
Οι ίδιοι συμμορίτες βρίζουν τον κοινοβουλευτισμό, επιτίθενται στους δημοκρατικούς θεσμούς, μαχαιρώνουν πεινασμένους μετανάστες, δέρνουν γυναίκες, απειλούν κάθε διαφορετικό, αισχρολογούν κατά καλλιτεχνών, ματαιώνουν θεατρικές παραστάσεις συντροφιά με αρρωστημένους θρησκόληπτους, ψευδολογούν ασύστολα με στημένα διαφημιστικά παραμύθια, οι νεοναζί μπράβοι χυδαιολογούν σα σεληνιασμένοι και εκθέτουν τη χώρα στο εξωτερικό, θέτοντας σε κίνδυνο τους Έλληνες που φιλοξενούνται σε άλλες χώρες όπως στην Αίγυπτο, η κυβέρνηση της οποίας έχει ήδη διαμαρτυρηθεί.
Εχθροί του Πολυτεχνείου, της Ελλάδας και της Δημοκρατίας είναι οι Χρυσαυγίτες νοσταλγοί του Νταχάου. Οι πορείες της Αριστεράς προς την πρεσβεία είναι μια μουμιοποιημένη ανούσια, ιδεοληπτική και μικρόψυχη εκδήλωση, που γίνεται από κεκτημένη ταχύτητα, που δεν διακόπτεται λόγω πολιτικής ατολμίας ή μικροκομματικών υπολογισμών, προφανέστατα άστοχη, τόσο που δεν παράγει το παραμικρό ωφέλιμο αποτέλεσμα.
Μοιάζει με τους αναπαραγόμενους και διαιωνιζόμενους εθνικούς μας μύθους, που παρεμποδίζουν την ειρηνική επίλυση των προβλημάτων μας με όλες τις γειτονικές χώρες και διαιωνίζουν την αμοιβαία καχυποψία και τις καταστροφικές στρατιωτικές δαπάνες.
Δεν θέλω με αυτό να αθωώσω το διεθνή και τον αμερικάνικο καπιταλισμό ή να πω πως δεν συνεχίζει, κατευθυνόμενος από τους τυφλούς νόμους του ιδιωτικού κέρδους, να παράγει αδικία και δυστυχία και να αρπάζει τον πλούτο φτωχών λαών, όπως ακριβώς κάνει και ο ευρωπαϊκός αλλά και ο ελληνικός καπιταλισμός, στο βαθμό που μετέχει στο γενικότερο σφετερισμό του πλούτου των τριτοκοσμικών λαών. Δεν με πείθουν όμως ως αντικαπιταλιστές αυτοί που προσβλέπουν εναλλακτικά στο μαφιόζικο και ιμπεριαλιστικό ρωσικό καπιταλισμό ή στον φρικαλέο κινεζικό, που έχει διεισδύσει και στη χώρα μας, αγοράζοντας το μεγαλύτερο λιμάνι μας.
Το Πολυτεχνείο δεν ήταν εξέγερση κατά του Καπιταλισμού, ήταν εξέγερση κατά του Φασισμού. Η μόνη διαδήλωση που έχει σήμερα νόημα, είναι το παλλαϊκό, υπερκομματικό και πανδημοκρατικό συλλαλητήριο κατά των κληρονόμων της Χούντας, δηλαδή της Χρυσής Αυγής, που θα κάνει τα θρασύδειλα θηρία να κρυφτούν στη φωλιά τους.
Είναι ντροπή που παρ’ότι μετράμε εκατοντάδες θύματα των Ταγμάτων Εφόδου, δεν έχει υπάρξει μια μεγάλη ειρηνική διαδήλωση εναντίον τους, που να ζητά κάθαρση στην Αστυνομία από τα φασιστικά στοιχεία και τη γρήγορη εκδίκαση των ναζιστικών εγκλημάτων από τη Δικαιοσύνη.
Ίσως γιατί οι Νεοναζί δεν απειλούν τόσο άμεσα Έλληνες πολίτες όσο μετανάστες και η Αριστερά δεν έχει τόσο ανεπτυγμένα τα χαρακτηριστικά της αλληλεγγύης, ίσως γιατί η νεοελληνική δυστυχία είναι πια τόσο μεγάλη, που δεν μπορεί να λυπηθεί κανέναν άλλο έξω από τον εαυτό της, ίσως γιατί οι αριστερές ηγεσίες είναι δειλοί βολεμένοι άνθρωποι και προτιμούν τις μουσειακές παρελάσεις από τη σύγκρουση με τον υπαρκτό εχθρό.
Ένας ηρωικός αγωνιστής του αντιδικτατορικού αγώνα, ο πάντα εύστοχος Περικλής Κοροβέσης, στην «Εφημερίδα των Συντακτών», δείχνει ανήμερα του Πολυτεχνείου τον εχθρό και καταγγέλλει το Δένδια και το Σαμαρά για την ατιμωρησία της Χ.Α. που την αποθρασύνει.
Η Αριστερά συναγελάζεται ασύστολα με μητροπολίτες της Εκκλησίας που ευλόγησε τη Δικτατορία και δεν ζήτησε ποτέ της συγνώμη γι’αυτό. Η Αριστερά προσποιείται πως δεν βλέπει ότι, χωρίς να αποδοκιμάζονται, ο ίδιος ο φίλος του αρχηγού της ο Αρχιεπίσκοπος και επίσκοποι και ιερείς αυτής της Εκκλησίας, ευλογούν τους εγκληματίες και είναι έτοιμοι να ευλογήσουν ξανά μια νέα Δικτατορία.
Η Αριστερά βλέπει το δένδρο και χάνει το δάσος, δίνει διασπασμένη, μικρόνοη, αγκυλωμένη και συμπλεγματική τη μάχη κατά των ανεμόμυλων, αδυνατεί να επιτελέσει το αντιφασιστικό της καθήκον, αλλά η πραγματικότητα είναι επιτακτική και τα λάθη πληρώνονται, ειδικά τα λάθη της Αριστεράς τα οποία έχουν δημιουργήσει στη χώρα μας μια κακή παράδοση, που δυστυχώς όμως επαναλαμβάνεται. Η Αριστερά πιάστηκε την 21η Απριλίου στον ύπνο. Τον ίδιο ύπνο συνεχίζει και σήμερα.
ποια αριστερα ρε φιλε????
ΑπάντησηΔιαγραφή