Ας ενημερώσουμε την κουφάλα το νεκροθάφτη ότι δε θα πεθάνουμε ποτέ.

Και τώρα;;;

Τώρα, ο κάθε κατεργάρης στον πάγκο του.

Εκείνοι θα απολαμβάνουν τις δάφνες της εξουσίας, έχοντας -δικαίως δυστυχώς- το άλλοθι των εκλογών του Ιουνίου.
Ενώ εμείς θα βιώσουμε τα αποτελέσματα των αισχρών νόμων που ψηφίζουν οι αισχροί συγκυβερνώντες.

Και όταν λέω "εμείς", δεν πρόκειται για ένα ...ομοιογενές σύνολο.

Κάποιοι από εμάς στεκόμαστε στα πόδια μας ακόμη και παρόλη τη ληστεία των λωποδυτών της συγκύβέρνησης, έχουμε τον τρόπο να επιβιώσουμε.

Δυστυχώς κάποιοι άλλοι από εμάς είναι σε δεινότερη θέση, καθώς αδυνατούν να καλύψουν και τις στοιχειώδεις τους ανάγκες.
Τρέχουν οι υποχρεώσεις, τα δάνεια, τα έξοδα των παιδιών, του φαγητού, του ενοικίου.

Και παράλληλα βιώνουν είτε την ανεργία είτε τον καθημερινό εκβιασμό της απόλυσης.

Καθώς, όπως έχουμε καταλάβει καλά, η αύξηση της ανεργίας είνα το όπλο των πλουτοκρατών, ούτως ώστε να χρησιμοποιούν τα εκατομμύρια των ανέργων ως ακούσιο απεργοσπαστικό μηχανισμό, υπό την ομηρεία της πείνας και της εξαθλίωσης.

Ας ενημερώσουμε όμως πρώτα την κουφάλα το νεκροθάφτη ότι δε θα πεθάνουμε ποτέ.
Ας μην τους κάνουμε τη χάρη.
Ας βρούμε τη δύναμη και το κουράγιο να οργανωθούμε σε εργασιακό ή τοπικό επίπεδο κι ας φτιάξουμε ένα δίκτυο αλληλεγγύης που θα απορροφά τους κραδασμούς της μετωπικής με τα κερδοσκοπικά συμφέροντα των κεφαλαιούχων, των οποίων τα συμφέροντα υπηρετεί κατά γράμμα το Καλαματιανό αίσχος.

(Α, μια και είπα Καλαμάτα, να σας πω πως χάρηκα πολύ που επιτέλους ακούστηκε από το βήμα της Βουλής -και συγκεκριμένα από τον Τσίπρα- το μέγα σκάνδαλο του Σαμαρά που όταν ήταν Υπουργός Πολιτισμού, οι εργαζόμενοι στο Μουσείο της Ακρόπολης ήταν όλοι Καλαματιανοί! Είχα μείνει με την απορία μήπως μόνο εγώ το ήξερα ή μήπως το 'χα δει στον ύπνο μου και γι' αυτό δεν το ανέφερε κανείς τόσο καιρό, αλλά χτες ανακουφίστηκα...)

Ξέρουμε ότι οι κυβερνώντες είναι αδίστακτοι και δε θα κωλώσουν μπροστά σε κανενός είδους λαϊκή αντίδραση ενάντια στις επιδιώξεις τους.
Θα χρησιμοποιήσουν κάθε όπλο (από Πρετεντέρη Μαινόμενο έως Αίαντα Υδροβόλο), προκειμένου να μη σταθούμε εμπόδιο στο σχεδιασμό τους.
Η απογοήτευσή μας ας διαρκεί όσο κι ένα ποτήρι κρασί που πίνουμε για να ξεχάσουμε αυτή τη μαύρη νύχτα της ιστορίας της χώρας μας.

Έτσι κι αλλιώς κάθε τέλος είναι μια νέα αρχή.
Όπως τέλος ήταν η βραδιά που ψηφίστηκε το πρώτο Μνημόνιο κι όμως βρήκαμε την ελπίδα της ανατροπής του.

Τέλος ήταν η βραδιά του Μεσοπρόθεσμου το καλοκαίρι του 11, η βραδιά του δεύτερου Μνημονίου το Φλεβάρη που μας πέρασε.
Τέλος έμοιαζε κάι κάθε βραδιά που μας έβρισκε στο καναβάτσο.
Κι όμως κάθε φορά, το άλλο πρωί βρίσκαμε το δρόμο για να ξαναξεκινήσουμε.
Κάποια βραδιά απ' αυτές θα είναι και η τελευταία τέτοια μαύρη βραδιά.
Ίσως να ήταν η χθεσινή, ίσως να είναι η επόμενη ή η μεθεπόμενη.
Το σίγουρο είναι ότι όλα αυτά δεν έχουν πολύ δρόμο ακόμη μπροστά τους.



Αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα και όπως κάθε νέα μέρα θα είναι διαφορετική από την προηγούμενη.
Κι αφού νομοτελειακά θα είναι διαφορετική, ας φροντίσουμε να είναι καλύτερη.
Ας κάνουμε το παν γι' αυτό.

Και καλύτερη μέρα, καλύτερο αύριο, είναι ένα αύριο με ελπίδα, χαμόγελο και αισιοδοξία.

Να χαμογελά μπορέι μόνο εκείνος που πιστεύει πως κάπου υπάρχει ένας άλλος δρόμος.
Ας πιστέψουμε σ' εκείνον τον αχαρτογράφητο δρόμο και ίσως ιχνηλατώντας να βρούμε τους θησαυρούς.

Δεν πρόκειται πάντως να τους βρούμε στεκόμενοι στο ίδιο μέρος και εκτοξεύοντας δάκρυα ή κατάρες για τη μαύρη μας τη μοίρα.
Αν η μοίρα μοιάζει μαύρη είναι γιατί δεν τη φωτίζουμε.

Ας βρούμε τις μπαταρίες για το φακό μας και με το φως του, θα τη χρωματίσουμε τη μοίρα... σίγουρα ναι!